Een must see  als je hier in de regio bent. Beetje op snelheid brengen. De Cerro Tronador is een luie vulkaan waarop zich een immense gletsjer heeft ontwikkeld, in de zomer smelt die gletsjer af en knallen de ijsmassa’s langs een rotswand naar beneden. Dit continue gedonder heeft de berg zijn naam gegeven. Geef toe, dat wil je gezien hebben.  Uit gemakzucht tekenen we in op deze standaard excursie die hier aangeboden wordt. Misschien niet zo’n slecht idee om met een gids te gaan stappen met onze wandeling van gisteren in het achterhoofd.  Bottinekes vastgesjord en op tijd aan het oppikpunt, off we go. We worden met 10 andere in een minibusje geladen dat ons tot aan Pampa Linda brengt, het startpunt van onze tocht. Dat ligt midden in het Nahuel Huapi National Park. Een natuurpark vol idyllische bergen en meren van wel 7500 km2 groot. Onze gidse stelt zich voor en belooft onderweg de route van de nodige commentaar te voorzien. Mislukt, ze slaapt al na een kwartiertje rijden. Ook nog een job die ik zou kunnen overwegen.

Na een half uurtje zijn we bij één van de toegangswegen van het park en betalen we de parkwachter een fee om toegang te krijgen. Vanaf dan rijden we op een stoffige gravelweg, 1,5h tot aan Pipa Lampa, schudden voor gebruik.

Onze gidse heeft een aangeboren talent voor flink geschud Bergspaans. Zij opent de mond halfweg, produceert één universeel geluid dat het midden houdt tussen alle klinkers en lispelt daar de helft van de noodzakelijke medeklinkers tussen. Ik versta er geen jota van.

Uit de reactie van de groep maak ik op dat we vetrokken zijn. Ik slof erachteraan, een tocht over een stoffig pad dat voornamelijk door het bos gaat. De bomen in deze vallei worden op natuurlijke wijze beschermd. Ze zijn immens, tot wel 1500j oud laten we ons vertellen. Nog iets ouder en JC had hier zijn eigen plankskes kunnen komen kiezen, bedenk ik. De naam van de reuzen werd ook meegegeven maar daar zijn we niet uitgeraakt. Blijkbaar staan er ook  varianten van in Tasmanië en Nieuw-Zeeland. Nu dat ze het zegt lijken we ze te herkennen. Na twee uur bossen openbaart de rotswand met overhangende gletsjer zich vlak voor ons. Wauw, hier lunchen we. We nemen wat foto’s, ’t is erg indrukwekkend maar het gedonder blijft uit. Één keer zien we een blok ijs ter grote van een koelkast zich naar beneden werpen. Eerst spat het uitéén en pas later hoor je de donder galmen tegen de rotswanden. Ferm. We keren op onze passen terug het bos in. We kunnen het niet meer zien maar we horen hoe ijs zich krakend losrukt en dan stilte, iedereen houdt halt, seconden lang, tot een  knallende donderslag ons vermoeden bevestigt. We horen de knal uitsterven in de echo’s. Aan het geluid op te maken vermoeden we dat dit een ijsmassa ter grote van een auto moet geweest zijn. 

1,5 uur later staan we terug aan Papi Lampi. We klauteren terug de minibus in en rijden al hink-stap-springend het park uit. Dat zal mijn rug geweten hebben. Blij dat we de tour geboekt hadden, ’t was de moeite waard.

24-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Na 2 dagen tocht tijd voor recup. We proberen het vervolg van de reis een beetje in kaart te brengen. Er zijn nog een aantal dingen die we hier in de omgeving van Bariloche willen doen, maar we moeten eerst een andere overnachtingsplaats zoeken. Uiteindelijk vinden we een kleine woning via de Air B&B website voor een aantrekkelijke prijs. We doen de online reservatie-aanvraag en dan is het afwachten geblazen. Hopelijk komt dat goed anders hebben we morgen geen slaapplaats. Ook voor het vervolg van onze Argentinië-Chili trip zoeken we alternatieve manieren van transport, ook daar wachten we nog op antwoord. Spannend, toch?

De rest van de zondag kuieren we nog wat langs het meer en door het centrum van Bariloche als een doorgewinterd Argentijn. Het weer is aangenaam, goed zonneke, mensen liggen op het strand of nemen een duik in het meer. Wij doen een terraske. Zoals steeds wordt Mike regelmatig tegengehouden voor de meest uiteenlopende en vreemde vragen, zoals op een wandeling ‘is dat wit daar een steen of sneeuw?’ of ‘waar is de straat om te liften?’, waarbij hij als enig antwoord zijn schouders kan ophalen.

Steen? Sneeuw? Una paloma blanca?

foto's redderhuisje Miami style, baywatchers, fútbol

25-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Jeuj! Gisterenavond laat bevestiging gehad dat onze reservatie via Air B&B aanvaard is, dus vanmorgen inpakken en wegwezen. Met niet zo heel veel spijt in ons hart laten we onze cel van 3op2 voor wat het is. Meteen komen we even los van de hangcultuur die in hostels het best lijkt te gedijen. We worden sùpervriendelijk ontvangen door Poly, de eigenares van een middelgrote villa.  De vorige huurders zijn nog aan het inpakken en er moet nog gekuist worden. Dat geeft ons wat tijd. We lenen wat herbruikbare winkeltassen van Poly en stoffelen tot aan de dichtstbijzijnde supermarkt om voorraad in te slaan voor de komende 4 dagen. In  deze buitenwijk, Melipal, zijn enkel de hoofdbanen geasfalteerd. Het is anders geen arme wijk, meer nog, wat een gezellige wijk is dit. Mooie huizen, rustig, een paar lokale middenstanders vlakbij voor brood, groenten, vlees. Ideaal. We voelen ons hier helemaal op ons gemak.

Met onze zakken volgeladen en uitgerokken armen komen we terug en installeren we ons via een eigen achteringang in enkele gezellig ingerichte kamers. Zaaaalig, een tuintje met terras en meubilair, keuken en zitruimte, badkamer en ruime slaapkamer. We zetten ons met een boek in de tuin en genieten van het aangename zonneke en de rust. Hier hoor je enkel de wind door de bomen en de vogels erin. Ze zijn anders gebekt dan bij ons. ’s Avonds lekker zelf gekookt.

Dit lijkt wel vakantie.

Foto’s: van ons huisje

26-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vers brood gehaald bij de lokale bakker en Mike super blij met zijn verrassingskoffiekoek. Al bleek de pudding meer een soort van gestremde melk-mengsel te zijn, interessant.

Vandaag ook niets indrukwekkends gepland. We wachten vol ongeduld op een antwoord voor de verdere voortzetting van de reis door Argentinië maar dat wil maar niet komen. Dat ziet er niet goed uit. Ondertussen hebben we nog wel 2 uitstappen die we willen doen hier in de omgeving en dat kan perfect met eigen wagen. We boeken gauw even via de website van Hertz een huurauto, met 20 % VAB-korting die zelfs tot hier geldig is. Alles loopt vlot, we krijgen een bevestigingsmail, jeuj, weer 2 dagen dat we vrij onze plan kunnen trekken. De euforie is van korte duur want dan komt er een mail van het lokale verhuurkantoor dat ze eigenlijk geen auto’s beschikbaar hebben voor deze periode. Ach ja, we hebben al wat ervaring met de Argentijnse manier van internetbusiness, dit was te verwachten. Maar er zijn nog verhuurkantoren, dus, ander en beter. Om het kort te houden, op de duur hebben we van 4 firma’s bevestiging dat we een auto geboekt hebben en tegelijkertijd een mail dat het toch niet in orde zal komen. Keep yourself busy noemen ze dat. Dan toch maar met de toeristenbus mee zeker.

Om 13u hebben we een skype-date met grootva Dillen, en jawel, de internetconnectie is stabiel genoeg om elkaar via de webcam te zien en om te kunnen vaststellen dat Mike dringend zijn baard moet scheren.

Voor de rest gaan we nog wat boekjes lezen in de tuin en wachten op antwoord.

Daar beginnen we goed in te worden, wachten.

Wie weet doen we morgen misschien wel iets zinnigs… mañana… we zien wel… Geeeuw…

27-01-2015 om 22:57 geschreven door Mike & Ruth  

Gisterenavond nog snel telefonisch kunnen boeken. Enkel en alleen omdat Ruth vloeiend Indispaans spreekt. Als gewone sterveling krijg je dat niet voor elkaar. Dan kan je naar het dorp afzakken om de voucher te gaan ophalen. Ik voel me hier zwaar gehandicapt. Ge kunt hier beter een arm kwijt zijn dan geen Spaans te spreken. Een eenvoudige begroeting in de kruidenierszaak heeft al snel iets weg van de paringsdans van de Gruis. Hola, buenos dias, Hola, que tal, muy bien y tu?, muy bien, mucho calor si?  … Anders dan bij ons.

Soit tegen 8h15 zijn we op pad richting Bariloche en op tijd staan we aan het reisbureau. Een 10-tal lotgenoten worden opgepikt dan mag iedereen zich kort voorstellen. Wat voor ons op het eerste zicht allemaal verre buren leken zijn toch nog meer verschillend dan gedacht.  Een dame uit Mexico, wat toeristen uit Baires een handvol Brazilianen. Die lijken in grote getalen af te zakken en dan wordt de stad door hen zelf herdoopt naar Braziloche.

De eerste halte op de trip is de Cerro Campaneiro. Via een stoeltjeslift worden we naar boven gebracht en van daaruit hebben we een wijds uitzicht over het Nahuel Huapi-meer en de omliggende natuur. Uitzichten van boven op een berg, echt iets voor ons. Dit doen we hier wel met nog zo’n 200 andere toeristen die ons vergezellen tot boven, dus de stilte en sereniteit van hoog op een berg zijn deze keer ver zoek. We mogen een half uurtje vrij rondlopen en worden dan beneden weer aan de bus verwacht. Snel snel want we zijn al laat roetsjen we terug naar beneden, om dan met z’n allen nog 20 minuten in de bus te kunnen zitten wachten op 1 koppel dat het niet begrepen had. Zen….

We krijgen onderweg een uitgebreide uitleg over het ontstaan van Bariloche, uitsluitend in het Spaans natuurlijk. Ruth doet eerst nog de moeite om te vertalen maar eens ik aan het snurken ga, geeft ze het op. Zo’n busrit, it never fails.

Het eindpunt van de trip is het Llao Llao-hotel, niet te verwarren met de gelijknamige lokaal gestookte laotiaanse drank waar je ter plekke blind van wordt. Het hotel ligt in een uniek landschap tussen de bergen en is danig exclusief, niet echt geschikt voor ons reisbudget. Zelfs Bill Clinton zou hier overnacht hebben (met Monica Lowinski zegt onze gids tot grote hilariteit van de hele bus).

Na een kleine misverstand tussen een aantal deelnemers over het al dan niet hebben van vaste plaatsen in de bus, keren we rustig terug naar ons klein paradijsje.

Vanavond staat er verse zalm op de menu, hier vlakbij is een viswinkel en die maakte er reclame voor. We passeren net als ze terug opengaat, ah nee, de verse zalm is er pas om 18u. No problem, we moeten toch nog even langs de supermarkt. Om 18u15 staan wij daar terug, ah nee, de verse vis is er nog altijd niet, kom binnen een uur nog es terug (met zo’n blik van ‘die menen dat echt of wat?’). Wij geven niet af en een uur later doe ik opnieuw een poging, en jawel, er is zalm verschenen. Diepgevroren weliswaar. En met de commentaar ‘jullie hebben echt wel zin in zalm eh?’. Ok, het heeft even geduurd eer het beest zich liet ontdooien maar smaken deed het in elk geval.

28-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De ‘Ruta de los 7 Lagos’ ofwel de 7 merenroute is een aanrader en stond aanvankelijk ook op ons programma. Maar dat is een toer waarbij je zo’n 12h in de bus zit. Het zijn nogal largos Lagos zie je. We laten het zo, we denken dat de landschappen niet zoveel zullen verschillen van hetgeen we al te zien kregen en wie wordt er nu vrolijk van 12h op een bus door de bergen te knotsen? Op eigen houtje hadden we ook geprobeerd maar als ik nu nog 1 autoverhuurkantoor contacteer word ik zonder meer het land uitgezet wegens stalking.

Het leuke aan reizen zijn de kleine dingen die anders zijn. Vb, in Argentinië betaal je met gepast geld. Geen van de zaken heeft wisselgeld.. . Een item betalen van 12 AR$ doe je met 12 AR$, niet met 20. Dan word je daar zo goed als zeker op aangesproken. Zo keerde Ruth vanmorgen van de lokale bakker terug zonder te moeten betalen, ze konden niet weergeven op de brief van 100 ( = 10€). Ze zouden het nog wel krijgen. Toch is alles hier minstens even duur als bij ons. Ik snap hun gewoonte en wil me wel aanpassen maar ik weet niet hoe. Alle automaten braken hier enkel 100AR$ briefjes uit. Hoe die Argentijnen in hemelsnaam aan dat klein geld komen blijft me een raadsel. Tegelijkertijd is het ook perfect normaal dat je een overnachting volledig cash betaalt, of beter, reken maar op 10 % extra als je de credit card zou bovenhalen. Stel je dat voor, per briefje van 10 euro een bedrag van 300 euro neertellen, dat zijn telkens vééél briefjes.

Ondertussen ben ik twee weken aan het strijden met Wicked Campers Chili om proberen een waanzinnig beschilderd hippie buske los te krijgen om daarmee tot in het zuiden te rijden en alzo alle natuurparken in de Andes aan elkaar te rijgen en daar ook telkens te overnachten. Hoe fantastisch zou dat ni zijn? We stellen ons flexibel op en het lijkt te gaan lukken tot gisterenavond de mail binnenkwam dat het toch niet mogelijk zou zijn. Goed nieuws voor zij die deze blog volgen. Het worden de komende drie weken niet louter foto’s van ons buske in één of anders idyllisch berglandschap. Het ziet er naar uit dat we meer zullen moeten bussen en ipv de natuurparken de stadjes zullen moeten verbinden.

Morgen naar El Bolson. 2 nachtjes in een hostel die volgens sommige de beste van Argentinië is. Het vervolg ligt nu ook al vast, 5 nachten is Esquel. Kans is groot dat we van daaruit Chili ingaan.

29-01-2015 om 23:34 geschreven door Mike & Ruth  

We nemen afscheid van Poly en bedanken haar voor het aangename verblijf. Frau, zonder twijfel de 2^e braafste hond van de hele wereld, voelt al nattigheid als we de sleutel afgeven en komt pootjes presenteren. Dan naar de bus terminal voor de rit naar El Bolson. Onze bus is maar nipt op tijd, iedereen stapt uit en als wij willen instappen doet de chauffeur iets van ‘ik ben direct terug’, hij stapt in zijn bus en rijdt terug door. Euh, niks vergeten? Ons bv? Effe wachten,… nog effe wachten,… ondertussen een half uur vertraging en geen bus meer te zien. …Misschien verkeerd begrepen? Maar dan plots … Pizza! Daar komt onze bus terug aangereden, moest gaan tanken zeker? Toen we de tickets gisteren boekten bleek dat een bus met ‘cama ejecutivo’ maar iets duurder was dan een gewone bus. We moeten slechts 2,5h verder, toch maar es proberen. Fjiieuwww.. Sjiek hoor, we zitten bovenaan op de eerste rij van zo’n dubbeldekbus, met plaats voor ons benen à la businessclass in een vliegtuig, extra voetsteun, en die oversized lederen stoelen? Die leg je gewoon helemaal plat. Dat gaat hier niet lang duren voor de snorrieporries in spé, weet ik nu al.  Onthouden voor de lange ritten. En zo bussen we naar El Bolson, met een gigantisch uitzicht op de omgeving, zéér ontspannend. De plaatsen van 10.000 frank zoals ze over ‘t water zeggen. Het beste is dat telkens de chauffeur over zijn snelheidslimiet gaat, er in heel de bus alarmen afgaan en dat op de schermen verschijnt. Sociale controle?

We rijden door een onwaarschijnlijk landschap van bergen en meren waar jullie je ondertussen al wel iets bij kunnen voorstellen vermoed ik. Meestal is er geen enkele bebouwing soms een schamele schuur die door 4 bijeengesprokkelde planken in een vierkant wordt gehouden. Wie wil hier nu wonen? Ik ken Alpaca’s in Vremde die beter gehuisvest zijn.

We komen aan in de eerstvolgende nederzetting 130 km ten zuiden van Braziloche: El Bolson.  Het dorp lijkt weggerukt uit Mexico en hier gedropt. Mogelijk nog meer stof, alles leeft en hangt hier op de straat in symbiose met de straathonden. Iedereen doet hier gewoon zijn ding. Weirdo’s zijn hier eerder de regelmaat dan uitzondering, je valt op als je niets mankeert of geen kapotte gitaar meezeult. Ze zijn apetrots op hun statuut van homecooked ecovriendelijke nucleairvrije hippienederzetting. Op straat eten we samen één broodje lomito completo (lapje steak met sla en tomaten en sauzekes tussen een uit de kluiten gewassen sandwich) dat voor één persoon bedoeld is, lekker maar wat een portie. Wij hebben er moeite mee.

Taxi naar de beste hostel van Argentinië, wie kan dat zeggen? De verwachtingen zijn hoog gespannen, geen goed teken dan kan het meestal alleen maar tegenslagen.

We worden ingechecked door een zweverige zweedse/noorse/deense, met de melding dat er ’s morgens en ’s middags yoga-sessies zijn. Onze kamer blijkt 2 verdiepingen te hebben, ziet er leuk uit. De voordeur kunnen we vastdraaien, de achterdeur echter niet. Zal wel in het hippie-yippie-yoga-plaatje passen zeker? We gaan op verkenning in het gigantische en verzorgde aangelegde domein. Er hangen hangmatten, goedgekeurd, er staan overal tafels en stoelen verspreid, er is een rivier om de voeten (of uw gehele zelve) in te verfrissen… als we willen kunnen we vanavond mee-eten, de pot schaft oosterse kip met rijst en saus, mmm, niet te lang over twijfelen. Hangmatteke doen en vanavond mee aanschuiven met de hippies. We drinken hier nog een biertje in de tuin, dat wordt hier (uiteraard) lokaal gebrouwen en is zo troebel dat het op einde niet eens meer vloeibaar is. Als dat maar goed komt. Anders morgen de ganse dag…

 No Woman No Cry. 

30-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Gisterenavond beste maaltijd in weken gegeten. Met 14 rond één tafel, een mix van USA, Australia, India, Canada, Duitsland en nog iets, de voertaal is Engels in alle smaken. De wijn vloeit rijkelijk en tegen het einde van de avond zijn alle wereldproblemen opgelost en Brussel-Halle-Vilvoorde verenigd. Zo eenvoudig is dat. Het was gezellig.

Vandaag gaan we naar het dorp de hippe artisanale-bio-selfmade Markt bezoeken. De stadsbus rijdt ieder uur en stopt hier maar twee gravelwegen verderop, daar gaan we op wachten. De bus is tegen alle verwachtingen in op tijd, of, en dat is waarschijnlijker, had exact één uur vertraging.

We duiken in het verleden als we de bus bestijgen. Dit soort plaatjes kennen we enkel van in de film. Alle stoeltjes zijn stuk, twee vensters ook en de rest rammelt zo hard… De raamkozijnen staan niet meer in verbinding met de rest van de carrosserie, die zweven een beetje in eigen tempo rond. Ook  het dashboard en de schakelbak die de halve middenconsole inneemt bewegen op een eigen tempo los van de rest van de bus. Met een zwarte walm achter ons aan richting El Bolson. De markt is bijzonder. Ze is u-vormig opgesteld rond een groot gemetst bad waar een 5tal waterfietsen op sportievelingen wachten. Voedingsmiddelen vind je bijna niet maar alle kraampjes zijn oude ambachten en 100% zelfgemarkt, We zien hout versneden, gekerft en gebrandmerkt worden, wol gesponnen, breiende moeders, juwelen, trollen, honderden kraampjes. Af en toe een eetsectie met uiteraard alle lokale hapklare broodjes en empanadas maar ook, en dat verraste ons… In deze cultuurtempel verkopen ze Brusselse Wafels, al worden die hier schaamteloos geserveerd met gesmolten kaas en ham.

We gaan terug naar de hostel voor het te warm wordt. In de schaduw van de bomen blijft het aangenaam maar je hoort hier echt wel uit de zon te zijn voor 14h. We gaan met dezelfde bus terug, ze is een half uur te laat.

Stop nu met lezen als je deze blog op je werk leest en een offday hebt.

In de tuin rond de hostel is het zaaaalig. Er is bijna niemand en we hebben het ganse domein voor ons. We kiezen ons elk een hangmat en een goed boek. Dir is echt paradijs. Warm genoeg in de schaduw met een licht briesje dat door de zilverberken ruist. En het zijn net die bomen die bijzonder mooi kunnen ruisen, de blaadjes zijn klein, met veel, en net iets harder dan andere bomen, je hoort de golven in de wind komen aandrijven. Het ruikt hier naar een mix van lavendel, eucalyptusbomen en hars van een dennenbos in de zomerzon. Op de achtergrond klatert een riviertje.

Ik neem mij voor de rest van de dag selfies te nemen vanuit de hangmat en elke 15 minuten mijn profielfoto op Facebook te vernieuwen. Ik had gegarandeerd geen vriendjes meer gehad.

Ik verloochen mezelf. Waar enkele dagen terug ik de hangcultuur van de hostels in het hokje van luie jeugd plaatste is het perspectief vanuit deze hangmat toch gevarieerder. Noteer alvast deze hostel. Mocht je in de geburen zijn, zeker eens binnenspringen.

Wat een geluk dat er geen plaats meer is om te blijven anders hadden we hier zeker nog even blijven... euh .. hangen. Pech wel, want morgen gaan ze de lavendel oogsten en gasten mochten zich vrijwillig opgeven om te helpen in ruil voor een bord pasta of een empanada. Weer eens iets anders maar dus niet voor ons.

Vanavond eten we weer samen met de hippebende. Het zal moeilijk worden de maaltijd van gisteren te overtreffen. 

En morgen opnieuw de sjieke bus op, naar Esquel. Dan zitten we echt in Patagonië.

Bijlagen:
http://www.odile.com.ar/   

De laatste keer geklutst worden tot in het centrum van El Bolson, nog gauw 1/2 lomito achter de kiezen duwen en daar is de blinkie blinkie cama ejecutivo bus. Klokvast als steeds, een half uur te laat. Bagage inchecken en we installeren ons op de bovenverdieping in onze lounge-zetels, klaar voor 2,5 uur live National Geographic Patagonia landschappen. De Ruta 40 is de meest gekende en ook gevreesde baan die Patagonië van Noord naar Zuid doorkruist. De meeste stukken zijn door de jaren heen geasfalteerd, maar hoe zuidelijker je gaat, hoe meer stukken gravel er nog zijn. Maar zover zijn we nog niet. Echter, we merken al gauw dat geasfalteerd ook relatief is, regelmatig ontbreken er stukken wegdek. Waarschijnlijk door een Belgische aannemer uitgevoerd. En dat de route niet voor watjes is, zien we ook aan de auto’s die op hun dak in de zijberm liggen en waarvan je de verbrande rubber nog ruikt. Wij zitten veilig in onze grote bus en genieten met volle teugen van de voorbijkomende vergezichten. Pampa’s voor en achter ons, langs rechts de Andes die de grens vormt met Chili en voornamelijk veel niets. Er staat geen paard, geen koe, niets…

Hier is massa’s plaats.

Tegen half 6 zijn we in Esquel, ok, dit is zowaar de outback van Argentinië. Het dorpje wordt langs 3 kanten omringd door bergwanden, netjes.
We wandelen de 1,5 km van de busterminal tot aan ons gehuurde appartement, veel verder moet dat toch niet zijn met gans het huishouden op uw bult. We krijgen de sleutel van de poetsdame, de eigenaars zelf zijn nog niet thuis. Het appartement blijkt meer een studio te zijn en ruikt nog naar de verf. De badkamer ziet er wel netjes uit. We trekken de kasten open om te zien wat er van kookgerei aanwezig is. Hm, slechts 1 dubieuze pot met nog etensresten van de vorige gasten. Geen pan, geen aardappelmesje, geen kurkentrekker. It’s elementary Watson. Voor de rest exact 2 vorken, 2 messen, 2 lepels en 2 borden. Da’s net iets minder dan we gehoopt hadden. We lieten nog een ander pareltje varen omdat het iets duurder was. Dju, tja, een mens kan zich al eens vergissen.

Op dat moment komt de eigenares aangewandeld. We handelen de paperassen af, en ik deel mee dat we een pan en minstens nog 1 pot missen en dat de andere pot niet bruikbaar is. De dame antwoordt dat het ook niet de bedoeling is om te koken, het appartement is nog maar sinds 2 weken ingericht en anders stinkt alles te hard naar eten. Er ontstaat een discussie, waarbij ik haar probeer te overtuigen dat we echt geen frieten gaan bakken maar gewoon willen koken. Uiteindelijk geeft ze toe, verdwijnt naar haar eigen keuken en komt terug met een pan, een extra pot en de vieze pot goed schoongeschrobt. Mike mag weeral content zijn dat ik een potje Spaans spreek of hij kon zijn potje koken op zijn buik schrijven. Oef, want als ze niet had toegegeven, hadden we de boel gecancelled en op een ander gegaan.

Hop naar de supermarkt om voorraad in te slaan en dan kunnen we beginnen koken. Het vlees staat rustig te pruttelen en Mike wil de groenten op het 2^e vuur zetten. Dan blijkt dat dat niet werkt, het lijkt alsof het niet aangesloten is en we kunnen ook niet aan de aansluitingen om het na te kijken. Dik gevloek, daar staat hem dan met de zuur verdiende drie potten en slechts 1 vuur. Een uitdaging. Gezien het feit dat ze er al niet happig op waren dat er zou gekookt worden, gaan we er vanuit dat dat met opzet is. Maar goed, moeilijk gaat ook en in onze jonge kampeertijd hebben we dikwijls genoeg zo gekookt. Het eten geraakt klaar, da’s het belangrijkste.

01-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Deze ochtend ga ik betalen en begin tegelijkertijd over het vuur dat niet werkt. De echtgenoot wordt direct opgetrommeld om het fornuis te komen controlleren. Er was blijkbaar iets mis met de aansluiting, wij vermoeden dat de poetsdame de boel uit elkaar heeft gehaald om te kuisen maar het niet fatsoenlijk terug heeft geplaatst, maar dat wil wel zeggen dat we gisteren hebben zitten koken met 1 vuur waar wel gas uitliep, zij het niet richting brander. Zeer veilig, niet? Maar goed, wij tevreden dat het opgelost is, zo voldoet het appartement nu helemaal aan onze verwachtingen.

De standaard eerste uitstap richting tourist info voor wat businformatie en we lopen langs een grote supermarkt voor extra keukengerei dat we dan kunnen meenemen op de rest van de trip. De supermarkt is eerder een hypermarket, de eerste volwaardige die we op onze reis tegenkomen en eigenlijk wel welkom. In de verschillende lavanderias zijn al wat onderdelen van onze garderobe achtergebleven, dus we kunnen even aanvullen.

Zo’n 25 km ten zuiden van onze stad ligt Trevelin, gekend om zijn Welsh karakter en afternoon tea. Laat dat nu twee zaken zijn waar we ondertussen in gespecialiseerd zijn, Wales en afternoon tea. Check it out dus. Aan de oostkust zijn er wel meer van die Wales-toestanden, geen flauw benul waarom eigenlijk, maar dit is hier de enige. Met de lokale bus zijn we er op een half uurtje, we wandelen een stukje en gaan dan aan de afternoon tea. Het concept is een vaste formule waarbij je een bodemloze pot thee krijgt, 5 stukjes cake, een scone, boter, een gewone boterham zonder iets, 2 soorten confituur en een boterham met ham en kaas die ons meteen terug naar Schotland katapulteerde, zo authentiek. Het klonk nogal veel dus we sluiten een deal en vragen voor 1 completo met extra thee. Gelukkig. Zelfs die ene completo met ons 2 is weeral niet gelukt. De thee daarentegen heeft er wel aan moeten geloven. Nochtans heel apart, afternoon tea  bij 26°, een mens begint er van te zweten. Eigenlijk vonden we de rit heen en terug met de bus nog het leukste van al. Eindeloze pampa uitzichten aangevuld met luide Zuid-Amerikaanse muziek als soundtrack. De hele rit lang, onze chauffeur is duidelijk goed gemutst.

02-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We zijn hier nog tot de 6^e en we willen a) onze tijd hier zo zinvol mogelijk proberen door te brengen b) plannen wat we na de 6^e gaan doen.

Esquel is dé uitvalsbasis om de Los Alerces te bezoeken, het volgende nationale park dat bulkt van hoge pieken, oneindig diepe meren en ongerepte natuur, kortom een toplocatie om een camper te parkeren voor de nacht. Morgen gaan we op daguitstap met een boot de meren op om zo tot diep in het park te kunnen doordringen. De dag erna gaan we op eigen houtje hiken en dan gaan we naar Chili.

Dus, Tante Sidonia vertrekt op reis en ze neemt mee: tickets voor de daguitstap, busuren voor Chili, een boeking voor een nieuwe verblijfplaats in Chili, Chileense pesos, Lonely Planet van Chili, wandelkaart voor het park.

Om aan al die dingen te geraken laten we ons informeren bij, u raadt het al, den Toerist Info. We worden behulpzaam geholpen en voor al onze vragen worden we doorverwezen naar plaatsen waar ze ons aan de betreffende artikelen kunnen helpen. Bon, En route.

Als we de Tourist Info willen uitbenen staat er achter mij een gladde jongen in maatpak een monoloog tegen de camera te reutelen. Daarom was de toerist-agent heel de tijd van zijn melk, we vonden hem al zo afwezig. Ik probeer behendig buiten te geraken zonder door het beeld te moeten lopen. Het ontgaat de gladjanus niet en hij komt af. Met mijn Spaans? bedenk ik, dat gaat hier een heel boeiend gesprek worden. De man heeft al snel door dat mijn Spaans nog een beetje roestig is en schakelt snel over naar het Engels. Onze nationaliteit wordt achterhaald en hij vraagt of ik de peoples of Argentina even in het Flemish wil begroeten. Ah, dat zal wel lukken. Ik schud iets weinig creatiefs uit mijn mouw en spreek de natie toe. Ruth wordt gevraagd mijn gevleugelde woorden te vertalen maar dat gaat maar stuntelig, een knalrood hoofd is uiteraard het resultaat. We ronden af en stappen de toerist info uit. Pfft, wat was dat? Dus vanavond allemaal zappen naar de Argentijnse Channel 4, volgens mij gaan we daar te zien zijn.

Nog een beetje verbouwereerd door de gebeurtenissen proberen we de verkregen informatie terug op een rijtje te zetten. Help, de gladjanus komt ook net buiten en onze richting uit. Zonder draaiende camera dit keer. Hij knoopt opnieuw een gesprek aan en vraagt naar onze plannen. Naar Chili antwoorden we in koor. Naar Futaleufú om specifiek te zijn. Geen nood, ik heb de naam al een tiental keren ingetikt en hij blijft nog niet hangen. De reporter kent het stadje/dorp blijkbaar en glundert dat daar dit weekend de wereldkampioenschappen rafting worden gehouden. Echt? Boehoehoe, wij gaan daar noooooit een slaapplaats vinden.

Niets van de toerist informatie lijkt te kloppen. We hebben al tweemaal de ganse stad doorkruist en hebben niks van de items die we nodig hebben. Uitgezonderd dagtickets voor onze uitstap morgen. Dat hadden we op eigen houtje uitgevogeld. Een beetje Internet her en der zou ook al wonderen doen. We zoeken een internetcafé, vinden dat niet, dan maar een cafetaria induiken waar op staat dat ze Wifi hebben, we moeten toch lunchen. Warempel het wonder volstrekt zich, de wifi is inderdaad aanwezig en we kunnen surfen. We sturen enkele mailtjes de grens over om te informeren of ze nog plek hebben voor ons. Nu fingers crossed. Op weg naar huis begint het te regenen. Da’s lang geleden, sinds onze onweerslanding in Bariloche.

En zo is deze dag ook weeral snel gepasseerd.

Foto: zonsondergang bij volle maan

03-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

03-02-2015 om 14:06 geschreven door Mike & Ruth  

Normaal is er privé-vervoer voorzien door het reisbureau naar het startpunt van onze excursie, maar nu niet. Geen probleem, met de bus geraken we er ook. Dat wil wel zeggen vroeg opstaan. Snel lunchpakket gemaakt, te voet naar de busterminal en om 7u45 staan we aan het loket voor de bustickets. Als het aan ons is, zegt de verkoper dat de bus volzit en hij geen tickets meer kan verkopen. Jamaar, wij hebben wel betaald voor een uitstap hé!! En de bus van 8u is de enige bus die in de voormiddag naar het park rijdt, de eerstvolgende is pas om 15u. Lastig, onze safaribootje meert af om 11h30. Een aantal Argentijnen achter ons zitten in hetzelfde schuitje, dus we kunnen de druk wat opvoeren. Uiteindelijk komt er een compromis uit de bus op z’n Zuid-Amerikaans. We moeten 2 straten verder op de hoek gaan staan wachten en dan neemt hij ons illegaal mee. ’t Kan ons niet schelen hoe, als we er maar geraken want anders zijn we onze uitstap kwijt. Desnoods gaan we met de taxi.

We placeren ons samen met de Argentijnen op de hoek en een half uur later komt hij aangereden. Elke stoel blijkt inderdaad bezet. Als dit de enige manier is om in de voormiddag in het park te geraken, wie voorziet er dan in godsnaam 1 bus met maar 30 zitjes?

Zoals beloofd mogen we mee, al is het rechtstaand in het gangpad. Ons uitzicht tijdens deze trip beperkt zich dan ook tot het gestoffeerde dak van de minibus.

Na 1,5 uur rijden stopt de bus aan de ingang van het park. Gelukkig moeten er hier een paar mensen uit en kunnen wij een zitplaats bemachtigen. Oef, even de stramme benen rust geven. Het aantal nieuwe mensen dat opstapt is ongeveer het dubbele en de bus zit ondertussen letterlijk tot aan de nok vol. Dat weerhoudt onze Argentijnse medemens er totaal niet van om rustig zijn thermos warm water boven te halen en de maté-verslaving wat te onderhouden. Memorabele rit, zeker eens de asfalt stopt. Nu nog flink een uur over gravel.

Het allerlaatste stuk tot aan de boot moeten we te voet afleggen via een educatief aangelegd wandelpad. Door alle rompslomp met de bus zijn we al redelijk laat dus we sjezen erdoor. Tickets valideren, schoenen in de javel dopen (niet helemaal goed begrepen wat het nut daarvan was) en dan de boot op. We worden ge-entertained door de crew, iemand van de gasten wordt opgetrommeld om de veiligheidsinstructies uit te beelden en hij doet dat met veel overgave zoals een echte stewardess, hilariteit alom.

Off we go, een uurtje varen tot onder een gletsjer. De beelden zijn… tja een beetje zoals op de foto’s hé. En dan, het hoogtepunt van de trip zijn de, u raadt het al, alerces (lariksen in het NL). Deze bomen worden heel hoog en vnl heel oud, er staat een exemplaar dat 2600 kaarsjes moet uitblazen op zijn verjaardag. Al bij al goed dat ze zo oud worden want ze zijn langs de trage kant. In een goed jaar neemt hun diameter ongeveer 1mm toe. Een knaap van 30 jaar oud is dan nog maar een twijg van 3cm doorsnee. Ik ken Bonzaï-exemplaren die ijveriger zijn. Na 2600 jaar echter….

We worden via borden gewaarschuwd voor puma’s hier aanwezig. Mike leest wat te doen …

a)      om een ontmoeting met een puma te vermijden

b)      als je toch een puma tegenkomt

c)       als er eentje agressief uithaalt

Hij onthoudt voornamelijk dat je kleine kinderen eerst op de arm moet nemen en daarna, als de situatie lijkt te ontaarden, de kinderen moet wegwerpen. Hopelijk komen we geen Puma tegen, we hebben geen kinderen te gooi, besluit hij. Misschien moet er nog wat aan het Spaans gesleuteld worden.

Er is een wandeling voorzien doorheen het woud onder begeleiding van natuurgidsen. Op de boot wordt beleefd gevraagd ‘Hay alguien que no habla español?’. Hier ‘Si' op antwoorden is even hard gelogen als Ja op ‘Slaap jij al?’.  Slim gezien van die mannen, zo moeten ze nooit in het Engels gidsen. Resultaat is wel dat de 2u durende natuurwandeling volledig in het Spaans gebeurt, zelfs ik geef het na een uur op, veel te uitgebreid.

Tegen 16u30 zijn we terug aan ons vertrekpunt en dan rest ons niets anders dan te wachten tot 18u op de eerste minibus die terug naar Esquel gaat. Niet dat er nog veel volgen, om 18u45 is de volgende en meteen de laatste. We zijn de eersten en dat verzekert ons van een zitplaats. Want Argentijnen zijn zeer hoffelijk, het principe first come first serve wordt hier heel strikt toegepast als het op aanschuiven aankomt. Aan een bushalte vraag je standaard wie de laatste is en pas na die persoon stap je zelf op. Het gaat zelfs zo ver dat als er iemand van de bus stapt, de bestuurder roept dat persoon X die als eerste geen plaats meer had, die plek mag innemen. Oei en vanmorgen zijn wij gewoon gaan zitten omdat de plekken vlakbij ons vrijkwamen. Foutje.

Na onze halte zit het busje, tja, vol. Aan de volgende halte staat een groep van 7. Na veel gediscussieer mogen die mee in het gangpad. Aan de volgende halte staat een groep van 10 met heel hun hebben en houden, die mogen niet meer mee en moeten wachten op de volgende bus. We hebben medelijden, ze zien er doodmoe uit en volledig bestoft. Als je dan al een uur op je busje wacht wil je graag mee. En zo gaat het bij elke halte weer verder tot in Esquel.

Nog snel snel onze vuile was thuis ophalen, snel snel internetten in het enige etablissement waar die effectief werkt (jeuj, slaapplaats in Futaleufú is bevestigd), snel snel naar de winkel en tegen 22u kunnen we aan onze kook beginnen. Helemaal op Argentijns schema maar voor ons voelt het nog altijd aan als eten in het midden van de nacht.

Het was me het dagje wel. Vanmorgen om 7u20 vertrokken en om 20u30 terug in huis. En dat allemaal voor een Spaanse les van 4uur. Niet normaal. Onze goesting om morgen in het park te gaan hiken (waarbij we heel die cirque terug moeten doorstaan met hetzelfde vervoer) neemt zienderogen af. Het is ook te zot voor woorden. Esquel mag dan wel omschreven worden als dé gateway tot het natuurpark, de voorzieningen ontbreken volledig. Nergens een wandelkaart te verkrijgen, zonder eigen auto ben je meer dan een halve dag aan transport kwijt en als je de bus neemt ben je niet zeker of je er geraakt, laat staan terug weggeraakt…  Een hop-on hop-off bus zou hier niet slecht zijn, zodat je van het ene punt naar het andere kan. En vnl, de frequentie van de bussen drastisch verhogen.

Enne, dat hiken van morgen, dat gaat niet door. Dat laten we even zo. We zullen wel wat blog schrijven en zo.

04-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Slow day, mag wel eens, gisteren was er twee waard. ’t Is al bijna middag als we het pand verlaten. We gaan uit lunchen. Dichterbij dan verwacht is een eettent waarvan de stoofpotjes de hemel in worden geprezen. Stoofpotjes? Da’s nieuw hier, dat komt niet van de grill. Eens daar blijkt dat er alleen grilldinges verkocht worden en geen stoofpotjes. Den tijd van ’t jaar zeker. Demonstratief staan we op en zoeken iets anders. We gaan terug naar dat van eergisteren, het eten is er niet speciaal maaáar er is internet beschikbaar die druppelsgewijs tot in België doorsijpelt. We bloggen erop los. Komt ni af dat het onze fout is als ge er ’s morgens niet goed uitkunt.

Ondertussen zijn de tactieken om alsnog aan een Chileense wicked camper te geraken er enkel maar driester op geworden. Ongegeneerd ben ik van asskissing overgegaan naar stalking tot nu omkoperij. Het laat telkens een wrange nasmaak en nee, ik ben er niet fier op een Chileens bediende te e-molesteren, maar het doel heiligt de middelen…   …  Ik vraag me af of Jorge kinderen heeft...

We hebben een inventaris gemaakt van onze ijskast en verzinnen een avondmaal waarin zoveel mogelijk van de aanwezige ingrediënten kunnen worden ingedraaid. Morgen gaan we naar Chili, is toch alleszins de bedoeling als we op de bus meekunnen, en aan de grens doen ze vervelend over voedingswaren, vandaar.

We pikken onze was op. Die wordt vlot teruggevonden, altijd een opluchting,… maar waar zijn onze zakken waarin de was zat gebleven? Even informeren. Ah die hebben de droogkast niet overleefd. De kadavers worden tentoongesteld. Inderdaad, hier vervoer je niets meer in. Er zijn zowaar gaten in gesmolten. De dame geeft ons, verveeld om de situatie, twee nieuwe zakken mee.

De rest van de namiddag wordt doorgebracht in het gezelschap van hoofdinspecteur Guido Versavel en commissaris Pieter Van In. Gelukkig loopt alles goed af.

Rest ons nog de opdracht de ijskast leeg te krijgen en in te pakken.

Morgen vroeg dag.

05-02-2015 om 22:58 geschreven door Mike & Ruth  

Het is al behoorlijk druk als we om 7h20 de busterminal naar binnen stappen. Grote rugzak vanachter de kleine omgedraaid langs voor. ’t Is geen zicht maar als ochtend-workout kan het wel tellen om zo tot hier te joggen. Als we nu zouden struikelen liggen we vast als een schildpad op haar rug in het niets te graaien. Tickets kopen moet voor deze verbinding op de bus zelf, ’t is altijd anders. We gokken welke bus voor ons zou zijn. Er is geen markering op de bussen. Maar, geen nood, daar hebben we een uitgekookt truukje voor. We proberen op alle bussen mee op te stappen en zeggen dat we naar Chili gaan. Uiteindelijk schiet er maar eentje over die ons mee wil.

Ditmaal zit de bus maar halfvol, maar goed ook, er is immers geen bagagecompartiment en er zijn nog een handvol muilezels die meereizen. We verlaten de stad Esquel en wat later ook de pampavlaktes richting bergen, over gravelwegen. De vegetatie verandert dramatisch van ‘hier groeit alleen uitgedroogde kurk’ tot ‘elk zaadje dat je hier laat vallen ontploft onmiddellijk tot vers groen’. Dat heeft alles te maken met de regen die de bergen nauwelijks over kan. Na een uurtje bereiken we de grenspost. Die staat hier wat verloren in een groene bergpas. Iedereen de bus uit inclusief bagage. De bus gaat de grens niet over. Argentijnse emigratiepaperassen doorlopen en dan een minibus in.

200m

Dan iedereen eruit, Chileense immigratiepaperassen doorlopen. De douanier plechtig beloofd dat je helemaal niets aan te geven hebt en dan naar de voedingsinspectie. De voedingswaren worden overlopen en mogen mee. We waren redelijk goed geïnformeerd maar dat is natuurlijk geen garantie dat net vandaag de regels hier niet anders zijn. Nadat al onze bagage uitvoerig betast is kunnen we verder. Een klein half uurtje later staan we in Futaleufú aan onze hostel ‘La Gringa’. Een hartelijke welkom door de viervoeters en later ook door de tweevoeters. De kamer is netjes, het uitzicht machtig. We  hebben allang door dat er hier dit weekend geen WK raften gaat plaatsvinden, alles is hier heel… Chill. Me gusta mucho. Snel de rugzak uitschudden en dan het dorp in. We willen hier vanalles en als het van Ruth afhangt, nù!

Er worden Chileense pesos gekocht, de toerist burcht wordt bestormd, stadplannen opgeëisd, busuren ontrafeld, tochten gepland en gelunched, we hebben de keuze uit kip of zalm. Na ons is er de keuze uit zalm. We zijn ook al te weten gekomen wat een betrouwbaar event bureau is en daar lopen we ook even binnen.

Het dorp is legendarisch voor zijn raften, kayak, canyoping,… kortom alle wildwaterriviersporten die je maar kan bedenken. We  hebben hier niets te bewijzen en we vragen of ze ook raftingtrips aanbieden voor gepensioneerden. Dat kan, garandeert de vriendelijke dame ons. Tof, dan tekenen we volgaarne in voor een trip morgen, want dat zou voorlopig de laatste mooie dag zijn in dit regengebied. Voldaan over alles wat we in een uur tijd konden realiseren terug naar onze hostel. Een online Lonely Planet van Chili aankopen en even nalezen wat dit dorpje ons te bieden heeft. Blijkt inderdaad dat rafting dit gehucht op de wereldkaart heeft gezet. Hier zijn de meest spectaculaire versnellingen (tot Class V) te vinden. Goed, dat zal dan wel niet op onze family uitstap zijn. Wij doen immers de ‘easy’ brug tot brug afdaling. Even nakijken wat de heilige planeet over dit stukje zegt…. SHIT…. (Class IV+ rapids)… we voelen ons bekocht… alsof we voor het eerst skielatten krijgen aangebonden bovenaan een zwarte piste. Als dat maar goed komt.

Straks is er nog een dorpsfeest met bijhorende lokale specialiteitenmarkt en één of ander dansactiviteit, we zullen eens een kijkje gaan nemen.

Bijlagen:
http://en.wikipedia.org/wiki/International_Scale_of_River_Difficulty   

Met een klein hartje slenteren we richting slachtbank. We proberen een beetje te laat te komen maar dat lukt net niet. We gaan bedeesd de camionette in, onze knalgele doodkist is op het dak gebonden. Een uurtje later zijn we aan ons startpunt. De raft wordt tot aan het water gedragen. Hmmm, dat lijkt beter mee te vallen dan gevreesd, de rivier is breed en traagstromend. Jawel, een paar uurtjes rustig ronddobberen, dat raften dat gaat de bomma en bompa goed afgaan. Onze uitrusting wordt verdeeld. Iedereen krijg een wet suite, wet schoenen, wet wind jacket wet helm en een wettingsvest. Alles wordt aangedaan en vastgesjord. We zijn met 8 en er kunnen maar 6 kandidaten in de raft. Daar hebben ze natuurlijk een oplossing voor. Een raft met 4 komt in slow motion de rivier afgedreven, da’s de Engelse versie en daar moeten wij met mee. 6+6, twee volle rafts nu, elk met hun eigen gids achteraan. De andere raft krijgt uitgebreide instructies van do’s en don’ts en welke actie uit voeren met welk bevel. Bij ons is dat veel eenvoudiger, haak uw voeten goed vast onder de opgeblazen dwarsliggers en doe vooral zoals de persoon voor u.  Zij zouden al ervaren zijn want ze hebben al een stuk tot hier gedreven. Het allerbelangrijkste commando is ‘forward’ wordt er benadrukt. Dan moet er synchroon vooruit gepeddeld worden. Een beetje zoals er Pai tegen een Laotiaanse olifant wordt geroepen, bedenk ik. Er wordt ook nog iets onduidelijks uitgelegd over naar de overkant van de boot springen, maar dat begrijpen we niet goed, zal wel niet belangrijk zijn.

We zijn weg en dobberen oeverloos rond op de traagloper. Ok, dus toch the scenic tour. Samen met de twee rafts zijn twee opblaascatamarans te water gelaten die bediend worden door één roeier die centraal zit. Zij gaan mee om de drenkelingen op te vissen. Beetje overkill lijkt ons, maar ik moet toegeven, bij Patagonia Elements zijn ze super georganiseerd.

Achter de eerste bocht toont de slome rivier zijn ware karakter, slik, no way back. Hoe dichter we bij de rapid komen hoe harder ons gids ‘Forward’ gilt en hoe harder wij peddelen. Wij gaan volle vaart de stroomversnelling in, het water botst tegen en over de boot, iedereen is al flink gedoopt. Dit was een Class 3. Shit, het gaat hier tot 5. We kijken elkaar aan met een blik van ‘als dat maar goed komt’. Na elke rapid probeert onze gids ons naar stillere waters te loodsen om de volgende rapid door te nemen en even tot rust te komen. Voor elke rapid hebben ze een koosnaam. Die zijn nooit lief. Terminator, Shark, Wild Cat…. Bemoedigend. Zoals verwacht gaat het van kwaad naar erger. Maar bang zijn we niet meer. De adrenaline giert door ons lijf en we zijn des te strijdvaardiger om het gevecht met het water aan te gaan. Bovendien is deze rivier erg diep zodat het risico op onderstromen of jezelf tegen de rotsen slaan beperkter is. We hebben ook vertrouwen in de redders die nooit veraf zijn. Bring it on, come to papa. We peddelen de armen van ons lijf als onze gids ‘Forward-Forward-Forward’ blijft brullen. Je weet dan met zekerheid dat het peddelen is of verzwolgen worden door de kolkende watermassa. Niemand valt uit de boot en het ding is niet gekanteld. Onze gids is een pro en kent de rivier op zijn duimpje. Alleen zouden we dit noooit overleefd hebben. De tijd vliegt, na twee uur raften zijn we aan ons eindpunt. Wauw, wat een ervaring. Hier willen we nog van. Achter deze bocht liggen nog een paar class V rapids te blinken. We hebben al spijt dat we die extensie niet mee geboekt hadden. Ondertussen zijn we immers ervaren en hadden we wel meegekund. We ontdoen ons van wetwetwet. Angeleyes heeft een tafel vol snacks voorzien die als eenvoudige lunch doorgaat.

Mooi want wij hebben trek.

Terug naar het dorp, relaxing in onze tuin, genietend van een boek, de uitzichten en een pintje. Ik voel mij arm al opstijven, benieuwd wat dat morgen gaat geven.

Toch is even checken wanneer dat WK hier nu net plaatvindt, al is dat misschien nog wat overmoedig.

07-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Gezien ik, zelfs bij slecht weer, moeilijk een hele dag kan binnenblijven, trekken we tegen de middag onze wandel- en regenkledij aan en gaan op stap. Zoals we eergisteren reeds schreven is het dit weekend feest in het dorp. We waren vrijdagavond al eens een kijkje gaan nemen maar toen was alles nog in opbouw. Adriana, onze gastvrouw, vertelt ons bij het ontbijt dat het vandaag slotdag is en er nog allerlei shows worden opgevoerd.

Eerst even tot aan een uitkijkpunt boven de stad wat ons een mooi maar druilerig zicht geeft over het dorp en het bijhorende spiegelmeer. We dalen terug af en gaan dan langs de arena. Er is heel wat lekkers te proeven, zo staat er ook een kraampje met een lokaal gebrouwen IPA-bier van’t vat. Dat willen we testen. Niet slecht moeten we toegeven, misschien iets te donker naar onze smaak maar zondermeer het beste zelfgebrouwen bier dat we in Chili al geproefd hebben. Onvermijdelijk komt daarna snel de vraag vanwaar we afkomstig zijn. Als we zeggen dat we Belgen zijn, begint de man helemaal te stralen. Belgen die zijn bier goed vinden, dat vindt hij terecht een hele eer! Hij begint prompt een uiteenzetting over zijn brouwproces, van zijn collega van het kraampje ernaast krijgen we nog een stuk gebarbecued vlees en zo zijn we weer helemaal ingeburgerd.

Er wordt vanalles afgeroepen door de microfoon, maar het lokale dialect maakt dat we er niet veel wijzer van worden. De tribunes lopen ondertussen aardig vol, we zetten ons erbij want dan zal er wel iets gaan gebeuren zeker? Er verschijnen mannen met lasso’s, mannen te paard en dan wordt er een jonge stier losgelaten.  Het concept is eenvoudig. De mannen te paard jagen de stier op door hem achterna te zitten, en dat is ook nodig want zo’n rund staat duidelijk liever stil dan rondjes te draven door een arena. De binken met de lasso’s hebben dan als opdracht om hun lasso voor de stier zijn poten te werpen, op het juiste moment de lus dicht te trekken, en het dier zo te doen struikelen. Het ziet er gemakkelijker uit dan het is, zo’n beest huppelt eigenlijk maar wat rond dus de helft van de tijd schiet de lasso eronderdoor of terug los. Maar regelmatig lukt het toch en gaat het beest in volle vaart nietsvermoedend volledig over de kop. De eerste keer had ik medelijden met de stier, maar ze lijken er niet veel last van te hebben. Meer zo’n houding van ‘OK, ge hebt mij kunnen vangen, koe is  moe en ligt hier goe, krijg mij nu nog maar es recht, nà’. Hilarisch is het ook als zo’n stier ineens beslist dat hij liever wat gras gaat eten en dan kunnen ze met z’n allen proberen om die kolos terug in gang te krijgen. 1 Ding is zeker, zo’n rund is ontworpen om wat statisch te grazen en treinen aan te staren, maar zeker niet om marathons te lopen. Na 3 rondjes mogen ze afgepeigerd terug achter de coulissen gaan bekomen. Next!

Later doen ze ook nog een rondje rodeo. Leuke namiddag Futaleufu-folklore.

Foto’s: nog 2 van onze rijdende doodskist gisteren, tochtje naar het uitkijkpunt en de rest van de Fufuklore.

08-02-2015 om 23:13 geschreven door Mike & Ruth  

Volgens een briefje in onze hostel wordt er elke maandag een gratis wandeling met gidsen georganiseerd van aan de tourist office richting Piedra del Aguila. Ja, dat willen wij wel meedoen. Om half 10 zijn we aan de tourist office, geen kat te bespeuren. Binnen weten ze van niets. Echt verbaasd zijn we niet, we hadden al zo’n voorgevoel dat die informatie niet 100% betrouwbaar zou zijn. Maar, niet getreurd, we kunnen die wandeling ook zelf doen natuurlijk. De tourist office legt ons uit hoe we er geraken, ’t staat allemaal goed aangeduid met bordjes. - Yeah right -. We wandelen het dorp uit en zowaar, bij de eerste splitsing staat inderdaad een pijl. De Chileense wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ondertussen nog een eenzame wandelaar opgepikt die ook niet zoveel vertrouwen heeft in bordjes en liever met ons meewandelt. Bij de volgende splitsing staat er weer een aanwijzing. Onze vreugde kan niet op. Onze eenzame neemt iets minder tijd voor foto’s onderweg en gaat uiteindelijk alleen voort. 1 km verder is er terug een splitsing en daar begint het, tirez votre plan, geen pijlen meer. Laten we er dan maar van uitgaan dat dat inhoudt dat we niet moeten afslaan. De richting klopt alvast (een mens moet wel in zijn achterhoofd houden dat er hier geen zekerheden meer zijn en de zon ’s middags dus in het Noorden staat).

We klimmen op ons gemak gedurende 1,5h via een rotsweg naar boven en dan zien we de Arendsrots hangen. De wolken zijn ondertussen terug opengebroken en gestegen en de uitzichten op de omliggende toppen zijn verbluffend. Door de neerslag van gisteren is er op de toppen nog wat extra sneeuw bijgevallen. Volgens het beperkte kaartje dat we meekregen, moeten we onder de rots door en dan langs achter de rots benaderen. We blijven het pad bestijgen en komen uiteindelijk op een soort van plateau met prachtige vegetatie en een oorverdovende stilte. Maar we zijn wel helemaal uit de richting. De rots ligt nu een heel stuk achter ons. Hmm, dan toch een afslag gemist? We keren op onze stappen terug en vinden een klein paadje, of een uitgedroogd beekje of een schapenweggetje, wie zal het zeggen. We volgen het een stuk en dan zien we de rots van dichterbij, we zien er zelfs mensen op staan, maar het pad loopt dood.

We keren op onze stappen terug en hopen dat we onderweg toch nog een zijpad tegenkomen. Opeens horen we een vreemd gebrul, we kijken mekaar aan, nee, dat klinkt niet als een schaap, zouden hier puma’s rondlopen? Hoe brullen die juist? We weten dan al wel hoe we ons in zo’n geval moeten gedragen maar als het even kan, toch liever niet hoor. Enne, waar zijn de Nike-sporen van onze eenzame wandelaar gebleven? Was dat daarnet geen afgeknabbeld mensenbot op de grond? Ongetwijfeld. Ons tempo wordt onbewust iets opgedreven als we verder wandelen. Er verschijnt echter geen bruikbaar zijpad en uiteindelijk komen we terug uit onder de rots. Geen idee hoe je daarboven moet geraken. Enfin, genoeg moeite gedaan, waarschijnlijk hadden we toch niet helemaal bovenaan durven staan. En we hebben dezelfde uitzichten gehad, hoeveel mooier kan het daar zijn troosten we onszelf.

Heel de trip terug bergaf, naar goede gewoonte de voeten verfrissen in een koele bergrivier en dan een welgekomen bord pasta en een douche.

Woensdag gaan we hier weg, richting Coyhaique. De enige bus vanuit dit dorp rijdt op vrijdag hebben we ondertussen uitgezocht. Op woensdag is er enkel een bus die passeert in een dorpje zo’n 80 km hier vandaan. Dat lijkt ons helemaal niet zo onoverkomelijk, gewoon tot daar gaan en opstappen. Ah nee, want dan heb je geen ticket. En blijkbaar kan je hier in het dorp geen ticket kopen voor een bus die hier niet passeert. En de busmaatschappij heeft ook geen online verkoop… Lastig… Ik ga ten rade bij Adriana. Dit werkt zo: vandaag geven we het geld voor de volledige rit af in een hostal een paar deuren verder (er is geen korting voor opstappers halverwege). Dat geld gaat vanavond met een bus naar god weet waar. Morgen komt een andere bus langs dit dorp met onze tickets. Klinkt logisch, praktisch, modern en totaal realiseerbaar…

Ik heb het akelige gevoel dat we beter een Chileense postduif hadden ingeschakeld.

09-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Gisterenavond een nieuw restaurant uitgeprobeerd. Cordero al horno, ik laat me bijstaan door een Spaans sprekende foodie, lamsstoofpotje dus. Ja daar hebben we allebei wel zin in. Meer lam dan stoofpotje zo blijkt. Het lijkt wel of er twee schapenkarkassen de grill zijn opgegaan en alzo geserveerd. Dit eet ik in een week! Al mijn healthy koken van de voorbije week verbleekt hierbij.

We merken dat we maar langzaam opschieten in ons afzakken naar beneden. Da’s enerzijds niet zo erg, we hebben hier al heel wat gezien en beleefd, anderzijds als we de highlights willen meepakken gaan we toch een tandje moeten bijsteken of we zitten hier met Pasen nog. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het gebied hier is ‘dun bevolkt’. Dat moet je hier anders interpreteren dan pakweg De Limburg bij ons. Morgen bussen we 80 km naar het eerstvolgende dorp Villa Santa Lucia, daar wonen 170 mensen. Daar hopen we op een aansluiting die ons 400 km naar het Zuiden brengt. Onderweg passeren we 6 dorpen van telkens minder dan 500 inwoners. De bussen rijden sporadisch en de informatie is moeilijk te achterhalen. Dus als we sneller willen bewegen moeten we beter geïnformeerd geraken. Bijgevolg spenderen we de volledige voormiddag ergens tussen internet, reisgidsen en wegenkaarten in. We proberen uit te vissen welke verbindingen er bestaan en hoe die juist in elkaar zitten. Heel vaak is het frustrerend en we zien overal een gat in de markt in de zin van: “Man toch, als ge nu een ferryverbinding van hier naar daar uitbaat dan zijt ge toch gewoon binnen?”. Maar het loont. We vinden de informatie die we nodig hebben om tot beneden te geraken. Ons vervoer kunnen we niet online kopen dus dat kan pas vanuit het volgende dorp/stadje Coyhaique. We gaan ervan uit dat dat daar wel moet lukken en leggen ook al slaapplaatsen vast in Los Antiguos en El Chaltén, zij het flexibel en annuleerbaar mocht het vervoer toch anders uitdraaien.

Tegen de middag zijn we suf gepuzzeld en doen we nog een toertje door het dorp. Als we ’s avonds onze betaalde bustickets willen ophalen blijken die niet toegekomen te zijn. Maar geen nood, die zijn gewoon met de buschauffeur morgen meegegeven. Jongens dat is toch geen systeem. Kunnen we morgen naar Santa Lucia en dan 4h wachten op een volgende bus waar onze tickets al op aanwezig zouden zijn.

Ik blijf erbij, postduif had beter geweest. To be continued…misschien…

Foto: lamsstoofpotje op zijn Chileens

10-02-2015 om 21:57 geschreven door Mike & Ruth  

Goede dingen zijn het wachten waard J

Het is half 6 ’s ochtends als we de deur dichttrekken bij Adriana. Gelukkig moeten we deze keer maar 1 straat verder muilezelen, daar vertrekt de bus naar Villa Santa Lucia. Mike zijn nieuwe beste maatje Inca hoopt op nog een laatste aaisessie en komt ons helemaal mee uitwuiven. Hoe dichter we bij 6u komen, hoe meer volk er verschijnt. Hopelijk sturen ze meer dan 1 bus. En inderdaad, bus 1 wordt geladen en eens die vol is, komt bus 2 eraan. Aangezien wij maar een stukje van de ganse rit naar Chaitén meedoen, mag onze bagage pas als laatste worden ingeladen. Een mens wil graag zeker zijn dat zijn huishouden volgt, dus bijgevolg zijn wij ook de laatsten die opstappen. Ha, er zijn nog 2 plaatsen helemaal op de achterste rij. We wringen ons ertussen, wat nauwelijks gaat. De knieën in de nek, jullie kennen dat wel. Gelukkig is het maar voor 2,5 uur. De gravelweg is bochtig, hobbelig en stoffig. De raam sluit niet fatsoenlijk, dat verwachten we ook al lang niet meer, niks abnormaals dus.

In Villa Santa Lucia is er niet echt een busterminal. Ook niet echt een bushalte. Er is 1 straat, in die straat is er een barak en in die barak woont Madame Elsa. Haar ‘huis’ doet dienst als hostel, wachthokje, restaurant, beenhouwerij, kruidenierszaak, Starbucks … Beeld je een volslanke oudere dame in, met bril en weinig kapsel, ouderwetse schort, slecht te been (uit respect geen foto van haar genomen). Ze past perfect in haar eigen decor. We kunnen daar een tas koffie kopen die we zelf samenlepelen uit beschikbare poeders en iets wat lijkt op een boule de berlin als ontbijt. Alles is nu beter dan niets. En dan rest ons 5u wachten tot onze aansluiting. Samen met ons is er een Chileens koppel afgestapt. Er logeert ook nog een Argentijns koppel dat de Carretera Austral per fiets doet, die treffen we verdwaasd aan bij het begin van hun ontbijt. De eerste uren praten we wat over de verschillen tussen onze landen. De Chileense dame is lerares Engels en zo krijgen we te horen dat een Chileen vanaf 5 jaar 5 uur per week Engels krijgt op school tot zijn 18^e. Hoezo? Faken die dan allemaal geen Engels te verstaan? Gebrek aan praktische oefening en interesse, zegt de lerares. Gezien ze vnl in eigen land of eigen continent reizen, hebben ze nooit Engels nodig. Blijft straf, vooral omdat ze films hier, net als bij ons, ondertitelen en ook de muziek soms internationaal blijft.

Als afwisseling maken we een wandeling door het gehucht. Op een kwartiertje slenteren we rond het volledige dorp. Het regent en er staat een ijselijke wind. Misschien toch eens beginnen nadenken over de aankoop van muts en handschoenen. Terug bij Madame Elsa staat er vanalles op haar houtvuur te pruttelen en zijn ondertussen de empanadas binnengekomen. En die zijn lekker, heel wat beter dan die deegballen die we in Argentinië mochten ervaren.

Ondertussen hebben we al in de mot dat er nog mensen meewillen met onze bus. Er staat al zeker 10 man in de regen te wachten. Amai, en nog 2u te gaan, wat gaat dat straks zijn? Op de middag worden we verzocht plaats te maken voor de mensen die willen lunchen. We bedanken Elsa voor haar gastvrijheid en verlaten haar life museum. Ok, menigte verdubbeld. Tegen 13u, menigte verdriedubbeld. Dat komt hier helemaal goed. Het Chileens koppel blijkt, zoals alle anderen die staan te wachten, geen tickets te hebben en hoopt mee te kunnen. Ik snap hun bezorgdheid, de eerstvolgende bus komt pas binnen 3 dagen. Dat verklaart ook waarom de camping aan de overkant van de straat ineens verlaten is. Niet meegemogen met de vorige bus? Ik word al zenuwachtig, niet veel ambitie om hier een paar dagen te vertoeven, we hebben geen tentje bij en ook al was Elsa zo vriendelijk... We moeten toch op één of andere manier voorrang kunnen krijgen gezien wij gereserveerd én betaald hebben via prijsduif. Maar of ze dat hier ook zo zien, who knows. We smeden snode plannen om de stormloop op lege plaatsen voor te zijn. Mike blijft bij de bagage en ik loop snel naar de deur van de bus en probeer de chauffeur te overtuigen dat hij onze tickets heeft. Moet lukken, waterdicht plan.

Om half 2 is de bus eindelijk daar. Zoals voorspeld zet heel de massa zich onmiddellijk in beweging, maar zonder bagage huppel ik frivool iedereen voorbij en sta pal voor de deur. Als de chauffeur zijn deur opendoet, begint de menigte te roepen om een plaats. Ik roep dat wij Mike en Ruth zijn en hij tickets voor ons heeft. En ja hoor, ons tactisch uitgedokterd en diep doordacht plan werkt perfect, ik krijg de tickets en mag opstappen. Mike staat een eind verder met de bagage maar geen nood, ik heb zitplaatsen kunnen bemachtigen. Mike zal wel volgen zeker? De buschauffeur wordt voor de rest ongeveer gelyncht door de wachtenden voor een plaats en dan hoor ik hem zeggen dat er voorlopig niemand zonder tickets mag opstappen want hij wacht nog op de bus van Futaleufu waar nog mensen met tickets opzitten. Wat?? Dus deze bus wacht gewoon op de bus die om 11u in Futaleufu vertrok en waarvan ze zeiden dat we die niet mochten nemen want dat we alle kans hadden de aansluiting te missen? Grmbl, we hadden tot 10u in onze nest kunnen blijven liggen. Maar goed, dan hadden we de Madame-Elsa ervaring met haar legendarische empanadas wel misgelopen.

Iedereen kan mee, minstens 20 mensen moeten rechtstaan in het gangpad. De toilet wordt omgebouwd tot storage. Volledig overladen de Carretera Austral op. Het paradepaardje van Pinochet die de aanleg beval.  Dat is één van de slechts twee wegen die in Patagonië Noord met Zuid verbindt. Vergelijk het zo, één van de twee wegen die Noorwegen met Spanje verbindt. Dit is de Chileense tegenhanger van de Ruta 40 en veel mooier want je gaat dwars door de Andes. Ook veel avontuurlijker, hoewel de overheid al jaren tracht de boel te asfalteren. Urenlang rijden we verder. Volgens de info die we kregen zouden we tussen 19 en 21u in Coyhaique moeten zijn. Er zijn echter geen verkeersborden dus we hebben ook geen idee hoe ver we al gevorderd zijn. De route wordt zo smal dat de auto’s nauwelijks kunnen kruisen. Door de regen is het een modderpoel van jewelste en ondertussen zijn er ook nog wegenwerken met wisselend verkeer. Bij momenten is het angstaanjagend, maar zo mooi, onbeschrijfelijk. We kunnen met zekerheid zeggen dat dit de meest spectaculaire rit is die we ooit deden. Hier zijn wij indringer in de ongerepte natuur. Stap twintig meter uit de bus en weet met zekerheid dat hier nog nooit iemand is geweest. Vele bergen en meren zijn hier niet eens benoemd. Spijtig dat we geen foto’s hebben, maar dat is gewoon niet mogelijk gezien de toestand van de weg. Soms wiebelt de bus zo hard in de putten dat we vrezen dat ze zal omslaan. De onderkant knalt met vaste regelmaat tegen de weg aan. Soms stapt de chauffeur uit en duikt hij onder de bus  voor inspectie, of om te kotsen. Als het begint te schemeren en er zijn alleen maar bergen en bos rondom ons, beseffen we dat we er nooit op het beloofde uur zullen geraken.  

Om 22u zijn we eindelijk het ongeasfalteerde stuk door en zien we een bord. Nog 166 km. Even snel tellen op de kaart. Oei, dat wil zeggen dat we er al 137 gedaan hebben. Dat wordt nog even doorrijden. We hebben een appartement gehuurd, vraag is of die mensen zo lang voor ons gaan opblijven. Als we uiteindelijk in een dorpje komen waar er GSM ontvangst is, stuur ik een SMS naar de eigenares om haar te informeren. Er komt geen antwoord. Ook de chauffeur begint het wat beu te geraken en rijdt flink door, iets te fel in sommige bochten lijkt mij. Ik doe dan ook geen oog dicht. En ondertussen regent het en giert de wind langs de bus.

Eindelijk, om 00u45 komen we aan in Coyhaique. Geen taxi te bespeuren maar we weten ongeveer waar we moeten zijn, zo’n 2 km buiten het dorp. Nog even zoeken want eens het dorp buiten stopt de huisnummering en begint een nieuwe nummering overeenkomstig de afstand van het dorp, maar we vinden het uiteindelijk toch. Vol goeie moed loop ik naar de receptie, waar nog een TV staat te spelen en klop op de deur. Geen reactie. Verdorie, als dit niet goedkomt is het terug naar het centrum, proberen iets anders te vinden in het holst van de nacht. Ik klop wat harder en zowaar verschijnt er een slaapkop vanuit de zetel. De eigenares had mijn SMS gekregen en geantwoord dat ze wakker zou blijven. Ik heb niks ontvangen zeg ik, en op dat moment komt de SMS binnen. Maar goed, we zijn zo opgelucht, je kan het je wel voorstellen. Appartement ziet er leuk uit, we gooien onze rommel neer waar hij wil vallen en ploffen totaal uitgeput nog even in de zetel. Wat een dag. Maar eind goed al goed en ’t was er weer één om nooit te vergeten.

En dan denk ik nog even na over de buschauffeur. Die man is ’s ochtends om 11u30 vertrokken en heeft bijgevolg ongeveer 14u achter zijn stuur gezeten, met 4 haltes onderweg om mensen in- en uit te laden en nog 1 verplichte stop van een uur omdat de wegenwerken nog bezig waren. Dat zou bij ons gene waar zijn. Volgens mij gaat die man goed slapen. Ik wil deze bus niet op de dag nadat deze man jarig is.

11-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth