|
Vanuit Aguas
Calientes betekent dit treinen tot in Cusco, vliegen naar Lima, vliegen naar
San José (Costa Rica) en van daaruit
vliegen naar Vancouver met nog een
tussenlanding in Houston. We gaan dus even onderweg zijn. ETA 08/05 tegen
middernacht local time.
Maar alles op
zijn tijd. Eerst terug naar Cusco. Deze keer de volle 4u per trein. Het
personeel van Perurail is multi-inzetbaar. Ze serveren snacks, jagen de
aanwezige fosielen de stuipen op het lijf als verkleed gillend en dansend
monster, shaken live pisco sour in elkaar op een wiegende trein en geven ook
nog een stralende modeshow van Alpacawol-kledij. De hele rit worden we
vergezeld van luide panfluit-muziek, die van kwaad naar erger gaat afhankelijk
de etappe waarin de trein zich bevindt. Locomotive breath int kwadraat. Groggy
tegen dat we in Cusco Poroy station zijn. Daar moeten we een taxi nemen naar
ons hotel in het centrum. Die mannen proberen, zoals gewoonlijk, belachelijk
hoge prijzen. Dit blijft een leuk spel, uiteindelijk toch 1 bereidwillige die
ons meeneemt. Hij blijft beweren dat we onder de prijs zijn gegaan, tuurlijk
amigo, moeder van een groot gezin die allemaal honger hebben, heard it all
before. Tja, hij móést ons natuurlijk niet meenemen. Het moet niet altijd de
taxi zijn die de toerist afzet, niet? Wij hebben hier tenslotte ook ons,
misschien een beetje apart, gevoel voor humor ontwikkeld.
We pikken onze
bagage op en dan, priority n° 1, een wasserette vinden. Normaal geen probleem, blijkbaar
wel als het al 20u30 is en we morgen om 10u30 alles terug willen hebben. De
eerste die we tegenkomen, begint al te foefelen met het gewicht. Nice try, maar
we zijn niet aan ons lavanderia-proefstuk toe dus haar totaal van 12 kg, die
vlieger gaat niet op. Ze bedankt nog liever dan even samen met ons wakend oog
opnieuw te wegen. Opmerkelijk. Dan volgt een tocht van bijna een uur op zoek
naar iemand die wil meewerken. Blijkbaar heeft niemand in dit stadsgedeelte een
eigen wasmachine en moet alles weggebracht worden. Short notice problem dus.
Ergens in een zijstraatje van far-far-away vinden we een dame die wel van
aanpakken weet, haar telefoon martelt tot ze ons kan bevestigen dat alles op
tijd klaar zal staan
Fingers crossed.
Eten, en gezien
we nu weer fiks boven de 3000m marcheren, zijn we kapot. Dat over en weer gaan
tussen die hoogtes begint te wegen. Niks ernstig, maar toch altijd wat
hoofdpijn, veel kortademigheid (zelfs als je abosluut niets doet of slaapt),
wat oorpijn en dyslectiebeginselen, raar hoor. Volgende bestemming is Lima,
zee-niveau
hip hip rahoe!
|
