05-01-2015 om 22:26 geschreven door Mike & Ruth  

We konden effectief de dag op voorhand online inchecken op beide vluchten, probeer dat maar eens met Jetairfly. Daar krijg je enkel de ludieke melding dat je vlucht niet bestaat.

We waren op tijd de deur uit en een flink half uur later waren we onze bagage al kwijt en stonden we aan onze gate. Da’s zo’n slordige 4!h te vroeg. Tegen beter weten in wagen we ons aan een kleine pizza van een miniem filiaal van een gigantische keten. Dat duurt meer dan een half uur om die te bereiden maar dat kan me niet raken. Tijd hebben we zat. Toch even een note voor mezelf, Mike blijf weg uit de Hut.

We drinken nog een laatste echte Belgische pint en slenteren naar onze gate. Boarden gaat vlot en we zijn op tijd weg. De vlucht is smooth en muisstil.  AirEuropa, respect!

Landen in Madrid en van terminal wisselen, kinderspel, het wijst zichzelf uit. Om 22h zitten we al klaar aan de volgende gate voor onze vlucht naar Buenos Aires van 23h55. We doen niks buiten de batterij van onze smartdinges verspillen. Ik kan net aan de roep van een Double Whopper weerstaan, de  herinnering aan de pizza zit me net iets te vers in het geheugen.

23h, boarden voor vlucht 2, 13h van Madrid naar Argentinië. We mochten zelf onze stoelen kiezen en dat hebben we op voorhand dan ook gedaan. Alle parameters voor een verstandige keuze zaten erin, met slechts twee op een rij van twee aan de schaduwkant van het vliegtuig, zowat in het midden, niet te ver van toilet en net op de vleugel. En last but not least, exact tussen twee ontroostbare dreumesen die elkaar 13h lang zullen aflossen of enthousiast samen een Canon inzetten. Om gek te worden. Mochten er koppels zijn die er nog niet helemaal uit zijn wel of niet aan kinderen te beginnen. Ik heb een tip! Retourtje BA en alles is glashelder.

Vanuit de luchthaven met een taxi op een half uur naar centrum Buenos Aires en tegen half 12 ploffen we tevreden maar uitgeput neer op ons bed. Maar de rust duurt niet lang want we zijn toch wel benieuwd naar deze stad en ook de maag knort. We wisselen de vliegtuigkledij voor iets luchtigers en gaan op pad. Ondertussen is het beginnen onweren. 3 Voetstappen verder op straat beseffen we dat we echt wel uit de toon vallen: spierwitte benen, een regenjas aan en op elke hoek van de straat in de Lonely Planet beginnen bladeren. Integratie zal een aandachtspunt zijn.

Zo steken we de Avenida 9 de Julio over (opgelet: dit is de breedste laan ter wereld!) en bereiken op ons gemak de wijk San Telmo en zijn onder de indruk. Gebouwen die een rijk verleden uitstralen en relatief rustig op straat. Graffiti ontbreekt zeker ook niet en is meestal kunstig gedaan. Morgen beginnen we aan een uitgebreidere verkenningstocht, eerst een beetje bijslapen.

06-01-2015 om 21:36 geschreven door Mike & Ruth  

Bijlagen:
http://youtu.be/nQ_ic3KmmLY?t=3m6s   

Vanmorgen werden we wakker van vreemde geluiden uit de aanpalende gemeenschappelijke badkamer. Zou het kunnen? Yep, onmiskenbaar. Er zijn Chinezen toegekomen! Ook aan het ontbijt konden we er niet naastkijken/horen. En het systeem van een hostel, nl doe je eigen afwas na het ontbijt, is hen duidelijk niet bekend want alles bleef gewoon staan. Toch rare mannen… (red. = vetflurken)

Na onze stevige wandeling van gisteren doen we het vandaag wat rustiger aan. Er moeten enkele dingen geregeld worden, zoals een lokale simkaart kopen en een SUBE-pas voor de metro/bus/trein. Alles op  voorhand goed uitgezocht vertrekken we voor doel 1, de simkaart. Dat verloopt op zich goed, hoewel na 2 uur blijkt dat de internetverbinding het niet doet. Terug naar de winkel, de verkoper kon ons niet verder helpen en stuurt ons naar een Servicewinkel om de hoek. De dame die het geluk heeft ons te bedienen, slaat bleek, in zoverre dat ze dat hier kunnen, uit als ze ons ziet verschijnen. Toeristen!!! En ik spreek geen letter Engels!!!! Is natuurlijk geen probleem en ze helpt ons ook perfect verder. De metro-kaart lukt op zich ook wel, al blijkt achteraf dat deze moest geregistreerd worden door de verkoper zodat wij de kaart online kunnen opladen.
Enfin, ons kort uitstapje heeft uiteindelijk ongeveer heel de dag in beslag genomen, en we zijn helemaal gesmolten want het is ondertussen 35°. Van een rustige dag is dus niets in huis gekomen. Zelfs geen tijd gehad om op de blog te schrijven.

Wat ons toch telkens opvalt is de ‘easy going’ van deze stad. Ok, rust blijft een relatief begrip in een hoofdstad van 3 milj. inwoners, maar er wordt nauwelijks getoeterd, geroepen, gegesticuleerd… iedereen doet zijn ding en probeert de andere mensen zo weinig mogelijk tot last te zijn. Zelfs als toerist word je hier perfect met rust gelaten, behalve af en toe iemand die ‘cambio, cambio’ fluistert om dubieuze dollars te proberen wisselen.

De lokale Pharmacia in om zonnecrème, douchegel en shampoo te kopen. In de Supermercado was dat niet te vinden maar hier gaat dat zeker lukken. Vergelijk de winkel met de Engelse Boots keten.

Vreemd, bij het binnengaan zit een bewakingsagent in een scheidsrechterstoel de winkel te overkijken.  Die komt zijn troon af en legt me uit hoe hij al jaren sukkelt van toenemende kaalheid en een mislukte politiecarrière, denk ik.  Weet ik veel, ik versta nog steeds geen letter Spaans. Ruth doet ondertussen de aankopen van een vorige winkel in een locker. Ah, daar was de hetze voor.

We zoeken de nodige artikelen, vreemd genoeg staan er hier duizenden producten maar het aanbod in eenvoudige artikelen is beperkt. Er zijn slechts een handvol gewone shampoos en douchegels voorhanden. Ik kies er eentje uit dat fris geurt en niet naar bloemekes, vanille of kokosnoten. Ervaring zal uitwijzen dat ik volgende dagen bij het verlaten van de douche ruik als een vers aangesneden pallet limoenen, kon erger.

Bij het aanschuiven aan de kassa komt de badmeester opnieuw op ons af. Wat nu weer, staat van mijn gezicht af te lezen. Achter ons wacht een vrouw met een baby op de arm. Die  wordt meteen tot vooraan de rij geschoven. Wat een discriminatie. Betalen gaat uiteraard niet vlot want het lijkt een hele opdracht om naar klein geld te graaien met een baby op de arm.

En, wat doe je als het snikheet is en heel de stad laat massaal airco’s draaien? Om de zoveel blokken plant je een gigantische container neer die dienst doet als dieselgenerator voor extra elektriciteit. Die monsters maken een gigantisch kabaal maar een afschakelplan gaan ze hier niet direct nodig hebben.

STEAK, lomo, Argentinië is het mekka van geroosterd vlees, met steak als uithangbord.

Vanaf de late voormiddag ruikt de hele stad naar geroosterd vlees van uit de ontelbare Parrillas aangevuld met de straatbbq’s.  Eerlijkheidshalve, soms ook een beetje naar hondenkak.

En de steak is buitengewoon.

Als de bejaarde Viëtnamese waterbuffel die het begeeft na jaren noeste arbeid het ene uiterste is, dan is ons Belgisch wit blauw ras het midden en dan is dit het ander uiterste. Minstens zo mals als een hamburger bij ons.

Ik vraag me af hoe ze dat doen. Ik vermoed dat het de koeien zijn van de Bertolli-boerderijen. Je weet wel, de soort die uitsluitend olijven gevoederd en dagelijks gemasseerd wordt.

Onze Lonely Planet omschrijft BA als een relatief veilige stad maar dat je toch niet moet gaan staan zwaaien met een dure smartphone. Eén ding…. Als je hier NIET staat te zwaaien met een smartphone, dan ben je pas verdacht.

’s Avonds laten we ons voor het aperitief verleiden door een Mojito, altijd heel verfrissend als het 30° is.  Er wordt een glas gebracht waar je gemakkelijk een gezin goudvissen in kan grootbrengen. Nooit gedacht dat ik dit zou schrijven maar, mijn God, was ik blij dat het happy hour net voorbij was of we hadden met zo vier aquariums gezeten.

Ik bedenk dat dit een van de aangenaamste en indrukwekkendste steden is die ik al bezocht heb, mijmer even om een boek te schrijven getiteld  ‘BE-BA’ en me een loopbaan aan te meten als eerste Belgische stadsgids in Buenos Aires. Er zijn slechter jobs lijkt me.

Bijlagen:
resized_copy_1_IMG_20150108_213238.jpg (97.1 KB)   

We worden wakker van de regen, het valt er met bakken uit, onweer en overal sirenes. Ik ga er van uit dat er al problemen zijn of dat die er zeker gaan komen. Ik kan me niet inbeelden dat je al dat water tijdig kan afvoeren. Goed, dan schrijven we eerst wat blog en vertrekken we wat later. Hopelijk brengt het onweer ook wat verkoeling mee.

Vandaag duiken we onder de grond om Evita te gaan bezoeken. Stel je daar niet teveel bij voor, we moeten  gewoon de metro in om tot aan het beroemde kerkhof te geraken. Onze kersverse sube-kaart werkt en de trajecten uitzoeken en overstappen is eenvoudig. En ook in deze stad faalt het niet. De metro is hier, net zoals in Lissabon of in Mortsel,  cultureel erfgoed dat je kan beleven. De stellen hebben duidelijk de tand des tijds doorstaan en zien eruit als een matchbox die mee in de wastrommel is gesukkeld. Overal gedeukt en hier en daar nog een likje oorspronkelijke verf. Geen graffiti, daarvoor staan ze niet lang genoeg stil denk ik. De bakjes zitten goed vol en net als bij ons betaal je voor de rit, niet voor een zitplaats. Een luid sissend geluid van ontsnappende lucht kondigt het dichtknallen van de deuren aan.  Naast mij zit een inboorling zijn Ukelelé te stemmen, een lowlife probeert iets te verdienen door candybars van een b-merk te verkopen, een oudere man naast me begint een heel gesprek met mij. Joost mag weten waarover. Ik probeer duidelijk te maken dat ik hem niet versta maar dat maakt de man niets uit. Hij gaat gewoon verder. Ik probeer aan de intonatie van zijn zinnen dan maar op te maken of ik bevestigend moet knikken of bedenkelijk moet kijken. Als ik er niet uit ben lach ik hem wat schaapachtig toe. Een halve wagon verder staat een jongeman gitaar te spelen en te zingen. Zijn Pa-installatie staat op een trolley naast hem. De verlichting in de tram bestaat uit sobere  lusters die in het midden zijn opgelijnd. Ik waan me in een Potterattractie in Universal Studios.

De buien zijn voorbij en het is mooi weer. In Buenos Aires begrijp ik meteen waarom zonnig weer hier mooi weer is. Alle chicas tonen in minirokjes of microjeans/topje combinatie het beste van zichzelf. Mooi weer inderdaad. Heet zelfs. Bij ons brengt een onweer verkoeling, hier werkt dat net andersom. 38° het warmste tot nu toe. Enkel de parken getuigen nog van de plensbuien van deze ochtend, de padjes staan blank. Voor de rest is hier alles al terug droog.

We komen boven vlakbij de ZOO, die doen we niet maar wel de Japanse tuin die daarachter ligt. Bovendien is het al kort na de middag en het Japans restaurant in het midden van die tuin zou een aanrader zijn. Gelukkig waren we al wat getrained in het eten met stokjes. Al blijft dat een uitdaging als de rijst niet voldoende kleeft. Lekker. Even snel het park rond en dan badend in eigen nat in stevige mars tot bij ons Eva. Die ligt beter verstopt dan verwacht maar we vinden haar toch. Eigenlijk nog een sobere rustplaats in vergelijking met de andere optrekjes die hier zijn neergeplant. Soit, ik heb ne milkshake verdiend en we stappen terug naar de subway, naar ons hotel, opfrissen en een taxi naar onze dinerplaats : een pleintje in San Talmo waar ze elke avond komen live musiceren en Tango dansen.  We eten een mixed grill para dos waar je makkelijk met 4 van kan eten. Op een muurtje vlakbij zijn er al twee ingedommeld, een nest daklozen zit zich wat verder op straat te bezatten en ik vraag me af hoe lang het gaat duren voor we die aan ons pan gaan hebben. Meevaller, eens zat genoeg druipen ze spontaan af.  We genieten van de tangodansen en hoe verder de avond vordert hoe beter mijn Spaans wordt en dat van Ruth de mist ingaat. Taxi naar huis, ’t is laat, oogjes toe zegt de Kariboe.

09-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze voorlopig laatste dag in Buenos Aires. Eerst in de lokale ‘lavanderia’ onze vuile was gaan afzetten en dan met de metro naar het Teatro Colon. Het is één van de meest prominente gebouwen in BA en neemt een hele huizenblok in beslag, 7 verdiepingen hoog. Naar eigen zeggen het beste theater ter wereld. We doen een geleide rondleiding van ongeveer een uurtje waar ons voornamelijk veel verteld wordt over welke shows er door wie allemaal gebracht zijn, maar echt achter de coulissen komen we niet. Toch een bezoek waard, veel bling bling aan de muren en plafond. Momenteel lopen er spijtig genoeg geen voorstellingen dus we zullen de beroemde ongeëvenaarde akoestiek niet live kunnen meemaken. Het Zwanenmeer wordt pas einde van de maand opgevoerd. Lastig,lastig, moeilijk ook. Typisch theater-mensen, die werken niet tijdens de zomer.

Na het bezoek gaan we op zoek naar geld. En ‘op zoek’ is echt de juiste term. Om de één of andere reden accepteert 90 % van de bankautomaten onze kaarten niet (noch visa, noch mastercard, noch maestro). Tot hiertoe hebben we enkel succes bij de Argentijnse Citibank. De hoeveelheid cash die je in 1 keer kan afhalen is ook beperkt tot 150 euro, dus je ziet het probleem al komen. Gelukkig hebben we internet op zak en kunnen we de dichtstbijzijnde Citibank direct lokaliseren en geld afhalen. Achter de hoek is er nog een Santander-bank en die testen we ook even, en hip hip hoera, die lukt ook. Maar het blijft een raar gegeven. Dan heeft een mens al eens een volledig arsenaal kaarten bij en dan is hij er nog niets mee.

We pikken onze nu propere was terug op en zetten ons aan het zoeken om een tango-voorstelling mee te pikken. Concept is hier meestal met bijhorend diner en tango-lessen. De tango-lessen zullen we maar wijselijk skippen, we vrezen dat we ons daar feestelijk belachelijk gaan maken. Na wat zoeken vinden we een locatie waar nog plaats is. We boeken het eten en de show via een third-party website en krijgen een automatische mail als antwoord waarin staat dat onze aanvraag binnen de 24u behandeld zal worden. Oei. Daar hadden we niet aan gedacht natuurlijk. De show is wel al vanavond, sebiet eigenlijk al. Mike stuurt nog een extra mail naar het boekingskantoor met de vraag of ze er spoed achter kunnen zetten, zonder veel verwachting want het is zaterdag 18u maar ni geschoten is altijd mis. En dan gebeurt wat in West-Europa onmogelijk is. Binnen de 3 minuten krijgen we een persoonlijk mailtje met alle gegevens en voucher. Ik stuur mejuffrouw Jimena nog een bedankingsmail voor de snelle afhandeling en krijg dan van haar nog eens een bedankingsmail terug. Echt persoonlijke service dus. Enfin, bij deze, vanavond diner en tango-show. We zullen onze sjieke kleren dan maar es boven halen en een strikje improviseren.

En morgen rugzak inpakken voor een ommetje van een paar dagen naar Venetië.

Bijlagen:
http://www.piazzollatango.com/eng/index.html   

De tango-show annex diner van gisterenavond was geslaagd. Na ontvangst kregen we eerst een 3-gangen menu  en tegen 22u15 begon de show die we gewoon van aan onze tafel konden volgen. In Buenos Aires mag je dit niet missen. Dat was gisteren.

Vandaag pakken we onze boel in en trekken we naar Tigre. Tigre is een stadje zo’n 40 km ten noorden van BA, voornamelijk bekend om zijn Delta, lokaal beter gekend als het Venetië van Argentinië. Het is ook dé vakantie- of zomerse zondag-uitstap voor de inwoners van BA. En dat hebben we geweten, het is namelijk zondag én zomers én vakantie. Per halte van de trein stapt er meer en meer lokaal volk op, beladen met drank en koelboxen, we lijken wel op weg naar Blankenberge. Van de afgeleefde stellen uit de metro is hier geen spoor meer te vinden, deze wagons zijn gans nieuw en supermodern. Om hier verkeerd af te stappen moet je blind, doof en een beetje dement zijn.

Na een uur bereiken we onze eindhalte Tigre en zoeken we een taxi om ons met ons heel hebben en houden naar ons hotel te brengen. Hm, gaat niet zo vlot als in BA, dan maar te voet. Puf puf, zweet zweet, het is nu al  begot 37° in de schaduw. Als je dan bedenkt  dat wij hier in godsnaam met een rugzak vol met thermisch ondergoed, wollen sokken en soft shells rondlopen… het motiveert niet. Als die Noord-Argentijnen ooit vragen om onze rugzak te onderzoeken verklaren die ons compleet geschift. Maar, het zal blijken dat we die kledij toch nodig hebben hoe meer we naar het zuiden afzakken… hopen we…. We komen aan bij ons hotel en checken in. Vreemd, het hele complex voelt meer aan als één of ander ziekenkaskamplocatie (Wodecq voor de gedeputeerden). Enfin, we zien wel, het ontbijt was schitterend volgens de commentaren op het internet en er is een terras aan onze kamer.

We wandelen terug naar het centrum en pikken nog snel een rondvaart van een uur op de Delta mee. De Delta bestaat uit een eindeloze verzameling van kleine kanalen die aftakken van de Rio de la Plata. Vroeger kochten rijke inwoners van Buenos Aires hier een buitenverblijf om van de stad weg te zijn.  Het is een stad op zich, maar dan zonder straten, alle huizen zijn enkel per boot te bereiken. Ook nu is het nog altijd een favoriete vakantiebestemming van Argentijnen. Het is hier intens druk.

Bij het uitstappen uit de boot valt het ons op dat wij de 2 enigen zijn die zich moeten bukken omdat het dak van de boot te laag is. Gebeurt ook niet dikwijls dat wij de grootsten zijn! Helemaal gaar, terug naar het kamp.

De Wifi reikt niet tot in onze kamer dus eerst even in de lobby de komende dagen van de reis wat voorbereiden. Bedoeling is om woensdag naar Iguazu te vliegen. We vinden veel goedkope vluchten maar telkens we aan het punt komen om onze ID-gegevens in te vullen (stap 19 van de 20 of zo) lopen we vast omdat we geen Argentijnen zijn. Zit er niets anders op dan toch als Europeaan te boeken, waardoor de prijzen ineens veel hoger zijn.  Vroeger had je drie belangrijke vliegtuigmaatschappijen in Zuid Amerika. Lan, Tam en in Argentinië: Aerolineas Argentinas. Ondertussen zijn de lamme en den tamme samengeslagen, dat maakt dat hier niks meer vliegt tegen ne redelijke prijs.  Maar, als we vergelijken met de bus is het verschil niet zo heel groot, en de busrit duurt 17u tov 1,5 uur vliegen. Hmm, moeilijke keuze…. Enfin, het lukt ons toch om via Aerolineas Argentinas een aanvaardbare combinatie te vinden, credit card gegevens worden ingegeven, betaling aanvaard en… waar blijft de bevestigingsmail? Ok, inderdaad, het internet was wat traag maar toch was ik zeker dat de betaling gelukt is. Ok, even afwachten dan, maar toch voor alle veiligheid maar een mailtje naar de maatschappij gestuurd. Ondertussen valt de elektriciteit hier uit, niet één keer, maar 10 keer. Wij zitten buiten op ons terras een pintje te drinken dus hebben er eigenlijk geen last van.

Als we gaan slapen, merken we dat de radiator in onze kamer warm staat en die is met geen stokken uit te krijgen. Die gaat een persoonlijke strijd aan met de airco… vreemd hotel.

11-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth