In een nabijgelegen hotel hebben ze ter ere van Maria Reiche, een Duitse die 40 jaar van haar leven aan het bestuderen van de Nasca-lijnen heeft gewijd, een planetarium opgericht. Elke avond om 19u kan je daar een informatieve uitleg gaan volgen. Gezien we gisteren helemaal in de sfeer waren, namen we dat er nog even bij. Bleek dat er net die avond een groep van 32 Vlaamse toeristen naar dezelfde voorstelling kwam kijken. ’t Moet weer lukken. Planetarium vol met alle mogelijke varianten van de Vlaamsche taal.

De voorstelling begint met wat uitleg over de zuiderse sterrenhemel. Die kennen we al goed van de Galapagos. De dame naast mij heeft zware moeite met het Spengels van de presentator en verstaat er niets van. Die praat precies me ne patat in zijne mond, zegt ze in het vlekkeloos Iepers.

De verdere presentatie geeft een mooi overzicht van alle beelden en lijnen en gaat dieper in op de mogelijke bestaansredenen. Ik kan me meer vinden in het idee dat het een soort van zonnekalender en godenaanbidding was, gezien sommige lijnen net wijzen naar de plek waar de zon opkomt op 21 juli of 21 december. Dat de lijnen zouden aangeven waar er water te vinden is, vind ik bij zijn haar getrokken. Er loopt 1 rivier langs deze plek in de woestijn. Hoe moeilijk kan het zijn. Trouwens, in Nasca regent het maximum 1 uur in een heel jaar. Dat moet je net vertellen tegen een planetarium vol Belgen. Ze geloven hun oren niet. Wij hadden al zoiets in de mot met al dat stof hier. Over mogelijke buitenaardse inmenging wordt echter met geen woord gerept door de alien.

Na de voorstelling keuvelen we nog wat met een paar Vlamingen. Ze vallen van hun stoel als ze horen dat we voor bijna 7 maand op reis zijn. Opmerking van 1 van de dames: hoeveel geld hebben jullie dan wel niet bij? Het feit dat we alles on the fly boeken, ging hun verstand helemaal te boven. Ze waren een andere manier van reizen gewoon.

Als we aan ons avondeten bezig zijn, verschijnt in hetzelfde restaurant Etienne-de-Canadees die mee met ons de lijnen deed. Die is voor 7 jaar op reis, zit nu ergens halverwege. Van ons continent heeft hij enkel Ijsland, Malta en Rusland niet gedaan. Voor een andere keer, zegt hij. Petje af. “Hoeveel geld moet die wel niet bijhebben?”. Hij geeft ons nog een goeie tip voor een 2-daagse in de Colca Canyon, waar ik onmiddellijk voor mail. Maar, geen plaats meer, spijtig. Nadeel van on the fly te reizen.

Als ik gisteren ging horen tot hoe laat we vandaag konden ontbijten, vroeg de man of we dan nog een extra nacht gingen blijven. Beetje spraakverwarring want wij hadden voor 2 nachten geboekt. Vermoedelijk was hij dat vergeten en dacht hij dat we gewoon op onze kamer bleven wachten op de nachtbus. Dat verklaart ook waarom ons bed niet was opgedekt en de rommel van het ontbijt nog op onze tafel stond toen we in de namiddag terug op onze kamer kwamen. Mike is dat dan maar naar de receptie gaan brengen. Als we vanmorgen naar de ontbijtruimte gaan, is er niks te bespeuren, behalve de plateau met alle rommel van ons ontbijt van gisteren nog op. Smakelijk. Er is hier iets aan de hand in dat hotel. Volgens mij zijn we de enige gasten en vergeten ze ons af en toe. We gaan naar de receptie en vragen waar het ontbijt is. Ah zegt de dame, ik ga dat nu voor jullie bereiden. Hopelijk niet met dezelfde broodjes van gisteren en met propere glazen. We durven er niet echt veel van eten. Aan de receptie hangen de prijzen van het hotel uit. Niet enkel per nacht, maar ook per halve nacht. Tiens.

En dan rest ons te wachten tot 15u, waarna we weer een bus opgaan, richting Arequipa. Deze keer met Oltursa, kwestie van te kunnen vergelijken welke de beste firma is. Volgens plan zouden we daar tegen middernacht moeten zijn. Ik gok op 3u ’s morgens. Fingers crossed dat alles goed gaat.

20-04-2015 om 19:22 geschreven door Mike & Ruth  

De rit is vlot verlopen. Ons Spaans is er weer danig op verbeterd, dankzij een oneindige stroom Spaans gedubte films met Spaanse ondertiteling.

Tot 18u was het licht en konden we genieten van nog meer uitgestrekte vlakten dan we ervoor al gezien hadden. Kilometers en kilometers leeg en onbewoond zandland zonder 1 sprietje groen. Woestijn zoals ze zeggen dus, omringd met hoge bergtoppen en diepe kloven.

Het wordt snel donker. Er is geen straatverlichting om je te oriënteren, enkel een zwarte leegte waarin je staart in een poging een idee te krijgen van de volgende haarspeldbocht. Waarom laten ze toch alle comfortabele langeafstandsbussen alleen ’s nachts rijden? Als een mens tegelijkertijd wat van het land kan zien, is zo’n lange verplaatsing toch een stuk interessanter. We denken er dan ook over om het stuk Arequipa-Cuzco te vliegen. Die rit is adembenemend maar verloopt volledig in ’t donker, dus mis je heel de Andes-doorsteek. Dan is vliegen een stuk sneller, veiliger én comfortabeler.

Tegen 1u30 komen we aan in ons Flying Dog Hostel in Arequipa, de hemel in geprezen door zowel locals als het ganse internet, beste prijs-kwaliteitverhouding van Peru en wíj gaan dáár slapen. Blij dat we dit nog konden boeken, de suite nogwel, de verwachtingen zijn dan ook hooggespannen. Als de deur van de kamer wordt opengedaan valt onze mond open van … afgrijzen. De kamer stinkt naar de schimmel die langs alle kanten van de muren naar beneden kruipt, het bezetsel valt letterlijk van het plafond, het enige raam bevindt zich zo’n 3,5m boven de grond en kan niet open, de douche is een vierkante cm groot en het zou ons verbazen dat daar warm water uitkomt. We protesteren, dit is niet de gevraagde kamer. Het meisje van de receptie begint zich te verontschuldigen en dan komt de aap uit de mouw. Er is een klein probleempje met ons reservatie-systeem, zegt ze, en jullie kamer is al ingenomen door iemand anders. Dit is de enige vrije kamer die we op dit moment nog hebben. De manager gaat het morgen allemaal rechtzetten. Onze Peruaanse sol begint te vallen, daarom begon het hotel ons tijdens de busrit ineens te sms’en met de vraag of we nog kwamen (hoewel ze heel duidelijk wisten dat we met een late bus gingen arriveren). Ik ben er niet mee gediend, maar goed, op dit uur valt er natuurlijk niet veel aan te doen. Maar eigenlijk had ze dat wel mogen zeggen op het moment dat we incheckten. Dan hadden we misschien nog wat begrip voor de situatie kunnen opbrengen. Als we eindelijk gaan slapen, blijkt de matras ook nog uit balen stro te bestaan, of iets van mindere kwaliteit.

Als we opstaan is de beslissing al gevallen. Hier blijven we niet, onze volgende 3 nachten zullen we cancellen, we zoeken wel een ander hotel. Dat vinden we ook, smack op de Plaza de Armas. We checken uit. De baas zelf zit nu aan de receptie. Hij begrijpt ons standpunt volledig en verontschuldigt zich, ze zitten met een volledig in de soep gedraaid boekingssysteem. En, we moeten onze overnachting in de schimmeltombe niet betalen. Da’s ook al iets. Nu maar te hopen dat we er niets lichamelijks aan hebben overgehouden. Achteraf vermoeden we dat ze ons een afgeschreven kamer hebben gegeven, uit pure noodzaak omdat alles volzet was en ze ons niet terug de straat op wilden sturen in het holst van de nacht. Hoe sympathiek is dat.

Nadat we van hotel zijn verhuisd, lopen we wat door Arequipa. Mooie stad, met op de achtergrond zicht op de besneeuwde top van El Misti, een vulkaan van maar liefst 5800m hoog. De stad voelt terug een stuk Westerser aan. Veel toeristen ook, we vallen niet eens op. Om 17u hebben we een afspraak met een touroperator voor een trip naar de Colca Canyon. Zijn reisroute is interessant, zijn prijs is buitensporig. ’t Zal de conventionele toer worden die iedereen doet. Da’s voor overmorgen.

Als het donker is brengen we nog een bezoek aan het Monasterio de Santa Catalina, een soort van 16^e eeuws Peruaans volwassen begijnhof. Eigenlijk meer een stad op zich, een wirrewar van straatjes met felgekleurde gevels, je loopt er zo in verloren. De oude ‘cellen’ waarin de nonnen leefden zijn sinds 1970 open voor het publiek, in de stookplaatsen branden houtvuren en alles is verlicht met kaarsen. Op de achtergrond aangepaste nonnenmuziek. Een mens zou er bijna devoot van worden. ’t Is alleen te hopen dat ze een goeie Siemens branddetectie-installatie hebben, met al die kaarsen en open vuur zou hun Unesco Werelderfgoed-met-rieten-daken wel es snel tot as kunnen wederkeren. Amen.

21-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We zijn niet echt museumbezoekers, dat wist je al. Maar hier in Arequipa is er eentje dat mijn aandacht getrokken heeft. Daar ligt namelijk de bevroren mummy van het Inca-meisje Juanita tentoongesteld.

Als we inkom betalen, wordt ons verteld dat Juanita momenteel op groot onderhoud is in Cuzco. Haar collega Sartita springt even in, the number Two in best bewaarde Inca diepvriesmeisjes. We krijgen eerst een National Geography film voorgeschoteld over de ontdekking van de mummy en het verhaal achter de mummy zelf. Het meisje werd meer dan 500 jaar geleden geofferd aan de Inca-goden op de top van de Ampato-vulkaan, op meer dan 6000 m hoogte. Die Inca’s deden heel die beklimming met van die zelfgemaakte lama-sandalen aan, de toenmalige variant van de teenslets, en zonder zuurstof of andere moderne bergbeklimmersaccessoires.

Eens boven kon het offerritueel beginnen. Volgens mij moet die Juanita al half dood geweest zijn van de ontbering en de kou, maar kom. Een stevige tik tegen haar achterhoofd, en dan werd ze met allerlei offergaven begraven. Door de uitbarsting van een nabijgelegen vulkaan is al het ijs beginnen smelten en zo is ze boven water gekomen. Wat haar zo speciaal maakt is dat ze de best geconserveerde mummy is die ooit werd gevonden. 500 jaar in een 5-sterren diepvrieskast zeg maar. In haar maag troffen ze nog resten van cocabladeren en chicha aan, een lokaal gebrouwen maïsbier. De kleuren van haar kledij zijn nog perfect zichtbaar, haar huid is zo goed als ongeschonden. Enfin, dat laatste kunnen we dus niet zelf zien. De plaatsvervangende Sarita is er iets minder goed aan toe, hoewel, haar leeftijd in overweging genomen ze niet mag klagen. Je kan de gelaatstrekken nog onderscheiden. Heel dat offerverhaal is toch wel wreed, die kinderen werden al van kleins af aan uitgekozen om geofferd te worden en dat werd als de hoogste eer beschouwd. Dichter bij de goden kon je niet geraken. Hoeveel geluk kan je hebben?

Het is al flink namiddag tegen dat we terug op straat staan. Tijd om te lunchen, het ontbijt is verteerd. We passeren restaurant Zig Zag, juist, hier stonden ze gisterenavond tot buiten aan te schuiven voor een tafel. Dan moet het de moeite zijn. We gaan voor de Menu Volcan en de Menu Andes. Man, de beste maaltijd van heel onze reis denk ik. Quinoa-soep, trio van vlees, waaronder Alpaca, wat een heel fijn en calorie-arm stukje blijkt te zijn, forel,… het zijn aanvaardbare porties, smaakvol en correct bereid en met zorg gepresenteerd. We zijn de enige klanten en krijgen alle, zij het soms iets te veel, aandacht. Nog een stap verder en we moeten het eten niet meer zelf naar onze mond brengen. Onze honger wordt meer dan gestild, dit telt ineens voor avondmaal. En voor de prijs moesten we het helemaal al niet laten.

Hetgeen ons nog rest van de dag brengen we al verterend door. En we pakken in, morgen op 2-daagste trip naar de Colca Cañon. Het zal weer vroeg dag zijn.

22-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

23-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Met 24 andere medereizigers gaan we de bus op richting Colca Cañon, een 2-daagse trip met overnachting in Chivay. Op dag 1 rijden we door het natuurpark Salinas y Aguada Blanca. We laten de hoge zandduinen ver achter ons en komen in een ruig berglandschap terecht. Spijtig van de hopen afval die langs de kant van de weg liggen, de natuur op zich is zo mooi. De overheid heeft het gebied uitgeroepen tot nationaal park, maar iemand aanstellen om de boel te komen opkuisen, nee, dat gebeurt hier uiteraard niet. Onze route brengt ons over een bergpas van 4900m. Niet te onderschatten, dit is hoger dan de Mont Blanc. Op aanraden van de gids kopen we een zakje cocabladeren met bijhorende steen en beginnen onderweg ijverig te kauwen. Het smaakt raar, benieuwd of het helpt de hoogteziekte te onderdrukken.

Onze gids is onvermoeibaar en overstelpt ons heel de trip met allerlei weetjes. We kunnen ondertussen moeiteloos de verschillende Zuid-Amerikaanse kamelen van elkaar onderscheiden, zijnde de lama, vicuña, guanaco en alpaca. En of ze wild of gedomesticeerd zijn. Hij vertelt over het leven van de lokale bevolking op deze hoogte, er is geen stromend water, geen elektriciteit, geen verwarming. De jongeren trekken massaal naar de steden in de hoop op een betere toekomst. Dat zagen we al als we de stad verlieten, één grote bouwwerf, een gecementeerde sloppenwijk. Hetgeen overblijft in de mooie agrarische dorpen zijn kleine kinderen en ‘oudere’ mensen, compleet getekend door de harde levensomstandigheden. Hoewel oud dan weer relatief is, echt oud word je hier volgens mij niet.

Hoe hoger we gaan, hoe ruiger de omgeving. Besneeuwde bergtoppen overal waar je kan zien. Prachtige landschappen. We wanen ons even in de Alpen. Met bijhorende regen-, hagel- en sneeuwbuien. En we zijn hardleers, we zijn weeral op meerdaagse uitstap zonder regenjas. Het is hier altijd overal zo kurkdroog dat een mens vergeet dat er zoiets bestaat als neerslag.

Op het hoogste punt houden we nog eens een stop. Als we uitstappen, voelen we ons duizelig. Een wandeling naar het wc-kotje kost veel moeite. Maar in tegenstelling tot een aantal medereizigers zijn we niet ziek, enkel wat ongemakkelijk en kortademig, we lijken wel 80. Het goede effect van de coca? Voor zover ik kon zien waren wij één van de weinigen die ze effectief genuttigd hebben.

In de namiddag van de eerste dag is er een bezoek aan de Calera-warmwaterbronnen gepland. Het zag er veelbelovend uit in de brochure. Om een onduidelijke reden wordt het programma aangepast en eindigen we in een ander bronnencomplex met 3 plonsbadjes en een paar dubieuze douches. Bad 1 is boven gelegen en apart te betalen. We dalen af naar bad 2 en 3, dichter bij het luidruchtige geruis van de Colca. Bad 3 staat droog en bad 2 blijkt 5x3 groot te zijn. Van die rivier hoor je niets want er staat een radio tussen de twee zenders in te loeien. Het water is op z’n minst wel heet. We dobberen met z’n allen wat rond in het plonsbad. Helemaal suf van het warme water moeten we dan terug aan de klim naar boven beginnen. De gesprekken vallen snel stil en het tempo ook. Pff, even de hoogte vergeten.

Op dag 2 vertrekken we bij het ochtendgloren richting Cruz del Condor, dé plaats bij uitstek om condors te spotten. Door onze overnachting hier en ons vroeg vertrek zullen we alle tourbussen voorzijn. Onderweg doen we verschillende kleine dorpjes aan waar de lokale bevolking souvenirs probeert te verkopen. Het één na het andere dorpje volgt, na een tijdje zijn we het beu en wil iedereen die condors gaan spotten. Het weer wilt echter niet mee, het is bewolkt en de meeste condors zijn liever lui dan moe, ze benutten liever de thermiek van de opstijgende warme lucht tegen de bergwanden dan zelf met hun vleugels te moeten slaan. Dus geen zon, geen condors. Dus sjokkelen we van dorpje naar dorpje verder in afwachting van weersverbetering. Uiteindelijk komt de zon erdoor en parkeren we aan het uitzichtpunt. Hier begint de cañon eigenlijk pas echt. Zo’n 1200m lager zien we de Colca-rivier, die van hieruit op een klein, kabbelend beekje lijkt. En terwijl we staan te genieten van het uitzicht, komt een jonge condor de thermiek testen. ’t Blijven toch prachtige vogels, zo gracieus dat ze door de lucht glijden. Even later komt ook een volwassen exemplaar overgevlogen. Missie volbracht, de bus in, nog een paar stops onderweg en tegen 17u zijn we terug in Arequipa. Doodmoe van 2 dagen op een bus te zitten, vallen we voor 22u weer in slaap.

24-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De wekker loopt weer af als het nog donker is. Om 7u staat de taxi klaar om ons naar de luchthaven te brengen. Gisterenavond alles al ingepakt zodat we om 6u30 het ontbijt nog kunnen meepikken. Als we stipt om half 7 op het terras staan, is er van ontbijt nog geen spoor te bespeuren. Dat was de vorige dagen ook niet het geval, maar nu wel belangrijk. Ik verspeel geen tijd en loop recht naar de keuken en zeg dat nu het moment gekomen is om dat beste beentje voor te zetten, we hebben immers een vlucht te halen. Het menu wordt direct gebracht en onze bestelling opgenomen. Op het terras zat ook al een ander koppel, Fransen. Als de vrouw ziet dat wij bediend worden, gaat ze ook van haar oren maken, ook zij hebben een taxi om 7u. Echter pakt ze het op een andere manier aan. Zij vraagt waar het buffet blijft. Buffet wordt enkel geserveerd als er groepen zijn, zegt het meisje van de keuken. De menu biedt dezelfde opties. De française verheft haar stem hoe langer hoe meer, verspeelt 10 minuten van haar kostbare tijd door het dienstmeisje uit te kafferen (daartegen hadden wij onze koffie en onze eikes al). Als het meisje dan uiteindelijk vraagt wat ze willen eten, antwoordt ze ‘Alles, zoals het buffet’. Dus zowel papayasap als appelsiensap, en zowel omelet als roerei? ALLES, zegt de française. Ondertussen is het 10 voor 7 en hebben wij gedaan met eten. Dat mens gaat nog afzien hier in Peru.

In de luchthaven komen we een berekend half uur te laat aan zodat we minder lang moeten wachten. Bij de online incheck waren bijna alle plaatsen ingenomen, wij zitten op de achterste rij. Het zij zo. Dit moet een prachtige vlucht van slecht 45 minuten zijn, rakelings over de toppen van de Andes. Dat belooft. Als we boarden merken we dat de achterste rij van onze Airbus geen raam heeft… dat wist ik niet, maar zal ik niet vlug vergeten.

Nog geen uur na het opstijgen zitten we in taxi1 die ons naar taxi2 brengt, die ons, eens we met 4 zijn, op zijn beurt twee uur verder tot in Curahuasi gaat brengen. We delen de taxi met een moeder en dochter, hond en kat. Kon erger, deze dieren zijn op zijn minst huisdieren.

De rit gaat, eens we de sloppen rond de stad uit zijn, uiteraard los door de Andes. Man hoe mooi, hoe groot en groen. Het gaat moeite kosten de Alpen terug naar waarde te kunnen schatten. Onze chauffeur lijkt gehaast en heeft er geen enkel probleem mee om in te halen op de minst voor de hand liggende plaatsen, hellingen, haarspeldbochten, recht naar boven, no problemo, dat lukt allemaal. Hier kan een rollercoaster eens ver achter komen.

In het dorp contacteren we Stefanie die haar man stuurt om ons op te pikken. Ze heeft hier een organisatie opgericht die zich ontfermt over kinderen met een beperking. Zo probeert ze die kinderen van de straat en het veld af te houden door buitenschoolse kwalitatieve opvang en onderwijs aan te bieden. Stefanie is nauwelijks 30, merkwaardig dat iemand zo jong al zoveel initiatief heeft weten te realiseren. Een team van bij 10 enthousiaste vrijwilligers helpen haar hierbij. Hieronder ook Raquel Rodriguez. Zij werkt ook in Antwerpen, in de sociale opvang en blijkt een verre collega te zijn van Ilse. Daar moet ge dan voor tot in een uithoek van de Peruaanse Andes reizen… Yannick is dan weer actief in de Edegemse scouts en kent Ruth haar 2 nichten Kaat en Floor. De wereld is klein.

