Normaal is er privé-vervoer voorzien door het reisbureau naar het startpunt van onze excursie, maar nu niet. Geen probleem, met de bus geraken we er ook. Dat wil wel zeggen vroeg opstaan. Snel lunchpakket gemaakt, te voet naar de busterminal en om 7u45 staan we aan het loket voor de bustickets. Als het aan ons is, zegt de verkoper dat de bus volzit en hij geen tickets meer kan verkopen. Jamaar, wij hebben wel betaald voor een uitstap hé!! En de bus van 8u is de enige bus die in de voormiddag naar het park rijdt, de eerstvolgende is pas om 15u. Lastig, onze safaribootje meert af om 11h30. Een aantal Argentijnen achter ons zitten in hetzelfde schuitje, dus we kunnen de druk wat opvoeren. Uiteindelijk komt er een compromis uit de bus op z’n Zuid-Amerikaans. We moeten 2 straten verder op de hoek gaan staan wachten en dan neemt hij ons illegaal mee. ’t Kan ons niet schelen hoe, als we er maar geraken want anders zijn we onze uitstap kwijt. Desnoods gaan we met de taxi.

We placeren ons samen met de Argentijnen op de hoek en een half uur later komt hij aangereden. Elke stoel blijkt inderdaad bezet. Als dit de enige manier is om in de voormiddag in het park te geraken, wie voorziet er dan in godsnaam 1 bus met maar 30 zitjes?

Zoals beloofd mogen we mee, al is het rechtstaand in het gangpad. Ons uitzicht tijdens deze trip beperkt zich dan ook tot het gestoffeerde dak van de minibus.

Na 1,5 uur rijden stopt de bus aan de ingang van het park. Gelukkig moeten er hier een paar mensen uit en kunnen wij een zitplaats bemachtigen. Oef, even de stramme benen rust geven. Het aantal nieuwe mensen dat opstapt is ongeveer het dubbele en de bus zit ondertussen letterlijk tot aan de nok vol. Dat weerhoudt onze Argentijnse medemens er totaal niet van om rustig zijn thermos warm water boven te halen en de maté-verslaving wat te onderhouden. Memorabele rit, zeker eens de asfalt stopt. Nu nog flink een uur over gravel.

Het allerlaatste stuk tot aan de boot moeten we te voet afleggen via een educatief aangelegd wandelpad. Door alle rompslomp met de bus zijn we al redelijk laat dus we sjezen erdoor. Tickets valideren, schoenen in de javel dopen (niet helemaal goed begrepen wat het nut daarvan was) en dan de boot op. We worden ge-entertained door de crew, iemand van de gasten wordt opgetrommeld om de veiligheidsinstructies uit te beelden en hij doet dat met veel overgave zoals een echte stewardess, hilariteit alom.

Off we go, een uurtje varen tot onder een gletsjer. De beelden zijn… tja een beetje zoals op de foto’s hé. En dan, het hoogtepunt van de trip zijn de, u raadt het al, alerces (lariksen in het NL). Deze bomen worden heel hoog en vnl heel oud, er staat een exemplaar dat 2600 kaarsjes moet uitblazen op zijn verjaardag. Al bij al goed dat ze zo oud worden want ze zijn langs de trage kant. In een goed jaar neemt hun diameter ongeveer 1mm toe. Een knaap van 30 jaar oud is dan nog maar een twijg van 3cm doorsnee. Ik ken Bonzaï-exemplaren die ijveriger zijn. Na 2600 jaar echter….

We worden via borden gewaarschuwd voor puma’s hier aanwezig. Mike leest wat te doen …

a)      om een ontmoeting met een puma te vermijden

b)      als je toch een puma tegenkomt

c)       als er eentje agressief uithaalt

Hij onthoudt voornamelijk dat je kleine kinderen eerst op de arm moet nemen en daarna, als de situatie lijkt te ontaarden, de kinderen moet wegwerpen. Hopelijk komen we geen Puma tegen, we hebben geen kinderen te gooi, besluit hij. Misschien moet er nog wat aan het Spaans gesleuteld worden.

Er is een wandeling voorzien doorheen het woud onder begeleiding van natuurgidsen. Op de boot wordt beleefd gevraagd ‘Hay alguien que no habla español?’. Hier ‘Si' op antwoorden is even hard gelogen als Ja op ‘Slaap jij al?’.  Slim gezien van die mannen, zo moeten ze nooit in het Engels gidsen. Resultaat is wel dat de 2u durende natuurwandeling volledig in het Spaans gebeurt, zelfs ik geef het na een uur op, veel te uitgebreid.

Tegen 16u30 zijn we terug aan ons vertrekpunt en dan rest ons niets anders dan te wachten tot 18u op de eerste minibus die terug naar Esquel gaat. Niet dat er nog veel volgen, om 18u45 is de volgende en meteen de laatste. We zijn de eersten en dat verzekert ons van een zitplaats. Want Argentijnen zijn zeer hoffelijk, het principe first come first serve wordt hier heel strikt toegepast als het op aanschuiven aankomt. Aan een bushalte vraag je standaard wie de laatste is en pas na die persoon stap je zelf op. Het gaat zelfs zo ver dat als er iemand van de bus stapt, de bestuurder roept dat persoon X die als eerste geen plaats meer had, die plek mag innemen. Oei en vanmorgen zijn wij gewoon gaan zitten omdat de plekken vlakbij ons vrijkwamen. Foutje.

Na onze halte zit het busje, tja, vol. Aan de volgende halte staat een groep van 7. Na veel gediscussieer mogen die mee in het gangpad. Aan de volgende halte staat een groep van 10 met heel hun hebben en houden, die mogen niet meer mee en moeten wachten op de volgende bus. We hebben medelijden, ze zien er doodmoe uit en volledig bestoft. Als je dan al een uur op je busje wacht wil je graag mee. En zo gaat het bij elke halte weer verder tot in Esquel.

Nog snel snel onze vuile was thuis ophalen, snel snel internetten in het enige etablissement waar die effectief werkt (jeuj, slaapplaats in Futaleufú is bevestigd), snel snel naar de winkel en tegen 22u kunnen we aan onze kook beginnen. Helemaal op Argentijns schema maar voor ons voelt het nog altijd aan als eten in het midden van de nacht.

Het was me het dagje wel. Vanmorgen om 7u20 vertrokken en om 20u30 terug in huis. En dat allemaal voor een Spaanse les van 4uur. Niet normaal. Onze goesting om morgen in het park te gaan hiken (waarbij we heel die cirque terug moeten doorstaan met hetzelfde vervoer) neemt zienderogen af. Het is ook te zot voor woorden. Esquel mag dan wel omschreven worden als dé gateway tot het natuurpark, de voorzieningen ontbreken volledig. Nergens een wandelkaart te verkrijgen, zonder eigen auto ben je meer dan een halve dag aan transport kwijt en als je de bus neemt ben je niet zeker of je er geraakt, laat staan terug weggeraakt…  Een hop-on hop-off bus zou hier niet slecht zijn, zodat je van het ene punt naar het andere kan. En vnl, de frequentie van de bussen drastisch verhogen.

Enne, dat hiken van morgen, dat gaat niet door. Dat laten we even zo. We zullen wel wat blog schrijven en zo.