Vrij vertaald betekent dat Silly Chicken. Onze Hosteria heet de la Patagonia, zo heten ze allemaal, of toch in één of andere variant. Ja, de beschikbare namen zijn hier beperkt. Ze hebben hier maar een handvol helden om hun parken, dorpen, pleintjes en wegen te benoemen dus komen die heel regelmatig terug. Zo ben ik ervan overtuigd dat de helft van de Patagoniërs in de Bernardo O’Higgins-straat woont. Da’s de hoofdstraat van elk dorp en ligt ongetwijfeld op een steenworp van de Rio Blanco of Laguna Verde. Eens het dorp meer straten bevat dan er helden voorhanden zijn geven ze de straten gewoon namen van historische data. Zo zijn de 21 de Mayo en 9 de Julio hier ook gangmakers. Ik vraag maar niet naar de namen van hun kinderen, ik ga nooit op voorhand kunnen  beloven een uitgestreken gezicht te bewaren.

We wijken af, onze Hosteria de la Patagonia wordt beheerd door Belgen, ’t is te zeggen door hun afstammelingen. In de jaren ‘40 is er een Waals koppel met een grote droom afgezakt naar dit oneindige niets. Dat oneindig hadden ze net verkeerd ingeschat en hun handeltje oprichten ging niet van een leien dakje. Daar is een film over gemaakt ‘Le rêve de Gabriel’, de bompa dus van de huidige uitbaters. Die moet ik beslist eens zien als we terug thuis zijn…

In onze Hosteria de la Patagonia spreken ze dus Frans. Bij het ontbijt komen we het Waalse gezin dat ons gisteren op de ferry aansprak opnieuw tegen. Natuurlijk, de moeder is ook afstammeling. Ze houden een familie-bijeenkomst. De tuin is bijzonder, er staat achterin een grote houten tob die dienst doet als jacuzzi. Die wordt warm gestookt met hout, er is zowaar een waterdichte onderwaterhoutkachel in gebouwd. Voor de bubbels moet je zelf zorgen. Verder in de tuin staat een boot op het droge die een nieuw leven krijgt als gastenkamer.

Tegen de middag wandelen we Silly Chico in op zoek naar lunch. Het zit niet mee deze keer, resto 1 heeft een uitgebreide kaart met huisgemaakte pasta’s maar serveert vandaag enkel pizza, resto 2 heeft als dagschotel potjesvlees met puree. Dat ziet er heeerlijk uit. De laatste twee dampende borden worden op de tafel naast ons geplaatst. Resto 3, en meteen ongeveer de laatste in deze chico stad, heeft een menú del día waar we niets van begrijpen en volmondig si op antwoorden. Menu suprise… Eerst een ‘carbonada’, zijnde een soep met pompoen, courgette, aardappel, pasta, gehakt. Stevig, hier hebben ze vast geen compostvat nodig. Hoofdschotel ‘humita’, slaatje met dichtgevouwen maïsblad met een gemixte maïs-ei pap in verstopt,… speciaal. We hebben geluncht.

Nog even door het dorp kuieren, wat rek- en strekoefeningen aan de kade, en tot aan het uitzichtpunt. Nu terug naar onze hostel de la Patagonië. Om 17h komen ze ons hier halen om ons de grens over te loodsen naar het eerstvolgende Argentijnse dorp Los Antiguos. Klopt ongeveer, om 17u30 worden we als laatste opgepikt door een minibus die al vol zit. What’s new. 10 Minuten later zijn we aan de Chileense grenspost. Daar moeten we een uurtje schuifelen voor twee stempels. We hebben geluk, terwijl we aanschuiven zien we op tv beelden van grensposten met een wachttijd van 9h. Stel u voor…. Terug de bus op naar de Argentijnse tegenpool, daar staat weinig volk, en dan nog even verder tot aan het stadje. We worden gedropt aan de busterminus voorbij de stad. Verdorie, onze nieuwe hostal lag vóór de stad. Te ver om de stappen. Locals zijn zo behulpzaam een remise voor ons te bellen die ons voor een habbekrats tot daar brengt.

De nieuwe hostal wordt gerund door Karin, een Nederlandse zonder zittend gat, die ongeveer alles in dit continent al bereisd heeft. Beetje vreemd gevoel, van België naar Holland, maar ja, we zijn dan ook de grens overgegaan.

Deze hostal ligt in de pampas, flink een half uur stappen van Bernard. De uitbater is ook een Nederlander, heeft daarenboven een restaurant in het dorp, en wil ons wel meenemen. Super. Dat scheelt weer een wandeling. Een bijzonder iemand, hij spreekt gebrekkig en traag Nederlands met een blik alsof hij al jaren op een maté dieet leeft. Hij rijdt voor ons langs enkele uitzichtpunten, de boulevard, het bos, via wegen waarvan hij zelf niet zeker is of deze ergens naar leiden (ha, dit weggetje ken ik nog niet, even proberen, steil naar beneden hots bots door het zand en over rotsen), door de Rio Blanca (omdat ik weet dat ik erdoor kan) tot aan zijn resto. Totaal geflipt die man. Mooi dorpje, maar je moet wel weten waar je moet zijn, blijkt. Ik onderneem een poging de standaard homp vlees binnen te spelen maar geraak maar halverwege. Taxi terug, let’s call it a day.

1 Ding hebben we op deze reis al goed geleerd… wachten….

Foto’s: Humita, Mike doet ski-oefeningen, uitzichtpunt, foto van den Bernardo, hot tub en bootkamer, Argentijnse grenspost

16-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze Nederlander komt vanmorgen dag zeggen. Hij moet met de auto naar Buenos Aires. 24u rijden. Dat herinnert ons aan één van zijn uitspraken gisteren tijdens zijn scenic tour. Stel je een Nederlands accent voor op het Zuid-Amerikaanse slome tempo : “ Nou…Je gaat hier rechts, … en dan daar …. daar links,… momentje,… ik weet niet meer wat rechts en links is. Dit is toch rechts hé? Flapperend met zijn rechterhand. “Ja” beaamt Mike. Met de nieuw verworven inzichten begint de man zijn wegbeschrijving van voorafaan. Gelukkig moeten wij morgen naar het Zuiden, kunnen we die wegpiraat al niet tegenkomen. Tenminste, als hij het onderscheid kan maken tussen Noord en Zuid.

Los Antiguos is het centre national van de cereza, en dat is jammer genoeg geen tikfout. Cereza dus, niks cerveza. Hier wordt dit jaar zelfs het eerste cereza rockfestival georganiseerd. Ik verwacht dat het niet spectaculairder zal zijn dan de Miss Aardbei-verkiezing van Melsele.

We mogen de 2 mountainbikes van de hosteria gebruiken om de omgeving te verkennen. Leuk, dan kunnen we wat verder gaan. “Dos, cereza por favor” wordt ingezet en we zijn weg. Een uitdaging, want de beruchte Patagonische winden zijn hier al danig vertegenwoordigd. De mountainbikes hebben hun beste tijd gehad maar kom, de basisonderdelen om vooruit te geraken zijn aanwezig. We rijden langs verschillende chacra’s (fruitboerderijen waarvoor Los Antiguos bekend is) tot aan de Lago Buenos Aires, 4^e grootste meer van Argentinië. De wind zorgt voor zulke golven dat het lijkt alsof je aan zee bent. Op de achtergrond zie je normaal de Cerro Castillo (jullie weten wel, dat kasteel van LOTR), met de toppen in de wolken.

We overwinnen hobbelige gravelwegen, trappen ons dwars door een woeste bergrivier, trotseren orkaanwinden, we wanen ons helemaal op een WK veldrijden. Zij het met iets minder slijk en des te meer stof. Ik weet niet hoe wanhopig we er net uitzagen maar onderweg stopt een auto die ons net inhaalde. Een dame met grote kersenzak stapt naar ons toe. We moeten proeven van de kersen, hmmmm lekker, en we moeten een zakje gratis kersen van haar aannemen. We vlijen ons prompt meer op de malse rivierstenen en eten de zoete kersen als lunch.

Na 4u olympische prestaties komen we in het centrum van Los Antiguos. Gezien we terug op Argentijnse bodem zijn, dient het cash flow probleem zich weer aan. We hadden een reserve voorzien, maar gezien onze ervaringen kan je geen gelegenheid laten voorbijgaan om die bij aan te vullen. Dus steken we al onze flexible friends in de enige aanwezige jackpot van het dorp, spelen alle mogelijke combinaties uit met verschillende inzet maar, zonder enig resultaat. En een casino ontbreekt hier ook. Hopelijk in de flappentapper van het volgende dorp meer geluk.

Met een pijnlijk zitvlak en een gebroken rug (de fietsen waren niet echt afgesteld op onze lengte) arriveren we terug bij onze hostel. Met Karin kunnen we het weer op een akkoordje gooien dat we morgen langer op de kamer mogen blijven. Onze bus vertrekt nl pas om 20u. We bussen dan heel de nacht door en zouden tegen 10u de 19^e in El Chalten moeten zijn. Dat wordt een boeiende nacht.

Vanmorgen hebben we de troubles met onze overnachting in El Chalten finaal kunnen oplossen. We moesten die met een dag opschuiven, remember? De bookingwebsite liet dit niet toe, tenzij tegen een belachelijk dure wijzigingskost, hoewel de uitbaatster akkoord was. Er volgden een paar duidelijke mails naar Booking.com, de uitbaatster veranderde dan nog eens van gedachte en ging alleen nog maar akkoord met een kostenloze wijziging als ze voor die verloren nacht iemand anders kon vinden…. Maar de volhouder wint en het lijkt nu allemaal in kannen en kruiken.  ‘t Zal wel zijn zeker. Als die schrijven ‘Beste klant’ dan kan je dat ongeveer letterlijk nemen.

17-02-2015 om 23:08 geschreven door Mike & Ruth  

We pakken rustig in, hangen wat op het internet, blog, foto’s, administratie en planning. ’t Is toch geen weer buiten. Het waait nog harder dan gisteren en het is koud. We leren van Karin dat de oorzaak van het slechte weer ligt bij de geesten van de Tehuelches (oorspronkelijke indianenstam) die deze dagen verstoord worden door de vele toeristen. Aan de stand van de bomen te beoordelen zijn de geesten hier wel snel op hun teentjes getrapt. Ze staan allemaal schuin.

Tegen 16h kan de doe-smurf het nimmer aan en moet er bewogen worden. We laten een remise komen om ons naar het dorp te verhuizen. Eten nog iets en wandelen tot aan de busterminal. Die ligt nooit in het centrum. Ik vind dat vreemd, het zijn toch juist de mensen zonder eigen vervoer die gebruik maken van de bus. We zien een stinkdier dat weinig schuw is en met een vreemde sjwoeng ons voorhuppelt, vermoedelijk al eens liggen dollen met een straathond of een poema. Misschien hebben alle stinkdieren wel een vreemde sjwoeng in hun gang, dat zou ook kunnen. Onze bus is ruim op tijd, redelijk luxueus, het beste wat we konden vinden op deze as, en voornamelijk helemaal niet uitverkocht. We zijn met 8. Jeuj, ieder zijn eigen dubbele zetel!

We installeren ons, negeren het verbod om je schoenen uit te trekken. Mijn Spaans is dan plotseling niet meer zo goed. Ik ga niet de ganse nacht met mijn bottinnen aan slapen. 20h, de bus vertrekt op tijd. De avond valt. We rijden het dorp uit de pampa’s in. De gsm-ontvangst valt weg, kort daarna de radio. Alle contact verbroken. We zien maar weinig dieren, enkele bange konijntjes in een arme vegetatie, zelfs het gras heeft hier pleinvrees. De leegte van de maanloze nacht benadrukt de oneindigheid. Ik meen te begrijpen welk gevoel astronauten besluipt als ze naar de blauwe planeet kijken. Ik heb mijn Ipod in mijn oren en sluit me volledig af van alles wat zich in de bus afspeelt. Portishead, Dummy. Flinterdunne breekbare muziek die opgaat in de zwarte nacht. België met zijn ongeduldig karakter lijkt oneindig ver weg. Ik mijmer over de verschillen met deze regio en deze mensen. Wanneer ben jij voor het laatst gestopt om een wildvreemde fietser kersen toe te stoppen? We weten en kunnen zoveel. Ik vraag me af of het wel de juiste dingen zijn die we kunnen en weten. Mijn paradepaardje is dat 'perceptie' een verplicht schoolvak hoort te zijn.

De chauffeurs mogen het hebben. Urenlang staren naar een hypnotiserende wegmarkering die 150 meter voor de bus oplicht. Nauwelijks bochten, geen kruispunten, geen bebouwing. Zijdelingse wind- en regenvlagen die de bus teisteren. Af en toe een tegenligger, die zie je van ver, toch duurt het nog minuten voor we zullen kruisen.  Plots staan er twee Alpaca’s op de weg te grazen. Het duurt even voor de chauffeur reageert en de bus gaat in de remmen. De Alpaca’s blijven als versteend in de lichten van de bus staren. De bus remt nu zo hard ze kan en iedereen wordt uit zijn trance gehaald. We stevenen nog altijd met veel vaart op de beesten af, ze wijken niet. Het zal nipt worden. De bus komt tot stilstand op ongeveer een meter van de dieren. Die dan schoorvoetend terug de pampa’s in wandelen, wachtend om een volgende bus te pesten. Ik ken dierenvrienden waarvoor dit stukje een regelrechte thriller moet zijn.

Plots duikt er uit het niets een gehucht op. We stoppen er om te tanken. Er staat een automaat waar je voor 2ARS je thermos kan volgooien. Word hier geboren bedenk ik, tegelijkertijd geraak ik er niet uit of dat net een zegen of een straf is. Het is 'anders', besluit ik.

Tegen 3h besluit ik dat ik ook maar eens ga proberen een uiltje te vangen. Het is ongeveer dan dat het asfalt op is en we op gravel zijn aangewezen. Nu zijn er gravelwegen en gravelwegen. Deze is in slechte staat, zelfs volgens Argentijnse normen. De bus gaat stapvoets de gravelweg op en probeert al slalommend de diepste kuilen te ontwijken. Mijn uil is gaan vliegen. Dat gaat hier nog efkes duren. Ik hoop voor de chauffeur dat de bus stuurbekrachtiging heeft.

Enkele uren later vinden we opnieuw asfalt en stevenen we op El Chalten af als het licht wordt. Het is 6h30, we gaan 3h vroeger aankomen dan voorspeld. Hoe kan je er zover naast zitten.

EL Chalten is een dorpje gebouwd op een klein stukje vlak tussen hoge rotsformaties die als gigantische stadswallen het dorp omringen. We kunnen al terecht voor een koffie en laten onze bagage achter aan het appartement, zo kunnen we rustig het dorp verkennen. Tegen 10 kunnen we ons installeren. We hadden al vernomen dat de bevoorrading van het dorp nogal beperkt is. We moeten dan ook de 3 supermarkten binnengaan om aan alle basisingrediënten zoals pasta, water, kaas,… te geraken. El Chalten staat ook bekend als het dorp met 1 ATM en handelszaken die geen credit cards aanvaarden. Maar hebben wij even geluk. Na 5 jaar zagen en klagen van de lokale commercie is er op 17 januari 2015 een bankkantoor geopend. Onze verhuurster zegt dat het echt een verademing is. Soms zat heel het dorp 4 dagen zonder cash omdat de enige ATM buiten werking was. GSM-ontvangst hebben ze sinds 2 jaar, als je bij de juiste operator zit toch. Wifi is er, maar via satelliet en durft al eens wegwaaien, net als het signaal van de kabelTV.

Per uitzondering is er geen zuchtje wind en de zon brandt. Een unieke kans om te gaan wandelen, dit mooie weer hebben ze hier maar enkele dagen op een jaar. Maar we hebben een ‘buslag’, dus het lijkt ons niet verstandig om aan een stevige dagmars te beginnen. Dan gaan we maar een terrasje doen met zicht op de Cerro Fitz Roy, een granietrots van meer dan 3000m. We laten ons vangen aan een cocktail van slaapgebrek, zon en een liter wijn. Potje koken en bed in. Morgen op tocht.

19-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

El Chalten is hét hikingcentre van wereld, volgens de locals. Hiking zal het zijn dus. Middelmatige tochten hebben ze hier niet. Ofwel stelt het niets voor, ofwel zijn ze stevig. We zijn wel iets gewoon dus stevig zal het zijn. We kopen een wandelkaart en schatten de wandeling in. 4h tot aan de kam en 4h terug naar beneden, lengte 19km, hoogteverschil 800m waarvan 400m in de laatste km voor de kam. Pittig. We hebben een busje geregeld dat ons 17km uit het dorp afzet aan het beginpunt zodat we niet gewoon op en neer moeten want dat vinden we minder leuk. De rit duurt een klein uurtje, overal waar we kijken zien we gletsjers, soms 3 tot 4 tegelijk. Het gebied heet dan ook ‘Parque Nacional de los Glaciares’. Het is verbluffend. We starten aan een hostal dat hier helemaal verloren ligt, het maakt zijn eigen elektriciteit via een generator aangedreven door een bergriviertje. We wandelen in een bos langs de rivier zachtjes hellend naar boven. Ook dit bos is zwaar gehandicapt, geen enkele boom is in goede staat. Vele zijn reeds geveld en wachten op ontbinding. Een behekst bos lijkt het wel, voor de zekerheid laat ik elke paar meter ongemerkt wat kruimels vallen.

Ook vandaag zijn we gezegend met het weer. Geen regen, geen wind. Ook geen zon maar een mens kan niet alles hebben. En misschien maar goed ook als we straks moeten klimmen.

Op een uitkijkpunt hola’en we naar een koppel dat foto’s aan het nemen is. Als het meisje tegen haar vriend zegt ‘ligt m’n haar goe zo?’, hebben we wandelgezelschap gevonden. We lopen een heel stuk samen, de stumpers zijn maar voor 4 weken in Argentinië en moeten alles op ijltempo afwerken. Uiteindelijk komen we aan de klim naar de kam. Een uur steil naar boven op een uitdagend pad, maar zoals steeds ligt de beloning bovenaan. We hebben een fantastisch uitzicht op een meer dat gevoed wordt door 3 gletsers en natuurlijk op de Fitz Roy zelf. Hoewel de zon niet schijnt, prijzen we ons toch gelukkig dat we zijn toppen kunnen zien, dat is lang niet iedereen gegund. Even op adem komen en dan terug naar het dorp. Moe maar zeer voldaan zijn we, wat een fantastische tocht. Als we de deur van ons appartement opendoen, begint het te regenen. Perfecte timing.

Puma-encounters: 0

20-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

21-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

22-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth