Normaal is er privé-vervoer voorzien door het reisbureau naar
het startpunt van onze excursie, maar nu niet. Geen probleem, met de bus
geraken we er ook. Dat wil wel zeggen vroeg opstaan. Snel lunchpakket gemaakt,
te voet naar de busterminal en om 7u45 staan we aan het loket voor de
bustickets. Als het aan ons is, zegt de verkoper dat de bus volzit en hij geen
tickets meer kan verkopen. Jamaar, wij hebben wel betaald voor een uitstap hé!!
En de bus van 8u is de enige bus die in de voormiddag naar het park rijdt, de eerstvolgende
is pas om 15u. Lastig, onze safaribootje meert af om 11h30. Een aantal
Argentijnen achter ons zitten in hetzelfde schuitje, dus we kunnen de druk wat
opvoeren. Uiteindelijk komt er een compromis uit de bus op zn Zuid-Amerikaans.
We moeten 2 straten verder op de hoek gaan staan wachten en dan neemt hij ons illegaal
mee. t Kan ons niet schelen hoe, als we er maar geraken want anders zijn we
onze uitstap kwijt. Desnoods gaan we met de taxi.
We placeren ons samen met de Argentijnen op de hoek en een
half uur later komt hij aangereden. Elke stoel blijkt inderdaad bezet. Als dit de
enige manier is om in de voormiddag in het park te geraken, wie voorziet er dan
in godsnaam 1 bus met maar 30 zitjes?
Zoals beloofd mogen we mee, al is het rechtstaand in het
gangpad. Ons uitzicht tijdens deze trip beperkt zich dan ook tot het
gestoffeerde dak van de minibus.
Na 1,5 uur rijden stopt de bus aan de ingang van het park.
Gelukkig moeten er hier een paar mensen uit en kunnen wij een zitplaats
bemachtigen. Oef, even de stramme benen rust geven. Het aantal nieuwe mensen
dat opstapt is ongeveer het dubbele en de bus zit ondertussen letterlijk tot aan
de nok vol. Dat weerhoudt onze Argentijnse medemens er totaal niet van om
rustig zijn thermos warm water boven te halen en de maté-verslaving wat te
onderhouden. Memorabele rit, zeker eens de asfalt stopt. Nu nog flink een uur
over gravel.
Het allerlaatste stuk tot aan de boot moeten we te voet
afleggen via een educatief aangelegd wandelpad. Door alle rompslomp met de bus
zijn we al redelijk laat dus we sjezen erdoor. Tickets valideren, schoenen in
de javel dopen (niet helemaal goed begrepen wat het nut daarvan was) en dan de
boot op. We worden ge-entertained door de crew, iemand van de gasten wordt
opgetrommeld om de veiligheidsinstructies uit te beelden en hij doet dat met
veel overgave zoals een echte stewardess, hilariteit alom.
Off we go, een uurtje varen tot onder een gletsjer. De
beelden zijn
tja een beetje zoals op de fotos hé. En dan, het hoogtepunt van
de trip zijn de, u raadt het al, alerces (lariksen in het NL). Deze bomen
worden heel hoog en vnl heel oud, er staat een exemplaar dat 2600 kaarsjes moet
uitblazen op zijn verjaardag. Al bij al goed dat ze zo oud worden want ze zijn
langs de trage kant. In een goed jaar neemt hun diameter ongeveer 1mm toe. Een
knaap van 30 jaar oud is dan nog maar een twijg van 3cm doorsnee. Ik ken Bonzaï-exemplaren
die ijveriger zijn. Na 2600 jaar echter
.
We worden via borden gewaarschuwd voor pumas hier aanwezig.
Mike leest wat te doen
a)
om een ontmoeting met een puma te vermijden
b)
als je toch een puma tegenkomt
c)
als er eentje agressief uithaalt
Hij onthoudt voornamelijk dat je kleine kinderen eerst op de
arm moet nemen en daarna, als de situatie lijkt te ontaarden, de kinderen moet
wegwerpen. Hopelijk komen we geen Puma tegen, we hebben geen kinderen te gooi,
besluit hij. Misschien moet er nog wat aan het Spaans gesleuteld worden.
Er is een wandeling voorzien doorheen het woud onder
begeleiding van natuurgidsen. Op de boot wordt beleefd gevraagd Hay alguien
que no habla español?. Hier Si' op antwoorden is even hard gelogen als Ja op
Slaap jij al?. Slim gezien van die
mannen, zo moeten ze nooit in het Engels gidsen. Resultaat is wel dat de 2u
durende natuurwandeling volledig in het Spaans gebeurt, zelfs ik geef het na
een uur op, veel te uitgebreid.
Tegen 16u30 zijn we terug aan ons vertrekpunt en dan rest
ons niets anders dan te wachten tot 18u op de eerste minibus die terug naar
Esquel gaat. Niet dat er nog veel volgen, om 18u45 is de volgende en meteen de
laatste. We zijn de eersten en dat verzekert ons van een zitplaats. Want Argentijnen
zijn zeer hoffelijk, het principe first come first serve wordt hier heel strikt
toegepast als het op aanschuiven aankomt. Aan een bushalte vraag je standaard
wie de laatste is en pas na die persoon stap je zelf op. Het gaat zelfs zo ver
dat als er iemand van de bus stapt, de bestuurder roept dat persoon X die als
eerste geen plaats meer had, die plek mag innemen. Oei en vanmorgen zijn wij
gewoon gaan zitten omdat de plekken vlakbij ons vrijkwamen. Foutje.
Na onze halte zit het busje, tja, vol. Aan de volgende halte
staat een groep van 7. Na veel gediscussieer mogen die mee in het gangpad. Aan
de volgende halte staat een groep van 10 met heel hun hebben en houden, die
mogen niet meer mee en moeten wachten op de volgende bus. We hebben medelijden,
ze zien er doodmoe uit en volledig bestoft. Als je dan al een uur op je busje
wacht wil je graag mee. En zo gaat het bij elke halte weer verder tot in
Esquel.
Nog snel snel onze vuile was thuis ophalen, snel snel
internetten in het enige etablissement waar die effectief werkt (jeuj,
slaapplaats in Futaleufú is bevestigd), snel snel naar de winkel en tegen 22u
kunnen we aan onze kook beginnen. Helemaal op Argentijns schema maar voor ons
voelt het nog altijd aan als eten in het midden van de nacht.
Het was me het dagje wel. Vanmorgen om 7u20 vertrokken en om
20u30 terug in huis. En dat allemaal voor een Spaanse les van 4uur. Niet
normaal. Onze goesting om morgen in het park te gaan hiken (waarbij we heel die
cirque terug moeten doorstaan met hetzelfde vervoer) neemt zienderogen af. Het
is ook te zot voor woorden. Esquel mag dan wel omschreven worden als dé gateway
tot het natuurpark, de voorzieningen ontbreken volledig. Nergens een
wandelkaart te verkrijgen, zonder eigen auto ben je meer dan een halve dag aan
transport kwijt en als je de bus neemt ben je niet zeker of je er geraakt, laat
staan terug weggeraakt
Een hop-on
hop-off bus zou hier niet slecht zijn, zodat je van het ene punt naar het
andere kan. En vnl, de frequentie van de bussen drastisch verhogen.
Enne, dat hiken van morgen, dat gaat niet door. Dat laten we
even zo. We zullen wel wat blog schrijven en zo.





|