In de voormiddag is er een informatie-toespraak over gletsjers. We laten die voor wat het is, we kunnen dat ondertussen zelf gedetailleerder vertellen. We zetten ons in één van de lounge-ruimtes met de bedoeling rustig een boek te lezen. Rustig is het, maar al gauw varen we het Beagle-kanaal binnen en dat maakt dat het boek niet meer zo interessant is. De vaargeulen zijn smal, de fjorden zijn impressionant en de wildlife…. is overal. De dolfijnen, die kennen we al. Dan verschijnen de zeehonden, en masse, dartel en geïnteresseerd. Op de duur is het zoals de regenbogen, probeer maar eens een foto te nemen zonder.

In de namiddag gaan we aan wal voor de Phia-gletsjer en een wandeling. De wandeling die we gaan doen is vol modder, tot aan de enkels of erboven zegt het animatieteam. Maar ‘so much fun!!!’ En ze hebben gelijk, wat de modder betreft althans. Blijven stilstaan is nauwelijks een optie, de modder zuigt je vast. Naargelang waar je je voeten neerzet, is het eerder tot aan de knieën. Maar goed, helemaal bovenaan worden we beloond met een mooi uitzicht op de gletser.

Tijdens de afdaling wordt het weer slechter en tegen we terug op het strandje zijn, hagelt en stormt het. Maar, de whiskey-choco is aanwezig en verwarmt de innerlijke mens.

Tussen de ijsschotsen van de gletsjer door snellen we terug naar onze boot. Daar worden we vakkundig ontmodderd met de tuinslang. Het vervolg van de route vandaag gaat door Glaciar Alley, waar je oa de Holanda, Italia, Germania en Francia-gletsjer te zien krijgt. Per gletsjer worden muziek en hapjes voorgeschoteld overeenkomstig de nationaliteit van de voorbijglijdende gletsjer. Het leven kan schoon zijn. Er is echter 1 stoorzender, een stevige bries. Die maakt dat de boot soms danig scheef gaat en de glazen en flessen tegen de grond kletteren. Je ziet de windstoten van ver afkomen door het water dat de lucht in geblazen wordt. Zo weten wij wanneer we de barman ter hulp moeten schieten om zijn drankvoorraad te redden. Eigenbelang natuurlijk.

We doen ’s avonds nog mee met de bingo, maar winnen doen we niet, zelfs niet als de prijs voor grootste verliezer wordt uitgereikt.

09-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

8h ’s morgens en we staan helemaal zodiac-klaar op het achtersteven. We kiezen opnieuw voor de mega high difficulty wandeling. Da’s goed voor het zelfvertrouwen. Waar we in El Chalten fluitend werden voorbijgestoken door een paar arrogante pubers tijdens onze beklimming naar Mount Fitz Roy, of toch het uitkijkpunt daarop, kunnen we nu met één enkele welgemikte hipshake af en toe wat bejaarden in de Patagonische laagbegroeiing doen verdwijnen als we die voorbijschieten. 5km en 280m naar boven. A walk in the (natural) park. Op onze zodiacvaart naar de oever worden we begeleid door een 4-tal dolfijnen die synchroon naast de boot blijven springen. Alsof we haasje-over aan’t spelen zijn. We draaien nog een extra rondje en de dolfijnen volgen feilloos. Als we onze handen in het water steken kunnen we ze bijna aanraken. Nieuwsgierig zijn ze wel.

We landen als eerste groep samen met een 50-tal superbinken die het aangedurfd hebben de wandeling de máxima dificultad aan te vatten. We lopen een verlaten hacienda voorbij en beginnen aan onze klim. Bij een dam komen we alles te weten over losgelaten Canadese bevers die heel wat verwoesting in deze bossen aanrichten. Door het gebrek aan beren zijn ze ondertussen met veel. Een ecologisch verantwoorde oplossing is er niet direct.

Een uurtje later zijn we het bos door en beginnen we onze uiteindelijke klim naar het hoogste uitzichtpunt van de wandeling. Het moet gezegd zijn, mooi, wat een uitzicht, maar ook, wat een wind. Waar komt die zo plotseling vandaan? Nog geen 5 minuten later staan we kunstjes te doen, door schuin tegen de wind aan te leunen. De wind wakkert nog verder aan en snoert ons de adem, we moeten gaan zitten om ons evenwicht te bewaren. Dit is niet meer prettig en de daling wordt meteen ingezet. Tegen dat we terug aan het bos zijn probeert iedereen zijn hoofd te beschermen tegen vallende takken of opwaaiend kreupelhout. Als we naar beneden kijken, zien we dat onze cruiseboot los is van zijn anker en wegvaart. Wat moeten we daar van denken? Over het wateroppervlak zien we de windvlagen het water de hoogte inblazen. Heel erg vreemd. Ik ben er nu van overtuigd dat we niet eenvoudig terug aan boord gaan geraken. Draai of keer het hoe je wil, een zodiac blijft een opblaasbootje.

Aan de oever worden we allemaal de hacienda ingeleid, de plaats is opgekocht door de operator en voor de gelegenheid tot museum omgebouwd. Onze gidsen hebben contact met het moederschip en blijkbaar zijn de condities momenteel te slecht om terug te kunnen boarden. Op het schip worden momenteel windsnelheden gemeten van 60 knopen met vlagen tot 80 knopen. We wachten op betere weersomstandigheden, blij dat we in het museum beschut zitten voor de wind. We wachten in luxe, dat wel, de whiskey hot choco combinatie is wel tijdig tot hier geraakt. Hoelang gaat dit duren? Een uur? Een dag? Ze gaan nooit genoeg whc bij hebben. Dit is waarschijnlijk de enige dag op heel onze reis dat we oprecht blij zijn met het thermisch ondergoed dat we meezeulen.

Na flink een uurtje lijkt de wind even minder te zijn en de beslissing wordt genomen om de zodiacs los te laten. Dat gaat even duren, heel de boot (170 passagiers) zit op het eiland en er zijn 5 zodiacs die telkens een 15 man kunnen opladen. Maar nu komt het huzarenstukje. Mothership ligt niet voor anker maar vaart op eigen kracht rond in de kleine baai. Ze heeft zich verlegd zodat de zodiacs de wind, en dus ook de golven, niet op kop moeten nemen. Maar de zodiacs dokken vanachter aan. Op dat moment kan het schip zijn motoren dus niet gebruiken.

We hebben op ons gemak onze laatste whc smaakvol genuttigd en dat maakt dat we als laatste in de rij staan om te boarden. Dat duurt zeker een half uurtje. De wind trekt opnieuw aan maar er wordt niet op de beslissing teruggekomen. Hier zitten we nog ietwat beschut door het eilandje vlak voor, maar we moeten met de zodiac het open water op, naast het eiland. We boarden en we vertrekken, we knallen over de golven en slaan soms hard op het water. Goed vasthouden nu, al ligt dat niet voor de hand op een zodiac, zoveel grijpbare dingen zijn er niet. Het water wordt continu van de overslaande golven weggeblazen en we zien haast niets. Ik ben razend benieuwd wat dat gaat geven eens we achter het eiland uit zijn. En zoals te verwachten, de golven zijn nu groter dan onze zodiac lang is. Man, ik hoop dat die mannen weten wat ze doen. Overal om ons heen slaan de golven over. Onze bestuurder slaagt erin de schuimende koppen te ontwijken door op het juiste moment gas bij te geven en weg te draaien. Zo komen we spectaculair maar langzaam dichterbij het schip. Wij vinden het voorlopig allemaal nog wel spannend. We halen het tot achter de boot en proberen onze positie te bewaren, voor ons is al een andere zodiac aan het lossen en dat loopt moeizaam. Zij zijn klaar, nu is het aan ons. Niet dus, ook de grote boot heeft behoorlijke last van de storm en drijft pijlsnel af richting land terwijl de zodiacs gelost worden. Remember dat die zijn motoren niet kan gebruiken op het moment dat er een zodiac achter hangt… We nemen afstand en het schip start de motoren voluit om zich opnieuw in de wind te herpositioneren. Terwijl het wegvaart voelen we ons als weeskinderen te vondeling gelegd ergens in een woelige zee voorbij het einde van de wereld. De dame naast me is het schreien nabij. We proberen te volgen op een veilige afstand, de golven lijken nog groter te worden, langs opzij te komen en de bestuurder heeft alle moeite de zodiac op koers te houden en de overslaande golven te ontwijken. Na 10 minuten heeft het schip de motoren stilgelegd en moeten we snelsnel naar het achtersteven om te docken. Dat is niet zo eenvoudig. Onze zodiac danst drie meter op en neer ten opzichte van het schip. Er wordt een stabiel moment afgewacht en iedereen wordt zo snel als mogelijk aan boord gehesen. Fjiew, doorweekt maar veilig. Na ons is nog één zodiac en die passagiers worden ongeveer de boot in getrokken. Nodig blijkbaar want een nieuwe windstoot komt eraan en alle zodiacs moeten lossen van de boot. We blijven nog even kijken maar verkleumd als we zijn, haasten we ons naar onze cabine voor een douche en droge kledij.

Tijdens de lunch wakkert de wind nog aan en bij momenten lijkt het of we onder water aan het eten zijn. Het verbaast ons dat de glazen op tafel blijven staan, soms helt het schip zo fel over…. Beangstigend en tegelijkertijd fascinerend.

Na de lunch worden we gebriefd dat we nog steeds in dezelfde baai rondjes draaien. Twee zodiac-bestuurders zijn nog steeds niet kunnen terugkeren en zitten nog vast op het eiland. Ik vermoed dat een lege rubberboot nog veel vatbaarder is voor de felle stormwinden en gemakkelijk gelift kan worden door de wind. Een uurtje later lijkt de klus dan toch geklaard en kan er koers gezet worden naar de kaap, slechts 50 km verder.

Vreemd, we varen richting zon, noord dus.   … We voelen nattigheid…onze euro is aan’t vallen… we varen niet de juiste richting uit. Helemaal niet. Twee uur later wordt ons vermoeden bevestigd door de kapitein. De weersomstandigheden zijn te slecht. Aan boord zouden al windstoten gemeten zijn van 96 knopen ( = 178km/h) en dan zijn we de fjorden nog niet uit. Dit heeft de kapitein in zijn 10-jarig commando over dit schip nog niet meegemaakt. Rond de Kaap Hoorn zouden de golven de 10 meter overschrijden. Janet! besluit ik, het is verdorie een schip van 100meter en we zouden maar twee uurtjes de open zee op zijn. Niks aan te doen. De sfeer op het schip is… minder. De crew doet echter alsof er niets gebeurd is en gaat gewoon verder alsof dit de meest fantastische cruise ooit was. Spijtig dat er niet rechtvaardiger gecommuniceerd wordt, dan hadden ze vast op meer begrip van de passagiers kunnen rekenen. Tijdens de afscheidsdrink wordt de navigatiekaart van de brug voor een astronomisch bedrag geveild aan een Japanner die absoluut wil bewijzen hoe de bestemming van de cruise niet gehaald werd.   

We zetten koers naar Ushuaïa waar we om middernacht al aanmeren. Geen Kaap voor ons. 

We waren zooo dichtbij.

10-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We ontbijten en gaan van boord. Windstil, het wateroppervlak is een spiegel. 10°C en de zon schijnt voluit, dit moet de definitie van ironie zijn. Enkel in een T-shirt gekleed gaan we de stad in. We vangen ergens wifi en spreken af dat de uitbater van de geboekte B&B ons ophaalt in het centrum. Beetje vreemd, ik was overtuigd dat we in het centrum logeerden. Toni is vrij stipt en pikt ons om 10h op. We vertellen hem van de bijna-Kaap en hij pikt meteen in. Het verwondert hem niets dat we niet naar de kaap zijn gegaan. Gisteren was het noodweer hier. Ohja? Ja, alle scholen werden gesloten wegens te veel wind en kans op rondvliegend vanalles. De hoogste waarschuwing voor de scheepvaart was sinds 6h gisterenochtend al van kracht en pas laat in de namiddag afgevlagd. Er zijn boten in de problemen geraakt rond de kaap. Misschien moet ik onze kapitein wat krediet geven en maar voor halve Janet laten doorgaan, bedenk ik. In elk geval, de cruise was absoluut de moeite, we hebben ervan genoten ondanks de anti-climax en voelden ons bevoorrecht om in zo’n unieke omgeving te kunnen rondvaren. Minder Kaap dan we gehoopt hadden maar des te meer avontuur en om nooit te vergeten. Het blijft een mooie afsluiter van onze Patagonië-reis.

Het appartementje dat we hier huren lijkt netjes, niet eens zover uit het centrum. Onze verzilte kledij wordt gedropt en we kuieren Ushuaia in op deze zomerse dag. Niet te geloven dat er hier gisteren stormweer was. We zoeken een activiteit voor morgen. Er zijn boottochtjes bij het dozijn maar daar hebben we even geen zin. We kiezen ervoor om morgen met een 4X4 de ruime omgeving op on-ecologische wijze te gaan verkennen. We kunnen niet altijd de planeet blijven redden. We lopen voor het obligate kiekje langs het einde van de wereld en proberen nog wat administratie verder af te ronden.

11-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Mike herinnert zich de TV reclame van de Ushuaia producten maar die lijken zeker niet in deze stad te zijn opgenomen. Dan maar met de fourwheeldrive op prospectie in de outback. Dus deze keer geen witte minibus die ons oppikt, maar een uit de kluiten gewassen 4X4. Onze bestuurder en gids stelt zich voor als Fackyou, opmerkelijke naam, Ik kan me niet inbeelden dat de ouders hem graag zagen komen. Later blijkt dat hij Fagu heet. Voor de lol houden wij het toch op Fackyou, veel leuker. We zijn met 6 in de auto, en er volgt nog 1 extra 4x4. Een kleine groep dus, dat vinden wij niet erg. De bestuurders communiceren met elkaar via CB, al gauw blijkt dat het meer gezwans is dan concrete informatie. Amusant is het wel.

Het is weer een leerrijke dag. Eerst passeren we een aantal skiliften. Ushuaia is de trotse bezitter van het meest zuidelijke skigebied ter wereld. Ze zijn hier ook heel trots op hun meest zuidelijk bos, hun meest zuidelijke BBQ, ga zo maar door. De meest zuidelijke bar hebben ze echter niet op hun naam staan, die bevindt zich in een Oekraïens onderzoeksstation ergens op Antarctica (dit laatste weten we uit Lonely Planet, daarover zwijgen de Argentijnen in alle talen).   

We krijgen ook weer het verhaal van de alles vernietigende geïmporteerde Canadese bever te horen, zij het wat anders ingekleurd. In vervlogen tijden kwam je bij ons op een Hoegaerden-bierviltje de spreuk ‘Red het bos, eet meer bever’ al eens tegen. Daar wordt hier niet mee gelachen. Onze gids eet graag bever zegt hij, hij noemt het ‘beefver’. Als hij dit moet vertalen voor de 2 Argentijnen aan boord komt hij in de problemen.

Na een tijdje rijden gaan we off road. We rijden door een meer, door het bos, soms bijna ondersteboven, we worden stevig geklutst maar ’t is plezant en we lachen wat af. Een mens moet er zijn aandacht wel bijhouden of bij de volgende bult knal je met je hoofd tegen het raam of het dak. De Argentijnse dame naast mij is duidelijk enkel meegekomen voor de lunch onderweg en vindt het maar niks. Het bovenbeen van haar man moet het ontzien en wordt systematisch blauw geknepen terwijl ze met haar hoofd meer onder de stoel zit dan iets anders. Onze Fackyou doet er met plezier nog een schepje bovenop door allerhande onheilspellende berichten door zijn CB te roepen, we liggen dikwijls plat.

Tegen de middag komen we aan een schuilhut en daar brandt de BBQ al. Ook de lokale vos loopt al rond, die weet duidelijk dat er wat te rapen valt. We zetten ons tussen de andere passagiers. Twee zijn afkomstig uit de UK, maar na wat praten blijken ze eigenlijk Indische roots te hebben en eentje woont sinds 5 jaar in Australië. Ok, we volgen nog. We stellen ons voor, hebben die even geluk met onze namen. Voor ons is de uitdaging groter. Zij heten Ruchi en Payel. En ik hoop dat het juist is want ze hebben onze blog, Fackyou niet. Ruchi blijkt op 10 minuten van Horsham te wonen. ‘Dan hebben wij elkaar hoogst waarschijnlijk al eens eerder ontmoet’ grapt Mike. Pffft nauwelijks orgineler dan ‘kennen wij elkaar niet van ergens?’. De wereld is klein, dat wel. Het wordt een gezellige babbel, aangevuld met hapjes, choripan (broodje met worst) en als dessert een volwassen stuk Argentijnse steak. Wij delen 1 stuk en zoals steeds is zelfs dat een uitdaging. Maar het vlees is van uitstekende kwaliteit en perfect gegrilld. We herkennen in het gezelschap ook 3 Braziliaanse dames die op onze cruise zaten. Op een traag tempo slagen we erin een Portugees-Spaanse conversatie tot stand te brengen. We horen ook nog van de gidsen dat er sinds de storm van dinsdag een wandelaar vermist is die de nabijgelegen gletsjer ging bewandelen. Er wordt nog steeds gezocht.

Na het eten gaat Fackyou kunstjes doen. Wat is dat toch met die dreadsmannen en hun kegels en jongleerballen? Je kan er gif op innemen, zie je hier dreads, dan zie je binnen de vijf tellen hun ballen. Zijn show wordt wel beter als hij lege flessen wijn begint te stapelen en die in evenwicht houdt op zijn kin. Hij komt aan 6.

Als we ’s avonds terug naar ons appartement wandelen, bedenken we wat een heldere, warme en windvrije dag het vandaag opnieuw was. Wat hebben wij toch een ongelofelijke chance met dat weer hier in Patagonië.

Ah ja, die Ushuaia-meiden uit de documentaire hebben we dus niet gevonden (zie link onder de foto’s). Achteraf gezien lijkt het ons redelijk onwaarschijnlijk gezien de klimatologische situering van Ushuaia. Het was het proberen waard. Bevers daarentegen…

En hier eindigt het. Chili en Argentinië zijn opgereisd. Ongewoon prachtig, grillig, desolaat, soms ook een uitdaging. We hebben er ten volle van genoten en zijn blij dat we de tijd hebben genomen om dit gebied, de mensen en de gewoonten te leren kennen en niet in snel tempo de highlights hebben afgehaspeld. En dan blijft er nog zoveel over dat we niet gedaan hebben in deze gigantische landen.

Morgennamiddag vliegen we naar Buenos Aires en overmorgen naar Quito (Ecuador) waar we tegen middernacht lokale tijd zullen landen. Een nieuw land, spannend. We’ll be back.

Bijlagen:
https://youtu.be/255Yl-RSAdg?t=31s   

We hebben het met de eigenaar op een akkoordje kunnen gooien dat we mogen blijven tot 13h. Dat geeft ons in de voormiddag de kans om onze online check-in boardingpasses te gaan afdrukken en allerhande andere e-tickets bevestigingen voor de aankomende reizen en verblijven. Om 12h30 krijg ik van de luchtvaartmaatschappij bericht dat de vlucht 1,5h verlaat wordt tot 17h. We vertrekken toch maar al naar de luchthaven. We kunnen evengoed daar wachten. Eens daar wordt de vlucht nog eens verlaat. Blijkbaar heeft de inkomende vlucht  problemen gehad en is die wederom moeten keren en is alles overgeladen op een ander vliegtuig. Bemoedigend. Ondertussen begint het te sneeuwen…verdorie, dat zou hier nog wel efkes kunnen duren.

Uiteindelijk valt het beter mee dan gedacht, de vlucht wordt niet verder verlaat of uitgesteld, om 18h zijn we weg. Toch maar geluk dat we niet gekozen hebben voor een aansluitende vlucht in Buenos Aires. Voor onze overnachting dreigen we ook in de problemen te komen, als dit klein hotel geen late check-in heeft. We landen en 20 minuten later zitten we al in onze taxi. Probeer dat maar eens in Bruselas. Als het een beetje meezit halen we ons hotel nog voor 22h en lopen we niet het risico voor een gesloten deur te staan. As if, een geslaagde cocktail van wegenwerken, ongevallen en onruststokers die puin in brand steken op de verbindingswegen maakt dat de hele stad stilstaat. Het is voorbij 23h als we ons hotel bereiken. Chance, het blijkt ook een restaurant te zijn, en gezien ze in BA laat eten is de tent nog in volle actie. We droppen onze last en lopen blokje om naar ons favoriet Tango-plein  om te dineren. Niemand kijkt hier raar op als je tegen middernacht aan je diner begint. Tegen 2h30 zijn ze hier nog lang niet uitgedanst maar onze pijp is uit, blokje om, den blok erop.

13-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als ik ‘s morgens de mail check verneem ik dat mijn voornaam en achternaam gewisseld zijn in de e-tickets voor onze vlucht vandaag naar Quito. Zover was ik al. Ik kon immers pas inloggen op hun site als ik bij surname ‘Mike’ typte. Ik was het notabene zelf die hen er attent op heeft gemaakt dat er ergens verkeerde links zitten in de Engelse versie van hun site. Soit. De mail is niet bepaald geruststellend. Ze raden me aan telefonisch contact te nemen met hun klantendienst om na te gaan of naamsveranderingen kunnen doorgevoerd worden. De kans bestaat immers dat de luchtvaartmaatschappij TAME ons niet mee wil nemen als de namen niet correct zijn. Ze kunnen het ne mens nogal eens moeilijk maken, rechtsreeks bij de TAME boeken gaat hier niet als Europeaan en via third party bookers zoals E-dreams kom je dus in deze problemen. Ik begin me nu ook te realiseren waar ‘E-dreams’ voor staat: ‘E-n your dreams’, ja. Soit ik besluit de mail te negeren. Ik schat mijn kansen hoger in door op tijd naar de luchthaven te gaan en daar te doen alsof mijn neus bloedt, eventueel suggereren dat ze is op voornaam moeten zoeken… dan de E-klantendienst in Timboektoe telefonisch trachten te contacteren met mijn low budget lokaal Argentijns simkaartje, en daar in het Tchengelaans proberen naam en voornaam gewisseld te krijgen en nieuwe documenten te bekomen. Dat lukt heel misschien nog voor Ruth Dillen maar loopt gegarandeerd mis voor de eerste y in Vanoystaeyen.

Voor we naar de luchthaven gaan nog even iets in onze maag stoppen. Gezien het cash geld enkel nog volstaat voor een taxirit naar de luchthaven, gokken we op de meest internationaal verspreide keten McDonalds zodat we de credit card kunnen gebruiken. Maar dat lijkt niet te lukken. De Mcdomanager wordt erbij gehaald en die vertelt dat ze geen kaarten met chip aanvaarden. Of we geen kaarten zonder chip bijhebben? Een ganse bibliotheek aan kaarten sleuren wij mee, en dan nog kan een mens niet eens zijn burger betaald krijgen. Om zot, en ook een beetje hongerig, van te worden. Bestelling wordt geannuleerd en de maag blijft leeg. We vervloeken de verkopers die niet weten hoe ze met een chipkaart moeten omgaan. Een paar blokken verder proberen we ons geluk bij een ander filiaal. Van’t zelfde. Dus in heel Argentina is er geen enkele McDo waar ge met een credit card met chip kunt betalen. Zou de McdoCFO dat weten?  Bij de afrekening van ons hotel dreigt het ook al mis te lopen, gelukkig kunnen we daar zien wat ze allemaal uitsteekt op het machientje en kunnen we tijdig ingrijpen. In remote Patagonië ging dit toch wel stukken vlotter, daar deden ze niet half zo moeilijk als je wilde betalen.

Terwijl ik twee dagen blog type is Ruth heel even de overschot van de Chileense pesos gaan wisselen, ze is al een uur weg. Opgepakt wegens smokkel?

Dus, of vannacht in Ecuador Quito, of terug in BA voor een extra tangosessie, of bij een advocaat proberen Ruth terug vrij te krijgen.

Life’s a box of Chocolats, you never know what you’re gonna get (F.G.)

Spannend.

14-03-2015 om 20:42 geschreven door Mike & Ruth  

Na 1,5 komt Ruth komt vruchteloos terug van walkabout, nog steeds met een handvol pesos. Ondertussen mogen we ons aanmelden bij de check-in. Het moment van de waarheid. Onze paspoorten worden gecontroleerd en onze namen opgezocht op de passagierslijsten. We worden niet onmiddellijk gevonden maar we kunnen over zijn schouder meekijken, proberen zelf te zoeken op ‘Ruth’ ipv ‘Dillen’ en wijzen uiteindelijk de juiste lijn aan, er wordt geen woord gerept over de onfortuinlijke omwisseling. Yes, denk ik, ik kan me niet inbeelden dat ze ergens bij de volgende loketjes moeilijk gaan doen. Nog even heel eerlijk over een terugvlucht die we niet gaan doen. Ahja juist edreams had voor ons beslist dat de heenreis ook een terugreis hoort te hebben en dus ook een retourtje geboekt. Kans is groot dat heen en weer ook gewoon goedkoper is dan enkel heen. We kunnen bewijzen dat we niet terugvliegen maar wel outbound tickets hebben voor Ecuador en krijgen boarding passes. Hebbes. We boarden en krijgen de minst comfortabele zetels één rij voor de nooduitgang. Die zijn gebetonneerd en kunnen geen cm naar achter. Erg krap als de rest dat wel kan, al chance hebben we niet de pech groot te zijn.

Het is een humpybumpy-ride en vliegen tot in Quito. Landen doen we niet echt. Quito is bijna 3000m boven de zeespiegel, dat maakt dat je gewoon op het moment dat je normaal gezien de wolken doorgaat ineens ergens op een stukje tarmac stilstaat. Papieren, bagage, Chileense pesos verkopen, dollars kopen, taxi vangen, alles gaat supervlot, een uurtje later staan we in het oude stadsgedeelte in ons hotel in onze mega-hotelkamer met een bed van 2m10 breed. Promo’ke meegepikt op Booking.com. Ziet er heel uitnodigend uit na de krappe reis van zonet. We zijn moe, het is hier nog niet zo ontzettend laat, 01h00, maar ze hebben wel twee uur gestolen tijdens de vlucht. In Ecuador is het dus nog 2 uur vroeger dan in Argentinië. Tijdsverschil met ons thuisland is nu 6u. Als we wakker worden zijn we een beetje versuft. Voel ik daar ook geen keelpijn en een verstopte neus? Juist, vliegtuigreis, beste plek om een verkoudheid op te doen. Het lijkt ook of ik nog op een boot zit. Na een tijdje beseffen we dat we waarschijnlijk wat last hebben van het hoogteverschil. We zijn gisteren aan boord gegaan op zeeniveau en terug uitgestapt op 2850 m. Niet echt geleidelijk te noemen. ’t Zal wel beteren, beetje rustig aandoen vandaag.

Da’s buiten de waard gerekend. We ontbijten op de hoogste verdieping met zicht op de stad en dan heeft Ruth de reisgids met uitgestippelde stadswandeling al in de aanslag. Start.

De smalle straten in het oude stadscentrum zien zwart van het volk. Het is duidelijk dat zondag flaneerdag is. We doen een stukje van de stadswandeling, drinken op een terras een tas té de coca terwijl we de lokale bevolking observeren. Dit komt meer overeen met het Zuid-Amerika zoals wij dat uit de boekjes kennen, donkere huid, typische indiaans uiterlijk, kleurrijke klederdracht. Maf klimaat ook, zo hoog in de bergen en er groeien palmbomen, exotische planten en cactussen die in bloei staan. De temperatuur is zo’n aangename 20°. Heel wat koeler dan Buenos Aires, niet gedacht, we zitten ongeveer óp de evenaar nu.

Op de pleinen worden traditionele spektakelshows opgevoerd begeleid met live muziek. Er lopen ijsventers, limonadeleurders en textielhandelaars je aan te spreken. Ook is er veel politie op de straat. Die herken je meteen aan hun hesje. Al worden de meeste hier nuttiger ingeschakeld als bij ons. Ze hebben allemaal een instrument vast en vormen een soort Police brass band. Iedereen van kind tot bejaard danst mee op de politiedeuntjes. Een prima ideetje dat ik meeneem en waar ik Koen toch eens over ga aanspreken. Als we al onze agenten hun fluitje nu eens laten inruilen voor een echt instrument. Wat koperblazers, enkele slaginstrumenten, een verdwaalde doedelzak en we zijn vertrokken. Het bewijs dat het kan zie je op de foto’s. Met zo’n politiek programma rijf je gegarandeerd de verkiezingswinst zo binnen. Ik zie het al helemaal voor me, Boechout zingt & swingt met de live Magic Minos Music band. 

Ik dwaal af, ’t is waarschijnlijk de hoogte die me parten speelt.

15-03-2015 om 22:52 geschreven door Mike & Ruth