De kleuterschool wordt omringd door een groot domein met honden, paarden, kippen, koeien, varken en duizenden vervelende zandvliegjes. We hebben uitzicht op de oneindig pieken van de Andes die uitsteken tussen de ultra hoge gletsjers.

Als we toekomen zijn alle voorbereidingen aan de gang voor het feestje van Kim, zij gaat hier haar laatste week tegemoet. We sluiten aan, drinken het typisch aperitief in het veld en wat later kneden we onze eigen Papas Rellenas. Om 18h wordt de generator gestart voor elektriciteit. Iedereen rept zich om alle laders aan te sluiten. Om 21h gaat die weer uit en wordt een kaars ontstoken voor licht.

De dingen gaan hier anders dan bij ons.

25-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag gaan de vrijwilligers aan een brug bengelen en woeste rivieren beraften. Wij blijven hier en houden een dag rust. In Curahuasi is het markt. En deze keer geen toeristenmarkt, hier is geen westerling te bespeuren, of hij moet van Casa Lena komen. De hoofdstraat en omliggende steegjes krioelen van de kramen en mensen. De keuze aan koopwaar is echter beperkt. Hier staat geen man een demonstratie te geven van de nieuwste allessnijder, nee. Hier wordt enkel verkocht wat op het veld te vinden is. Tomaten, wortelen, ajuin, look, pompoen… en gedroogde bonen, in alle mogelijke formaten en kleuren. En natuurlijk avocado’s. Die moet je echt geproefd hebben. Overheerlijk en altijd net à point. Ik krijg er niet genoeg van. Tussen mijn boterham bij het ontbijt, onder een slaatje, als guacamole, laat maar komen.

We doen onze inkopen voor onze spaghetti van vanavond. Groenten is geen probleem, gehakt vinden is moeilijker. De vleeskramen verkopen alleen volledige cavia’s en kippen, al dan niet met een hartslag. Na wat rondgevraag en wat verwarring tussen links en rechts vinden we toch een beenhouwer, die het gehakt vers voor ons maalt. Dat gaat smaken. Als we terugwandelen passeren we natuurlijk een grote overdekte hal met alleen maar vleesverkopers. Typisch. Het vlees wordt hier een beetje anders gepresenteerd. De volgende keer dat we nog eens kop bestellen als beleg, denken we hoogst waarschijnlijk toch wel terug aan deze beenhouwerij.  

De rest van de namiddag hangen we wat in de hangmatten en genieten van de rust, de zandvliegjes en het zicht op de Andes. Stefanie vertelt ons nog wat verhalen van de eerste jaren toen ze hier was en hoe ze er ondertussen op vooruit zijn gegaan. Ze woonden eerst vlakbij het centrum van Curahuasi. Water was enkel gedurende een paar uur per dag beschikbaar. Veel erger dan geen elektriciteit te hebben, zegt ze. Alles is relatief. Hun huidige huis is een jaar geleden gebouwd. Sinds een half jaar is alles voorzien voor volledige aansluiting op het elektriciteitsnet, er moet enkel nog een knop aangezet worden en de buitenwijk heeft 24/7 elektriciteit. Echter, de vorige gouverneur is gaan lopen met het geld dat bedoeld was om de maatschappij te betalen voor de aanleg. Dus zolang dat niet betaald wordt gaat het licht niet aan. Die man zit nu wel in de gevangenis en er is een rechtszaak aan de gang, maar daar zijn de mensen hier niet mee vooruit geholpen. De nieuwe burgemeester weet nog niet goed wat hij belangrijk vindt en heeft dus nog geen budget hiervoor klaarliggen. Onvoorstelbaar.

En als om 21u het licht weer uitgaat, verbaast het ons al niet meer, onze zaklamp lag al klaar. Zo snel went dat. Hoewel, een leven zonder koelkast zou ik toch ook maar moeilijk vinden. Het varken krijgt dagelijks een grote portie.

26-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth