Jeuj! Gisterenavond laat bevestiging gehad dat onze reservatie via Air B&B aanvaard is, dus vanmorgen inpakken en wegwezen. Met niet zo heel veel spijt in ons hart laten we onze cel van 3op2 voor wat het is. Meteen komen we even los van de hangcultuur die in hostels het best lijkt te gedijen. We worden sùpervriendelijk ontvangen door Poly, de eigenares van een middelgrote villa.  De vorige huurders zijn nog aan het inpakken en er moet nog gekuist worden. Dat geeft ons wat tijd. We lenen wat herbruikbare winkeltassen van Poly en stoffelen tot aan de dichtstbijzijnde supermarkt om voorraad in te slaan voor de komende 4 dagen. In  deze buitenwijk, Melipal, zijn enkel de hoofdbanen geasfalteerd. Het is anders geen arme wijk, meer nog, wat een gezellige wijk is dit. Mooie huizen, rustig, een paar lokale middenstanders vlakbij voor brood, groenten, vlees. Ideaal. We voelen ons hier helemaal op ons gemak.

Met onze zakken volgeladen en uitgerokken armen komen we terug en installeren we ons via een eigen achteringang in enkele gezellig ingerichte kamers. Zaaaalig, een tuintje met terras en meubilair, keuken en zitruimte, badkamer en ruime slaapkamer. We zetten ons met een boek in de tuin en genieten van het aangename zonneke en de rust. Hier hoor je enkel de wind door de bomen en de vogels erin. Ze zijn anders gebekt dan bij ons. ’s Avonds lekker zelf gekookt.

Dit lijkt wel vakantie.

Foto’s: van ons huisje

26-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vers brood gehaald bij de lokale bakker en Mike super blij met zijn verrassingskoffiekoek. Al bleek de pudding meer een soort van gestremde melk-mengsel te zijn, interessant.

Vandaag ook niets indrukwekkends gepland. We wachten vol ongeduld op een antwoord voor de verdere voortzetting van de reis door Argentinië maar dat wil maar niet komen. Dat ziet er niet goed uit. Ondertussen hebben we nog wel 2 uitstappen die we willen doen hier in de omgeving en dat kan perfect met eigen wagen. We boeken gauw even via de website van Hertz een huurauto, met 20 % VAB-korting die zelfs tot hier geldig is. Alles loopt vlot, we krijgen een bevestigingsmail, jeuj, weer 2 dagen dat we vrij onze plan kunnen trekken. De euforie is van korte duur want dan komt er een mail van het lokale verhuurkantoor dat ze eigenlijk geen auto’s beschikbaar hebben voor deze periode. Ach ja, we hebben al wat ervaring met de Argentijnse manier van internetbusiness, dit was te verwachten. Maar er zijn nog verhuurkantoren, dus, ander en beter. Om het kort te houden, op de duur hebben we van 4 firma’s bevestiging dat we een auto geboekt hebben en tegelijkertijd een mail dat het toch niet in orde zal komen. Keep yourself busy noemen ze dat. Dan toch maar met de toeristenbus mee zeker.

Om 13u hebben we een skype-date met grootva Dillen, en jawel, de internetconnectie is stabiel genoeg om elkaar via de webcam te zien en om te kunnen vaststellen dat Mike dringend zijn baard moet scheren.

Voor de rest gaan we nog wat boekjes lezen in de tuin en wachten op antwoord.

Daar beginnen we goed in te worden, wachten.

Wie weet doen we morgen misschien wel iets zinnigs… mañana… we zien wel… Geeeuw…

27-01-2015 om 22:57 geschreven door Mike & Ruth  

Gisterenavond nog snel telefonisch kunnen boeken. Enkel en alleen omdat Ruth vloeiend Indispaans spreekt. Als gewone sterveling krijg je dat niet voor elkaar. Dan kan je naar het dorp afzakken om de voucher te gaan ophalen. Ik voel me hier zwaar gehandicapt. Ge kunt hier beter een arm kwijt zijn dan geen Spaans te spreken. Een eenvoudige begroeting in de kruidenierszaak heeft al snel iets weg van de paringsdans van de Gruis. Hola, buenos dias, Hola, que tal, muy bien y tu?, muy bien, mucho calor si?  … Anders dan bij ons.

Soit tegen 8h15 zijn we op pad richting Bariloche en op tijd staan we aan het reisbureau. Een 10-tal lotgenoten worden opgepikt dan mag iedereen zich kort voorstellen. Wat voor ons op het eerste zicht allemaal verre buren leken zijn toch nog meer verschillend dan gedacht.  Een dame uit Mexico, wat toeristen uit Baires een handvol Brazilianen. Die lijken in grote getalen af te zakken en dan wordt de stad door hen zelf herdoopt naar Braziloche.

De eerste halte op de trip is de Cerro Campaneiro. Via een stoeltjeslift worden we naar boven gebracht en van daaruit hebben we een wijds uitzicht over het Nahuel Huapi-meer en de omliggende natuur. Uitzichten van boven op een berg, echt iets voor ons. Dit doen we hier wel met nog zo’n 200 andere toeristen die ons vergezellen tot boven, dus de stilte en sereniteit van hoog op een berg zijn deze keer ver zoek. We mogen een half uurtje vrij rondlopen en worden dan beneden weer aan de bus verwacht. Snel snel want we zijn al laat roetsjen we terug naar beneden, om dan met z’n allen nog 20 minuten in de bus te kunnen zitten wachten op 1 koppel dat het niet begrepen had. Zen….

We krijgen onderweg een uitgebreide uitleg over het ontstaan van Bariloche, uitsluitend in het Spaans natuurlijk. Ruth doet eerst nog de moeite om te vertalen maar eens ik aan het snurken ga, geeft ze het op. Zo’n busrit, it never fails.

Het eindpunt van de trip is het Llao Llao-hotel, niet te verwarren met de gelijknamige lokaal gestookte laotiaanse drank waar je ter plekke blind van wordt. Het hotel ligt in een uniek landschap tussen de bergen en is danig exclusief, niet echt geschikt voor ons reisbudget. Zelfs Bill Clinton zou hier overnacht hebben (met Monica Lowinski zegt onze gids tot grote hilariteit van de hele bus).

Na een kleine misverstand tussen een aantal deelnemers over het al dan niet hebben van vaste plaatsen in de bus, keren we rustig terug naar ons klein paradijsje.

Vanavond staat er verse zalm op de menu, hier vlakbij is een viswinkel en die maakte er reclame voor. We passeren net als ze terug opengaat, ah nee, de verse zalm is er pas om 18u. No problem, we moeten toch nog even langs de supermarkt. Om 18u15 staan wij daar terug, ah nee, de verse vis is er nog altijd niet, kom binnen een uur nog es terug (met zo’n blik van ‘die menen dat echt of wat?’). Wij geven niet af en een uur later doe ik opnieuw een poging, en jawel, er is zalm verschenen. Diepgevroren weliswaar. En met de commentaar ‘jullie hebben echt wel zin in zalm eh?’. Ok, het heeft even geduurd eer het beest zich liet ontdooien maar smaken deed het in elk geval.

28-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De ‘Ruta de los 7 Lagos’ ofwel de 7 merenroute is een aanrader en stond aanvankelijk ook op ons programma. Maar dat is een toer waarbij je zo’n 12h in de bus zit. Het zijn nogal largos Lagos zie je. We laten het zo, we denken dat de landschappen niet zoveel zullen verschillen van hetgeen we al te zien kregen en wie wordt er nu vrolijk van 12h op een bus door de bergen te knotsen? Op eigen houtje hadden we ook geprobeerd maar als ik nu nog 1 autoverhuurkantoor contacteer word ik zonder meer het land uitgezet wegens stalking.

Het leuke aan reizen zijn de kleine dingen die anders zijn. Vb, in Argentinië betaal je met gepast geld. Geen van de zaken heeft wisselgeld.. . Een item betalen van 12 AR$ doe je met 12 AR$, niet met 20. Dan word je daar zo goed als zeker op aangesproken. Zo keerde Ruth vanmorgen van de lokale bakker terug zonder te moeten betalen, ze konden niet weergeven op de brief van 100 ( = 10€). Ze zouden het nog wel krijgen. Toch is alles hier minstens even duur als bij ons. Ik snap hun gewoonte en wil me wel aanpassen maar ik weet niet hoe. Alle automaten braken hier enkel 100AR$ briefjes uit. Hoe die Argentijnen in hemelsnaam aan dat klein geld komen blijft me een raadsel. Tegelijkertijd is het ook perfect normaal dat je een overnachting volledig cash betaalt, of beter, reken maar op 10 % extra als je de credit card zou bovenhalen. Stel je dat voor, per briefje van 10 euro een bedrag van 300 euro neertellen, dat zijn telkens vééél briefjes.

