We kiezen voor het lokale ontbijt, gallo pinto. Stevige hap bestaande uit roerei, rijst met zwarte bonen en toast, geen gallo maar da’s normaal blijkt. Al blij dat we nee tegen de worstjes hebben gezegd. Na het ontbijt zetten we ons in de lobby om snel een idee van reisroute uit te werken. De interesses liggen duidelijk in dezelfde lijn dus het is snel uitgeklaard wat we willen doen. We zoeken en vinden ook een eerste overnachtingsplaats via Air B&B, al is er wat onduidelijkheid over de prijs. Even mailtje gestuurd en nu afwachten.

We trekken de straten in en lopen langs de bezienswaardigheden. Zoveel zijn er hier eigenlijk niet. Het is vooral héél druk op straat, veel voetgangers en nog veel meer verkeer. De lucht is danig vervuild en het getoeter is oorverdovend. Goed dat we hier maar 1 volledige dag zijn, San José is niet de meest aangename stad.

We hebben nog een tip om te gaan lunchen maar vinden het stalleke niet, waardoor we uiteindelijk belanden in Bahnhove-Costa Rica, zij het not licensed, zonder bier. De menu die buiten hangt ziet er indrukwekkend uit, eens gezeten blijkt dat ze enkel rijst met steak of rijst met kotelet hebben. Tja, dat maakt het kiezen gemakkelijker. Het eten is opmerkelijk lekker en wordt vergezeld van toeterende treinen.

In de namiddag hebben we antwoord van onze overnachtingsplaats. Het bedrag dat hij had doorgestuurd is in Brazilian Real. Raar vinden wij dat, en daarenboven was het mij al opgevallen dat alle commentaar in het Portugees was geschreven. Dan begint er iets te dagen. We zitten toch wel in’t juiste land te kijken? We checken de gegevens en nee hoor, we hadden bijna een kamer geboekt in Monteverde, Brazilië. Jezus, gelukkig op tijd gezien want een Air B&B annuleer je niet zomaar, zeker niet als het voor de dag erna is. We sturen de Braziliaan een verontschuldigend berichtje, hij kan er gelukkig mee lachen en zegt dat we steeds welkom zijn als we ooit in Brazilië komen. Zijn streek zou een aanrader zijn. Oef, dat was op het nippertje.

Voor het avondeten willen we nog een aperitiefke gaan drinken in een bar vlak bij ons hotel en op aanraden van de Lonely Planet. Straf, ook deze zaak vinden we niet. Zelfs als de navigatie op de GSM zegt dat we er ongeveer voor staan, zien we het niet. Ok, dan maar ineens naar de Italiaan waar we willen gaan eten. We doorkruisen de halve binnenstad en staan uiteindelijk voor het restaurant. Enfin, toch volgens het adres dat wij hadden. Dit is te zot voor woorden, ook dat klopt niet, we zitten midden in een residentiële wijk zonder enig zicht op restaurant. Man man, hopelijk lukt het navigeren beter eens we onze auto hebben.

Als we uiteindelijk een ander restaurant hebben gevonden, kiezen Inge en ik voor pizza en Mike voor zalm. 10 minuten later komt de dienster terug met de melding dat de oven stuk is en er geen pizza is. 2 Minuten later komt Mike zijn zalm al aangezwommen, samen met de aperitief. Onze pasta’s komen een kwartier later. Het zit ons niet mee vandaag. Maar gelukkig was ook dit eten voortreffelijk.

Morgen hebben we onze huurauto en kan de tocht beginnen. Eerste bestemming is dus Monteverde (in Costa Rica wel te verstaan).

30-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om 10u worden we opgepikt aan ons hotel en naar de auto-depot gebracht. Het autoverhuurbedrijf vond dat veiliger dan hun auto aan ons hotel af te zetten en ons zelf door de binnenstad te laten rijden. Na 2 dagen in deze stad kunnen we hen geen ongelijk geven.

Terwijl de paperassen worden geregeld passeert er zo’n zware vrachtwagen dat heel het gebouw mee schudt. Tot de verhuurder verschrikt opkijkt en zegt dat het al de 2^e beving van de dag is. Gezellig.

De man geeft ons nog een hele resem tips van wat we hier kunnen doen, dat gaan we nooit op 2 weken rondgewerkt krijgen maar we laten hem maar vertellen, elke tip is welkom, we filteren achteraf wel. Echter, de man waarschuwt ons ook voor de staat van de wegen en hamert erop dat je absoluut niets in de wagen mag laten liggen als je hem ergens parkeert. Zelfs op de parking van de supermarkt is het beter dat 1 persoon naast de wagen blijft staan, of je ruit ligt aan diggelen. Ga je onderweg iets eten, zorg dan dat je volledig zicht hebt op de wagen. Bangmakerij of is het risico echt zo groot? Daar zijn we nog niet uit. Maar echt bemoedigend klinkt het niet. We besluiten dan maar om de auto nog even te laten staan en te voet onze inkopen voor de volgende dagen te gaan doen.

Het is een uitdaging om de bagage van 3 personen en inkopen in de auto te krijgen. Goed geladen begeven we ons op weg richting Monteverde. Mike achter het stuur en de 2 dames + GPS juffrouw zorgen voor feilloze navigatie-instructies. Bergop blijkt niet de sterkste kant van onze auto te zijn en de airco heeft ook een refill nodig, maar de vering doet zijn ding op de gravelweg en de landschappen zijn verbluffend. We vinden zelfs een radiopost met internationale muziek dus de sfeer zit er helemaal in. Geen van de dames mist haar doel en zonder omwegen komen we aan ons huis vlakbij Monteverde. Zalig, wat een ruimte en wat een rust. De keuken is goed voorzien, er is zelfs brood, eieren, boter, mango’s, ananas en ga zo maar door. Als we dat op voorhand hadden geweten… probeer maar es 6 eieren los verpakt in een plastiek zakje over een gravelweg te vervoeren. -1 ei dus.

31-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Gisterenavond nog snel een plaats gereserveerd voor de toer van 10u in de nabijgelegen 3-in-1 koffie-, cacao- en suikerrietplantage. Als we toekomen lijken we de enigen te zijn, maar er verschijnen uiteindelijk nog 2 Canadezen. Onze gids is pakweg 20 jaar en lijkt er niet zoveel zin in te hebben. Hoewel we een Engelse toer geboekt hebben, zijn de eerste zinnen uitsluitend in het Spaans. Maar het betert. Eens we vertrokken zijn schakelt hij over op het standaard Spanglish dat we ondertussen al goed meesteren. We wandelen eerst door de suikerrietplantage. Zo komen we te weten dat suikerriet oorspronkelijk van Indië komt. In Monteverde bevat hij meer water en minder suiker omdat hij in hoger gelegen gebieden wordt geteeld. Ze gebruiken de suikerriet om een lokale likeur (Cacique) mee te stoken en om caramel van te maken, rietsuiker is ook een optie. Op het einde van de toer zien we hoe het riet artisanaal wordt geperst en mogen we onze eigen caramel in mekaar draaien. Dat blijkt niet zo simpel. Inge haar arm hangt er al af voor de caramel klaar is, Mike kan het nog een beetje redden maar het eindresultaat in ons zakje heeft het meer weg van een pas gevulde doggy bag.

Tweede deel van de toer gaat over koffie. De koffieplanten komen ook niet van hier, maar van Congo en Ethiopië. Er zijn maar 2 soorten koffie, Arrabica en Robusto, waarbij de tweede straffer is en in lagere gebieden wordt geteeld. Costa Rica heeft dus enkel Arrabica. Blijkbaar zijn het de Nicaraguanen die de pluk komen doen want de Tico’s (Costa Ricanen) zijn, naar eigen zeggen, te lui om zelf op het veld te gaan staan. We zien de machines voor het scheiden van de verschillende kwaliteiten van koffiebonen in werking. De slechtste worden gebruikt voor de Nescafé (No Es Café grapt hij). Decafeïne kunnen ze hier niet maken want ze hebben de machines niet. De koffiebonen worden overgevlogen naar Duitsland, dat gratis de cafeïne eruit haalt om te gebruiken voor energiedrankjes, en dan de koffie zonder cafeïne terug opstuurt naar Costa Rica. En dat enkel voor de toeristen want de Tico’s verlagen zich niet tot het drinken van dat spul.

Naar het laatste gedeelte worden we vervoerd op een ossenkar. Hopelijk hebben die beesten gisteren niks verkeerd gegeten want we zitten… vlak achter de uitgang. Wat later komen we alles te weten over chocolade. De planten komen weer niet in Costa Rica voor en worden gehaald in Brazilië. De verwerking van de chocolade gebeurt in België en in Zwitserland. Hier kunnen we de verschillende stadia van het proces proeven.

Als afsluiter krijgen we nog een tas van hun zelfgeteelde koffie, met arracache (een mengsel van de wortel van een lokale aardappelachtige plant, lekker) en een glaasje limonade op basis van hun eigen suikerriet.

Het moet gezegd zijn, het was een heel interessante toer. Op 2 uur tijd een massa nieuwe informatie gekregen en onze gids die in het begin nog wat last had van een ochtendhumeur, ontpopte zich al gauw tot een volleerd grappenmaker en maakte de toer een pak ludieker dan noodzakelijk. Alle machines/ossen werden speciaal voor ons in gang getrapt. Leuke activiteit.

’s Avonds doen we mee aan de Nightwalk in Bajo del Tigre Children’s Eternal Rainforest. De naam verwijst niet naar een kinderactiviteit, maar de start van het reservaat is opgericht met geld van Zweedse schoolkinderen die hun steentje wilden bijdragen om het regenwoud te redden. Dat kleinschalig project is ondertussen wereldwijd viraal gegaan en ondertussen zijn er enorme fondsen die geleid hebben tot het grootste natuurpark van het land, meer dan 22.000 hectare. De zon duikelt, we krijgen allemaal een flauwe zaklamp en de wandeling begint. De verwachtingen zijn niet echt hooggespannen, het ziet er allemaal nogal amateuristisch uit. Tegelijk is het toch best spannend, ‘s nachts een beetje in het regenwoud ronddolen. Je kent de vegetatie en de beestjes niet. We hadden beter eerst de Blair Witch Project nog eens gezien om wat in de sfeer te komen. Het eerste dier dat we spotten is het Mexicaans wolharig grijpstaartstekelvarken, dat kent u vast wel. Onze gids is wild enthousiast want die ziet hij niet dikwijls. Ok, er is dus nog hoop. Een beetje verder zit een groene broer van de kingfisher rustig op een tak. De vuurvliegen zijn overal en we zien ook de vuurkever met zijn 2 lichtgevende ‘ogen’ die vooral Inge erg leuk lijkt te vinden. En ja hoor, hoog in de bomen zit een luiaard te stretchen, klaar voor de nacht, wat een vreemd dier. We vinden hem zelfs redelijk actief. Bij een konijnenhol stoppen we. De gids zegt dat we niet mogen bewegen. Met een takje begint hij in het hol te keuteren (ik dacht altijd dat je konijnen kon lokken met het geluid van een wortel, maar kom). Verschijnt daar toch ineens een orange-kneed tarantula. Is me dat even schrikken. Inge is nog zo dapper om een close up te nemen. Als de tarantula zich bedreigd voelt, begint die over zijn buik te wrijven. De haren die daarbij loskomen worden bijgevolg ingeademd door de aanvaller en die begint dan te bloeden uit zijn oren en ogen. Met blindheid tot gevolg. Jakkes, wat een beest, we houden prompt allemaal de adem in. Ik krijg nu al overal jeuk. Goed onthouden, geen nijntje uit zijn hol te lokken. We vinden nog wat lieverdjes, een schorpioen, een slang, en veel Paraponera clavata’s of bullet ants. Eén beet van dit insect is de meest pijnlijke beet die je kan meemaken en wordt vergeleken met een schotwond (vandaar de naam). In sommige culturen is het een mannelijkheidstest om je hand de volle 10 minuten in een handschoen vol van deze opgejaagde soortgenoten te steken. Noem mij gerust een watje, die uitdaging ga ik wel uit de weg. Op Youtube vind je zeker wat footage voor de liefhebbers. Inge blijft ondertussen speuren naar kikkers maar blijft op haar honger zitten. Om half 8 zit de wandeling erop, we wandelen in het donker terug naar ons huisje, krabben nog wat na en koken een potje.

01-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

01-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om de massa te vermijden moeten we voor 7h gaan aanschuiven aan de ingang van het Monteverde-park. Doen we niet, we zijn wel met vakantie. Tegen 9h30 zijn we daar, we zien wel, lukt het niet hebben we nog een alternatief regenwoud klaar om te bezoeken. Maar de massa’s zijn minder talrijk dan voorspeld en we kunnen zonder aanschuiven meteen naar binnen. In dit cloud forest zijn verschillende padjes uitgestippeld, je kan er makkelijk verschillende routes aan elkaar rijgen en zo een gewenst aantal kilometers belopen. Het is mooi weer, al blijft het op het gelijkvloers redelijk donker. Het woud zit vol groen op alle niveau’s. Elke stam is volledig ingenomen door de epifyten. Elke boom hangt vol lianen. Stil is het hier niet, het woud leeft. We wandelen flink twee uur en zien een witsnuitneusbeer hoog in de bomen. En ook een luiaard vlakbij het pad waar je zo zou voorbij lopen. Een eekhoorn en wat vreemde vogels. Het is een uitdaging om tussen al die tinten groen een levend wezen te vinden. We gaan een loopbrug over die gemakkelijk 50 meter hoog hangt en volledig meewiebelt met elke pas. Is het de hoogte of het gezwalp, mijn maag geraakt vrijwel onmiddellijk van streek. Normaal wandel je over deze brug in de mist en onder druppend regenwoud, wij doen het met een stralende zon boven het groene dak. ’t Was toch leuk en eens iets anders als ‘t Middelheimpark.

Op de Galapagos sprak de gids al over winden uit verkeerde richting en rare wolkenmassa’s. Ook hier in Costa Rica is het weer een beetje van slag, het waait al dagen enorm, vooral ’s nachts en dat is niet normaal. Langs beide kanten horen we dat alles erop wijst dat er een nieuw El Niño-jaar zit aan te komen, met alle gevolgen van dien.

Tegen de middag verplaatsen we naar Selvatura, een activitypark waar Inge ons in een rainforest ziplining activity gestrikt heeft. Zipwat? Ok, kort door de bocht, je plaats je regenwoud vol platformen en verbindt deze met een stevige staaldraad. Iedere deelnemer krijgt een klimgordel aan met daaraan een loopwieltje. Dat wordt op zijn beurt aan de kabel gehangen en off you go. (x18), soms alleen, soms duo voor wat extra gewicht, soms traag, vaak snel, soms maar 100m en soms tot meer dan 3km lang. Dat heeft bijna iets weg van vliegen. Remmen doe je door met je werkhandschoen met extra lederen inzet de kabel achter je grijpen. Het was niet zo beangstigend dan we gevreesd hadden. Het is best leuk, maar we hebben er geen hobby aan overgehouden. Ruth mogelijk wel een blauwe neus door al wandelend tegen de stalen supportkabel van de zipline aan te knallen.

Bon, terug naar ons huisje, morgen nieuwe oorden opzoeken.

02-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Het eerste stuk van onze route is gravel met verraderlijke potholes. Links of rechts rijden is niet meer van belang, hoofdzaak is de putten proberen te vermijden en als je niet anders kan, er zo traag mogelijk door te rijden. Vermoeiend voor chauffeur Mike, die onze Terry erdoor loodst. Na 1,5u hebben we amper 30 km afgelegd. Zo gaan we der niet komen.

Als we eindelijk de Laguna Arenal voor de eerste keer te zien krijgen, lassen we een pauze in. Even wat frisse lucht opsnuiven en van het landschap genieten. Terry is nu van zilvergrijs overgegaan naar zandbruin, ook langs binnen.

Daarna betert de baan en gaat onze gemiddelde snelheid naar boven. Heel de rit langs de Laguna is prachtig. Er staan imposante landhuizen met perfect onderhouden tuinen. De natuur is overvloedig. Steek iets in de grond en het groeit. Ik kan wel snappen dat buitenlanders hier hun hart verliezen. Verschillende eigendommen staan te koop, maar we zijn toch maar niet gestopt om de prijs te gaan vragen… dat vinden we wel op het net.

De regio van de Arenal-vulkaan is een populaire vakantiebestemming voor de Tico’s. Als we de dam van het meer overrijden, is 1 baanvak volledig ingenomen door geparkeerde auto’s. Hele families hangen er rond. Bij 1 auto zijn ze de poten in de bbq aan het draaien. Duidelijk een populaire familie-uitstap.

Het tweede hoogtepunt van deze streek zijn de warmwaterbronnen. Een aantal zijn vrij toegankelijk en liggen naast de openbare weg. Als we dachten dat we op de dam zotte dingen hadden gezien…. Km’s op voorhand staan er al auto’s half op de weg geparkeerd (langs 2 kanten) en wandelen er mensen in zwempak langs de baan met een handdoek over hun schouder. Om uiteindelijk allemaal samen opgepropt in een dieper stukje van de rivier te gaan zitten weken. Ziet er héél gezellig uit. Zo’n echt thermaal complex met aangelegde zwembaden zegt mij precies meer.

Tegen 16u zijn we eindelijk bij onze eindbestemming het dorpje La Fortuna. We krijgen de sleutel van onze ‘villa’, ‘tuinhuis’ had een betere beschrijving geweest. Kleine kamer met 2 dubbele bedden en net plaats om langs de bedden te lopen en vooraan, half buiten, de keuken en zitruimte. ’t Is een beetje puzzelen om onze bagage kwijt te geraken. Dan zien we ook dat de muren bestaan uit een paar houten planken met dikke spleten ertussen, je kijkt zo naar buiten. Jeuj, een insectenhotel dus, hier gaan we niet alleen logeren. En in dit tropisch klimaat zijn er varianten genoeg. De tuin is mooi aangelegd, de toekans vliegen rond onze oren en op ons terras is het zalig zitten.

Nog even het zwembad testen, eten maken en ’t licht gaat weer vroeg uit voor ons.

03-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om half 6 komt de zon op en begint de jungle aan zijn ochtendlied. Klokvast als een wekker. Maar hier is dat niet erg want we gaan wandelen en we hopen nog wat te kunnen profiteren van de koelte van de ochtend. Tijdens het ontbijt gaat de temperatuur echter al flink naar boven, dat wordt zweten straks.

We vertrekken op vulkanenjacht, navigeren Terry tot aan de ingang van het natuurpark, betalen de sympathieke ranger een fee en we vertrekken. Een lusvormig pad door riet en jungle naar een paar uitkijkpunten op de vulkaan. We proberen geruisloos over het pad te lopen om meer wildlife te spotten. Het park is echter een toeristische aanrader en hier wordt ook een bus Amerikanen en Duitsers gelost. Die bewandelen het pad minder subtiel en onze vangst is bijgevolg ook beperkt. De high light: enkele uit de kluiten gewassen boskalkoenen.

Het uitzicht op de vulkaan is zo’n beetje hetzelfde als de hele weg hier naartoe, een conische kegel die eindigt in de wolken. I’m not impressed, ik vraag me af waarom deze activiteit zo populair is. We hebben er op zijn minst een mooie wandeling aan overgehouden. Terug naar de homebase voor een sobere lunch, daarna hebben we reservaties voor de Baldi Hot Springs. Een complex van 25! baden dat gevuld wordt met thermaal water tussen de 20 en 67° Celsius, recht vanuit de vulkaan. Basisconcept, je bootst een laguna na, plaatst een swim-in cocktailbar in het midden en enkele watervallen langs de buitenkant. De formule werkt, meer dan de helft van de baden zijn volgens deze architectuur opgetrokken. Hier en daar een 20° bad om af te koelen. Hier en daar een grot met 67° dat dienst doet als eco-stoombad. Er werd ons aangeraden om pas in de late namiddag naar ginder te trekken. De buitentemperatuur is daarvoor nog te hoog en dan is het absoluut onaangenaam om in zo’n warm water te zitten. En er is iets van aan, hoe later het wordt, hoe aangenamer we het water ervaren. Er is veel volk maar door de omvang van het complex heb je daar weinig last van. Ze zijn, naar eigen zeggen, het grootste thermaal complex ter wereld met 15.000 m3 water.

We sluiten af met een cocktail aan één van de poolbars. Er zijn minder aantrekkelijke activiteiten denkbaar om je avond door te brengen.

Daarna willen we een Peruaans restaurant aandoen dat we al lang in de mot hadden en onze ogen uitstak. Er zit niemand, slecht teken, dus rijden ook wij door naar onze tweede optie, de beste Italiaan van de streek. Dat lijkt ook waar te zijn, de dingen uit zijn houtoven smaken fenomenaal. De sobere lunch en de zwempartij zullen hun bijdrage hier ook wel in gehad hebben.

Opnieuw naar de homebase in La Fortuna, de reeds aanwezige gasten uit onze kamer gejaagd, en wij derin.

Morgen een nieuwe vulkaan en eindbestemming.

04-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om half 10 zijn we ingepakt en klaar om te vertrekken naar Guap iles (we rijden nu richting Caribische zee). Daar is niets speciaals te doen, het is meer een tussenstop voor onze trip naar Tortuguero die dinsdag start.

Op een 40 km van onze route ligt de Poas-vulkaan. Volgens Lonely Planet kan je daar de krater van bezichtigen zonder de vulkaan te moeten beklimmen. Ok, dat klinkt interessant, dat willen we wel eens zien. De weg er naartoe is zoals te verwachten, steil. We moeten dan ook tot 2600 m klimmen. De haarspeldbochten volgen elkaar in snel tempo op en er is veel verkeer. De helft van de tijd staan we stil omdat een vrachtwagen nauwelijks boven geraakt. De andere helft van de tijd moeten we aanschuiven omdat er een waterval te zien is, en de Tico’s naar goede gewoonte langs de kant van de al te smalle baan stoppen om foto’s te nemen, te BBQ’en en in de weg te lopen. Als er geen toeristen staan, staat er een local aardbeien of braambessen te verkopen. Na 1,5 u rijden staan we volledig stil, op 2,5 km van de ingang. Er beweegt niets meer. Achter ons een stel jongeren met brommers, waarvan er één net terugkomt van verkenningstocht. En ja hoor, dit is de file voor ticketjes. Man man, 2,5 km nog af te leggen en we staan al minstens 10 minuten stil, dat komt hier niet goed. We overleggen en maken de hartverscheurende keuze om de krater te laten voor wat hij is en recht naar ons volgend hotel met olympisch zwembad te rijden. We troosten ons dan maar met het idee dat het een heel scenic route was tot hier. En dat de krater ondertussen al volledig in de wolken zou zitten.

De terugweg naar beneden is een kopie van de heenweg, een continue stroom auto’s die zich een weg naar boven baant. Succes mannen. We realiseren ons dat het Paaszondag is, zal er ook wel voor iets tussen zitten. Misschien niet de beste moment gekozen.

De rest van de route loopt vlot naar lokale normen. Al houden we dikwijls onze adem in bij de gewaagde inhaalmanoeuvres, enfin, de gehele rijstijl in het algemeen. En het kost veel concentratie. In bewoonde gebieden remmen ze het verkeer af met verkeersdrempels. In 50% van de gevallen worden die aangekondigd. Voor de rest moet je maar zorgen dat je ze gezien hebt. Ze hebben dezelfde kleur als de rest van de asfalt en vooral in de schaduw van de bomen is het een uitdaging om op tijd te stoppen. Als je daar tegen 50 opknalt, is de auto om zeep. Beste optie is nog achter een local rijden, die weet ze liggen, of je merkt het als die door zijn dak gaat.

Zonder schade komen we in de late namiddag aan in Guapiles. Tegenover ons vorige tuinhuisje is de kamer een balzaal. Rap de bagage binnen gooien, zwembroek aan en gaan afkoelen. Zalig.

’s Avonds overleggen we nog hoe we de dagen na Tortuguero gaan organiseren. Gezien onze ervaringen tot hiertoe is 150 km rijden op 1 dag wel de maximum als je nog iets aan je dag wil hebben. En dat zijn dan al minstens 3u als je de beste banen hebt. Niet eenvoudig want het land is niet zo dik bezaaid met wegen en we willen nog heel wat zien. 

05-04-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth