Volgens een briefje in onze hostel wordt er elke maandag een gratis wandeling met gidsen georganiseerd van aan de tourist office richting Piedra del Aguila. Ja, dat willen wij wel meedoen. Om half 10 zijn we aan de tourist office, geen kat te bespeuren. Binnen weten ze van niets. Echt verbaasd zijn we niet, we hadden al zo’n voorgevoel dat die informatie niet 100% betrouwbaar zou zijn. Maar, niet getreurd, we kunnen die wandeling ook zelf doen natuurlijk. De tourist office legt ons uit hoe we er geraken, ’t staat allemaal goed aangeduid met bordjes. - Yeah right -. We wandelen het dorp uit en zowaar, bij de eerste splitsing staat inderdaad een pijl. De Chileense wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ondertussen nog een eenzame wandelaar opgepikt die ook niet zoveel vertrouwen heeft in bordjes en liever met ons meewandelt. Bij de volgende splitsing staat er weer een aanwijzing. Onze vreugde kan niet op. Onze eenzame neemt iets minder tijd voor foto’s onderweg en gaat uiteindelijk alleen voort. 1 km verder is er terug een splitsing en daar begint het, tirez votre plan, geen pijlen meer. Laten we er dan maar van uitgaan dat dat inhoudt dat we niet moeten afslaan. De richting klopt alvast (een mens moet wel in zijn achterhoofd houden dat er hier geen zekerheden meer zijn en de zon ’s middags dus in het Noorden staat).

We klimmen op ons gemak gedurende 1,5h via een rotsweg naar boven en dan zien we de Arendsrots hangen. De wolken zijn ondertussen terug opengebroken en gestegen en de uitzichten op de omliggende toppen zijn verbluffend. Door de neerslag van gisteren is er op de toppen nog wat extra sneeuw bijgevallen. Volgens het beperkte kaartje dat we meekregen, moeten we onder de rots door en dan langs achter de rots benaderen. We blijven het pad bestijgen en komen uiteindelijk op een soort van plateau met prachtige vegetatie en een oorverdovende stilte. Maar we zijn wel helemaal uit de richting. De rots ligt nu een heel stuk achter ons. Hmm, dan toch een afslag gemist? We keren op onze stappen terug en vinden een klein paadje, of een uitgedroogd beekje of een schapenweggetje, wie zal het zeggen. We volgen het een stuk en dan zien we de rots van dichterbij, we zien er zelfs mensen op staan, maar het pad loopt dood.

We keren op onze stappen terug en hopen dat we onderweg toch nog een zijpad tegenkomen. Opeens horen we een vreemd gebrul, we kijken mekaar aan, nee, dat klinkt niet als een schaap, zouden hier puma’s rondlopen? Hoe brullen die juist? We weten dan al wel hoe we ons in zo’n geval moeten gedragen maar als het even kan, toch liever niet hoor. Enne, waar zijn de Nike-sporen van onze eenzame wandelaar gebleven? Was dat daarnet geen afgeknabbeld mensenbot op de grond? Ongetwijfeld. Ons tempo wordt onbewust iets opgedreven als we verder wandelen. Er verschijnt echter geen bruikbaar zijpad en uiteindelijk komen we terug uit onder de rots. Geen idee hoe je daarboven moet geraken. Enfin, genoeg moeite gedaan, waarschijnlijk hadden we toch niet helemaal bovenaan durven staan. En we hebben dezelfde uitzichten gehad, hoeveel mooier kan het daar zijn troosten we onszelf.

Heel de trip terug bergaf, naar goede gewoonte de voeten verfrissen in een koele bergrivier en dan een welgekomen bord pasta en een douche.

Woensdag gaan we hier weg, richting Coyhaique. De enige bus vanuit dit dorp rijdt op vrijdag hebben we ondertussen uitgezocht. Op woensdag is er enkel een bus die passeert in een dorpje zo’n 80 km hier vandaan. Dat lijkt ons helemaal niet zo onoverkomelijk, gewoon tot daar gaan en opstappen. Ah nee, want dan heb je geen ticket. En blijkbaar kan je hier in het dorp geen ticket kopen voor een bus die hier niet passeert. En de busmaatschappij heeft ook geen online verkoop… Lastig… Ik ga ten rade bij Adriana. Dit werkt zo: vandaag geven we het geld voor de volledige rit af in een hostal een paar deuren verder (er is geen korting voor opstappers halverwege). Dat geld gaat vanavond met een bus naar god weet waar. Morgen komt een andere bus langs dit dorp met onze tickets. Klinkt logisch, praktisch, modern en totaal realiseerbaar…

Ik heb het akelige gevoel dat we beter een Chileense postduif hadden ingeschakeld.