Ondertussen ben ik twee weken aan het strijden met Wicked Campers Chili om proberen een waanzinnig beschilderd hippie buske los te krijgen om daarmee tot in het zuiden te rijden en alzo alle natuurparken in de Andes aan elkaar te rijgen en daar ook telkens te overnachten. Hoe fantastisch zou dat ni zijn? We stellen ons flexibel op en het lijkt te gaan lukken tot gisterenavond de mail binnenkwam dat het toch niet mogelijk zou zijn. Goed nieuws voor zij die deze blog volgen. Het worden de komende drie weken niet louter foto’s van ons buske in één of anders idyllisch berglandschap. Het ziet er naar uit dat we meer zullen moeten bussen en ipv de natuurparken de stadjes zullen moeten verbinden.

Morgen naar El Bolson. 2 nachtjes in een hostel die volgens sommige de beste van Argentinië is. Het vervolg ligt nu ook al vast, 5 nachten is Esquel. Kans is groot dat we van daaruit Chili ingaan.

29-01-2015 om 23:34 geschreven door Mike & Ruth  

We nemen afscheid van Poly en bedanken haar voor het aangename verblijf. Frau, zonder twijfel de 2^e braafste hond van de hele wereld, voelt al nattigheid als we de sleutel afgeven en komt pootjes presenteren. Dan naar de bus terminal voor de rit naar El Bolson. Onze bus is maar nipt op tijd, iedereen stapt uit en als wij willen instappen doet de chauffeur iets van ‘ik ben direct terug’, hij stapt in zijn bus en rijdt terug door. Euh, niks vergeten? Ons bv? Effe wachten,… nog effe wachten,… ondertussen een half uur vertraging en geen bus meer te zien. …Misschien verkeerd begrepen? Maar dan plots … Pizza! Daar komt onze bus terug aangereden, moest gaan tanken zeker? Toen we de tickets gisteren boekten bleek dat een bus met ‘cama ejecutivo’ maar iets duurder was dan een gewone bus. We moeten slechts 2,5h verder, toch maar es proberen. Fjiieuwww.. Sjiek hoor, we zitten bovenaan op de eerste rij van zo’n dubbeldekbus, met plaats voor ons benen à la businessclass in een vliegtuig, extra voetsteun, en die oversized lederen stoelen? Die leg je gewoon helemaal plat. Dat gaat hier niet lang duren voor de snorrieporries in spé, weet ik nu al.  Onthouden voor de lange ritten. En zo bussen we naar El Bolson, met een gigantisch uitzicht op de omgeving, zéér ontspannend. De plaatsen van 10.000 frank zoals ze over ‘t water zeggen. Het beste is dat telkens de chauffeur over zijn snelheidslimiet gaat, er in heel de bus alarmen afgaan en dat op de schermen verschijnt. Sociale controle?

We rijden door een onwaarschijnlijk landschap van bergen en meren waar jullie je ondertussen al wel iets bij kunnen voorstellen vermoed ik. Meestal is er geen enkele bebouwing soms een schamele schuur die door 4 bijeengesprokkelde planken in een vierkant wordt gehouden. Wie wil hier nu wonen? Ik ken Alpaca’s in Vremde die beter gehuisvest zijn.

We komen aan in de eerstvolgende nederzetting 130 km ten zuiden van Braziloche: El Bolson.  Het dorp lijkt weggerukt uit Mexico en hier gedropt. Mogelijk nog meer stof, alles leeft en hangt hier op de straat in symbiose met de straathonden. Iedereen doet hier gewoon zijn ding. Weirdo’s zijn hier eerder de regelmaat dan uitzondering, je valt op als je niets mankeert of geen kapotte gitaar meezeult. Ze zijn apetrots op hun statuut van homecooked ecovriendelijke nucleairvrije hippienederzetting. Op straat eten we samen één broodje lomito completo (lapje steak met sla en tomaten en sauzekes tussen een uit de kluiten gewassen sandwich) dat voor één persoon bedoeld is, lekker maar wat een portie. Wij hebben er moeite mee.

Taxi naar de beste hostel van Argentinië, wie kan dat zeggen? De verwachtingen zijn hoog gespannen, geen goed teken dan kan het meestal alleen maar tegenslagen.

We worden ingechecked door een zweverige zweedse/noorse/deense, met de melding dat er ’s morgens en ’s middags yoga-sessies zijn. Onze kamer blijkt 2 verdiepingen te hebben, ziet er leuk uit. De voordeur kunnen we vastdraaien, de achterdeur echter niet. Zal wel in het hippie-yippie-yoga-plaatje passen zeker? We gaan op verkenning in het gigantische en verzorgde aangelegde domein. Er hangen hangmatten, goedgekeurd, er staan overal tafels en stoelen verspreid, er is een rivier om de voeten (of uw gehele zelve) in te verfrissen… als we willen kunnen we vanavond mee-eten, de pot schaft oosterse kip met rijst en saus, mmm, niet te lang over twijfelen. Hangmatteke doen en vanavond mee aanschuiven met de hippies. We drinken hier nog een biertje in de tuin, dat wordt hier (uiteraard) lokaal gebrouwen en is zo troebel dat het op einde niet eens meer vloeibaar is. Als dat maar goed komt. Anders morgen de ganse dag…

 No Woman No Cry. 

30-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Gisterenavond beste maaltijd in weken gegeten. Met 14 rond één tafel, een mix van USA, Australia, India, Canada, Duitsland en nog iets, de voertaal is Engels in alle smaken. De wijn vloeit rijkelijk en tegen het einde van de avond zijn alle wereldproblemen opgelost en Brussel-Halle-Vilvoorde verenigd. Zo eenvoudig is dat. Het was gezellig.

Vandaag gaan we naar het dorp de hippe artisanale-bio-selfmade Markt bezoeken. De stadsbus rijdt ieder uur en stopt hier maar twee gravelwegen verderop, daar gaan we op wachten. De bus is tegen alle verwachtingen in op tijd, of, en dat is waarschijnlijker, had exact één uur vertraging.

We duiken in het verleden als we de bus bestijgen. Dit soort plaatjes kennen we enkel van in de film. Alle stoeltjes zijn stuk, twee vensters ook en de rest rammelt zo hard… De raamkozijnen staan niet meer in verbinding met de rest van de carrosserie, die zweven een beetje in eigen tempo rond. Ook  het dashboard en de schakelbak die de halve middenconsole inneemt bewegen op een eigen tempo los van de rest van de bus. Met een zwarte walm achter ons aan richting El Bolson. De markt is bijzonder. Ze is u-vormig opgesteld rond een groot gemetst bad waar een 5tal waterfietsen op sportievelingen wachten. Voedingsmiddelen vind je bijna niet maar alle kraampjes zijn oude ambachten en 100% zelfgemarkt, We zien hout versneden, gekerft en gebrandmerkt worden, wol gesponnen, breiende moeders, juwelen, trollen, honderden kraampjes. Af en toe een eetsectie met uiteraard alle lokale hapklare broodjes en empanadas maar ook, en dat verraste ons… In deze cultuurtempel verkopen ze Brusselse Wafels, al worden die hier schaamteloos geserveerd met gesmolten kaas en ham.

We gaan terug naar de hostel voor het te warm wordt. In de schaduw van de bomen blijft het aangenaam maar je hoort hier echt wel uit de zon te zijn voor 14h. We gaan met dezelfde bus terug, ze is een half uur te laat.

Stop nu met lezen als je deze blog op je werk leest en een offday hebt.

In de tuin rond de hostel is het zaaaalig. Er is bijna niemand en we hebben het ganse domein voor ons. We kiezen ons elk een hangmat en een goed boek. Dir is echt paradijs. Warm genoeg in de schaduw met een licht briesje dat door de zilverberken ruist. En het zijn net die bomen die bijzonder mooi kunnen ruisen, de blaadjes zijn klein, met veel, en net iets harder dan andere bomen, je hoort de golven in de wind komen aandrijven. Het ruikt hier naar een mix van lavendel, eucalyptusbomen en hars van een dennenbos in de zomerzon. Op de achtergrond klatert een riviertje.

Ik neem mij voor de rest van de dag selfies te nemen vanuit de hangmat en elke 15 minuten mijn profielfoto op Facebook te vernieuwen. Ik had gegarandeerd geen vriendjes meer gehad.

Ik verloochen mezelf. Waar enkele dagen terug ik de hangcultuur van de hostels in het hokje van luie jeugd plaatste is het perspectief vanuit deze hangmat toch gevarieerder. Noteer alvast deze hostel. Mocht je in de geburen zijn, zeker eens binnenspringen.

Wat een geluk dat er geen plaats meer is om te blijven anders hadden we hier zeker nog even blijven... euh .. hangen. Pech wel, want morgen gaan ze de lavendel oogsten en gasten mochten zich vrijwillig opgeven om te helpen in ruil voor een bord pasta of een empanada. Weer eens iets anders maar dus niet voor ons.

Vanavond eten we weer samen met de hippebende. Het zal moeilijk worden de maaltijd van gisteren te overtreffen. 

En morgen opnieuw de sjieke bus op, naar Esquel. Dan zitten we echt in Patagonië.

Bijlagen:
http://www.odile.com.ar/   

De laatste keer geklutst worden tot in het centrum van El Bolson, nog gauw 1/2 lomito achter de kiezen duwen en daar is de blinkie blinkie cama ejecutivo bus. Klokvast als steeds, een half uur te laat. Bagage inchecken en we installeren ons op de bovenverdieping in onze lounge-zetels, klaar voor 2,5 uur live National Geographic Patagonia landschappen. De Ruta 40 is de meest gekende en ook gevreesde baan die Patagonië van Noord naar Zuid doorkruist. De meeste stukken zijn door de jaren heen geasfalteerd, maar hoe zuidelijker je gaat, hoe meer stukken gravel er nog zijn. Maar zover zijn we nog niet. Echter, we merken al gauw dat geasfalteerd ook relatief is, regelmatig ontbreken er stukken wegdek. Waarschijnlijk door een Belgische aannemer uitgevoerd. En dat de route niet voor watjes is, zien we ook aan de auto’s die op hun dak in de zijberm liggen en waarvan je de verbrande rubber nog ruikt. Wij zitten veilig in onze grote bus en genieten met volle teugen van de voorbijkomende vergezichten. Pampa’s voor en achter ons, langs rechts de Andes die de grens vormt met Chili en voornamelijk veel niets. Er staat geen paard, geen koe, niets…

Hier is massa’s plaats.

Tegen half 6 zijn we in Esquel, ok, dit is zowaar de outback van Argentinië. Het dorpje wordt langs 3 kanten omringd door bergwanden, netjes.
We wandelen de 1,5 km van de busterminal tot aan ons gehuurde appartement, veel verder moet dat toch niet zijn met gans het huishouden op uw bult. We krijgen de sleutel van de poetsdame, de eigenaars zelf zijn nog niet thuis. Het appartement blijkt meer een studio te zijn en ruikt nog naar de verf. De badkamer ziet er wel netjes uit. We trekken de kasten open om te zien wat er van kookgerei aanwezig is. Hm, slechts 1 dubieuze pot met nog etensresten van de vorige gasten. Geen pan, geen aardappelmesje, geen kurkentrekker. It’s elementary Watson. Voor de rest exact 2 vorken, 2 messen, 2 lepels en 2 borden. Da’s net iets minder dan we gehoopt hadden. We lieten nog een ander pareltje varen omdat het iets duurder was. Dju, tja, een mens kan zich al eens vergissen.

Op dat moment komt de eigenares aangewandeld. We handelen de paperassen af, en ik deel mee dat we een pan en minstens nog 1 pot missen en dat de andere pot niet bruikbaar is. De dame antwoordt dat het ook niet de bedoeling is om te koken, het appartement is nog maar sinds 2 weken ingericht en anders stinkt alles te hard naar eten. Er ontstaat een discussie, waarbij ik haar probeer te overtuigen dat we echt geen frieten gaan bakken maar gewoon willen koken. Uiteindelijk geeft ze toe, verdwijnt naar haar eigen keuken en komt terug met een pan, een extra pot en de vieze pot goed schoongeschrobt. Mike mag weeral content zijn dat ik een potje Spaans spreek of hij kon zijn potje koken op zijn buik schrijven. Oef, want als ze niet had toegegeven, hadden we de boel gecancelled en op een ander gegaan.

Hop naar de supermarkt om voorraad in te slaan en dan kunnen we beginnen koken. Het vlees staat rustig te pruttelen en Mike wil de groenten op het 2^e vuur zetten. Dan blijkt dat dat niet werkt, het lijkt alsof het niet aangesloten is en we kunnen ook niet aan de aansluitingen om het na te kijken. Dik gevloek, daar staat hem dan met de zuur verdiende drie potten en slechts 1 vuur. Een uitdaging. Gezien het feit dat ze er al niet happig op waren dat er zou gekookt worden, gaan we er vanuit dat dat met opzet is. Maar goed, moeilijk gaat ook en in onze jonge kampeertijd hebben we dikwijls genoeg zo gekookt. Het eten geraakt klaar, da’s het belangrijkste.

01-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth