Gisterenavond nog snel telefonisch kunnen boeken. Enkel en
alleen omdat Ruth vloeiend Indispaans spreekt. Als gewone sterveling krijg je
dat niet voor elkaar. Dan kan je naar het dorp afzakken om de voucher te gaan
ophalen. Ik voel me hier zwaar gehandicapt. Ge kunt hier beter een arm kwijt
zijn dan geen Spaans te spreken. Een eenvoudige begroeting in de kruidenierszaak
heeft al snel iets weg van de paringsdans van de Gruis. Hola, buenos dias, Hola, que tal, muy bien y tu?, muy bien, mucho calor si?
Anders dan bij ons.
Soit tegen 8h15 zijn we op pad richting Bariloche en op tijd
staan we aan het reisbureau. Een 10-tal lotgenoten worden opgepikt dan mag
iedereen zich kort voorstellen. Wat voor ons op het eerste zicht allemaal verre
buren leken zijn toch nog meer verschillend dan gedacht. Een dame uit Mexico, wat toeristen uit Baires een
handvol Brazilianen. Die lijken in grote getalen af te zakken en dan wordt de
stad door hen zelf herdoopt naar Braziloche.
De eerste halte op de trip is de Cerro Campaneiro. Via een
stoeltjeslift worden we naar boven gebracht en van daaruit hebben we een wijds
uitzicht over het Nahuel Huapi-meer en de omliggende natuur. Uitzichten van boven
op een berg, echt iets voor ons. Dit doen we hier wel met nog zon 200 andere
toeristen die ons vergezellen tot boven, dus de stilte en sereniteit van hoog
op een berg zijn deze keer ver zoek. We mogen een half uurtje vrij rondlopen en
worden dan beneden weer aan de bus verwacht. Snel snel want we zijn al laat
roetsjen we terug naar beneden, om dan met zn allen nog 20 minuten in de bus
te kunnen zitten wachten op 1 koppel dat het niet begrepen had. Zen
.
We krijgen onderweg een uitgebreide uitleg over het ontstaan
van Bariloche, uitsluitend in het Spaans natuurlijk. Ruth doet eerst nog de
moeite om te vertalen maar eens ik aan het snurken ga, geeft ze het op. Zon
busrit, it never fails.
Het eindpunt van de trip is het Llao Llao-hotel, niet te
verwarren met de gelijknamige lokaal gestookte laotiaanse drank waar je ter
plekke blind van wordt. Het hotel ligt in een uniek landschap tussen de bergen
en is danig exclusief, niet echt geschikt voor ons reisbudget. Zelfs Bill
Clinton zou hier overnacht hebben (met Monica Lowinski zegt onze gids tot grote
hilariteit van de hele bus).
Na een kleine misverstand tussen een aantal deelnemers over
het al dan niet hebben van vaste plaatsen in de bus, keren we rustig terug naar
ons klein paradijsje.
Vanavond staat er verse zalm op de menu, hier vlakbij is een
viswinkel en die maakte er reclame voor. We passeren net als ze terug opengaat,
ah nee, de verse zalm is er pas om 18u. No problem, we moeten toch nog even
langs de supermarkt. Om 18u15 staan wij daar terug, ah nee, de verse vis is er
nog altijd niet, kom binnen een uur nog es terug (met zon blik van die menen
dat echt of wat?). Wij geven niet af en een uur later doe ik opnieuw een
poging, en jawel, er is zalm verschenen. Diepgevroren weliswaar. En met de
commentaar jullie hebben echt wel zin in zalm eh?. Ok, het heeft even geduurd
eer het beest zich liet ontdooien maar smaken deed het in elk geval.








|