Het begint een gewoonte te worden, Eerst wat baantjes trekken voor het ontbijt, en dan dringend wat blog updaten vooraleer er een search en rescue wordt opgestart. We hadden al wel wat geschreven maar nog niks gepubliceerd, de foto’s moesten nog gedaan worden. We bewegen de ganse ochtend niet meer dan strikt noodzakelijk. ’s Middags lunchen we eenvoudig en als we eindelijk klaar zijn om nog eens naar Uvita af te zakken voor ne coco en wat souvenirs breekt er een onweer los. Maar nogal stevig en ’t blijft flink hangen. Tja, die strandwinkeltjes in Uvita zullen nu wel opgedoekt zijn. Dan duik ik maar even terug het zwembad in. De coco zal voor later zijn, ik heb er veel over geschreven maar uiteindelijk nog niet geproefd. De elektriciteit  gaat er opnieuw uit. We controleren snel alle circuits, alles lijkt in orde. Het ziet er naar uit dat het ganse dorp zonder zit. Wachten dan maar.

2 uur later beginnen de fans opnieuw te draaien, de panne is al hersteld. Voor onze laatste avond hier gaan we uit eten in het chiqueste restaurant van het dorp. De Citrus. Met alles erop en eraan. We eten op het overdekte terras met één voet in de jungle. De inrichting is sober maar sfeervol, de bediening feilloos en het eten ok. Waarna terug naar huis, te voet in het donker over de gravelwegen met onze pillampen door de jungle. We zijn getrained in jungle night toers, dus dit doet ons niets meer. Hoewel…als er zo’n coco naast je naar beneden dondert schrikken we toch nog. 

13-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Op gepaste wijze nemen we afscheid van ons zwembad en pakken in. De eigenaar zou gisteren nog langs gekomen zijn maar die hebben we niet gezien. Niet erg, we kunnen perfect vertrekken zonder de man te ontmoeten vinden we. We pakken in, zorgen dat het huis een beetje aan kant staat, laten het geld voor de extra nacht dan maar onbewaakt achter, sluiten af en weg zijn we. Via de beste weg van Costa Rica, hier kunnen en mogen we gemakkelijk 80 rijden. Door de dorpjes en voorbij scholen moet het heel wat trager wat we gedwee doen tot grote frustratie van de inboorlingen. Verkeersborden moeten hier meer een suggestieve dan verplichtende betekenis hebben, zoveel is duidelijk. Klein voorbeeldje, Ik rijd 45 waar 25 de maximum toegelaten snelheid is en wordt bruusk ingehaald op een draaiende brug over een dubbele lijn voor de ogen van een politiewagen. Als je dat bij ons doet rijd je de volgende maand niet eens meer met een kruiwagen aangevuld met een fikse boete. Hier gebeurt er niets. En dit soort voorbeelden kan ik aan elkaar rijgen. Onderweg stoppen we in een wegrestaurant Vista Hermosa met zicht op de Playa Hermosa. Da’s nu al de tweede keer dat we hier langs de kant van de weg op goed geluk iets kiezen, en telkens worden we uit onze sokken geblazen van de kwaliteit van het eten. Hun rauwe vis is opnieuw uitzonderlijk vers. We doen hier ook al enkele ideeën op voor het aperitief voor de familie-bbq.

Al na enkele uren rijden geraken we in ons hotel nabij de luchthaven, bij de familie Trapp. Inge stijgt al om 7h30 op, wij pas in de namiddag. Zij naar Edegem, wij naar Peru. Onze vakantie is voorbij, zij moet terug gaan werken, wij gaan terug reizen. Naar Peru, dat is terug vanwaar we gekomen zijn, dat weten we, maar we konden het onmogelijk links laten liggen, we offeren er de Californië-trip voor op. 

14-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De huurauto wordt ingeleverd, zonder extra schade die ons ten laste wordt gelegd. Al heb ik daar persoonlijk mijn twijfels over of dat werkelijk zo is. Sommige putten kwamen zo hard aan dat ik de carrosserie hoorde schrapen over/tegen de grond.

Wij zijn naar goede gewoonte ruim op tijd aan de luchthaven, dat levert op deze keer, als we ernaar vragen blijken er nog exit seats beschikbaar te zijn die bijgevolg aan ons worden toegewezen. Super. Als het wat wil meezitten zijn we hier tegen 15h30 weg en in Lima om 20h30. Daar hebben we de eerste twee nachten in een hotel om het vervolg gepland te krijgen. We weten wat we willen, maar weten nog niet hoe. We worden gewaarschuwd dat het Internet in Peru nog moet worden uitgevonden, dat zien we wel, meestal vinden we voor elke oplossing wel een passend probleem.     

Adios, Pura Vida.

15-04-2015 om 22:42 geschreven door Mike & Ruth  

Zonder problemen zijn we gisterenavond in een mistig Lima geland. Een tip van een Limeense brengt ons tot in de Miraflores-wijk. Als we met de taxi erdoor rijden, ziet het er allemaal best gezellig uit. Er is nog heel wat te doen op straat, de terrassen puilen uit… en ja, dat leest u goed, Yes, ze doen hier terug aan terraskes!!! Man die hebben we hard gemist! Snel de bagage op de kamer en terug naar buiten. En hoe kan je Peru het best verwelkomen? Juist, met een endemische Pisco Sour in Lima!

Overnachten in Lima kan tot een serieus slaapgebrek leiden en oordoppen zijn geen overbodige luxe om alle mogelijke nachtlawaai buiten te houden. Maar, de geluidsdichte ramen, de verduisterende gordijnen en de afwezigheid van een enthousiaste jungle bij het ochtendgloren maakt dat het al 7u voorbij is voor onze ogen opengaan. Wat grotendeels gewoon te wijten is aan het uur verschil met Costa Rica beseffen we eens we goed wakker zijn.

Na het ontbijten maken we een vluchtige planning voor 3 weken Peru. Wat mails uitsturen voor overnachtingen en transport en dan afwachten wat er uit de bus komt. En daarna is het tijd voor een echte kennismaking met Lima. Beetje door de stad ronddwalen vinden wij de beste manier om de feeling te krijgen.

Tegen lunchtijd installeren we ons in een klein restaurant vol met locals. Al zijn niet alle bereidingen ons bekend, we gaan toch voor de dagmenu. Eerst hebben we de keuze uit 3 voorgerechten of soep, en daarna uit een 10-tal hoofdschotels. Frisdrank is gratis en onbeperkt. En lekker dat het was! Voor nog geen 6 euro rekenen we beide maaltijden af. We configureren ook nog een lokale sim-kaart in de gsm, jullie vinden het nieuwe nummer bovenaan de blog.

Via een wandelboulevard langs de kust wandelen we terug naar ons hotel. Een vlaag mist komt bij momenten vanop de Pacific het land binnengedrongen. Het lijkt dan net alsof we door de wolken wandelen. Raar, het lijkt helemaal niet zo vochtig, het is zelfs mooi en warm weer. Dit fenomeen is blijkbaar typisch voor de Peruaanse ‘winter’ (die begint in april) en heet, voor wie het mocht interesseren, de garúa. Men stelde zich de vraag waarom de Spanjaarden dan net hier de hoofstad van hun veroverde rijk hebben gebouwd, als de stad de helft van het jaar in de mist is gehuld. Die mannen hadden blijkbaar geen flauw idee wat hun te wachten stond want hun eerste bezoek was in volle zomer met alleen maar blauwe lucht. Dan verovert ge al eens tropisch gebied, kan tegenvallen.

Eerste indruk van Lima: aangename stad. Het is druk, maar gezellig druk. En de vriendelijkheid en hoffelijkheid van de mensen tart weer alle verbeelding. Dat eindeloze geduld, ik heb er bewondering voor. Klant is koning tot in het oneindige.

Mike zijn extra laag Costa Rica-bruin zorgt ervoor dat hij wederom aanzien wordt als lokale bewoner, die een Europese blonde aan de haak heeft geslagen. Het resultaat kennen we al, iedereen begint in het Spaans tegen hem en in het Engels tegen mij. Amusant vind ik dat.

16-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

17-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Eerst hostels, bussen en snoepvluchten boeken nu we hier in de hoofdstad nog werkend internet hebben.

Daarna nemen we een taxi naar Lima Centro, waar we beginnen met lunch. Na onze prima ervaring van gisteren wagen we ons opnieuw aan het lokale dagmenu, kippensoep en daarna kipfilet met slaatje, rijst en frietjes. Het lijkt of de Peruanen nog meer rijst eten dan de Aziaten, zelfs als je een vissoep bestelt, komen ze met een kommetje korrels aandraven. Gelukkig kunnen ze er iets van, ’t smaakt altijd geweldig. Kippensoep dus eerst. Niets vernieuwend denken we. Nu, de Peruaanse kippensoep is een beetje anders dan de Belgische. Het is een dikke brij van rijst in een stevige kippenbouillon. Van de kip gaat duidelijk niets verloren. Het is kippenpootjessoep, daar ben ik zeker van, die herken ik direct. Wie zou zich hier zorgen maken over een haar in de soep als ze al vol kippenpoten ligt? Ik vraag me af of ik mijn buurjongen kan laten schrikken door twee kippenpootjes als vertakte draculatanden op te steken en hem eens boos aan te kijken. Een ‘waag het niet’-blik van Ruth smoort het ludieke idee in de kiem. De kipfilet valt wel binnen de verwachtingen.

En dan kan de stadswandeling beginnen. Aan de voeten van het beeld van bevrijder San Martin op het gelijknamige plein wordt de symbolische moeder van Peru vereerd. Er is echter een kleine miscommunicatie gebeurd bij de creatie. De opdracht luidde om de Madre Patria te voorzien van een vlammenkrans boven haar hoofd. Gezien de dubbele betekenis van het Spaanse woord ‘llama’, is de Madre vereeuwigd met een … lama op haar hoofd. Da’s niet zo erg, het beeld kan gewoon dienen, passen ze gewoon even de geschiedenis aan. Typisch, de grapjassen.

Op het zeer indrukwekkend plein de Plaza de Armas komt een aantal schoolmeisjes een enquête afnemen. Geduldig beantwoordt Ruth vragen van ‘wat vind je het lekkerste eten van Peru?’ tot ‘wat is het grootste verschil tussen een Peruaan en een Belg?’. De vragenronde wordt volledig gefilmd met de iPhone en wordt begeleid door het nodige gegiechel van de medebakvissen.

In een uitverkopende schoenwinkel vind ik een nieuw paar schoenen. Mijn All Stars hebben last van kilometermoeheid. Aan de kassa gaat het trager dan ik geduld kan opbrengen. Er wordt veel gelameerd maar er gebeurt niets. Ik laat ze dan maar achter. Na, dat zal ze leren, zo inefficiënt te zijn.

Als een stad een Chinatown-wijk heeft kan je er prat op gaan dat we die gaan bezoeken. Dat blijft altijd… speciaal. Het aanbod goederen in de winkels is anders, en alles heeft veel meer (flashy) kleur en geur. We draaien lukraak wat straatjes in, wat maakt dat we uiteindelijk niet meer weten waar we zijn. Damn, dan toch de toerist uithangen en het plan bovenhalen. Hoewel, de camera zal ons al wel verraden hebben, buiten onszelf zien we hier geen toeristen.

De foto’s geven enkel de beelden weer, niet het geluid. Lima klink als continu getoeter. Sommige wagens hebben aangepaste toeters om die van andere proberen te overstemmen. Andere wagens verdenk ik ervan een tuimelschakelaar te hebben om de toeter in te schakelen zodat ze niet continu op dat stuur moeten blijven drukken.

De taxi terugrit heeft iets weg van de Harry Potterbus met dito chauffeur en rijvaardigheden. De bril van de man is zo dik dat hij volgens mij beter af is met een glazen oog. De taxi is even oud als wij, het oorspronkelijke merk is nergens meer uit af te leiden, niets is nog origineel, al wat niet absoluut noodzakelijk is om te rijden is eruit gesloopt. Maar hij doet zijn ding en brengt ons terug tot aan ons hotel.

Morgenmiddag de bus op en als alles goed gaat zijn we morgenavond in Nasca. Een paar lijntjes doen.

17-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

450 km naar het Zuiden. Meer is dat niet. We waren al ingelicht dat de bussen hier heel wat beter zijn dan wat je in Europa kan vinden. Zeker als je de beste categorie neemt. We vergelijken enkele maatschappijen en kiezen voor Cruz del Sur, de cruzero suite klasse. Beter vind je niet. Alles via het web kunnen reserveren, tickets in de hand naar hun terminal. Dat heeft meer weg van een kleine luchthaven dan van een busstation. We geven onze bagage af bij de check-in en met onze boarding passes worden we om 14h aan gate  4 verwacht. Voor het boarden wordt een ID-check gedaan, de handbagage wordt gecontroleerd en dan mogen we op de bus. Wij zitten op het tweede deck. Het zijn grote stoelen in imitatieleer die tot bijna 180° plat gaan, elke passagier heeft een entertainmentconsole in de zetel voor hem ingebouwd voor boeken, muziek, films, spellekes en internet. We vertrekken vrij stipt, om 20h30 zouden we in Nasca aankomen. Er worden kussentjes en dekens uitgedeeld en de steward doet bij iedereen rondvraag of hij de klimaatregeling op 24° mag instellen.

Eens we Lima uit zijn verandert het landschap in woestijn, Hier groeit niets meer. Zelfs de cactussen houden het hier niet uit. Vreemd contrast, rechts de oceaan, een gigantische watermassa, links de woestijn. Geen druppel daar. Zelfs aan de waterkant groeit niets. Langs deze hoofdbaan staan af en toe wat huizen. De meeste zijn niet af. Uit vrijwel alle huizen steken de betonijzer recht naar boven, klaar voor een volgend verdiep dat nooit zal komen. Hele stukken land staan vol met half afgewerkte betonnen huizen waar niemand woont. Het lijkt ex-oorlogsgebied, of alsof een nucleaire explosie hier alle leven heeft uitgeroeid. Word hier geboren.

We voelen ons niet 100 % op ons gemak. Mede door de reisgidsen en het internet die waarschuwen voor de busverbindingen. Die zouden regelmatig overvallen worden door de aanhangers van ‘Het lichtend pad’. Bangmakerij? Niet echt. Als we de reizigersfora mogen geloven zijn er hier in november en december nog overvallen geweest waarbij gewapende mannen de reizigers dwingen alles af te geven. Sommige vermoeden zelf een complot met het buspersoneel. Zo erg zal het wel niet zijn zeker, als die bussen elke dag rijden? Doch eens de duisternis valt verplicht de steward om alle gordijnen te sluiten, voor onze veiligheid zegt de man. Verder kondigt hij via de PA aan dat in geval van een overval we ons niet mogen verzetten en ‘gewoon’ al onze bezittingen moeten afgeven. En dat GSM’s enkel nog mogen gebruikt worden voor noodgevallen. Dat maakt dat iedereen op zijn hoede is telkens als de bus stopt. Soms voor een ID-controle door politie-uniformen, soms voor een rood licht, tanken, versperring...

Op de open gebieden valt de GSM-verbinding weg alsook het internet dat via dezelfde weg binnenkomt. Dit zijn uiteraard de risicozones. Er wordt aangeraden om uitsluitend overdag te reizen, maar dat is niet mogelijk. Alle langeafstandsbussen reizen ’s nachts.

We krijgen een eenvoudig avondmaal geserveerd, net zoals in een vliegtuig. Kip met rijst en als dessert rijstpap. Dat die mannen hier nog geen spontane spleetogen ontwikkeld hebben, dat snap ik niet. Onder het motto ‘een mens moet alles eens proberen’, bestelt Mike een Inca cola, gigantisch populaire frisdrank. Het drankje is fluo geel van kleur en smaakt naar in water opgeloste cuberdonnekes.

Zonder drama geraken we in Nasca, het is bijna 22h30. Ook hier zijn we via verschillende kanalen gewaarschuwd voor malafide types die de toeristen komen opwachten. Zelfs zo erg dat de maatschappij waarmee we morgen de Nasca-lijnen gaan overvliegen ons vandaag al persoonlijk komt opwachten bij de terminal om ons 100m verder naar ons hotel te brengen, hoewel we zeiden dat het niet nodig was. Ze willen absoluut vermijden dat je met een andere operator zou meegaan (onze trip is nog niet betaald). Ongevraagd stuurde ze ook een mail met een smoelenboek van al hun medewerkers. Ze dringt er op aan dat we enkel met 1 van deze personen mee mogen gaan naar ons hotel. Er zouden lookalikes rondlopen, maar de echten hebben een uniform aan, een pet op en een naamkaartje rond. Om eerlijk te zijn, die mannen op die foto’s die zien er heel angstaanjagend uit, recht vanuit een drugsbende geplukt, zo lijkt het. Nu kan je je dus de vraag stellen of dit bericht wel te betrouwen is of op zijn beurt deel uitmaakt van oplichterij. Daar gaan we niet uitgeraken. Gewoon gezond verstand, op’t gemak en al alle antennes gebruiken zal ook wel gaan zeker. We zijn tenslotte geen uilen, of naïeve toeristen die aan hun proefstuk toe zijn.

Als we de busterminal uitwandelen hoor ik ergens mijn naam. De man in kwestie draagt geen uniform of pet en hij lijkt voor geen meter op één van de foto’s die we doorgestuurd kregen. Voor alle zekerheid stellen we hem een nog paar heel specifieke vragen waar hij alleen correct op kan antwoorden als hij op de hoogte is van onze plannen. De man slaagt in onze test en we stappen in. 30 seconden later stappen we terug uit want we zijn aan ons hotel. Wat een circus.

Tegen 23h zijn we dan eindelijk op onze kamer. Morgen om 6h15 wordt het ontbijt gebracht. Daar hebben we lang voor moeten discussiëren. De man wil liever geen ontbijt geven vóór de vlucht. Wij prefereren iets in de maag. We zullen morgen weten te vertellen wie gelijk had.

18-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

19-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Op de luchthaven moeten we onze trip nog betalen. De dollarbiljetten worden zorgvuldig gekeurd en 2 komen op een aparte stapel. No good, zegt de dame achter de balie. Ah, leuk, dat spelleke kennen we nog van in Azië. Lang geleden maar zoiets verleert ge niet, nee. Eens goed opletten, we gaan hier niet moeilijk beginnen doen over een miniem scheurtje in een biljet. De biljetten komen vers uit de automaat, ze zijn zo legitiem als een biljet wel kan zijn. Er volgt een hele discussie, waarbij een andere toerist zich nog komt moeien en ons voorstelt om het geld te laten wisselen in lokale munt. Niks van, mijn dollars zijn prima, aanvaarden zullen ze ze. We blijven elkaar aanstaren in dit welles-nietes spel. We hebben uiteraard andere biljetten bij, dat weet zij ook, maar da’s net het spel. Uiteindelijk ben ik het beu en laten we de balie-dame voor wat ze is. Kan ze er zelf nog wat over nadenken. We horen er niets meer over. De biljetten zijn bij deze aanvaard, schitterend gewoon. 

De Nasca-lijnen… ze spreken tot de verbeelding.

Volgens de wiki : “De lijnen van Nazca zijn geogliefen, tekeningen in het zand van de pampa's van Jumana en Nazca in Peru. De tientallen figuren van dieren, honderden geometrische vormen en duizenden lijnen en lijnenspellen zijn in het woestijnzand van de hoogvlakte van Peru lang bewaard gebleven. De hoogvlakte is een van de droogste gebieden op aarde met een gemiddelde jaartemperatuur van 25 graden Celsius. Het is er bijna altijd windstil en er valt vrijwel geen regen, zodat de lijnen duizenden jaren bewaard bleven.”

Dat op zich is al opmerkelijk. Maar het meest tot de verbeelding sprekende is waarom deze lijnen gemaakt werden en door wie. De vormen zijn tot in de perfectie gemaakt en enkel zichtbaar vanuit de lucht. Dit is het onuitwisbare bewijs van buitenaards intelligent leven dat deze doodse windstille en erosievrije vlaktes uitkoos en markeerde als landingsplaats. Een beetje zoals wij op Mars een goed rustig plekje zoeken om onze marsmobiel neer te zetten, een vlag planten en signalen van ons bestaan in outerspace los laten. Veel van de vormen tonen bovendien een verband met de posities van de hemellichamen. Ook zonder dit tastbaar bewijs zou je al eigenaar moeten zijn van een behoorlijk Godcomplex om aan te nemen dat wij de meest ontwikkelde soort in het ganse heelal zijn.

Nu zijn er wetenschappers die er hun levenswerk van gemaakt hebben er een andere plausibele uitleg aan te geven. Dat is nog niet gelukt tot hiertoe. De meest absurde theorieën werden al naar voor geschoven.

Het zijn waterkanalen, het is een hardloop route, het is een rite om Goden te vereren, de Nazca sjamanen zouden door het gebruik van hallucinogene stoffen een spirituele vlucht kunnen maken…  stevig poeier lijkt me.

Geef toe, dan zijn buitenaardse mannen toch veel aannemelijker?

In ieder geval, hier kan geen kathedraal tegen op, dit moeten we gezien hebben. Dus wij stappen met 3 andere waaghalzen een Cesna in om het mysterieuze schouwspel van bovenuit te bekijken. De kotszakjes hangen uitnodigend klaar in de stoel voor mij. Bemoedigend.

De eerste die we te zien krijgen is de walvis. Het duurt even voor ik de woestijn-walvis kan spotten, ik had de lijnen dikker verwacht. Maar eens ik het eerste figuur heb gevonden, volgt de rest vanzelf. De tekeningen gevormd door de lijnen zijn nog altijd perfect intact, het blijft  raar dat dit zo goed bewaard is gebleven. Trek dit in onze Vlaamsche klei en week later vind je niets meer terug. Het vliegtuigje draait van links naar rechts zodat iedereen de figuren goed kan zien. De trip geeft ons ineens ook de gelegenheid om een idee te krijgen van dit vreemde landschap. Woestijn, en het begin van de Andes, doorkliefd door de Panamerican Highway. Het gaat allemaal heel rustig en het ontbijt blijft waar het moet blijven. Zie je wel.

We zien in totaal 12 opmerkelijke figuren en na een half uur staan we terug aan de grond. Een speciale ervaring. Blij dat we uiteindelijk toch gekozen hebben om ze te zien.

Goed gedaan mannen, we weten nu dat jullie bestaan.

19-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth