We zijn hier nog tot de 6^e en we willen a) onze tijd hier zo zinvol mogelijk proberen door te brengen b) plannen wat we na de 6^e gaan doen.

Esquel is dé uitvalsbasis om de Los Alerces te bezoeken, het volgende nationale park dat bulkt van hoge pieken, oneindig diepe meren en ongerepte natuur, kortom een toplocatie om een camper te parkeren voor de nacht. Morgen gaan we op daguitstap met een boot de meren op om zo tot diep in het park te kunnen doordringen. De dag erna gaan we op eigen houtje hiken en dan gaan we naar Chili.

Dus, Tante Sidonia vertrekt op reis en ze neemt mee: tickets voor de daguitstap, busuren voor Chili, een boeking voor een nieuwe verblijfplaats in Chili, Chileense pesos, Lonely Planet van Chili, wandelkaart voor het park.

Om aan al die dingen te geraken laten we ons informeren bij, u raadt het al, den Toerist Info. We worden behulpzaam geholpen en voor al onze vragen worden we doorverwezen naar plaatsen waar ze ons aan de betreffende artikelen kunnen helpen. Bon, En route.

Als we de Tourist Info willen uitbenen staat er achter mij een gladde jongen in maatpak een monoloog tegen de camera te reutelen. Daarom was de toerist-agent heel de tijd van zijn melk, we vonden hem al zo afwezig. Ik probeer behendig buiten te geraken zonder door het beeld te moeten lopen. Het ontgaat de gladjanus niet en hij komt af. Met mijn Spaans? bedenk ik, dat gaat hier een heel boeiend gesprek worden. De man heeft al snel door dat mijn Spaans nog een beetje roestig is en schakelt snel over naar het Engels. Onze nationaliteit wordt achterhaald en hij vraagt of ik de peoples of Argentina even in het Flemish wil begroeten. Ah, dat zal wel lukken. Ik schud iets weinig creatiefs uit mijn mouw en spreek de natie toe. Ruth wordt gevraagd mijn gevleugelde woorden te vertalen maar dat gaat maar stuntelig, een knalrood hoofd is uiteraard het resultaat. We ronden af en stappen de toerist info uit. Pfft, wat was dat? Dus vanavond allemaal zappen naar de Argentijnse Channel 4, volgens mij gaan we daar te zien zijn.

Nog een beetje verbouwereerd door de gebeurtenissen proberen we de verkregen informatie terug op een rijtje te zetten. Help, de gladjanus komt ook net buiten en onze richting uit. Zonder draaiende camera dit keer. Hij knoopt opnieuw een gesprek aan en vraagt naar onze plannen. Naar Chili antwoorden we in koor. Naar Futaleufú om specifiek te zijn. Geen nood, ik heb de naam al een tiental keren ingetikt en hij blijft nog niet hangen. De reporter kent het stadje/dorp blijkbaar en glundert dat daar dit weekend de wereldkampioenschappen rafting worden gehouden. Echt? Boehoehoe, wij gaan daar noooooit een slaapplaats vinden.

Niets van de toerist informatie lijkt te kloppen. We hebben al tweemaal de ganse stad doorkruist en hebben niks van de items die we nodig hebben. Uitgezonderd dagtickets voor onze uitstap morgen. Dat hadden we op eigen houtje uitgevogeld. Een beetje Internet her en der zou ook al wonderen doen. We zoeken een internetcafé, vinden dat niet, dan maar een cafetaria induiken waar op staat dat ze Wifi hebben, we moeten toch lunchen. Warempel het wonder volstrekt zich, de wifi is inderdaad aanwezig en we kunnen surfen. We sturen enkele mailtjes de grens over om te informeren of ze nog plek hebben voor ons. Nu fingers crossed. Op weg naar huis begint het te regenen. Da’s lang geleden, sinds onze onweerslanding in Bariloche.

En zo is deze dag ook weeral snel gepasseerd.

Foto: zonsondergang bij volle maan