Met 24 andere medereizigers gaan we de bus op richting Colca Cañon, een 2-daagse trip met overnachting in Chivay. Op dag 1 rijden we door het natuurpark Salinas y Aguada Blanca. We laten de hoge zandduinen ver achter ons en komen in een ruig berglandschap terecht. Spijtig van de hopen afval die langs de kant van de weg liggen, de natuur op zich is zo mooi. De overheid heeft het gebied uitgeroepen tot nationaal park, maar iemand aanstellen om de boel te komen opkuisen, nee, dat gebeurt hier uiteraard niet. Onze route brengt ons over een bergpas van 4900m. Niet te onderschatten, dit is hoger dan de Mont Blanc. Op aanraden van de gids kopen we een zakje cocabladeren met bijhorende steen en beginnen onderweg ijverig te kauwen. Het smaakt raar, benieuwd of het helpt de hoogteziekte te onderdrukken.

Onze gids is onvermoeibaar en overstelpt ons heel de trip met allerlei weetjes. We kunnen ondertussen moeiteloos de verschillende Zuid-Amerikaanse kamelen van elkaar onderscheiden, zijnde de lama, vicuña, guanaco en alpaca. En of ze wild of gedomesticeerd zijn. Hij vertelt over het leven van de lokale bevolking op deze hoogte, er is geen stromend water, geen elektriciteit, geen verwarming. De jongeren trekken massaal naar de steden in de hoop op een betere toekomst. Dat zagen we al als we de stad verlieten, één grote bouwwerf, een gecementeerde sloppenwijk. Hetgeen overblijft in de mooie agrarische dorpen zijn kleine kinderen en ‘oudere’ mensen, compleet getekend door de harde levensomstandigheden. Hoewel oud dan weer relatief is, echt oud word je hier volgens mij niet.

Hoe hoger we gaan, hoe ruiger de omgeving. Besneeuwde bergtoppen overal waar je kan zien. Prachtige landschappen. We wanen ons even in de Alpen. Met bijhorende regen-, hagel- en sneeuwbuien. En we zijn hardleers, we zijn weeral op meerdaagse uitstap zonder regenjas. Het is hier altijd overal zo kurkdroog dat een mens vergeet dat er zoiets bestaat als neerslag.

Op het hoogste punt houden we nog eens een stop. Als we uitstappen, voelen we ons duizelig. Een wandeling naar het wc-kotje kost veel moeite. Maar in tegenstelling tot een aantal medereizigers zijn we niet ziek, enkel wat ongemakkelijk en kortademig, we lijken wel 80. Het goede effect van de coca? Voor zover ik kon zien waren wij één van de weinigen die ze effectief genuttigd hebben.

In de namiddag van de eerste dag is er een bezoek aan de Calera-warmwaterbronnen gepland. Het zag er veelbelovend uit in de brochure. Om een onduidelijke reden wordt het programma aangepast en eindigen we in een ander bronnencomplex met 3 plonsbadjes en een paar dubieuze douches. Bad 1 is boven gelegen en apart te betalen. We dalen af naar bad 2 en 3, dichter bij het luidruchtige geruis van de Colca. Bad 3 staat droog en bad 2 blijkt 5x3 groot te zijn. Van die rivier hoor je niets want er staat een radio tussen de twee zenders in te loeien. Het water is op z’n minst wel heet. We dobberen met z’n allen wat rond in het plonsbad. Helemaal suf van het warme water moeten we dan terug aan de klim naar boven beginnen. De gesprekken vallen snel stil en het tempo ook. Pff, even de hoogte vergeten.

Op dag 2 vertrekken we bij het ochtendgloren richting Cruz del Condor, dé plaats bij uitstek om condors te spotten. Door onze overnachting hier en ons vroeg vertrek zullen we alle tourbussen voorzijn. Onderweg doen we verschillende kleine dorpjes aan waar de lokale bevolking souvenirs probeert te verkopen. Het één na het andere dorpje volgt, na een tijdje zijn we het beu en wil iedereen die condors gaan spotten. Het weer wilt echter niet mee, het is bewolkt en de meeste condors zijn liever lui dan moe, ze benutten liever de thermiek van de opstijgende warme lucht tegen de bergwanden dan zelf met hun vleugels te moeten slaan. Dus geen zon, geen condors. Dus sjokkelen we van dorpje naar dorpje verder in afwachting van weersverbetering. Uiteindelijk komt de zon erdoor en parkeren we aan het uitzichtpunt. Hier begint de cañon eigenlijk pas echt. Zo’n 1200m lager zien we de Colca-rivier, die van hieruit op een klein, kabbelend beekje lijkt. En terwijl we staan te genieten van het uitzicht, komt een jonge condor de thermiek testen. ’t Blijven toch prachtige vogels, zo gracieus dat ze door de lucht glijden. Even later komt ook een volwassen exemplaar overgevlogen. Missie volbracht, de bus in, nog een paar stops onderweg en tegen 17u zijn we terug in Arequipa. Doodmoe van 2 dagen op een bus te zitten, vallen we voor 22u weer in slaap.