We konden effectief de dag op voorhand online inchecken op
beide vluchten, probeer dat maar eens met Jetairfly. Daar krijg je enkel de
ludieke melding dat je vlucht niet bestaat.
We waren op tijd de deur uit en een flink half uur later
waren we onze bagage al kwijt en stonden we aan onze gate. Das zon slordige 4!h
te vroeg. Tegen beter weten in wagen we ons aan een kleine pizza van een miniem
filiaal van een gigantische keten. Dat duurt meer dan een half uur om die te
bereiden maar dat kan me niet raken. Tijd hebben we zat. Toch even een note
voor mezelf, Mike blijf weg uit de Hut.
We drinken nog een laatste echte Belgische pint en slenteren
naar onze gate. Boarden gaat vlot en we zijn op tijd weg. De vlucht is smooth
en muisstil. AirEuropa, respect!
Landen in Madrid en van terminal wisselen, kinderspel, het
wijst zichzelf uit. Om 22h zitten we al klaar aan de volgende gate voor onze
vlucht naar Buenos Aires van 23h55. We doen niks buiten de batterij van onze
smartdinges verspillen. Ik kan net aan de roep van een Double Whopper
weerstaan, de herinnering aan de pizza
zit me net iets te vers in het geheugen.
23h, boarden voor vlucht 2, 13h van Madrid naar Argentinië.
We mochten zelf onze stoelen kiezen en dat hebben we op voorhand dan ook
gedaan. Alle parameters voor een verstandige keuze zaten erin, met slechts twee
op een rij van twee aan de schaduwkant van het vliegtuig, zowat in het midden, niet
te ver van toilet en net op de vleugel. En last but not least, exact tussen
twee ontroostbare dreumesen die elkaar 13h lang zullen aflossen of enthousiast
samen een Canon inzetten. Om gek te worden. Mochten er koppels zijn die er nog
niet helemaal uit zijn wel of niet aan kinderen te beginnen. Ik heb een tip! Retourtje
BA en alles is glashelder.
Vanuit de luchthaven met een taxi op een half uur naar
centrum Buenos Aires en tegen half 12 ploffen we tevreden maar uitgeput neer op
ons bed. Maar de rust duurt niet lang want we zijn toch wel benieuwd naar deze
stad en ook de maag knort. We wisselen de vliegtuigkledij voor iets luchtigers en
gaan op pad. Ondertussen is het beginnen onweren. 3 Voetstappen verder op
straat beseffen we dat we echt wel uit de toon vallen: spierwitte benen, een
regenjas aan en op elke hoek van de straat in de Lonely Planet beginnen
bladeren. Integratie zal een aandachtspunt zijn.
Zo steken we de Avenida 9 de Julio over (opgelet: dit is de
breedste laan ter wereld!) en bereiken op ons gemak de wijk San Telmo en zijn
onder de indruk. Gebouwen die een rijk verleden uitstralen en relatief rustig
op straat. Graffiti ontbreekt zeker ook niet en is meestal kunstig gedaan.
Morgen beginnen we aan een uitgebreidere verkenningstocht, eerst een beetje
bijslapen.
Vandaag staan de wijken Microcentro en Puerto Madero op het
programma.
Eerst passeren we het Ministerie van Defensie (een rots van
zeker 18 verdiepingen), dat van economische zaken was beduidend kleiner, het
beroemde Plaza de Mayo met de Casa Rosada vanwaar Madonna, euh Evita, de
bevolking toesprak.
Van daaruit gaat het verder naar de Puerto Madero, de
nieuwste wijk van Buenos Aires. Langs de dokken zijn de pakhuizen van weleer
gerenoveerd tot hippe lofts en op het gelijkvloers vind je trendy horeca-zaken.
Aan de overkant blinken moderne gebouwen stijl Miami maar eigenlijk nog
sjieker. Het is heel aangenaam slenteren langs de waterkant. We bezoeken de
Corbeta Uruguay, een schip dat gebruikt werd voor bevoorrading en
reddingsoperaties op Antarctica, en de Fragata Sarmiento, trainingsschip van de
marine. Beide al even uit dienst genomen.
Onder de indruk en danig moegewandeld komen we terug aan in
ons hostel. Río de la Plata, Florida, Corrientes, 9 de Julio we hebben jullie
gezien (zie link).
Ons integratie-project begint vorm te krijgen. Ok, mijn
witte benen zullen mij blijven verraden, maar we vinden onze weg al zonder
plan, we worden behendiger in het ontwijken van uitwerpselen op het voetpad
(hier heeft elk kakje nog lang niet zijn zakje gevonden), als we een toerist
zien staan wachten aan een rood licht om over te steken kunnen we hem direct
catalogeren als vers bloed.
Vanmorgen werden we wakker van vreemde geluiden uit de aanpalende
gemeenschappelijke badkamer. Zou het kunnen? Yep, onmiskenbaar. Er zijn Chinezen
toegekomen! Ook aan het ontbijt konden we er niet naastkijken/horen. En het
systeem van een hostel, nl doe je eigen afwas na het ontbijt, is hen duidelijk
niet bekend want alles bleef gewoon staan. Toch rare mannen (red. =
vetflurken)
Na onze stevige wandeling van gisteren doen we het vandaag
wat rustiger aan. Er moeten enkele dingen geregeld worden, zoals een lokale
simkaart kopen en een SUBE-pas voor de metro/bus/trein. Alles op voorhand goed uitgezocht vertrekken we voor
doel 1, de simkaart. Dat verloopt op zich goed, hoewel na 2 uur blijkt dat de
internetverbinding het niet doet. Terug naar de winkel, de verkoper kon ons
niet verder helpen en stuurt ons naar een Servicewinkel om de hoek. De dame die
het geluk heeft ons te bedienen, slaat bleek, in zoverre dat ze dat hier
kunnen, uit als ze ons ziet verschijnen. Toeristen!!! En ik spreek geen letter
Engels!!!! Is natuurlijk geen probleem en ze helpt ons ook perfect verder. De
metro-kaart lukt op zich ook wel, al blijkt achteraf dat deze moest
geregistreerd worden door de verkoper zodat wij de kaart online kunnen opladen.
Enfin, ons kort uitstapje heeft uiteindelijk ongeveer heel de dag in beslag
genomen, en we zijn helemaal gesmolten want het is ondertussen 35°. Van een
rustige dag is dus niets in huis gekomen. Zelfs geen tijd gehad om op de blog
te schrijven.
Wat ons toch telkens opvalt is de easy going van deze
stad. Ok, rust blijft een relatief begrip in een hoofdstad van 3 milj. inwoners,
maar er wordt nauwelijks getoeterd, geroepen, gegesticuleerd iedereen doet
zijn ding en probeert de andere mensen zo weinig mogelijk tot last te zijn.
Zelfs als toerist word je hier perfect met rust gelaten, behalve af en toe
iemand die cambio, cambio fluistert om dubieuze dollars te proberen wisselen.
De lokale Pharmacia in om zonnecrème, douchegel en shampoo
te kopen. In de Supermercado was dat niet te vinden maar hier gaat dat zeker
lukken. Vergelijk de winkel met de Engelse Boots keten.
Vreemd, bij het binnengaan zit een bewakingsagent in een
scheidsrechterstoel de winkel te overkijken.
Die komt zijn troon af en legt me uit hoe hij al jaren sukkelt van toenemende
kaalheid en een mislukte politiecarrière, denk ik. Weet ik veel, ik versta nog steeds geen letter
Spaans. Ruth doet ondertussen de aankopen van een vorige winkel in een locker.
Ah, daar was de hetze voor.
We zoeken de nodige artikelen, vreemd genoeg staan er hier duizenden
producten maar het aanbod in eenvoudige artikelen is beperkt. Er zijn slechts
een handvol gewone shampoos en douchegels voorhanden. Ik kies er eentje uit dat
fris geurt en niet naar bloemekes, vanille of kokosnoten. Ervaring zal
uitwijzen dat ik volgende dagen bij het verlaten van de douche ruik als een vers
aangesneden pallet limoenen, kon erger.
Bij het aanschuiven aan de kassa komt de badmeester opnieuw
op ons af. Wat nu weer, staat van mijn gezicht af te lezen. Achter ons wacht een
vrouw met een baby op de arm. Die wordt
meteen tot vooraan de rij geschoven. Wat een discriminatie. Betalen gaat uiteraard
niet vlot want het lijkt een hele opdracht om naar klein geld te graaien met
een baby op de arm.
En, wat doe je als het snikheet is en heel de stad laat
massaal aircos draaien? Om de zoveel blokken plant je een gigantische
container neer die dienst doet als dieselgenerator voor extra elektriciteit. Die
monsters maken een gigantisch kabaal maar een afschakelplan gaan ze hier niet
direct nodig hebben.
STEAK, lomo, Argentinië is het mekka van geroosterd vlees,
met steak als uithangbord.
Vanaf de late voormiddag ruikt de hele stad naar geroosterd
vlees van uit de ontelbare Parrillas aangevuld met de straatbbqs. Eerlijkheidshalve, soms ook een beetje naar
hondenkak.
En de steak is buitengewoon.
Als de bejaarde Viëtnamese waterbuffel die het begeeft na
jaren noeste arbeid het ene uiterste is, dan is ons Belgisch wit blauw ras het midden
en dan is dit het ander uiterste. Minstens zo mals als een hamburger bij ons.
Ik vraag me af hoe ze dat doen. Ik vermoed dat het de koeien
zijn van de Bertolli-boerderijen. Je weet wel, de soort die uitsluitend olijven
gevoederd en dagelijks gemasseerd wordt.
Onze Lonely Planet omschrijft BA als een relatief veilige
stad maar dat je toch niet moet gaan staan zwaaien met een dure smartphone. Eén
ding . Als je hier NIET staat te zwaaien met een smartphone, dan ben je pas
verdacht.
s Avonds laten we ons voor het aperitief verleiden door een
Mojito, altijd heel verfrissend als het 30° is.
Er wordt een glas gebracht waar je gemakkelijk een gezin goudvissen in
kan grootbrengen. Nooit gedacht dat ik dit zou schrijven maar, mijn God, was ik
blij dat het happy hour net voorbij was of we hadden met zo vier aquariums
gezeten.
Ik bedenk dat dit een van de aangenaamste en
indrukwekkendste steden is die ik al bezocht heb, mijmer even om een boek te
schrijven getiteld BE-BA en me een
loopbaan aan te meten als eerste Belgische stadsgids in Buenos Aires. Er zijn
slechter jobs lijkt me.
We worden wakker van de regen, het valt er met bakken uit, onweer
en overal sirenes. Ik ga er van uit dat er al problemen zijn of dat die er zeker
gaan komen. Ik kan me niet inbeelden dat je al dat water tijdig kan afvoeren.
Goed, dan schrijven we eerst wat blog en vertrekken we wat later. Hopelijk
brengt het onweer ook wat verkoeling mee.
Vandaag duiken we onder de grond om Evita te gaan bezoeken.
Stel je daar niet teveel bij voor, we moeten
gewoon de metro in om tot aan het beroemde kerkhof te geraken. Onze
kersverse sube-kaart werkt en de trajecten uitzoeken en overstappen is
eenvoudig. En ook in deze stad faalt het niet. De metro is hier, net zoals in
Lissabon of in Mortsel, cultureel
erfgoed dat je kan beleven. De stellen hebben duidelijk de tand des tijds
doorstaan en zien eruit als een matchbox die mee in de wastrommel is gesukkeld.
Overal gedeukt en hier en daar nog een likje oorspronkelijke verf. Geen graffiti,
daarvoor staan ze niet lang genoeg stil denk ik. De bakjes zitten goed vol en
net als bij ons betaal je voor de rit, niet voor een zitplaats. Een luid
sissend geluid van ontsnappende lucht kondigt het dichtknallen van de deuren
aan. Naast mij zit een inboorling zijn
Ukelelé te stemmen, een lowlife probeert iets te verdienen door candybars van
een b-merk te verkopen, een oudere man naast me begint een heel gesprek met
mij. Joost mag weten waarover. Ik probeer duidelijk te maken dat ik hem niet
versta maar dat maakt de man niets uit. Hij gaat gewoon verder. Ik probeer aan
de intonatie van zijn zinnen dan maar op te maken of ik bevestigend moet
knikken of bedenkelijk moet kijken. Als ik er niet uit ben lach ik hem wat
schaapachtig toe. Een halve wagon verder staat een jongeman gitaar te spelen en
te zingen. Zijn Pa-installatie staat op een trolley naast hem. De verlichting
in de tram bestaat uit sobere lusters
die in het midden zijn opgelijnd. Ik waan me in een Potterattractie in
Universal Studios.
De buien zijn voorbij en het is mooi weer. In Buenos Aires
begrijp ik meteen waarom zonnig weer hier mooi weer is. Alle chicas tonen in
minirokjes of microjeans/topje combinatie het beste van zichzelf. Mooi weer
inderdaad. Heet zelfs. Bij ons brengt een onweer verkoeling, hier werkt dat net
andersom. 38° het warmste tot nu toe. Enkel de parken getuigen nog van de
plensbuien van deze ochtend, de padjes staan blank. Voor de rest is hier alles
al terug droog.
We komen boven vlakbij de ZOO, die doen we niet maar wel de
Japanse tuin die daarachter ligt. Bovendien is het al kort na de middag en het
Japans restaurant in het midden van die tuin zou een aanrader zijn. Gelukkig
waren we al wat getrained in het eten met stokjes. Al blijft dat een uitdaging
als de rijst niet voldoende kleeft. Lekker. Even snel het park rond en dan
badend in eigen nat in stevige mars tot bij ons Eva. Die ligt beter verstopt
dan verwacht maar we vinden haar toch. Eigenlijk nog een sobere rustplaats in
vergelijking met de andere optrekjes die hier zijn neergeplant. Soit, ik heb ne
milkshake verdiend en we stappen terug naar de subway, naar ons hotel,
opfrissen en een taxi naar onze dinerplaats : een pleintje in San Talmo waar ze
elke avond komen live musiceren en Tango dansen. We eten een mixed grill para dos waar je
makkelijk met 4 van kan eten. Op een muurtje vlakbij zijn er al twee
ingedommeld, een nest daklozen zit zich wat verder op straat te bezatten en ik
vraag me af hoe lang het gaat duren voor we die aan ons pan gaan hebben. Meevaller,
eens zat genoeg druipen ze spontaan af.
We genieten van de tangodansen en hoe verder de avond vordert hoe beter
mijn Spaans wordt en dat van Ruth de mist ingaat. Taxi naar huis, t is laat,
oogjes toe zegt de Kariboe.
Onze voorlopig laatste dag in Buenos Aires. Eerst in de
lokale lavanderia onze vuile was gaan afzetten en dan met de metro naar het
Teatro Colon. Het is één van de meest prominente gebouwen in BA en neemt een
hele huizenblok in beslag, 7 verdiepingen hoog. Naar eigen zeggen het beste
theater ter wereld. We doen een geleide rondleiding van ongeveer een uurtje
waar ons voornamelijk veel verteld wordt over welke shows er door wie allemaal
gebracht zijn, maar echt achter de coulissen komen we niet. Toch een bezoek
waard, veel bling bling aan de muren en plafond. Momenteel lopen er spijtig
genoeg geen voorstellingen dus we zullen de beroemde ongeëvenaarde akoestiek
niet live kunnen meemaken. Het Zwanenmeer wordt pas einde van de maand
opgevoerd. Lastig,lastig, moeilijk ook. Typisch theater-mensen, die werken niet
tijdens de zomer.
Na het bezoek gaan we op zoek naar geld. En op zoek is
echt de juiste term. Om de één of andere reden accepteert 90 % van de
bankautomaten onze kaarten niet (noch visa, noch mastercard, noch maestro). Tot
hiertoe hebben we enkel succes bij de Argentijnse Citibank. De hoeveelheid cash
die je in 1 keer kan afhalen is ook beperkt tot 150 euro, dus je ziet het
probleem al komen. Gelukkig hebben we internet op zak en kunnen we de dichtstbijzijnde
Citibank direct lokaliseren en geld afhalen. Achter de hoek is er nog een
Santander-bank en die testen we ook even, en hip hip hoera, die lukt ook. Maar
het blijft een raar gegeven. Dan heeft een mens al eens een volledig arsenaal
kaarten bij en dan is hij er nog niets mee.
We pikken onze nu propere was terug op en zetten ons aan het
zoeken om een tango-voorstelling mee te pikken. Concept is hier meestal met
bijhorend diner en tango-lessen. De tango-lessen zullen we maar wijselijk skippen,
we vrezen dat we ons daar feestelijk belachelijk gaan maken. Na wat zoeken
vinden we een locatie waar nog plaats is. We boeken het eten en de show via een
third-party website en krijgen een automatische mail als antwoord waarin staat
dat onze aanvraag binnen de 24u behandeld zal worden. Oei. Daar hadden we niet
aan gedacht natuurlijk. De show is wel al vanavond, sebiet eigenlijk al. Mike stuurt
nog een extra mail naar het boekingskantoor met de vraag of ze er spoed achter
kunnen zetten, zonder veel verwachting want het is zaterdag 18u maar ni
geschoten is altijd mis. En dan gebeurt wat in West-Europa onmogelijk is.
Binnen de 3 minuten krijgen we een persoonlijk mailtje met alle gegevens en
voucher. Ik stuur mejuffrouw Jimena nog een bedankingsmail voor de snelle
afhandeling en krijg dan van haar nog eens een bedankingsmail terug. Echt
persoonlijke service dus. Enfin, bij deze, vanavond diner en tango-show. We
zullen onze sjieke kleren dan maar es boven halen en een strikje improviseren.
En morgen rugzak inpakken voor een ommetje van een paar
dagen naar Venetië.
De tango-show annex diner van gisterenavond was geslaagd. Na
ontvangst kregen we eerst een 3-gangen menu
en tegen 22u15 begon de show die we gewoon van aan onze tafel konden
volgen. In Buenos Aires mag je dit niet missen. Dat was gisteren.
Vandaag pakken we onze boel in en trekken we naar Tigre.
Tigre is een stadje zon 40 km ten noorden van BA, voornamelijk bekend om zijn
Delta, lokaal beter gekend als het Venetië van Argentinië. Het is ook dé
vakantie- of zomerse zondag-uitstap voor de inwoners van BA. En dat hebben we
geweten, het is namelijk zondag én zomers én vakantie. Per halte van de trein
stapt er meer en meer lokaal volk op, beladen met drank en koelboxen, we lijken
wel op weg naar Blankenberge. Van de afgeleefde stellen uit de metro is hier
geen spoor meer te vinden, deze wagons zijn gans nieuw en supermodern. Om hier
verkeerd af te stappen moet je blind, doof en een beetje dement zijn.
Na een uur bereiken we onze eindhalte Tigre en zoeken we een
taxi om ons met ons heel hebben en houden naar ons hotel te brengen. Hm, gaat
niet zo vlot als in BA, dan maar te voet. Puf puf, zweet zweet, het is nu al begot 37° in de schaduw. Als je dan bedenkt dat wij hier in godsnaam met een rugzak vol
met thermisch ondergoed, wollen sokken en soft shells rondlopen het motiveert
niet. Als die Noord-Argentijnen ooit vragen om onze rugzak te onderzoeken
verklaren die ons compleet geschift. Maar, het zal blijken dat we die kledij
toch nodig hebben hoe meer we naar het zuiden afzakken hopen we . We komen aan
bij ons hotel en checken in. Vreemd, het hele complex voelt meer aan als één of
ander ziekenkaskamplocatie (Wodecq voor de gedeputeerden). Enfin, we zien wel,
het ontbijt was schitterend volgens de commentaren op het internet en er is een
terras aan onze kamer.
We wandelen terug naar het centrum en pikken nog snel een
rondvaart van een uur op de Delta mee. De Delta bestaat uit een eindeloze
verzameling van kleine kanalen die aftakken van de Rio de la Plata. Vroeger
kochten rijke inwoners van Buenos Aires hier een buitenverblijf om van de stad
weg te zijn. Het is een stad op zich,
maar dan zonder straten, alle huizen zijn enkel per boot te bereiken. Ook nu is
het nog altijd een favoriete vakantiebestemming van Argentijnen. Het is hier intens
druk.
Bij het uitstappen uit de boot valt het ons op dat wij de 2
enigen zijn die zich moeten bukken omdat het dak van de boot te laag is. Gebeurt
ook niet dikwijls dat wij de grootsten zijn! Helemaal gaar, terug naar het
kamp.
De Wifi reikt niet tot in onze kamer dus eerst even in de
lobby de komende dagen van de reis wat voorbereiden. Bedoeling is om woensdag
naar Iguazu te vliegen. We vinden veel goedkope vluchten maar telkens we aan
het punt komen om onze ID-gegevens in te vullen (stap 19 van de 20 of zo) lopen
we vast omdat we geen Argentijnen zijn. Zit er niets anders op dan toch als
Europeaan te boeken, waardoor de prijzen ineens veel hoger zijn. Vroeger had je drie belangrijke vliegtuigmaatschappijen
in Zuid Amerika. Lan, Tam en in Argentinië: Aerolineas Argentinas. Ondertussen
zijn de lamme en den tamme samengeslagen, dat maakt dat hier niks meer vliegt
tegen ne redelijke prijs. Maar, als we
vergelijken met de bus is het verschil niet zo heel groot, en de busrit duurt
17u tov 1,5 uur vliegen. Hmm, moeilijke keuze . Enfin, het lukt ons toch om via
Aerolineas Argentinas een aanvaardbare combinatie te vinden, credit card
gegevens worden ingegeven, betaling aanvaard en waar blijft de
bevestigingsmail? Ok, inderdaad, het internet was wat traag maar toch was ik zeker
dat de betaling gelukt is. Ok, even afwachten dan, maar toch voor alle
veiligheid maar een mailtje naar de maatschappij gestuurd. Ondertussen valt de
elektriciteit hier uit, niet één keer, maar 10 keer. Wij zitten buiten op ons
terras een pintje te drinken dus hebben er eigenlijk geen last van.
Als we gaan slapen, merken we dat de radiator in onze kamer
warm staat en die is met geen stokken uit te krijgen. Die gaat een persoonlijke
strijd aan met de airco vreemd hotel.