|
Goede dingen zijn het wachten waard J
Het is half 6 s ochtends als we de deur dichttrekken bij
Adriana. Gelukkig moeten we deze keer maar 1 straat verder muilezelen, daar vertrekt
de bus naar Villa Santa Lucia. Mike zijn nieuwe beste maatje Inca hoopt op nog
een laatste aaisessie en komt ons helemaal mee uitwuiven. Hoe dichter we bij 6u
komen, hoe meer volk er verschijnt. Hopelijk sturen ze meer dan 1 bus. En
inderdaad, bus 1 wordt geladen en eens die vol is, komt bus 2 eraan. Aangezien
wij maar een stukje van de ganse rit naar Chaitén meedoen, mag onze bagage pas
als laatste worden ingeladen. Een mens wil graag zeker zijn dat zijn huishouden
volgt, dus bijgevolg zijn wij ook de laatsten die opstappen. Ha, er zijn nog 2
plaatsen helemaal op de achterste rij. We wringen ons ertussen, wat nauwelijks
gaat. De knieën in de nek, jullie kennen dat wel. Gelukkig is het maar voor 2,5
uur. De gravelweg is bochtig, hobbelig en stoffig. De raam sluit niet
fatsoenlijk, dat verwachten we ook al lang niet meer, niks abnormaals dus.
In Villa Santa Lucia is er niet echt een busterminal. Ook
niet echt een bushalte. Er is 1 straat, in die straat is er een barak en in die
barak woont Madame Elsa. Haar huis doet dienst als hostel, wachthokje,
restaurant, beenhouwerij, kruidenierszaak, Starbucks
Beeld je een volslanke
oudere dame in, met bril en weinig kapsel, ouderwetse schort, slecht te been
(uit respect geen foto van haar genomen). Ze past perfect in haar eigen decor. We
kunnen daar een tas koffie kopen die we zelf samenlepelen uit beschikbare
poeders en iets wat lijkt op een boule de berlin als ontbijt. Alles is nu beter
dan niets. En dan rest ons 5u wachten tot onze aansluiting. Samen met ons is er
een Chileens koppel afgestapt. Er logeert ook nog een Argentijns koppel dat de
Carretera Austral per fiets doet, die treffen we verdwaasd aan bij het begin
van hun ontbijt. De eerste uren praten we wat over de verschillen tussen onze
landen. De Chileense dame is lerares Engels en zo krijgen we te horen dat een
Chileen vanaf 5 jaar 5 uur per week Engels krijgt op school tot zijn 18e.
Hoezo? Faken die dan allemaal geen Engels te verstaan? Gebrek aan praktische
oefening en interesse, zegt de lerares. Gezien ze vnl in eigen land of eigen
continent reizen, hebben ze nooit Engels nodig. Blijft straf, vooral omdat ze
films hier, net als bij ons, ondertitelen en ook de muziek soms internationaal
blijft.
Als afwisseling maken we een wandeling door het gehucht. Op
een kwartiertje slenteren we rond het volledige dorp. Het regent en er staat een
ijselijke wind. Misschien toch eens beginnen nadenken over de aankoop van muts
en handschoenen. Terug bij Madame Elsa staat er vanalles op haar houtvuur te
pruttelen en zijn ondertussen de empanadas binnengekomen. En die zijn lekker,
heel wat beter dan die deegballen die we in Argentinië mochten ervaren.
Ondertussen hebben we al in de mot dat er nog mensen
meewillen met onze bus. Er staat al zeker 10 man in de regen te wachten. Amai,
en nog 2u te gaan, wat gaat dat straks zijn? Op de middag worden we verzocht
plaats te maken voor de mensen die willen lunchen. We bedanken Elsa voor haar
gastvrijheid en verlaten haar life museum. Ok, menigte verdubbeld. Tegen 13u,
menigte verdriedubbeld. Dat komt hier helemaal goed. Het Chileens koppel
blijkt, zoals alle anderen die staan te wachten, geen tickets te hebben en
hoopt mee te kunnen. Ik snap hun bezorgdheid, de eerstvolgende bus komt pas
binnen 3 dagen. Dat verklaart ook waarom de camping aan de overkant van de
straat ineens verlaten is. Niet meegemogen met de vorige bus? Ik word al
zenuwachtig, niet veel ambitie om hier een paar dagen te vertoeven, we hebben
geen tentje bij en ook al was Elsa zo vriendelijk... We moeten toch op één of
andere manier voorrang kunnen krijgen gezien wij gereserveerd én betaald hebben
via prijsduif. Maar of ze dat hier ook zo zien, who knows. We smeden snode plannen
om de stormloop op lege plaatsen voor te zijn. Mike blijft bij de bagage en ik
loop snel naar de deur van de bus en probeer de chauffeur te overtuigen dat hij
onze tickets heeft. Moet lukken, waterdicht plan.
Om half 2 is de bus eindelijk daar. Zoals voorspeld zet heel
de massa zich onmiddellijk in beweging, maar zonder bagage huppel ik frivool
iedereen voorbij en sta pal voor de deur. Als de chauffeur zijn deur opendoet,
begint de menigte te roepen om een plaats. Ik roep dat wij Mike en Ruth zijn en
hij tickets voor ons heeft. En ja hoor, ons tactisch uitgedokterd en diep
doordacht plan werkt perfect, ik krijg de tickets en mag opstappen. Mike staat
een eind verder met de bagage maar geen nood, ik heb zitplaatsen kunnen
bemachtigen. Mike zal wel volgen zeker? De buschauffeur wordt voor de rest
ongeveer gelyncht door de wachtenden voor een plaats en dan hoor ik hem zeggen
dat er voorlopig niemand zonder tickets mag opstappen want hij wacht nog op de
bus van Futaleufu waar nog mensen met tickets opzitten. Wat?? Dus deze bus
wacht gewoon op de bus die om 11u in Futaleufu vertrok en waarvan ze zeiden dat
we die niet mochten nemen want dat we alle kans hadden de aansluiting te
missen? Grmbl, we hadden tot 10u in onze nest kunnen blijven liggen. Maar goed,
dan hadden we de Madame-Elsa ervaring met haar legendarische empanadas wel misgelopen.
Iedereen kan mee, minstens 20 mensen moeten rechtstaan in
het gangpad. De toilet wordt omgebouwd tot storage. Volledig overladen de
Carretera Austral op. Het paradepaardje van Pinochet die de aanleg beval. Dat is één van de slechts twee wegen die in
Patagonië Noord met Zuid verbindt. Vergelijk het zo, één van de twee wegen die
Noorwegen met Spanje verbindt. Dit is de Chileense tegenhanger van de Ruta 40
en veel mooier want je gaat dwars door de Andes. Ook veel avontuurlijker,
hoewel de overheid al jaren tracht de boel te asfalteren. Urenlang rijden we
verder. Volgens de info die we kregen zouden we tussen 19 en 21u in Coyhaique
moeten zijn. Er zijn echter geen verkeersborden dus we hebben ook geen idee hoe
ver we al gevorderd zijn. De route wordt zo smal dat de autos nauwelijks kunnen
kruisen. Door de regen is het een modderpoel van jewelste en ondertussen zijn
er ook nog wegenwerken met wisselend verkeer. Bij momenten is het
angstaanjagend, maar zo mooi, onbeschrijfelijk. We kunnen met zekerheid zeggen
dat dit de meest spectaculaire rit is die we ooit deden. Hier zijn wij
indringer in de ongerepte natuur. Stap twintig meter uit de bus en weet met
zekerheid dat hier nog nooit iemand is geweest. Vele bergen en meren zijn hier
niet eens benoemd. Spijtig dat we geen fotos hebben, maar dat is gewoon niet
mogelijk gezien de toestand van de weg. Soms wiebelt de bus zo hard in de
putten dat we vrezen dat ze zal omslaan. De onderkant knalt met vaste regelmaat
tegen de weg aan. Soms stapt de chauffeur uit en duikt hij onder de bus voor inspectie, of om te kotsen. Als het
begint te schemeren en er zijn alleen maar bergen en bos rondom ons, beseffen
we dat we er nooit op het beloofde uur zullen geraken.
Om 22u zijn we eindelijk het ongeasfalteerde stuk door en
zien we een bord. Nog 166 km. Even snel tellen op de kaart. Oei, dat wil zeggen
dat we er al 137 gedaan hebben. Dat wordt nog even doorrijden. We hebben een
appartement gehuurd, vraag is of die mensen zo lang voor ons gaan opblijven.
Als we uiteindelijk in een dorpje komen waar er GSM ontvangst is, stuur ik een
SMS naar de eigenares om haar te informeren. Er komt geen antwoord. Ook de
chauffeur begint het wat beu te geraken en rijdt flink door, iets te fel in
sommige bochten lijkt mij. Ik doe dan ook geen oog dicht. En ondertussen regent
het en giert de wind langs de bus.
Eindelijk, om 00u45 komen we aan in Coyhaique. Geen taxi te
bespeuren maar we weten ongeveer waar we moeten zijn, zon 2 km buiten het dorp.
Nog even zoeken want eens het dorp buiten stopt de huisnummering en begint een
nieuwe nummering overeenkomstig de afstand van het dorp, maar we vinden het
uiteindelijk toch. Vol goeie moed loop ik naar de receptie, waar nog een TV
staat te spelen en klop op de deur. Geen reactie. Verdorie, als dit niet
goedkomt is het terug naar het centrum, proberen iets anders te vinden in het
holst van de nacht. Ik klop wat harder en zowaar verschijnt er een slaapkop
vanuit de zetel. De eigenares had mijn SMS gekregen en geantwoord dat ze wakker
zou blijven. Ik heb niks ontvangen zeg ik, en op dat moment komt de SMS binnen.
Maar goed, we zijn zo opgelucht, je kan het je wel voorstellen. Appartement
ziet er leuk uit, we gooien onze rommel neer waar hij wil vallen en ploffen totaal
uitgeput nog even in de zetel. Wat een dag. Maar eind goed al goed en t was er
weer één om nooit te vergeten.
En dan denk ik nog even na over de buschauffeur. Die man is s
ochtends om 11u30 vertrokken en heeft bijgevolg ongeveer 14u achter zijn stuur
gezeten, met 4 haltes onderweg om mensen in- en uit te laden en nog 1
verplichte stop van een uur omdat de wegenwerken nog bezig waren. Dat zou bij
ons gene waar zijn. Volgens mij gaat die man goed slapen. Ik wil deze bus niet
op de dag nadat deze man jarig is.
Fotos: Keuken van Elsa, fotos van Santa Lucia
en gedrum voor een plaats op de bus
|
