Volgens een briefje in onze hostel wordt er elke maandag een gratis wandeling met gidsen georganiseerd van aan de tourist office richting Piedra del Aguila. Ja, dat willen wij wel meedoen. Om half 10 zijn we aan de tourist office, geen kat te bespeuren. Binnen weten ze van niets. Echt verbaasd zijn we niet, we hadden al zo’n voorgevoel dat die informatie niet 100% betrouwbaar zou zijn. Maar, niet getreurd, we kunnen die wandeling ook zelf doen natuurlijk. De tourist office legt ons uit hoe we er geraken, ’t staat allemaal goed aangeduid met bordjes. - Yeah right -. We wandelen het dorp uit en zowaar, bij de eerste splitsing staat inderdaad een pijl. De Chileense wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ondertussen nog een eenzame wandelaar opgepikt die ook niet zoveel vertrouwen heeft in bordjes en liever met ons meewandelt. Bij de volgende splitsing staat er weer een aanwijzing. Onze vreugde kan niet op. Onze eenzame neemt iets minder tijd voor foto’s onderweg en gaat uiteindelijk alleen voort. 1 km verder is er terug een splitsing en daar begint het, tirez votre plan, geen pijlen meer. Laten we er dan maar van uitgaan dat dat inhoudt dat we niet moeten afslaan. De richting klopt alvast (een mens moet wel in zijn achterhoofd houden dat er hier geen zekerheden meer zijn en de zon ’s middags dus in het Noorden staat).

We klimmen op ons gemak gedurende 1,5h via een rotsweg naar boven en dan zien we de Arendsrots hangen. De wolken zijn ondertussen terug opengebroken en gestegen en de uitzichten op de omliggende toppen zijn verbluffend. Door de neerslag van gisteren is er op de toppen nog wat extra sneeuw bijgevallen. Volgens het beperkte kaartje dat we meekregen, moeten we onder de rots door en dan langs achter de rots benaderen. We blijven het pad bestijgen en komen uiteindelijk op een soort van plateau met prachtige vegetatie en een oorverdovende stilte. Maar we zijn wel helemaal uit de richting. De rots ligt nu een heel stuk achter ons. Hmm, dan toch een afslag gemist? We keren op onze stappen terug en vinden een klein paadje, of een uitgedroogd beekje of een schapenweggetje, wie zal het zeggen. We volgen het een stuk en dan zien we de rots van dichterbij, we zien er zelfs mensen op staan, maar het pad loopt dood.

We keren op onze stappen terug en hopen dat we onderweg toch nog een zijpad tegenkomen. Opeens horen we een vreemd gebrul, we kijken mekaar aan, nee, dat klinkt niet als een schaap, zouden hier puma’s rondlopen? Hoe brullen die juist? We weten dan al wel hoe we ons in zo’n geval moeten gedragen maar als het even kan, toch liever niet hoor. Enne, waar zijn de Nike-sporen van onze eenzame wandelaar gebleven? Was dat daarnet geen afgeknabbeld mensenbot op de grond? Ongetwijfeld. Ons tempo wordt onbewust iets opgedreven als we verder wandelen. Er verschijnt echter geen bruikbaar zijpad en uiteindelijk komen we terug uit onder de rots. Geen idee hoe je daarboven moet geraken. Enfin, genoeg moeite gedaan, waarschijnlijk hadden we toch niet helemaal bovenaan durven staan. En we hebben dezelfde uitzichten gehad, hoeveel mooier kan het daar zijn troosten we onszelf.

Heel de trip terug bergaf, naar goede gewoonte de voeten verfrissen in een koele bergrivier en dan een welgekomen bord pasta en een douche.

Woensdag gaan we hier weg, richting Coyhaique. De enige bus vanuit dit dorp rijdt op vrijdag hebben we ondertussen uitgezocht. Op woensdag is er enkel een bus die passeert in een dorpje zo’n 80 km hier vandaan. Dat lijkt ons helemaal niet zo onoverkomelijk, gewoon tot daar gaan en opstappen. Ah nee, want dan heb je geen ticket. En blijkbaar kan je hier in het dorp geen ticket kopen voor een bus die hier niet passeert. En de busmaatschappij heeft ook geen online verkoop… Lastig… Ik ga ten rade bij Adriana. Dit werkt zo: vandaag geven we het geld voor de volledige rit af in een hostal een paar deuren verder (er is geen korting voor opstappers halverwege). Dat geld gaat vanavond met een bus naar god weet waar. Morgen komt een andere bus langs dit dorp met onze tickets. Klinkt logisch, praktisch, modern en totaal realiseerbaar…

Ik heb het akelige gevoel dat we beter een Chileense postduif hadden ingeschakeld.

09-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Gisterenavond een nieuw restaurant uitgeprobeerd. Cordero al horno, ik laat me bijstaan door een Spaans sprekende foodie, lamsstoofpotje dus. Ja daar hebben we allebei wel zin in. Meer lam dan stoofpotje zo blijkt. Het lijkt wel of er twee schapenkarkassen de grill zijn opgegaan en alzo geserveerd. Dit eet ik in een week! Al mijn healthy koken van de voorbije week verbleekt hierbij.

We merken dat we maar langzaam opschieten in ons afzakken naar beneden. Da’s enerzijds niet zo erg, we hebben hier al heel wat gezien en beleefd, anderzijds als we de highlights willen meepakken gaan we toch een tandje moeten bijsteken of we zitten hier met Pasen nog. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het gebied hier is ‘dun bevolkt’. Dat moet je hier anders interpreteren dan pakweg De Limburg bij ons. Morgen bussen we 80 km naar het eerstvolgende dorp Villa Santa Lucia, daar wonen 170 mensen. Daar hopen we op een aansluiting die ons 400 km naar het Zuiden brengt. Onderweg passeren we 6 dorpen van telkens minder dan 500 inwoners. De bussen rijden sporadisch en de informatie is moeilijk te achterhalen. Dus als we sneller willen bewegen moeten we beter geïnformeerd geraken. Bijgevolg spenderen we de volledige voormiddag ergens tussen internet, reisgidsen en wegenkaarten in. We proberen uit te vissen welke verbindingen er bestaan en hoe die juist in elkaar zitten. Heel vaak is het frustrerend en we zien overal een gat in de markt in de zin van: “Man toch, als ge nu een ferryverbinding van hier naar daar uitbaat dan zijt ge toch gewoon binnen?”. Maar het loont. We vinden de informatie die we nodig hebben om tot beneden te geraken. Ons vervoer kunnen we niet online kopen dus dat kan pas vanuit het volgende dorp/stadje Coyhaique. We gaan ervan uit dat dat daar wel moet lukken en leggen ook al slaapplaatsen vast in Los Antiguos en El Chaltén, zij het flexibel en annuleerbaar mocht het vervoer toch anders uitdraaien.

Tegen de middag zijn we suf gepuzzeld en doen we nog een toertje door het dorp. Als we ’s avonds onze betaalde bustickets willen ophalen blijken die niet toegekomen te zijn. Maar geen nood, die zijn gewoon met de buschauffeur morgen meegegeven. Jongens dat is toch geen systeem. Kunnen we morgen naar Santa Lucia en dan 4h wachten op een volgende bus waar onze tickets al op aanwezig zouden zijn.

Ik blijf erbij, postduif had beter geweest. To be continued…misschien…

Foto: lamsstoofpotje op zijn Chileens

10-02-2015 om 21:57 geschreven door Mike & Ruth  

Goede dingen zijn het wachten waard J

Het is half 6 ’s ochtends als we de deur dichttrekken bij Adriana. Gelukkig moeten we deze keer maar 1 straat verder muilezelen, daar vertrekt de bus naar Villa Santa Lucia. Mike zijn nieuwe beste maatje Inca hoopt op nog een laatste aaisessie en komt ons helemaal mee uitwuiven. Hoe dichter we bij 6u komen, hoe meer volk er verschijnt. Hopelijk sturen ze meer dan 1 bus. En inderdaad, bus 1 wordt geladen en eens die vol is, komt bus 2 eraan. Aangezien wij maar een stukje van de ganse rit naar Chaitén meedoen, mag onze bagage pas als laatste worden ingeladen. Een mens wil graag zeker zijn dat zijn huishouden volgt, dus bijgevolg zijn wij ook de laatsten die opstappen. Ha, er zijn nog 2 plaatsen helemaal op de achterste rij. We wringen ons ertussen, wat nauwelijks gaat. De knieën in de nek, jullie kennen dat wel. Gelukkig is het maar voor 2,5 uur. De gravelweg is bochtig, hobbelig en stoffig. De raam sluit niet fatsoenlijk, dat verwachten we ook al lang niet meer, niks abnormaals dus.

In Villa Santa Lucia is er niet echt een busterminal. Ook niet echt een bushalte. Er is 1 straat, in die straat is er een barak en in die barak woont Madame Elsa. Haar ‘huis’ doet dienst als hostel, wachthokje, restaurant, beenhouwerij, kruidenierszaak, Starbucks … Beeld je een volslanke oudere dame in, met bril en weinig kapsel, ouderwetse schort, slecht te been (uit respect geen foto van haar genomen). Ze past perfect in haar eigen decor. We kunnen daar een tas koffie kopen die we zelf samenlepelen uit beschikbare poeders en iets wat lijkt op een boule de berlin als ontbijt. Alles is nu beter dan niets. En dan rest ons 5u wachten tot onze aansluiting. Samen met ons is er een Chileens koppel afgestapt. Er logeert ook nog een Argentijns koppel dat de Carretera Austral per fiets doet, die treffen we verdwaasd aan bij het begin van hun ontbijt. De eerste uren praten we wat over de verschillen tussen onze landen. De Chileense dame is lerares Engels en zo krijgen we te horen dat een Chileen vanaf 5 jaar 5 uur per week Engels krijgt op school tot zijn 18^e. Hoezo? Faken die dan allemaal geen Engels te verstaan? Gebrek aan praktische oefening en interesse, zegt de lerares. Gezien ze vnl in eigen land of eigen continent reizen, hebben ze nooit Engels nodig. Blijft straf, vooral omdat ze films hier, net als bij ons, ondertitelen en ook de muziek soms internationaal blijft.

Als afwisseling maken we een wandeling door het gehucht. Op een kwartiertje slenteren we rond het volledige dorp. Het regent en er staat een ijselijke wind. Misschien toch eens beginnen nadenken over de aankoop van muts en handschoenen. Terug bij Madame Elsa staat er vanalles op haar houtvuur te pruttelen en zijn ondertussen de empanadas binnengekomen. En die zijn lekker, heel wat beter dan die deegballen die we in Argentinië mochten ervaren.

Ondertussen hebben we al in de mot dat er nog mensen meewillen met onze bus. Er staat al zeker 10 man in de regen te wachten. Amai, en nog 2u te gaan, wat gaat dat straks zijn? Op de middag worden we verzocht plaats te maken voor de mensen die willen lunchen. We bedanken Elsa voor haar gastvrijheid en verlaten haar life museum. Ok, menigte verdubbeld. Tegen 13u, menigte verdriedubbeld. Dat komt hier helemaal goed. Het Chileens koppel blijkt, zoals alle anderen die staan te wachten, geen tickets te hebben en hoopt mee te kunnen. Ik snap hun bezorgdheid, de eerstvolgende bus komt pas binnen 3 dagen. Dat verklaart ook waarom de camping aan de overkant van de straat ineens verlaten is. Niet meegemogen met de vorige bus? Ik word al zenuwachtig, niet veel ambitie om hier een paar dagen te vertoeven, we hebben geen tentje bij en ook al was Elsa zo vriendelijk... We moeten toch op één of andere manier voorrang kunnen krijgen gezien wij gereserveerd én betaald hebben via prijsduif. Maar of ze dat hier ook zo zien, who knows. We smeden snode plannen om de stormloop op lege plaatsen voor te zijn. Mike blijft bij de bagage en ik loop snel naar de deur van de bus en probeer de chauffeur te overtuigen dat hij onze tickets heeft. Moet lukken, waterdicht plan.

Om half 2 is de bus eindelijk daar. Zoals voorspeld zet heel de massa zich onmiddellijk in beweging, maar zonder bagage huppel ik frivool iedereen voorbij en sta pal voor de deur. Als de chauffeur zijn deur opendoet, begint de menigte te roepen om een plaats. Ik roep dat wij Mike en Ruth zijn en hij tickets voor ons heeft. En ja hoor, ons tactisch uitgedokterd en diep doordacht plan werkt perfect, ik krijg de tickets en mag opstappen. Mike staat een eind verder met de bagage maar geen nood, ik heb zitplaatsen kunnen bemachtigen. Mike zal wel volgen zeker? De buschauffeur wordt voor de rest ongeveer gelyncht door de wachtenden voor een plaats en dan hoor ik hem zeggen dat er voorlopig niemand zonder tickets mag opstappen want hij wacht nog op de bus van Futaleufu waar nog mensen met tickets opzitten. Wat?? Dus deze bus wacht gewoon op de bus die om 11u in Futaleufu vertrok en waarvan ze zeiden dat we die niet mochten nemen want dat we alle kans hadden de aansluiting te missen? Grmbl, we hadden tot 10u in onze nest kunnen blijven liggen. Maar goed, dan hadden we de Madame-Elsa ervaring met haar legendarische empanadas wel misgelopen.

Iedereen kan mee, minstens 20 mensen moeten rechtstaan in het gangpad. De toilet wordt omgebouwd tot storage. Volledig overladen de Carretera Austral op. Het paradepaardje van Pinochet die de aanleg beval.  Dat is één van de slechts twee wegen die in Patagonië Noord met Zuid verbindt. Vergelijk het zo, één van de twee wegen die Noorwegen met Spanje verbindt. Dit is de Chileense tegenhanger van de Ruta 40 en veel mooier want je gaat dwars door de Andes. Ook veel avontuurlijker, hoewel de overheid al jaren tracht de boel te asfalteren. Urenlang rijden we verder. Volgens de info die we kregen zouden we tussen 19 en 21u in Coyhaique moeten zijn. Er zijn echter geen verkeersborden dus we hebben ook geen idee hoe ver we al gevorderd zijn. De route wordt zo smal dat de auto’s nauwelijks kunnen kruisen. Door de regen is het een modderpoel van jewelste en ondertussen zijn er ook nog wegenwerken met wisselend verkeer. Bij momenten is het angstaanjagend, maar zo mooi, onbeschrijfelijk. We kunnen met zekerheid zeggen dat dit de meest spectaculaire rit is die we ooit deden. Hier zijn wij indringer in de ongerepte natuur. Stap twintig meter uit de bus en weet met zekerheid dat hier nog nooit iemand is geweest. Vele bergen en meren zijn hier niet eens benoemd. Spijtig dat we geen foto’s hebben, maar dat is gewoon niet mogelijk gezien de toestand van de weg. Soms wiebelt de bus zo hard in de putten dat we vrezen dat ze zal omslaan. De onderkant knalt met vaste regelmaat tegen de weg aan. Soms stapt de chauffeur uit en duikt hij onder de bus  voor inspectie, of om te kotsen. Als het begint te schemeren en er zijn alleen maar bergen en bos rondom ons, beseffen we dat we er nooit op het beloofde uur zullen geraken.  

Om 22u zijn we eindelijk het ongeasfalteerde stuk door en zien we een bord. Nog 166 km. Even snel tellen op de kaart. Oei, dat wil zeggen dat we er al 137 gedaan hebben. Dat wordt nog even doorrijden. We hebben een appartement gehuurd, vraag is of die mensen zo lang voor ons gaan opblijven. Als we uiteindelijk in een dorpje komen waar er GSM ontvangst is, stuur ik een SMS naar de eigenares om haar te informeren. Er komt geen antwoord. Ook de chauffeur begint het wat beu te geraken en rijdt flink door, iets te fel in sommige bochten lijkt mij. Ik doe dan ook geen oog dicht. En ondertussen regent het en giert de wind langs de bus.

Eindelijk, om 00u45 komen we aan in Coyhaique. Geen taxi te bespeuren maar we weten ongeveer waar we moeten zijn, zo’n 2 km buiten het dorp. Nog even zoeken want eens het dorp buiten stopt de huisnummering en begint een nieuwe nummering overeenkomstig de afstand van het dorp, maar we vinden het uiteindelijk toch. Vol goeie moed loop ik naar de receptie, waar nog een TV staat te spelen en klop op de deur. Geen reactie. Verdorie, als dit niet goedkomt is het terug naar het centrum, proberen iets anders te vinden in het holst van de nacht. Ik klop wat harder en zowaar verschijnt er een slaapkop vanuit de zetel. De eigenares had mijn SMS gekregen en geantwoord dat ze wakker zou blijven. Ik heb niks ontvangen zeg ik, en op dat moment komt de SMS binnen. Maar goed, we zijn zo opgelucht, je kan het je wel voorstellen. Appartement ziet er leuk uit, we gooien onze rommel neer waar hij wil vallen en ploffen totaal uitgeput nog even in de zetel. Wat een dag. Maar eind goed al goed en ’t was er weer één om nooit te vergeten.

En dan denk ik nog even na over de buschauffeur. Die man is ’s ochtends om 11u30 vertrokken en heeft bijgevolg ongeveer 14u achter zijn stuur gezeten, met 4 haltes onderweg om mensen in- en uit te laden en nog 1 verplichte stop van een uur omdat de wegenwerken nog bezig waren. Dat zou bij ons gene waar zijn. Volgens mij gaat die man goed slapen. Ik wil deze bus niet op de dag nadat deze man jarig is.

11-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Na een deugddoende nachtrust bestaat ons ontbijt uit een tas thee. De ijskast is nog leeg natuurlijk.

Dan volgt de standaard route van dag 1 op een nieuwe locatie. Tourist info voor een planneke en wat informatie, vuile was droppen, verderzetting van de reis vastleggen. Heel de trip van hier tot in El Chaltén zit uitgedokterd in ons hoofd, de overnachtingen zijn geboekt, het is enkel nog een kwestie van tickets voor het transport in handen te krijgen. Eerst naar de busmaatschappij. 2 Tickets voor zondag tot aan de ferry. We vragen nog even na hoe het de reis daarna verder verloopt om over de grens te geraken. En dan komt de aap uit de mouw. De overzet van zondag komt pas om 21u15 aan in Chile Chico (laatste dorpje voor de grens) en de grens met Argentinië sluit om 22u. Niet haalbaar zegt de verkoopster, jullie moeten een overnachting in Chile Chico voorzien of op zaterdag de namiddagferry nemen. Zaterdag is geen optie voor ons. Zondag moeten we eigenlijk over de grens in Los Antiguos zijn, want die overnachting is geboekt. Gelukkig is die gratis wijzig-annuleerbaar, dus we blijven bij ons oorspronkelijk plan. Dan naar de andere kant van de stad voor tickets voor de ferry. Tegen dat we terug in het centrum zijn, is het al danig lunchtijd en de maag knort, eindelijk eten, dat is geleden van de empanadas van Elsa, de zak chips op de bus niet meegeteld. Fieuw, een mens kikkert er van op.

Dan nog langs de supermarkt om de ijskast te vullen en terug naar ons huisje.

Volgende stap, de bustickets van Los Antiguos naar El Chaltén online boeken want dat kan ik vanuit Chili niet in een reisbureau regelen. Ik krijg allerlei foutmeldingen en geraak er niet door. Na wat zoeken blijkt dat de bus op dinsdag niet rijdt, hoewel de website het wel aangeeft. Pas als je die rit effectief wil boeken, loopt hij vast omdat er geen bus is. Tot zover onze geweldige voorbereiding. Rest ons niets anders dan de overnachtingen met een dag te verschuiven. In Los Antiguos lukt dit zonder veel problemen, vooral omdat de persoon aan de andere kant ‘Karin Dielemans’ heet en gewoon NL praat. Handig. De overnachting in El Chaltén loopt moeilijker. Online wijzigen lukt niet en als we online annuleren kost ons dat véél geld. Dan maar wat op het gemoed van de uitbaters werken en proberen rond de online reservatie rond te gaan. Hopelijk lukt dat. ’t Is niet gemakkelijk, maar moeilijk gaat ook. Alleen zonde van de tijd die we er 2 dagen geleden hebben ingestoken om alles uit te pluizen.

De flatscreen slikt usb en speelt onze films af. We kijken film vanuit ons bed, maar eigenlijk zien we meer naast de TV door de grote ramen heen naar de bergen.

12-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

5 km verder ligt de Reserva Nacional Coyhaique.  Die gaat niet kunnen ontsnappen aan onze wandellust. We stoppen een Taxi en laten ons tot aan de ingang voeren. Geen slechte beslissing, want buiten dat het maar 5km verder was is het ook stevig naar boven. We betalen toegang aan de parkwachter en krijgen een A4 mee waarop de wandelpaden staan aangegeven. Maakt dat mee. We kiezen voor een cirkel van een 12km daar zouden we 3,5h over moeten doen. No problemo.

Tja, als bussen en nationale parken niet uw ding zijn kunt ge best pas binnen een week of 3 terug inloggen op deze blog. Want daar bestaat ons leven hier ongeveer uit.

Het weer is aangenaam, we wandelen in T-shirt in de schaduw en we passeren wat meertjes en mooie vergezichten van Coyhaique, helemaal Zen. Halverwege worden we dieper in het woud gestuurd. Even opletten dat we het pad hier niet kwijtgeraken. Hier is iets vreemd aan de hand. Alle grote bomen liggen neer en alle bomen die rechtstaan zijn maximaal 20-30j oud aan hun diameter te schatten. Wat is hier gebeurd? Lawine? Brand? Welk geweld kan al die kollossen geveld hebben? Dit is een heel vreemd bos. We wanen ons op een bomenkerkhof. Heel speciaal. Ook hier zitten we nog in de habitat van de poema. We zien er geen. We vragen ons af hoeveel poema’s ons gezien hebben.

We zijn al 3h verder en terug aan ons startpunt. Hier staat geen taxi meer, er is geen bus. We wandelen nog een extra 5km tot aan ons huisje. Siësta verdiend en dan de stad in, naar de winkel en propere kleren ophalen.

Leuke dag.

13-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Daar doen ze hier niet aan mee, geen spoor van te vinden.  

Dan gaan we gewoon lekker shoppen.

Als dat geen liefde is.

14-02-2015 om 20:37 geschreven door Mike & Ruth  

Een paar dagen geleden in de supermarkt. Het voorverpakte gehakt wordt enkel per 500 gr of meer verkocht. We vragen aan de toog of het mogelijk is om 200 gr te krijgen. De man moet het gaan navragen. We horen een hele discussie in de beenhouwerij. De man komt terug. U bedoelt 2000 gr mevrouw? Nee, 200. Wenkbrauwen zwiepen omhoog. De man verdwijnt weer. We horen gelach. De man komt terug. Bent u zeker mevrouw? Jep, 200 gr. De man weegt het braaf af en vraagt: waarvoor gaat u dit beetje eigenlijk gebruiken als ik zo nieuwsgierig mag zijn?? Ok, de gemiddelde bestelling van een local bestaat uit 10 worsten, 5 kg biefstuk en 5 kg kippenbouten, ik geef toe, het ligt aan ons. Als ik gisterenavond 2 koteletten vraag aan dezelfde verkoper, volgt er een vette knipoog maar worden er geen verdere vragen gesteld.

Om half 4 komen ze ons pas ophalen richting Chile Chico.  Een parcours dat deels uit bus en deels uit ferryoverzet bestaat. We mogen tot 3u op het appartement blijven. Dat geeft ons rustig de tijd om in te pakken en aan de eisen van een paar trouwe bloglezers te voldoen. We regelen ook nog een voorschot voor de overnachtingen in El Calafate via Western Union. Gelukkig kan dit gewoon via internet. De vraag overtreft het aanbod voor het aantal beschikbare slaapplaatsen in El Calafate. We hadden een pareltje gevonden via Air B&B waar we 3 minuten over getwijfeld hebben en in die 3 minuten is er iemand anders mee gaan lopen. Balen. We hebben dus niet echt de luxe om moeilijk te gaan doen over Western Union transfers. Daarenboven scheelt het ons ook in cashvoorziening.

Om 15u staan we gepakt en gezakt voor de deur. Op het moment dat ik de toelating krijg om te beginnen stressen (zijnde 30 min na de beloofde pick-up tijd) komt ons buske eraan gereden. We moeten er geen tekening bijmaken, kijk naar de foto. En de chauffeur had haast. Tegen een illegale snelheid flitsen we naar Puerto Ibañez. Die chauffeur lijkt een persoonlijk record te willen verbeteren, elke nieuwe bocht, een nieuwe uitdaging. Ik probeer wat foto’s te trekken met de GSM, met wisselend resultaat. Als we afdalen ruiken we de oververhitte remmen. Maar, op deze trip passeren we in de verte de Cerro Castillo, een bergtop die er uitziet als een kasteel, zij het dan eerder één van het Lord of the Rings-type. Knap om te zien.

Levend en wel komen we aan in Puerto Ibañez en dan is het nog even wachten op de ferry. Er staat een hoop volk en een massa rommel. Om nog eens te beginnen van ‘ik ga op reis en ik neem mee…’ zien we een hele familie staan, inclusief oeroud TV-toestel, wasmachine, 2 tot op de draad versleten luchtmatrassen… die gaan verhuizen. Ook een vrachtwagen vol houtblokken gaat mee. Als we aanschuiven om aan boord te gaan, zegt er een familie vriendelijk ‘Bonjour’.  !?  We bekijken hen en vragen ons af vanwaar we die moeten kennen. Frans hebben we hier nog niet gesproken. Uiteindelijk vraag ik van waar ze komen, blijkt dat het Belgen zijn en ze hadden ons gespot aan de hand van onze bagagelabels. Tussen al het volk dat aan boord gaat spelen we ze echter snel terug kwijt.

De overtocht is sprookjesachtig. We váren nu door de Andes, door de fjorden.  De zon zakt en kleurt de hemel. Er staat een strakke wind. Vlak boven het wateroppervlak blaast de wind het water los van het meer. We krijgen de film The Impossible te zien,  over de tsunami in Thailand. Opmerkelijke keuze voor op een boottochtje in vulkaangebied dat bulkt van de tsunami-warnings.

Het is al flink donker tegen dat we in Chile Chico aankomen. We beginnen naar onze hostel te wandelen, die lijkt wel een stukje verder van het centrum dan beloofd. Na 2,5 km zijn we er eindelijk geraakt, we zwieren de bagage neer en keren terug om nog iets te eten. Op een zondag na 22u is dat altijd een uitdaging. Maar we hebben geluk, we lopen toevallig langs het enige restaurant dat open is en krijgen er nog een stuk kip. Achteraf gezien misschien beter eerst gaan eten ipv heen en weer te wandelen maar kom, ge kunt ook moeilijk een restaurant binnen wandelen met 4,5 rugzak. Laat staan rustig van een maaltijd kan genieten als je niet weet of je je slaapplaats gaat vinden.

We zijn der weer geraakt.

Foto: Volle bus, de rit naar Puerto Ibañez, veel volk op de kade, aan boord

15-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

15-02-2015 om 16:12 geschreven door Mike & Ruth