|
Met een klein hartje slenteren we richting slachtbank. We
proberen een beetje te laat te komen maar dat lukt net niet. We gaan bedeesd de
camionette in, onze knalgele doodkist is op het dak gebonden. Een uurtje later zijn
we aan ons startpunt. De raft wordt tot aan het water gedragen. Hmmm, dat lijkt
beter mee te vallen dan gevreesd, de rivier is breed en traagstromend. Jawel, een
paar uurtjes rustig ronddobberen, dat raften dat gaat de bomma en bompa goed afgaan.
Onze uitrusting wordt verdeeld. Iedereen krijg een wet suite, wet schoenen, wet
wind jacket wet helm en een wettingsvest. Alles wordt aangedaan en vastgesjord. We zijn met 8 en
er kunnen maar 6 kandidaten in de raft. Daar hebben ze natuurlijk een oplossing
voor. Een raft met 4 komt in slow motion de rivier afgedreven, das de Engelse
versie en daar moeten wij met mee. 6+6, twee volle rafts nu, elk met hun eigen
gids achteraan. De andere raft krijgt uitgebreide instructies van dos en donts
en welke actie uit voeren met welk bevel. Bij ons is dat veel eenvoudiger, haak
uw voeten goed vast onder de opgeblazen dwarsliggers en doe vooral zoals de
persoon voor u. Zij zouden al ervaren
zijn want ze hebben al een stuk tot hier gedreven. Het allerbelangrijkste commando
is forward wordt er benadrukt. Dan moet er synchroon vooruit gepeddeld
worden. Een beetje zoals er Pai tegen een Laotiaanse olifant wordt geroepen,
bedenk ik. Er wordt ook nog iets onduidelijks uitgelegd over naar de overkant
van de boot springen, maar dat begrijpen we niet goed, zal wel niet belangrijk
zijn.
We zijn weg en dobberen oeverloos rond op de traagloper. Ok,
dus toch the scenic tour. Samen met de twee rafts zijn twee opblaascatamarans
te water gelaten die bediend worden door één roeier die centraal zit. Zij gaan
mee om de drenkelingen op te vissen. Beetje overkill lijkt ons, maar ik moet
toegeven, bij Patagonia Elements zijn ze super georganiseerd.
Achter de eerste bocht toont de slome rivier zijn ware
karakter, slik, no way back. Hoe dichter we bij de rapid komen hoe harder ons
gids Forward gilt en hoe harder wij peddelen. Wij gaan volle vaart de
stroomversnelling in, het water botst tegen en over de boot, iedereen is al
flink gedoopt. Dit was een Class 3. Shit, het gaat hier tot 5. We kijken elkaar
aan met een blik van als dat maar goed komt. Na elke rapid probeert onze gids
ons naar stillere waters te loodsen om de volgende rapid door te nemen en even
tot rust te komen. Voor elke rapid hebben ze een koosnaam. Die zijn nooit lief.
Terminator, Shark, Wild Cat
. Bemoedigend. Zoals verwacht gaat het van kwaad
naar erger. Maar bang zijn we niet meer. De adrenaline giert door ons lijf en
we zijn des te strijdvaardiger om het gevecht met het water aan te gaan.
Bovendien is deze rivier erg diep zodat het risico op onderstromen of jezelf
tegen de rotsen slaan beperkter is. We hebben ook vertrouwen in de redders die
nooit veraf zijn. Bring it on, come to papa. We peddelen de armen van ons lijf
als onze gids Forward-Forward-Forward blijft brullen. Je weet dan met
zekerheid dat het peddelen is of verzwolgen worden door de kolkende watermassa.
Niemand valt uit de boot en het ding is niet gekanteld. Onze gids is een pro en
kent de rivier op zijn duimpje. Alleen zouden we dit noooit overleefd hebben.
De tijd vliegt, na twee uur raften zijn we aan ons eindpunt. Wauw, wat een
ervaring. Hier willen we nog van. Achter deze bocht liggen nog een paar class V
rapids te blinken. We hebben al spijt dat we die extensie niet mee geboekt
hadden. Ondertussen zijn we immers ervaren en hadden we wel meegekund. We
ontdoen ons van wetwetwet. Angeleyes heeft een tafel vol snacks voorzien die
als eenvoudige lunch doorgaat.
Mooi want wij hebben trek.
Terug naar het dorp, relaxing in onze tuin, genietend van
een boek, de uitzichten en een pintje. Ik voel mij arm al opstijven, benieuwd
wat dat morgen gaat geven.
Toch is even checken wanneer dat WK hier nu net plaatvindt,
al is dat misschien nog wat overmoedig.
|
Maar 't was echt superplezant!
