Slow day, mag wel eens, gisteren was er twee waard. ’t Is al bijna middag als we het pand verlaten. We gaan uit lunchen. Dichterbij dan verwacht is een eettent waarvan de stoofpotjes de hemel in worden geprezen. Stoofpotjes? Da’s nieuw hier, dat komt niet van de grill. Eens daar blijkt dat er alleen grilldinges verkocht worden en geen stoofpotjes. Den tijd van ’t jaar zeker. Demonstratief staan we op en zoeken iets anders. We gaan terug naar dat van eergisteren, het eten is er niet speciaal maaáar er is internet beschikbaar die druppelsgewijs tot in België doorsijpelt. We bloggen erop los. Komt ni af dat het onze fout is als ge er ’s morgens niet goed uitkunt.

Ondertussen zijn de tactieken om alsnog aan een Chileense wicked camper te geraken er enkel maar driester op geworden. Ongegeneerd ben ik van asskissing overgegaan naar stalking tot nu omkoperij. Het laat telkens een wrange nasmaak en nee, ik ben er niet fier op een Chileens bediende te e-molesteren, maar het doel heiligt de middelen…   …  Ik vraag me af of Jorge kinderen heeft...

We hebben een inventaris gemaakt van onze ijskast en verzinnen een avondmaal waarin zoveel mogelijk van de aanwezige ingrediënten kunnen worden ingedraaid. Morgen gaan we naar Chili, is toch alleszins de bedoeling als we op de bus meekunnen, en aan de grens doen ze vervelend over voedingswaren, vandaar.

We pikken onze was op. Die wordt vlot teruggevonden, altijd een opluchting,… maar waar zijn onze zakken waarin de was zat gebleven? Even informeren. Ah die hebben de droogkast niet overleefd. De kadavers worden tentoongesteld. Inderdaad, hier vervoer je niets meer in. Er zijn zowaar gaten in gesmolten. De dame geeft ons, verveeld om de situatie, twee nieuwe zakken mee.

De rest van de namiddag wordt doorgebracht in het gezelschap van hoofdinspecteur Guido Versavel en commissaris Pieter Van In. Gelukkig loopt alles goed af.

Rest ons nog de opdracht de ijskast leeg te krijgen en in te pakken.

Morgen vroeg dag.