Vandaag is het nationale feestdag, Victoria Day, ter ere van de Britse koningin Victoria. Speciaal voor haar is de zon van de partij. Zalig, na een week donkere wolken en kou lijden is het genieten van ons ontbijt in de warme lentezon. We besluiten dan ook om niet op uitstap te gaan, het is hier zo rustig en het weer is zo aangenaam, het zou zonde zijn om opnieuw een paar uur in de auto te gaan zitten.

Dus op deze feestdag lezen we wat in onze reisgidsen, slenteren over de camping, gaan lunchen in een nabijgelegen restaurant. Daar zijn we niet de enigen, het is aanschuiven voor een tafel buiten met oceanview. Maar we hebben tijd, we moeten nergens zijn. En voor de rest kijken we naar het opkomende tij van het zeewater. In de late namiddag testen we de hot tub van de camping terwijl ons stoofvlees staat te pruttelen. Zalig, net vakantie.

18-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We profiteren van de snelle internet om wat bij te babbelen met thuis en dan naar de supermegastore voor fuel en proviand voor de volgende dagen. Hier hebben ze alles in supermegahoeveelheden. Niet ideaal voor onze ‘kleine’ camper. De promo-kippenvleugels zijn voldoende om ons de komende 4 weken te voorzien. Ik beslis het voorgerecht dan maar zelf te gaan jagen in de natuur. Ik stop aan Oyster Bay, het is laag water en ik stroop mijn broek op. Hoe moeilijk kan het hiér zijn om enkele Zeeuwse Creuses te strikken? Maar het zit me niet mee, iemand is me voor geweest, of het is niet den tijd van’t jaar, of de baai is verkeerd benoemd. Wel vind ik supermegascallops van meer dan 10 cm groot. Hier heb je er maar twee van nodig in een pasta vongolé bedenk ik. Ik geraak niet verder dan enkele koesterschelpen voor Ruth. Twee keer raden wat ze daar mee mag doen.

Het is nog steeds bijzonder mooi weer en we besluiten terug naar onze camping te gaan en daar wat te gaan genieten van de zon, de rust en van de baggerwerken in het bijhorende haventje. We eten fusion: guacamole, Peruaanse versie, scampi met look en scallops (st jacobsvruchten) in eigen schelp met curry, gerookt op een cederhouten plankske bijgestaan met een slaatje. ’t Was meer een experiment dat we niet gaan herhalen, scallops zijn te fragiel van smaak om te roken.

We kapen nog een film uit cyberspace maar we slagen er weeral niet in om die volledig uit te zien. Zo kennen we ondertussen al heel wat intro’s maar geen idee of het een happy end heeft. Dat is helemaal niet erg.

19-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag verlaten we Vancouver Island. Eigenlijk willen we dat doen via een ferry die vanuit Port Hardy, het noordelijkste punt van V.I., in 12 uren scenic boottocht naar Price Rupert vaart, veel noordelijker in British Colombia. Gaat niet, die service wordt pas gestart half juni.

Dan steken we hier maar lokaal over naar de Sunshine Coast want we willen niet op onze stappen terugkeren. Van daaruit nog 2 ferry’s en we zijn  terug op mainland. 3 in totaal dus. Twee verbinding plannen we voor vandaag. De eerste is een overtocht van 1,5 uur van Little River naar Powell River. Dan een half uurtje rijden naar Saltery Bay voor de volgende ferry. Maar we moeten ons niet haasten, de aansluitingen zijn niet optimaal en onze volgende ferry gaat pas binnen 4 uur. We stoppen aan een Provincial Park nabij Saltery Bay wat evengoed een Provincial parking lot had kunnen zijn, meer parking dan park dus, maar wel mooi gelegen. Het is hier dan ook niet eenvoudig om een echt lelijke locatie te vinden.

Handig toch, zo’n camper. Uit de diepvries toveren we een overschot stoofvlees en die eten we smakelijk op met zicht op het meer. Ik speel wat met de lego tot ik het beu ben (no questions asked) en ga dan pootje baden. Is me dat schrikken, vanaf dat ik de rotsen verlaat en in het zand wil stappen zak ik gemakkelijk tot aan mijn knieën in het slib. Ik heb alle moeite om mezelf en voornamelijk mijn sandalen aan de oppervlakte te krijgen. Volgens de borden is dit trouwens een badplaats. In ieder geval, als ge hier uw kroost loslaat om te zwemmen is de kans reëel dat ze in de problemen komen (en dat is zachter uitgedrukt dan ik aanvankelijk wou schrijven).

Het is tijd, naar ferry 2, Saltery Bay naar Earls Cove, ik kan me niet inbeelden dat iemand baat heeft met de juiste locaties, maar ‘t is voor het nageslacht. We hebben de wind mee en dat maakt dat het nog warmer lijkt, bakken en braden op het dek. Na 50 minuten meren we terug aan en dan is het nog minder dan een uur tot aan de volgende overnachtingplaats. Een Provincial camping. Deze zouden over het algemeen mooier zijn met grotere plaatsen dan de commerciële. Dat komt omdat de staat de grond niet moet kopen natuurlijk. Minder voorzieningen, dat ook wel, maar  we kunnen wel enkele dagen verder op reserves van de camper, denken we.

De camping is inderdaad groot, we hebben ¼ voetbalveld voor onze bescheiden camper. Midden in de bossen. Geen water of elektriciteit op deze plaats, niet erg, de tank en de batterijen zijn vol. We zien voorlopig niemand. Volgens het welkombord mogen we gewoon een vrije plaats kiezen. Die zijn er in overvloed, keuze genoeg. Hier gaan we twee nachten proberen te blijven, we zullen de ranger later of morgen wel ontmoeten. Wat een rust, getsjilp van vogels en getok van spechten.

20-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Het uitbundige gekwetter van de vroege vogels kondigt weer een fantastische lentedag aan. We beginnen met een early bird strandwandeling  want net nu zijn alle beren op het strand aan het ontbijten, volgens de kenners. Niks beer, maar we krijgen wel een heel team Canadese ganzen te zien, mét kroost. Mooie grote vogels, maar niet te onderschatten. Die beesten zijn in staat Boeings neer te halen boven de Hudson River. Waarschijnlijk zaten ze ook in het 9/11 complot.

Na het ontbijt rijden we met ons huis naar Smuggler’s Cove. Klinkt exotisch vinden wij. Daar hebben ze naar goede gewoonte een paar trails, veel bos en veel water. En dat zijn we, gelukkig, nog lang niet beu gezien. Het begin van de wandeling brengt ons door een ondergelopen slagveld van dode bomen. We kunnen hier ondertussen zonder moeite het werk van een familie overijverige bevers in herkennen. Die beesten richten een regelrechte ravage aan. Zouden die, als ze aan zo’n gust beginnen te knagen, nadenken over de richting waarin hij uiteindelijk moet vallen? Aan de professioneel aangelegde dammen te zien zou je geloven van wel.

Elk uitzichtpunt is goed voor een nieuw wauw-gevoel en in onze verbeelding zien we de smokkelboten vol met rum al aanmeren in de verborgen baaien. Die handel gaat hier volgens ons nog onverminderd door, ideale locatie. Misschien kunnen we hier wel een dealtje sluiten, …ijdele hoop.

In de late namiddag zijn we terug op onze camping en installeren we ons nog even op het strand. Het is heerlijk in het zonnetje, net niet te warm. We nemen even de tijd om een ruw plan voor de komende dagen op te stellen.

Morgen de laatste ferry in de rij en dan gestaag richting Jasper, een echt National Park, een klapper, een hoogvlieger, de parel van de Rockies. De verwachtingen zijn hooggespannen, maar dat merkte je misschien al…

21-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Aan de ferry-terminal blijkt dat we niet de enigen zijn die naar Vancouver willen overzetten. Juist, het is vrijdag. Het is te hopen dat ze een grote boot sturen, want langs de kant van de weg hingen overal pamfletten voor ‘meer overzetvaarten voor minder geld’. We geraken toch vlot over en beginnen aan de scenic Sea-to-Sky Highway die ons uiteindelijk tot in Whistler zal brengen. De route kronkelt langs de steile kliffen van de Howe Sound, maar zoals steeds zijn de banen voorzien op grotere voertuigen dan het onze, dus dat rijdt lekker vlot.

Eerste stop onderweg is het Britannia Mine Museum. De Britannia Mine was op zijn hoogtepunt één van de grootste koperleveranciers ter wereld. Hun gangenstelsel in de Britannia Mountain is 210 km lang. Straf dat die berg er nog steeds staat. Met een treintje kunnen we een bezoek aan een stuk van de gangen brengen en krijgen daarbij een live demonstratie van de verschillende werktuigen die de miners gebruikten. De enthousiaste gids probeert ons ook duidelijk te maken hoe in de beginjaren van de mijn de verlichting werkte. Zijn truc heeft weinig effect dankzij een paar overijverige Chinezen die dat persé willen filmen met hun iPhone. Sinds 1974 is de mijn inactief, niet meer winstgevend. Later bleek echter dat door de aanwezigheid van al de tunnels er teveel grondwater in de tunnels kwam en dat water liep daarna kopervervuild in de rivieren en in de Howe Sound. Hoewel dit een natuurlijke vervuiling was, was de impact op het milieu aanzienlijk, alle maritiem leven verdween. Sinds 2005 staat er een waterzuiveringsinstallatie en vorig jaar werd voor de 1^e keer terug een walvis in de Sound gesignaleerd. Zal toch ne verdwaalde geweest zijn, denk ik.

Volgende stop zijn de Shannon Falls, de 3^e hoogste watervallen van British Colombia, nl 335m. Er dondert inderdaad veel water naar beneden, maar om de Iguazu Falls te evenaren moeten ze toch nog wat groeien.

We willen overnachten in Alice Lake. De campground werd heel lyrisch omschreven. Dat merken we als we toekomen, er staan nog 4 auto’s voor ons aan de receptie aan te schuiven. Als het eindelijk aan ons is, krijgen we het verdict te horen, camping vol. We kunnen het nauwelijks geloven. Nog volledig buiten het seizoen. Dat belooft voor de komende weken. Er is blijkbaar wel één of ander bike-evenement dit weekend dus dat verklaart het lokale enthousiasme misschien. Even overleggen wat we gaan doen, en uiteindelijk beslissen we dan maar ineens door te rijden tot Whistler. Zo winnen we een dag. Daar is wel plek. Die camping is heel wat minder lyrisch, maar een uitzicht hebben we wel.

22-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag gaat de Peak-to-Peak kabelbaan open. Dat wisten we en ’t is dan ook niet helemaal toevallig dat wij hier vandaag staan. Die baan brengt je tot op de hoogste toppen en van daaruit kan je dan een paar wandelingen doen. Tenzij het te vroeg op het jaar is. Zoals nu dus. Eind april hebben ze nog redelijk wat sneeuw te slikken gehad en de paden zijn niet open. Skiën kan je hier nog wel, hmmm… klinkt verleidelijk, al was het maar om de opscheppende wintersporters in de kroeg hun mond te kunnen snoeren met: “Ja, wij gaan altijd in Whistler skiën, in Canada.” We laten het toch maar zo. Enige andere alternatief, de Valley Trail. Een aangelegd pad waarmee je in zo’n 4u de vallei van Whistler doorkruist. Ok, we moeten het pad delen met mountainbikers maar die fietsen zoals de auto’s rijden op de baan. Traag. Een gemiddelde Belgische wielertoerist wordt hier ongetwijfeld van het parcours geplukt wegens overdreven snelheid of onsympathiek rijgedrag. Als we een foto willen nemen van het landschap, gaan alle fietsers in de remmen. Stel je voor dat ze door de foto rijden. Geweldig. Tegen de middag begint het te regenen, spijtig van de mooie uitzichten. We lunchen in het clubhuis van de golfvereniging.

Als de wandeling op is, stopt het ook met regenen. We lopen nog wat in Whistler zelf rond. Vreemde stad. Voelt heel artificieel, een beetje pretparkachtig aan. Ze zijn zeer trots op het feit dat ze in 2010 de Olympische Winterspelen mochten hosten. Het feit dat er toen geen sneeuw lag, 10° was, en bijgevolg quasi iedereen hier zijne nek brak, maakte het meteen ook de meest ludieke winterspelen ooit. Dubbel aantal kandidaten voor de aansluitende Paralympics. Voor de rest is het een aaneenschakeling van pleintjes met cafés, restaurants en boetieks. Aan de liften zien we pas echt hoe het hier tegelijkertijd nog winter en al zomer is. We zien mensen in volledige snowboarduitrusting van de lift komen tezamen met rafters. Op de terrasjes zitten mensen in korte broek en T-shirt. Dat beeld wordt dan nog aangevuld met honderden modderige mountainbikers. Strange it is. 

23-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Normaal gingen we vandaag nog een stuk van de Fraser Canyon bezichtigen. De wolken hangen echter tot onder onze voeten en ze voorspellen heel de dag regen. Dan kunnen we er beter een rij-dag van maken. Snel even op de kaart kijken, dat worden 450km tot in Clearwater. En van daaruit morgen dan ineens door naar Jasper National Park.

Al snel komen we in de aangekondigde regen terecht. Wat eerst nog een gezapig buitje is, gaat daarna over in heuse wolkbreuken met hagelbuien en onweer. Bij momenten moeilijk rijden, zelfs door de sneeuw gereden, niet gedacht. Het is dan ook al laat als we in Clearwater aankomen. Nog net op tijd voor het sluiten van de supermarkt.

Op de camping groet iemand ons. We menen hem ook te herkennen maar kunnen het niet plaatsen. Heel de avond hoofd erover gebroken. We gaan zelfs terug tot in Zuid-Amerika maar dat lijkt ons wel heel onwaarschijnlijk. We kunnen het ook gewoon gaan vragen natuurlijk, maar stel dat we het ons maar inbeelden?

Als we de internet opengooien en het weerbericht bekijken, lezen we onheilspellende berichten over de regio waar we nu zitten. Moet dit nog komen of hebben we dit vanmiddag al over ons gehad? Chance dat we niet met de tent zijn, zeggen we.

24-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth