De onheilsberichten waren inderdaad voorbijgestreefd, er is niets spectaculairs meer uit de lucht gevallen.

Na het ontbijt houd ik het niet meer uit. We weten nog steeds niet wie die ‘bekende’ is en als hij straks wegrijdt, gaan we het nooit weten. Ik raap mijn alles bij elkaar en stap erop af. Blijkt het toch wel de man te zijn die ons heeft bediend bij het ophalen van onze camper in Vancouver zeker? Mike had al zo’n vermoeden maar het leek raar omdat hij met een camper van de concurrentie op stap is. Komt erop neer dat het een Duits koppel is dat voor een jaar in Canada woont/werkt. Ze hebben allebei een job bij Canadream gevonden, maar hun tripje naar Jasper lag al daarvoor vast en is dus bij de concurrentie geboekt. We krijgen van hem nog een tip voor een camping vol wildlife in Jasper Park cadeau. Altijd mooi meegenomen.

Blij dat we van dat ei verlost zijn beginnen we aan deel 2 van de trip. Voorlopig zit alles nog in de wolken maar er zijn ons opklaringen beloofd. En daar hopen we op, want onze belangrijkste stop onderweg is het Visitor Center van Mount Robson met een fantastisch uitzicht op deze klepper van 3954m. Na een goed uur rijden krijgen we de eerste blikken op de Rocky Mountains voorgeschoteld. Ja man, knap is dat hoor. Zelfs vanuit de auto is het de moeite om foto’s van te nemen. De weergoden zijn ons gunstig gezind en we zien Mount Robson al van ver liggen. Nice.

Van daaruit is het nog een klein uurtje en dan zijn we in Jasper. Dat ligt in Alberta, Wild Rose Country, volgens hun nummerplaten. Wie het zich nog herinnert, de Australiërs waren ook heel goed in het verzinnen van zo’n omschrijvingen. Mopje van de Engelsen?? In elk geval, in Alberta is het een uur later, dus uurverschil met België is nu 8u. We zullen de blog wel aanpassen.

Terwijl we staan aan te schuiven voor een plek op onze camping (geen nood, hier zijn 781 plaatsen), hoor ik iemand in de auto naast ons nogal luid in het AA zeggen: ‘As die trut na es een beke zou wille veurtrijjen…’ Ik steek mijn hoofd al lachend buiten en die man zegt direct ‘ja lap, nog Vlaminge, ik moet hieral oeplette wa’k zeg’. Gieren was het, in beide auto’s. Straks eens gaan zoeken op die 780 andere plekken waar zij zijn geland.

En de camping is een pareltje. Weer midden in het dennenbos. Hier zullen we nog eens ne spaghetti maken sé, zal ongetwijfeld beren aantrekken.

25-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ik ben nog aan het snoozen als Ruth de camper terug komt binnengedraafd. “De douches zijn kei ver weg, minstens een kwartier wandelen, en er lopen mannen met een geweer rond want vannacht heeft een grizzly een Elk kalf te grazen genomen.” Ik ben nog te slaapdronken om alles te kaderen. Meestal is het omgekeerd, het absurde van de droom verdwijnt door de realiteit van het ontwaken, nu niet. Ah,ok, als ook ik aan mijn douchetocht start, schrikt een Elk in de bosjes even hard van mij als ik van hem. Een groot stuk van de camping is ondertussen afgezet met rood lint omdat de grizzly daar vertoeft en ook ik zie de rangers met verdovingspistolen op jacht. Hoog tijd voor mijn douche zodat ik echt wakker word.

“We wouldn’t recommend it, there’s still too much snow” zegt de dame aan de kassa van de Jasper tramway kabelbaan. OK, goede raad slaan we niet in de wind, we hebben trouwens geen sneeuwkettingen of wandelstokken bij. Dan komen we wel met het bakje en niet via het pad terug naar beneden. We worden met 17 in het doosje geperst, volgens de borden is 30  het toegelaten maximum. Dat is gelogen natuurlijk, hooguit hebben ze hier ooit eens 30 pygmeeën vacuüm gestapeld om het tegendeel te kunnen bewijzen.

Eens boven hebben we prachtige uitzichten, da’s ook voornamelijk de reden om tot boven te komen, we klimmen nog een extra 200m tot we niet meer verder kunnen door de sneeuw. We hebben dan wel bottinekes aan maar om fatsoenlijk een weg door de sneeuw te banen heb je extra spullen nodig. We dalen terug tot aan het bergstation, twijfelen nog even of we toch niet aan de afdaling te voet zouden beginnen. Het verstand wint, we gaan met de baan terug.

Vastberaden dat wandelstokken een meerwaarde zijn rijden we naar Jasper city, shoppen, lunchen, toerist info. Out of the blue knalt nog een bui los, blij dat we niet aan een nieuwe wandeling zijn begonnen. Zot hoe snel het weer hier kan omslaan, daarnet was het zowaar te warm om nog aan een wandeling te beginnen, nu te koud.

Geshopt en de voorraden aangevuld terug naar onze camping. Eens de bui over is besluiten we over de camping te wandelen, We nemen alvast het plan van de camping mee zodat we niet verloren lopen, niet lachen, er is een rondweg aangelegd die meer dan 2 mijl bedraagt. Al onze wandelingen hier worden steevast ingezet met het “We-gaan-op-berenjacht” staplied. Als er nu één plaats in de wereld is waar je dit gerechtvaardigd mag doen… Ruth denkt er anders over. We nemen het oneindige douchepad tot aan het officiële midden van de camping en wandelen dan verder tot aan het ander uiteinde. We zien Elks in de speeltuin grazen, die zoeken de campings op om te komen kalveren, meer mensen zijn minder roofdieren redeneren ze. We keren terug via de rondweg tot we op zo’n 50 meter afstand een Grizzly de baan zien oversteken. Fuck man, is me dat schrikken, op tv lijken die kleiner. Als we op onze stappen willen terugkeren herinneren we ons het berenhandboek rule number one: “Niet weglopen!”  Ok, maar wat doen we dan als de beer naar ons komt gelopen? Fotookes pakken? I don’t think so. Soit, wij zijn blijkbaar meer onder de indruk van hem dan de beer van ons, en hij vervolgt zijn weg de camping op, op zoek naar een nieuw sappig kalf of camper.

I knew it: We gingen op Berenjacht !

26-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als deze titel je helemaal niet aanspreekt  dan stop je best met deze blog te lezen. De Rockies zijn alleen maar meren en bergen en alles daartussen.

Gezien de paden boven 1200m allemaal nog besneeuwd zijn, zijn we genoodzaakt ons te beperken tot de lagergelegen gebieden. Gelukkig is het aanbod aan wandelingen oneindig en met de nodige creativiteit kan je zo ook een fatsoenlijke tocht aan elkaar breien. We beginnen met een tour rond Beauvert Lake. Achter mij weerklinkt “we gaan op berenjacht” tot in den treure toe. Het meer blijkt aan een Golf Resort te liggen en het wandelpad is daar op voorzien. Ideale opwarmer. Als we halverwege rond het meer zijn, lopen we tegen een afspanning aan. We mogen niet verder, de elken zijn hier ook al aan’t kalveren. Jamaar mannen, zo wordt het moeilijk hé, boven te veel sneeuw, beneden teveel beren of jonge elken. We keren dan maar op onze stappen terug en gaan naar het volgende punt, Annette Lake, bekend om de mooie blauwgroene wateren en de weerspiegeling van de omringende bergen. Ook deze loop is rolstoeltoegankelijk. Hoewel… na een goeie 200m wandelen zien we een man die zijn vrouw ondersteunt, zij bloedt nogal serieus in het aangezicht. Aangevallen door een beer? Een moeder Elk? Het antwoord wijst zichzelf uit als we wat lager halverwege de oever de rollator zien liggen. Oei, bochtje gemist. We vragen of we een ambulance moeten bellen, is niet nodig zegt de man. We helpen dan maar om de vrouw in de rollator te zetten en duwen haar bloedend terug tot aan de auto. De vrouw is danig van haar melk, en haar man ook.

De rest van de wandeling verloopt zonder verdere incidenten. En inderdaad, het water is bij momenten zo azuurblauw dat een mens zich zou kunnen vergissen en zweren dat hij langs de Caribische kust wandelt. Zelfs de temperatuur gaat een eindje die richting uit. Behalve als je een teen in het water steekt, da’s fris in’t kwadraat. Toch is er een uitslover die zich aan  zwemmen waagt. Efkes.

De 3^e en laatste tocht is ook de meest uitdagende. Hier geen rolstoelen meer, maar een fikse klim tot een uitzichtpunt. Het is een dichtbegroeid bos, ik bind mijn berenbel rond. Na die ontmoeting van gisteren wandel ik niet meer op mijn gemak. We komen 1 andere wandelaar tegen, die zegt dat hij verse grizzlypoop is tegengekomen en dat we extra carefull moeten zijn. Of die man nu de spot aan’t drijven is met mijn berenbel of het echt meent, geen idee. Ik zet de bel voor de zekerheid maar een standje luider. Geen grizzly tegengekomen natuurlijk, tot grote ergernis van Mike die opvallend ver uit mijn buurt blijft en elk zijpadje insluipt. Volgens hem maak ik meer lawaai dan een doorsnee ijsroomkar,… pfft, kan die overdrijven.

Bovenaan het uitzichtpunt geraken we aan de praat met een koppel Duitsers. Zij doen de Rockies in de tegenovergestelde richting. Paar tips over en weer en gezien zij ook voor een half jaar op tocht zijn, via Australië, NZ, Azië… geeft dat stof tot conversatie. Voor we het weten zijn we een uur verder. Tijd om de daling in te zetten.

We boeken nog snel 2 extra nachten op deze camping, Jasper National Park is mooi, rustig en alles is zo dichtbij. Banff gaat alleen maar drukker zijn, dus beter hier wat extra tijd doorbrengen. Als rasechte RV’ers rijden we van aan de receptie met onze camper door naar het douchegebouw, dat bespaart ons straks een wandeling van 20min enkel. En dan is het tijd om aan onze spinaziepuree met worst te beginnen, volledig ambachtelijk bereid boven het houtvuur in de regen. Het was een leuke wandeldag.

27-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We hebben een missie. We willen de Eland, die hier vertoeft onder de schuilnaam Moose, en de Kariboe, de patroonheilige van deze blog, spotten. De meeste kans om deze dieren te vinden is langs de Maligne road. Een 40 km lange weg die eindigt aan Maligne lake. Voor je daar toekomt steek je eerst de Maligne river over en passeer je de Maligne Canyon. Hier stoppen we om de Maligne Canyon trail te hiken. Je kan de Canadezen niet verwijten dat ze niet consequent zijn in hun nomenclatuur. Dit is een pad langs een canyon of een gorge. Maar niet het soort waar je in kan afdalen. Op sommige punten is de canyon maar een eekhoornsprong breed. Maar ’t is niet de breedte die hier indrukwekkend is, wel de diepte. Ruim 50 meter lager kolkt een rivier zich door de berg. Vreemd. In de winter, als er geen smeltwater is, vriest de rivier dicht. De laatste stukken ijs op het water zijn daar nog getuige van. Dat moet volgens mij ook een spectaculair zicht zijn. Er zijn verschillende bruggetjes over de canyon waardoor je het geheel prima kan aanschouwen. Voor de rest is de canyon omheind met een stevige borstwering met afrastering zodat je geen speelse familieleden of nieuwsgierige huisdieren kwijtspeelt. Onderweg lopen we het Duitse koppel van gisteren terug tegen het lijf. Iedereen doet hier zowat dezelfde uitstapjes, dat is duidelijk.

We bekijken alles en dan terug naar ons rijdend huis om onze missie te vervolgen. We speuren de bossen af op zoek naar de grazers, niets, ondanks alle waarschuwingsborden langs de kant van de weg. Halverwege stoppen we aan een uitkijkpunt dat Medicine Lake overschouwt om onze lunch te bereiden. Dat hadden ze dan ook maar beter Mini Maligne Lake benoemd, soit. Het meer en de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond staan garant voor veel wauw-gevoel. De mensen aan de oever van het meer beginnen plots opgewonden hun camera’s boven te halen en te richten op de bosjes rechts van ons. Even speuren en dan zien we het ook. Een klein schattig zwart beertje klimt de boom uit. Hola, mama beer en nog een andere uk komen nu ook het bos uit. Goed om weten, in een boom ben je dus ook niet veilig voor deze beesten. We dalen af naar de rest van de groep en blijven op zo’n 50 meter afstand, wat ons voldoende lijkt. Moeder beer kuiert onverstoorbaar verder. Ondertussen stoppen er nog toeristen, sommige hebben niets in de gaten en stappen nietsvermoedend op het berentrio af. Als we hen waarschuwen niet verder te gaan pakt een huismoeder ongeveer de schrik van haar leven. Ze had de beren totaal niet gezien en begreep al die heisa niet. Die komt de eerste week haar camper niet meer uit. We nemen ook wat foto’s en dan verder, want we zijn nog steeds op missie. We besluiten wijselijk op een volgende stopplaats te lunchen, lijkt ons niet het beste idee om voor de neus van 3 beren burgers te beginnen bakken.

Tegen 15h bereiken we het eindpunt, Maligne Lake. Door al die berenheisa net te laat om in te schepen op de laatste boottocht op het meer. Maar daar kunnen we ons iets bij voorstellen. Echter geen Moose gevonden, zelfs geen pootafdruk van een kariboe. Hier ziet het gras maar bleekjes, de sneeuw is hier en daar nog niet helemaal gesmolten. We doen een korte  wandellus tot aan Moose lake, what’s in a name? Niks Moose, noch Kariboe. Waar zitten die beestjes toch? We doen nog een wandellus, de Mary Schäffer loop, easy stroll and no elevation volgens de wandelkaart. Als het pad dan toch begint te stijgen besluiten we dat we misgelopen zijn. We keren een heel stuk terug en beginnen opnieuw aandachtig hetzelfde pad te volgen. Niks van, we waren wel juist, de ’no elevation’ was mis.

Als we bijna rond zijn spot Ruth een grazer tussen de bomen. Een echte lady Moose. Ze is wat schuchter maar ik slaag er toch in haar op de foto te krijgen. Yes, missie al half geslaagd. Nu onze mascotte nog vinden. ‘t is al vrij laat en we beginnen slenterend aan de terugweg. Als we heel wat auto’s langs de kant zien staan stoppen we ook even. Pfft, weer een zwarte beer, wel een groter model. Ik vind dat sommige fotografen zich toch erg dicht wagen, tot 10 meter, voor een mooie foto. Wetende dat als zo’n beer uithaalt, je geen enkel verweer hebt… Wij blijven veilig in de auto en krijgen hem toch ook netjes op de foto.

Met de ondergaande zon zijn de landschappen op de terugweg nog knapper. Die Rockies, ik begrijp dat je hier je hart verliest.

Terug naar onze campground, ’t is al laat, en fris. Ik bereid de pastaschotel boven ons kampvuur maar Ruth laat me plechtig beloven dat niet meer te doen. Ze heeft er alle moeite van de wereld mee om de potten terug proper te krijgen. ’t Was toch lekker.

28-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als we opstaan zien we dat er nieuwe waarschuwingsborden in de toiletten zijn opgehangen. Er zijn nu meerdere grizzlies die actief op de campground komen jagen achter de Elk kalveren. We worden aangeraden om ons enkel in groep te verplaatsen, veel lawaai te maken, kinderen aan de leiband te houden, honden een hand te geven en berenspray te gebruiken. Ik heb Axe op, zal ook wel voldoen zeker? In ieder geval, de ochtendhike tot aan de douches blijft berespannend, hihi. Als we Grizzly tegenkomen moeten we dat melden aan de campadministration. We komen er geen tegen, Ruth heeft het zowaar al gehad met al die berenactiviteit. Het gerucht gaat dat de Park Rangers gisteren nog alle moeite hebben gehad om een beer te verjagen uit het station van Jasper.

De overtrokken en regenachtige dag die voor gisteren was bestemd, hebben we vandaag aan ons pan. Het is koud en donker. Ideale dag om de boel wat aan kant te krijgen. We zijn niet de enigen met dat idee. Als we de wasserette van Jasper binnenlopen, zit daar hetzelfde koppel Duitsers weer. We vullen de voorraden terug aan, doen grote kuis in de camper, hoewel, zo’n klein huis heeft weinig kuis, handig, verzamelen wat informatie over de volgende bestemmingen, boeken de vlucht naar Toronto (waren we al bijna vergeten) etc etc. Rustige dag. En dan nog een laatste frisse avond in Jasper aan ons kampvuur… tijd om wat zuidelijker te gaan, richting Columbian Icefield bijvoorbeeld.

29-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Een absolute must do, die Icefields Parkway. Zo lieten we ons toch al verschillende keren vertellen door locals. Niet dat je veel andere opties hebt om van Jasper naar Banff te rijden, maar de route zou super scenic zijn, de Rockies op hun best en je moet er je tijd voor nemen. De naam op zich is al veelbelovend natuurlijk. We willen vroeg op pad om de drukte te vermijden. Dat wil zeggen met het huis naar de douche en dan ineens de baan op. De wolken hangen nog laag maar er lijkt beterschap op komst. Eerste halte, Athabasca Falls. En die is al meteen raak. In plaats van enkel kikkerperspectief heb je hier, wat had je gedacht, ook een vogelperspectief. De wandelweg is zo aangelegd dat je tot op een meter van het begin van de waterval kan komen. Hier wil je met je kajak echt niet per ongeluk terechtkomen. Dankzij de massa’s meltwater is de waterval in topconditie, wat een kracht.

We rijden verder, stoppen nog bij een paar uitzichtpunten, tot we uiteindelijk bij de Columbian Icefield aankomen. Hier kan je met gigantische ice-explorer machines tot op de Athabasca gletsjer. Ja, dat willen we wel doen. We kunnen direct mee, eerst met de bus, dan overstappen in de gletsjervoertuigen en weg zijn we. Onder begeleiding van de professionele commentaar van de Australische chauffeur, die we nauwelijks verstaan. Opmerkelijk: het kleine dennenboompje dat onze standaard kerstboom niet overtreft is hier 700 jaar oud. Het seizoen is langs de hele korte kant voor de bomen. In de winter koelt het af tot onder de -50°, en ja we bedoelen Celcius. Durft nu nog eens te klagen over ons Belgisch gematigde zeeklimaat. We wijken af. Wandelen op een gletsjer hadden we al gedaan, erop rijden nog niet. De rit verloopt rustig, er is een duidelijk pad gemaakt. Boven op de gletsjer mogen we dan even wat rondlopen. Samen met zo’n 100 Chinezen (of uit de ruime omgeving). Dat is nog het meest amusante van heel de uitstap. Toekijken hoe zij hun foto’s nemen. Er worden dansjes met sjaaltjes uitgevoerd, hoge hakken ontbreken ook niet op de gletsjer. En dat alles vergezeld van een gigantisch gegil in het Chinees. Dat we er niet aan gedacht hebben om een aparte fotoreportage te wijden aan Chinezen op toeristische trekpleisters doorheen de wereld, mét geluid. We waren binnen.

Na de gletsjeruitstap schieten we voor geen meter meer op. Elk volgend uitzichtpunt lijkt mooier als het vorige, hoe verder we stijgen, hoe meer sneeuw, hoe ruiger de bergen. We passeren Peyto Lake. We twijfelen, gaan we nog eens stoppen voor een idyllisch bergmeertje? Jaaa. Bummer, de parking ligt niet aan het uitzichtpunt maar een kleine wandeling hogerop. Tja, we staan hier nu toch al, en avant marche! Als we het uitzichtpunt naderen valt onze mond open. Onder ons een meer, blauwer dan blauw, fluoblauw. Dit hebben we nog nooit gezien. Heeft er hier iemand een paar tankwagens wc-eend in gedumpt? Het lijkt wel zo. De waarheid is anders, alles heeft te maken met fijn gefilterd rockdust en de kortere lichtfrequentie van de kleur blauw. Ik bespaar je de verdere details. We nemen enkele foto’s die we onbewerkt op de blog plaatsen. Net als we hier willen vertrekken wordt er een bus Aziaten gelost. Wacht, dit moeten we gezien hebben, we plaatsen ons op een bankje waar we een perfect zicht hebben op de toekomende Koreanen die op hun beurt voor het eerst het meer volledig kunnen overschouwen. WOOOHAAA roept de eerste dame met een tonaal accent dat alleen Aziaten beheersen. Als de rest bovenkomt wordt deze strijdkreet door elk individu herhaald, terwijl, alsof het hen aangeboren is, simultaan de Ipad bovengetoverd wordt. Hilarisch vinden wij dat. Alsof de ganse bus spontaan tot orgasme komt. Een stel Hollanders krijgt in het snuitje dat wij de Aziaten zitten te ‘observeren’ en zien er ook de lol van in. We vinden meteen een consensus: “Wat zouden de uitkijkpunten hier saai zijn zonder deze gele medemens.”

Ok, nu verder tot aan Lake Louise,… mis, we passeren weer een meer, Bow Lake, maar dit is speciaal, het oppervlak is helemaal bedekt met ijs, sneeuw eigenlijk die meegevoerd werd en nog niet de kans kreeg te smelten. Aparte foto’s in de weerspiegeling van dit meer. Ik heb op de gletsjer en aan Peyto Lake goed opgelet en wring mezelf in een Asian pose waarmee ik me oeverloos belachelijk maak aan de kant van dit meer.

Ok, nu verder tot aan Lake Louise, dat is meer dan een meer, een dorp en een overnachtingsplaats voor de volgende drie nachten. Hier hebben ze ook schattige griezelies op de camping, hoe leuk is dat. We bbq-en, geen griezelies gezien, dan zullen ze wel op uitstap zijn.

Hoog tijd dat de dagen minder boeiend worden, het past gewoon niet meer in een enkel blogbericht.

30-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

In vol ornaat wandelen we tot aan het dorp via de bospaadjes, alle grizzly waarschuwingen negerend. We hebben immers een overactieve berenbel, een gevaarlijke wandelstok en een fonkelnieuwe bus bugspray 30% Deet in de aanslag. Geen beer te zien natuurlijk. We laten ons informeren naar welke wegen en paden al sneeuwvrij zijn. Lake Louise is perfect bereikbaar en Moraine Lake ook, ok let ‘s go. “Is berenspray hier echt noodzakelijk als je gaat hiken?” Vragen we langs onze neus weg alvorens de infobalie te verlaten. “Nee niet echt” stelt ze ons gerust, “Al heb ik zelf altijd berenspray op zak en hoop ik die nooit te moeten gebruiken”….??? Zo helpt ge dus niet.  

Beide meren zijn in de onmiddellijke omgeving van het dorp, leuk, gisteren genoeg gereden. Terug via het verlaten berenpad naar de campsite, ons huis oppikken en weg. Lake Louise als eerste. Die parking staat eivol, parking 2 ook en parking 3 heeft nog enkele plekjes. Dit hebben we nog niet meegemaakt. Wat een volk, weekendtoerisme? De plek is weer buitengewoon idyllisch, al slaat het aanpalende hotel veel dood. Van de toeristenstroom wordt een beetje geprofiteerd, voor een half uurtje bootje varen leg je 55 CAD neer, voor die prijs mag je dan wel zelf peddelen. Het zaakje draait anders goed, er staan lange rijen aan te schuiven om een kano te huren. Ik trek foto’s van ieder stel dat het lief komt vragen. Zo ook van een koppel op leeftijd, 48jaar gelukkig getrouwd beweren deze Schotten, ze hebben hun hart verloren in Blankenberge, vreemd hoe zo’n conversaties tot stand komen. We lopen de massa uit en wandelen tot aan het einde van het meer. Daar hangen de watervallen er nog maar bevroren bij. We zien hoe het smeltwater van de sneeuw samen met het melkachtige gletsjerwater samen het meer instromen. Een beproefd recept voor diepblauwe meren. En dan terug de gekte in. Telkens opnieuw zijn we blij dat we hier nu al zijn, vóór het hoogseizoen.

RV in, op naar meer meer. Moraine Lake. De rit tot daar is belonend, al weet je best exact hoe breed je camper is. Op het parkinggedeelte waar ik wil staan mag je niet parkeren met een camper. Gezien de wagens hier standaard buiten formaat zijn vind ik dat het verbod niet van toepassing is op onze bescheiden beddenbak op wielen. We passen perfect helemaal in een ‘gewone’ parkeerplek. No probs. Dit meer is ruiger, de flanken steiler en hoger, continu hoor je gedonder dat verraadt dat er sneeuwmassa’s verschuiven. Klein toertje langs de oever en door het bos. We zijn best met 4 raadt een bord ons aan. Wij tellen voor twee, toch ten opzicht van kleine sappige Chinezekes.

Eerst de voeten nog een ijsbad geven en dan terug naar onze campsite, als we ons haasten kunnen we nog even van het zonnetje genieten alvorens de temperatuur duikelt. ’s Morgens komen we net boven het vriespunt uit. Al chance dat we hier niet met een tentje staan. ’t Is al fris in onze beddenbak. Over tenten gesproken. Onze campsite heeft een apart gedeelte enkel voor tenten en soft-sided camping cars. Dat gedeelte is volledig omheind met een electric fence tegen de beren, en gaat pas open tegen half juni als deze knuffelbare viervoeters opnieuw hoger in de bergen vertoeven. Romantisch kamperen lijkt me dat.

Morgen gaan wij de hoogte in.

31-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth