Opgestaan en helemaal klaar voor dat geweldige ontbijt. Nadat
er eerst wat verwarring ontstond omdat we zogezegd al waren komen ontbijten,
krijgen we dan toch een tafel. Het uitgebreide ontbijt bestaat uit: een mandje
met 2 medialunas (croissants met honinglaagje) en een paar stukjes toast. En
een kommetje met confituur en smeerkaas. De toast is zeker van vorige zomer, en
dan bedoelen we de Argentijnse zomer, niet de onze. Zelfs onze kippen zouden
daar hun neus voor ophalen. Niet echt een aanrader om zo te zeggen. Om zeker te
zijn dat ze die ouwbakken toast morgen niet terug in onze nek draaien, breken
we de sneetjes in kleinere stukken. Echt
vreemd hotel, hoe langer hoe meer verdenken we hen ervan zelf de commentaren op
Tripadvisor te hebben geschreven. Er klopt gewoon iets niet.
Als we vertrekken voor onze uitstap, checken we in de lobby
nog snel even de mail, maar het internet blijkt niet te werken en ze hebben
geen idee wanneer dat ooit opgelost gaat zijn. Ook dat nog. Maar, zorgen voor
straks.
We gaan mee met de eerste watertaxi (lancha) die ons naar
Tres Bocas kan brengen. Het wandelpad dat we volgen brengt ons langs de
kleinere zijriviertjes in de Delta en daar staan prachtige villas en de natuur
is fantastisch. De bomen zorgen voor de nodige schaduw. We genieten van deze
mooie wandeling ver van alle drukte en buitenlands toerisme en zien van
dichtbij hoe de Argentijnen zelf hun vakantie doorbrengen. We zien
kruideniersboten aanmeren, vuilnisboten vertrekken, tankstations voorbijvaren,
geweldig om te zien, totaal andere manier van leven. Tegen 13u kan onze door
ontbijt niet zo verwende maag de geur van al die bbqs niet meer aan en zoeken
we een stalleke om iets te eten. Heel gezellig zitten met zicht op het water
natuurlijk.
We zijn heel blij dat we deze détour gedaan hebben, met dank
aan de kaartjesverkoper van de Corbeta Sarmiento (weet je nog, één van die
schepen die we bezocht hebben in BA) die ons deze stad aangeraden had om te
bezoeken!
Het giet hier, een beetje zoals een wolkbreuk bij ons.
Iedereen lijkt hier te herademenen omdat de hittegolf gepasseerd is. De wifi is hier nog steeds weg, wij dus ook. We hebben immers een cyberdiscussie gestart
met Aerolineas Argentinas en we moeten nog heel wat zaken regelen.
Douchen, sober ontbijt en inpakken, we proberen onze spullen
zo goed als mogelijk tegen het water te beschermen. Ondertussen staan de straten
al blank en de regen gaat non stop door. We laten een taxi komen, anders zijn
we al verzopen voor we aan het station zijn. En dan terug onze spacewagon in
richting Buenos Aires, Palermo wijk nu, waar we 3 nachten zullen verblijven in
het Eco Pampa Hostel ( http://www.hostelpampa.com.ar/menu.html ) dat hebben we gisterenavond via de telefoon nog
kunnen boeken. In de trein wordt rondgeroepen dat het eindstation niet gehaald
kan worden door wateroverlast. We gaan er een station vroeger uit moeten.
Gelukkig maakt dat voor ons niet veel uit, de afstand tot onze pampa is
ongeveer even ver van beide stations. Na een volgende intercommededeling begint
iedereen in de handen te klappen. Ik kijk Ruth aan en vraag of we geland zijn. Nee
hoor, het eindstation zal wel gehaald worden verklaart ze. Bon, Ik probeer de
situatie even te projecteren naar België, dat lukt me niet. Ik kan me niet
inbeelden dat iedereen begint te applaudisseren als de NMBS aankondigt dat de
geplande route zal gehaald worden. Misschien moet we daar dan maar eens mee
beginnen. Een hart onder de riem voor alle NMBS-personeel en niemand gaat dan
nog staken.
Ok, taxi naar ons nieuw stalleke, het giet nog steeds.Een erg
laidback hostel met kwaliteitswifi, net wat we nodig hebben. Met grote teugen
laven we ons aan de digitale snelweg en in één ruk boeken we een nieuwe vlucht
naar Puerto Iguazu op 16/01, ons verblijf daar in een eenvoudig appartementje,
jeuj terug koken, en onze vlucht naar Bariloche 21/01, het startpunt voor onze
Andesverkenning.
Onze oren suizen van de bits en bytes. Tijd voor wat lucht, een
terraske in de hippe Palermowijk. De regen is gestopt en de zon is terug. De
temperatuur is een kleine 20° lager dan deze ochtend. Vreemd. Daarna doen we
ons nog tegoed aan een Italiaan, terug
naar de hostel nog ne Mickey spelen op de darts en de boeken gaan toe voor de
Kariboe.
Eén van de zaken die nog op onze To-Do lijst staan is het
park Costanera Sur aan de Rio de la Plata, niet op wandelafstand dus met de
metro. Terwijl we op onze metro staan te wachten, laadt de GSM rustig op,
handig, zon ondergronds oplaadpunt, je duidt gewoon aan welk type device je
bij hebt en het sap vloeit er gratis uit.
Vanaf we buiten zijn fluit Mike alle deuntjes van Evita na
elkaar. Er is er eentje in zijn nopjes. Toegegeven, je wordt er ook gewoon
vrolijk van om hier door de stad te kuieren.
Vlak voor we aan het natuurpark beginnen, blijken de cornflakes
van vanochtend verteerd en koopt Mike een hamburguesa aan een kraampje. Hij
krijgt een pistolet met een hamburger en voor de rest beleg je zelf met wat er
in de potjes voor het kraam zit, sla, tomaten, ajuinmengsel, sausjes, heerlijk.
Het beste wat we hier al gegeten hebben en dat voor nog geen 3 euro. Zoals
gewoonlijk is de lokale straatkeuken veruit het smakelijkst. Onthouden dus.
Als we het park binnenkomen blijkt een deel afgesloten voor
onderhoud, wat wil zeggen dat we niet helemaal kunnen doorwandelen tot aan de
Rio de la Plata zelf. Maar het stuk dat we wel kunnen doen is ook absoluut de
moeite. Het zit tjokvol vreemde vogels, joggers en vlinders. Er groeien bizarre
planten Spijtig dat de batterij van ons fototoestel van ik ben nog 3/4e
vol rechtstreeks overging naar pech, ik ben plat nog voor we aan het park
waren, wat maakt dat we geen fotos hebben van dit natuurschoon.
Midden in het park ligt de visitor center, met vijver en
schildpadden etc en een buitendouche voor de joggers, grappig om te zien.
Iedereen stopt met lopen, gaat er even onderstaan en loopt dan gewoon door. Er
is ook een kraantje met drinkwater, jakkes, wat een chloorsmaak. Later zal
blijken dat zoveel chloor niet echt ideaal is voor de darmflora.
Na de wandeling keren we terug naar ons hostel voor wat Eelashing
(voor de blog-newbies: Aziatische variant van even uitrusten).
Voor het avondeten laten we ons weer vangen door de gigantische
porties die hier worden geserveerd, zelfs Ruth haar salade won. Maar lekker was
het wel.
We duiken nog kort een Irish Pub binnen en na 1 pintje
zakken we wijselijk af naar ons hostel, een pint daar op het dakterras is een
stuk goedkoper én met onbetaalbaar uitzicht over Buenos Aires.
De blog zal voor
morgen zijn. Toeternietoe zegt de Kariboe.
Zowel gisteren als vandaag is de temperatuur wat minder, maar
28°, een welkome verademing voor ons en met de nodige bewolking ook een
welgekomen rustmoment voor ons wintervelleke in de stress.
Belangrijkste taak van deze dag, een overnachtingsplaats
zoeken in Bariloche. Het lijkt daar allemaal al kompleet volgeboekt te zijn. We
vinden nog een plek in een hostel met prima ligging en positieve commentaar,
oef, weeral geregeld. Dus bij deze hebben we een plan voor de komende 10 dagen.
We gaan nog even langs de Palermo-Hollywood wijk om te
lunchen en wat rond te wandelen, het Aziatisch restaurant is een schot in de
roos, lekker, licht en vnl niet te veel. We drinken nog een pint op de Plaza
Serrano in het gezelschap van 100den duiven en een stel vrienden onder een
dekentje in België.
En dat maakt ook dat ons BA-verhaal ten einde loopt. We
hadden verwacht van in Bangkok-achtige hectische toestanden terecht te komen en
het had meer weg van een zondagnamiddag in Lier. Al zijn er van die subtiele verschillen die
het reizen oh zo leuk maken.
De gebouwen zijn zo indrukwekkend dat je continu naar boven
zou willen kijken. Dat doe je maar beter niet want van alle voetpaden wordt 30%
van de bestrating naar willekeur weggenomen. Dus kijk voornamelijk veel naar
beneden. Als het dan mooi weer is wil je ook wel even recht voor je kijken Dilemmas
Politiewagens hebben gigantische bumpers vooraan, achteraan
en, I kid you not, ook opzij. Dat geeft ze een hoog botsauto allure en ik
vermoed dat dat ook de bedoeling is.
Een Ford Taunus is hier nog een doorsnee type van wagen.
Wagens gaan hier opvallend veel langer meer. Autocontrole bestaat hier niet, ik
heb dat niet nagevraagd maar ik ben er zeker van.
De Argentijnen zijn super behulpzaam. Als je in een winkel
naar een artikel vraagt en de uitbater heeft dat niet op voorraad dan zal hij
je ongetwijfeld doorsturen naar een andere zaak die dat wel heeft. Dat is
natuurlijk niet zo maar die zal je op zijn buurt weer doorsturen naar soit je
leert hier heel snel de volledige middenstand kennen.
De sfeer, de gemoedelijkheid, al het groen, we voelden ons
hier direct thuis en hadden hier gerust veel langer kunnen blijven. Maar we
zijn daardoor ook nog meer benieuwd geworden naar de rest van Argentinië. Eerst
nog even langs de Iguazu-falls en daarna kan het Andes-avontuur beginnen!
We zijn nog maar net 10 dagen weg en we hebben al een week
achterstand op de planning die we niet toegeven te hebben. Geweldig, Buenos Aires
wat een superstad. Hier zouden we wel kunnen blijven en dat hebben we nog niet
vaak beweerd van een stad.
Buenos Aires, u was fantastisch en niet gewoon goe, zegt de
Kariboe.
In snel tempo: douchen, ontbijt, inpakken, check-out en taxi
tot aan de lokale luchthaven. We leren bij, daar zijn we maar 3h te vroeg
deze keer. Geen overbodige luxe blijkt want de rij aan de incheckbalie voor
Lan&Tam lijkt eindeloos. Na een uurtje schuifelen zijn we onze bagage kwijt
en hebben we onze boardingpasses. t Is een binnenlandse vlucht en zowel het
paperassenwerk als de veiligheidsscans lopen vlot en minder streng dan we gewend
zijn. Vloeistoffen? Neem maar mee, wordt niet gecontroleerd (bij het opstijgen
wordt er zelfs afgeroepen dat het wenselijk is om je glazen flessen onder de
zetel van je voorbuur te stoppen???). Nog even de interne mens versterken met
iets kleins van de grill in een luchthavenstalleke en we kunnen gaan boarden.
Alles loopt tot op de minuut stipt. Alleen als we op het vliegtuig zitten maken
de lamme en tamme hun reputatie waar, we lopen een goed half uur vertraging op.
Geen erg. De vlucht duurt ongeveer 1,5h. Bij het overvliegen van al dat land
ben ik intens gelukkig dat we niet voor de bus gekozen hebben. We landen midden
in het subtropisch woud, ik houd me klaar om op een hobbelig stuk gazon neer te
strijken maar als bij toverslag komt er net als dat nodig is een prima
makkadammeke tevoorschijn uit de jungle. Smooth. We taxiën tot bij een roze
Hacienda die wat verloren ligt in al dat groen en waar exact twee vliegtuigen
kunnen aanmeren. Via de minibus naar het dorp.
Wat onmiddellijk opvalt, het is hier warm, heet. De
comfortabele 28° van BA van de laatste dagen wordt terug ingeruild voor zon
10° meer en zeer hoge luchtvochtigheid. De aarde ziet hier rood, fel rood. Bijgevolg
ziet alles wat maar in contact komt met de grond ook rood. Wit bestaat hier
niet meer, roos daarentegen
We worden voor de deur van ons appartement gedropped. De
ontvangst loopt erg gedetailleerd. Ik
knik instemmend op de dingen die ik begrijp en ook op de rest. De beloofde
wasmachine lijkt niet meer aanwezig te zijn en dat is een beetje een tegenslag
want we zitten helemaal door ons kleren door. Dan maar meteen in ijl tempo op
lavaderia-jacht, te warm om ijle tempos in te zetten. We geraken onze kleren
kwijt en nu nog naar de Supermercado. Ahja, hier hebben we een keuken.
Ondertussen zijn de hemelsluizen opengegaan, zoals steeds
met als gevolg dat de elektriciteit eruit knalt. In het donker winkelen moeilijk.
De noodgeneratoren worden gestart en binnen de 30 seconden kunnen we verder
shoppen. Tegen dat we uit de supermarkt komen zijn de straat en het voetpad omgetoverd
tot, u raadt het al, een rode rivier. Met het water tot aan onze enkels
sukkelen we terug naar ons appartement.
We eten de trots van elke Belgische huisvrouw (in dit geval
huisman): verse spaghettisaus!!!! En smaken dat dat doet. Ok, juist, na het
eten moet er dan ook afgewassen worden, even niet aan gedacht.
De andere gast in het appartementengebouw blijkt een Duitser
te zijn, so habe ich mein Deutsch noch ein bisschen geübt. Die jongen klaagt
ook over het gewicht aan winterkledij in zijn rugzak, vnl omdat hij maar 4
weken heeft in Argentinië en hij nooit tot aan het koude gedeelte gaat geraken.
Later op de avond ontstaat er nog een heel straatoptreden
van een lokale street drums band, de moeite om naar te kijken en naar te
luisteren. Ik heb het filmke op youtube gezet. De link vind je onderaan de fotos.
Tip van de Kariboe: Trommelen doe je beter op het velleke van een dode geit dan op een levende koe.
We staan op tijd op. Der frühe Vogel fängt den Wurm merkt
onze buur op als we het pand verlaten. We doorkruisen de halve stad tot aan de
bus terminus. We hebben dat juist ingeschat en wij arriveren daar 10 minuten
voordat de bus zou afvaren. Toch maar nipt blijkt, we worden wat vant kaske naar
de muur gestuurd bij de ticket sales en de bus is 2 minuten te vroeg weg. Maar
kom, we hebben het net gehaald en we hebben niet moeten wachten. Hop richting
Brasil, volgens onze informatie moet je op deze bus geen grenspapierwerk
doorlopen als je een retourtje hebt om de Iguazu falls te gaan bezoeken. Voor
de zekerheid hebben we toch de reispassen bij. Al goed blijkt, aan de grenspost
iedereen de bus af en we worden Argentinië uitgestempeld. Het vreemde is dat we
in Brazilië wel gewoon binnen mogen zonder checks. En dan nu in één ruk tot aan
de Parque Nacional do Iguaçu. De bus af en den aanschuif voor toegangstickets
kan beginnen. Hiervoor waren we gewaarschuwd. De rij is meer dan 100m lang. Maar
de Brazilianen zijn goed georganiseerd, er zijn voldoende loketten open en een
half uurtje later zitten we met ontwaarde tickets in een opengewerkte
dubbeldeckerbus die ons tot vlak aan de watervallen brengt. Het lijkt net of we
in Jurassic Park op een toer hebben ingetekend. Door de luidsprekers worden we
toegesproken door een opgenomen vriendelijke
damesstem die ons meer uitleg geeft over elke halte die de bus aandoet. De
junglegeluiden op de achtergrond zijn als sfeerzetting gewoon mee opgenomen. Ik
verwacht om elke hoek een grazende Brachiosaurus te zien.
Zowat iedereen stapt af aan de eindhalte. Hier begint een wandelpad dat verschillende uitkijkplatforms
verbindt en je zo tot vlak, vlak bij de watervallen brengt. Het ene zicht is
indrukwekkender dan het andere. En er zijn er veel. Tenslotte de watervallen
zijn zon drie kilometer! breed.
Het is hier druk en drummen. Wat vooral opvalt zijn de
bidons warm water die iedereen hier meezeult. We wisten al dat mate een
populair drankje is in Argentinië maar dat ze er zo mee dwepen? Per gezin is er
altijd wel iemand die in zijn ene hand een thermos warm water draagt. In zijn
andere hand dan het obligate bekertje waaruit de mate wordt gedronken met een
metalen ritje. En constant water bijgieten. Mate is op zich gewoon een thee op
basis van verschillende kruiden, maar toch vinden wij dat diegenen die er het
meest aan lurken er het minst helder uitzien. Kan perceptie zijn.
Het meeste water stort zich naar beneden in de Garganta do
Diablo. Het eind- en hoogtepunt van een twee uur durende wandeling. Een beetje
moeilijk om dat natuurgeweld te omschrijven maar alsnog deze poging. Als de
Schelde een bad zou zijn is dit het punt waar ze het stoppeke eruit trekken. De
gigantische watermassa stort zich continu 80 meter naar beneden om daar bij het
raken van het oppervlak bulderend te exploderen in een intergalactische nevel
en mistwolk die onheilspellend uit het subtropische woud opstijgt. Zelfs van op
het vliegtuig konden we dit al waarnemen. Doorweekt druipen we terug af
richting dubbeldekker waar het ganse verhaal zich in omgekeerde volgorde
herhaalt tot we terug op de bus terminal van ons dorp staan. We geraken bijna droog
thuis. Het obligatoire onweer is ons net te snel af. Niet erg, na zon onweer zijn
de temperaturen hier steeds wat dragelijker. Tegen een uur of 11 s avonds mijmeren
we, hmm, nog 5 graden minder en we zouden es een trui kunnen gaan zoeken.
Wauw, wat een dag. Morgen de Argentijnse kant, die is
mogelijk nog indrukwekkender, hebben we ons laten vertellen.
