Na 2 dagen tocht tijd voor recup. We proberen het vervolg van de reis een beetje in kaart te brengen. Er zijn nog een aantal dingen die we hier in de omgeving van Bariloche willen doen, maar we moeten eerst een andere overnachtingsplaats zoeken. Uiteindelijk vinden we een kleine woning via de Air B&B website voor een aantrekkelijke prijs. We doen de online reservatie-aanvraag en dan is het afwachten geblazen. Hopelijk komt dat goed anders hebben we morgen geen slaapplaats. Ook voor het vervolg van onze Argentinië-Chili trip zoeken we alternatieve manieren van transport, ook daar wachten we nog op antwoord. Spannend, toch?

De rest van de zondag kuieren we nog wat langs het meer en door het centrum van Bariloche als een doorgewinterd Argentijn. Het weer is aangenaam, goed zonneke, mensen liggen op het strand of nemen een duik in het meer. Wij doen een terraske. Zoals steeds wordt Mike regelmatig tegengehouden voor de meest uiteenlopende en vreemde vragen, zoals op een wandeling ‘is dat wit daar een steen of sneeuw?’ of ‘waar is de straat om te liften?’, waarbij hij als enig antwoord zijn schouders kan ophalen.

Steen? Sneeuw? Una paloma blanca?

foto's redderhuisje Miami style, baywatchers, fútbol

25-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Een must see  als je hier in de regio bent. Beetje op snelheid brengen. De Cerro Tronador is een luie vulkaan waarop zich een immense gletsjer heeft ontwikkeld, in de zomer smelt die gletsjer af en knallen de ijsmassa’s langs een rotswand naar beneden. Dit continue gedonder heeft de berg zijn naam gegeven. Geef toe, dat wil je gezien hebben.  Uit gemakzucht tekenen we in op deze standaard excursie die hier aangeboden wordt. Misschien niet zo’n slecht idee om met een gids te gaan stappen met onze wandeling van gisteren in het achterhoofd.  Bottinekes vastgesjord en op tijd aan het oppikpunt, off we go. We worden met 10 andere in een minibusje geladen dat ons tot aan Pampa Linda brengt, het startpunt van onze tocht. Dat ligt midden in het Nahuel Huapi National Park. Een natuurpark vol idyllische bergen en meren van wel 7500 km2 groot. Onze gidse stelt zich voor en belooft onderweg de route van de nodige commentaar te voorzien. Mislukt, ze slaapt al na een kwartiertje rijden. Ook nog een job die ik zou kunnen overwegen.

Na een half uurtje zijn we bij één van de toegangswegen van het park en betalen we de parkwachter een fee om toegang te krijgen. Vanaf dan rijden we op een stoffige gravelweg, 1,5h tot aan Pipa Lampa, schudden voor gebruik.

Onze gidse heeft een aangeboren talent voor flink geschud Bergspaans. Zij opent de mond halfweg, produceert één universeel geluid dat het midden houdt tussen alle klinkers en lispelt daar de helft van de noodzakelijke medeklinkers tussen. Ik versta er geen jota van.

Uit de reactie van de groep maak ik op dat we vetrokken zijn. Ik slof erachteraan, een tocht over een stoffig pad dat voornamelijk door het bos gaat. De bomen in deze vallei worden op natuurlijke wijze beschermd. Ze zijn immens, tot wel 1500j oud laten we ons vertellen. Nog iets ouder en JC had hier zijn eigen plankskes kunnen komen kiezen, bedenk ik. De naam van de reuzen werd ook meegegeven maar daar zijn we niet uitgeraakt. Blijkbaar staan er ook  varianten van in Tasmanië en Nieuw-Zeeland. Nu dat ze het zegt lijken we ze te herkennen. Na twee uur bossen openbaart de rotswand met overhangende gletsjer zich vlak voor ons. Wauw, hier lunchen we. We nemen wat foto’s, ’t is erg indrukwekkend maar het gedonder blijft uit. Één keer zien we een blok ijs ter grote van een koelkast zich naar beneden werpen. Eerst spat het uitéén en pas later hoor je de donder galmen tegen de rotswanden. Ferm. We keren op onze passen terug het bos in. We kunnen het niet meer zien maar we horen hoe ijs zich krakend losrukt en dan stilte, iedereen houdt halt, seconden lang, tot een  knallende donderslag ons vermoeden bevestigt. We horen de knal uitsterven in de echo’s. Aan het geluid op te maken vermoeden we dat dit een ijsmassa ter grote van een auto moet geweest zijn. 

1,5 uur later staan we terug aan Papi Lampi. We klauteren terug de minibus in en rijden al hink-stap-springend het park uit. Dat zal mijn rug geweten hebben. Blij dat we de tour geboekt hadden, ’t was de moeite waard.

24-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze eerste echte wandeling in de Andes staat vandaag op het programma. Met de lokale bus hotsen en botsen we door haarspeldbochten tot aan het skigebied Cerro Catedral. Daar nemen we 2 kabelliften helemaal tot boven en daar begint de wandeling. Eerst een stevige klim tot op een kam van waaruit we een ongelooflijk prachtig zicht hebben op het Nahuel Huapi-meer en de omliggende bergen, veel nog met sneeuw op de toppen. En dan wandelen we ongeveer op gelijke hoogte langs een steile bergwand. Het pad is moeilijk, bestaat meer uit grid en losliggende steentjes dan iets anders, is heel smal, moeilijk te vinden en het zicht in de dieperik is… heel diep. Eén uitschuiver en dat komt niet goed. Een eindje verder moeten we dan ook nog op handen en voeten over losliggende rotsen beginnen te klauteren, nog steeds met die lonkende afgrond naast ons, ik ben totaal niet op mijn gemak. Als heel die steenmassa begint te schuiven… ik krijg mijn bibberende benen niet meer onder controle en kom geen meter meer vooruit. We hebben ook geen idee of het pad gaat beteren en in het terugkomen moeten we hier weer over. Na rijp beraad (en vnl omdat ik niet meer verder wil/durf/kan) besluiten we om dan maar op onze passen terug te keren. Met veel moeite het eerste stuk terug overwonnen en 1,5 uur na ons vertrek staan we terug aan de kabelbaan. Ik lees nog even terug wat er in onze wandelgids staat ‘a well-trodden path with minimum hand climbing’, daar stel ik mij toch iets anders bij voor. Hopelijk is de trekking van morgen met gids niet van hetzelfde kaliber.

Foto’s: van de wandeling

23-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De titel dekt de lading, weer tijd voor grote schoonmaak van de kleding en om planning voor de komende dagen op te maken. We boeken een wandeling in de Cerro Tronador met een gids, kopen een buskaart om overal te geraken, we overwegen om een auto te huren maar na het zien van de  prijzen is de goesting rap over. Er moet nieuwe zonnecrème gekocht worden en dat verloopt als volgt:

o   Kies uw zonnecrème

o   Ga naar de kassa, geef uw zonnecrème af en krijg in ruil een bonneke met het te betalen bedrag

o   Ga met dat bonneke naar de volgende kassa om uw zonnecrème (die ge niet meer hebt) te betalen

o   Ga met het bonneke dat ge aan deze kassa gekregen hebt naar kassa n° 3 om dat in te ruilen voor uw zonnecrème

Ideaal om de werkloosheid tegen te gaan, 3 man die 1 klant bedient.

’s Avonds beginnen we weer aan de zoektocht naar eten. Het moet gezegd worden dat we eigenlijk niet zo hoog oplopen met het Argentijnse eten. Alle restaurants serveren dezelfde, gigantische porties vlees, pizza’s met louter bodem of smakeloze pasta. Peper gebruiken ze niet en groenten al evenmin. Het resultaat is dat we soms liever een zak chips zouden opentrekken ’s avonds dan op restaurant te gaan. Doet wonderen voor de lijn. We dromen er eigenlijk al een paar dagen van om eens een goei chinezeke te doen. Zal nog effe moeten wachten.

Uiteindelijk kiezen we opnieuw voor een Italiaan, van het betere type volgens de alleswetende reisgids, helemaal aan de andere kant van de stad. Alle andere restaurants hadden rijen wachtenden staan (en dat om 23u, ze eten hier absoluut heel laat). Hilarisch, we doen de menukaart open, exact identiek aan de menu van gisteren. Aha, dan hebben ze hier Gancia, en gisteren zijn we op onze dorst blijven zitten. Dus we bestellen geamuseerd opnieuw 2 Gancia’s als apertief. We zijn benieuwd. Eerste vraag: met appelsiensap? Nee, enkel ijs. Zeker? Ja…, heel zeker. Of misschien met wat citroen? Nee, gewoon met ijs is prima (ne mens moet zich dan serieus proberen te houden). Ok, dienster verdwijnt, Mike zegt, als die nu terugkomt en zegt dat er geen Gancia is, dan ga ik hem persoonlijk halen want ik zie hem van hier staan. Opnieuw wordt er zwaar gediscussieerd, baas erbij geroepen en wij maar gniffelen, af en toe doen we graag moeilijk. En ja hoor, daar verschijnen zowaar 2 glazen met één of ander gelig goedje wat hier voor Gancia doorgaat en ijsblokjes. En met de opmerking, hier, op een bordje apart, toch nog wat citroen om erbij te doen.  …? Dubbel gaan gewoon. Gracias, het smaakt.

Na het eten lopen we nog eens terug langs het caféke van gisteren, er is opnieuw een groepje aan’t spelen dus we springen nog eens binnen. Het moet gezegd zijn, respect voor de zangeres om voor een vol café zo luid zo vals te zingen. We hebben dan ook mogen genieten van de allervreemdste versie van Should I stay or should I go die ooit gebracht is. En da café uit zijn dak. De drankjes die we gisteren bestelden zijn vandaag ineens een euro duurder, allé toch even want bij bestelling n° 2 gaat er dan weer een halve euro af. Strange country.

Foto’s: none, niemand zet zijn vuile was op het internet

22-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze sympathieke uitbater van het appartementje waar we verbleven brengt ons tegen een zacht prijsje tot aan de luchthaven. Tijdens de rit komen we meer te weten over de man zijn leven dan we  willen en hoe enthousiaster hij praat hoe trager hij rijdt. Nog even en hij zet het ding in achteruit. Eens we het dorp/stadje uit zijn is er geen bebouwing meer langs de weg, enkel jungle. Het valt me opnieuw op hoe dicht de begroeiing wel is. Hier een bosspel doen zou een redelijk stationaire bedoening zijn. Buske stamp bv…, komt helemaal goed. We komen terug aan bij onze hacienda, checken in, security check, boarden en weg. 1h45 tot we in terug aan ons monument/luchthaven zijn, Buenos Aires. De grote fles water kan zonder enig probleem gewoon mee.  Hier geloven ze nog dat er geen enkele terroristische dreiging van een liter water kan uitgaan. Bagage ophalen en aan de andere kant van de terminal opnieuw inchecken voor de volgende vlucht. Het is pas bij het overvliegen van het land dat je een inschatting kan maken hoe immens Argentinië wel is. Het 8^e grootste land met ’maar’ 40 milj inwoners. 3 daarvan wonen in BA. Straten lijken als met een lat getrokken tot in de horizon. Ik voel me klein en wat verloren. Na 2h zetten we de daling in. Allé ja, ‘we’?, ik doe voornamelijk niets buiten mijn riem vastsjorren. Dat lijkt nodig voor een keer. We landen tussen de onweerskernen door, de buien vallen als watergordijnen uit de wolken als door een gigantisch vergiet. Het bliksemt langs alle kanten. De ondergaande zon geeft nog wat extra dramatiek aan de wolken alsof dat nodig was. Het vliegtuig gaat hevig tekeer in de turbulentie. We vliegen nog knal door een regenboog. De sfeer in het vliegtuig is dubbel. Gespannen maar onder de indruk. Veel heviger hoeft het voor ons niet te worden.  En dan vlak voor we landen lijken we voorbij het noodweer te zijn en wordt het ding netjes aan de grond gezet.

Hier is niets.

Geen huizen, straten, velden of bossen. Zijn we op de maan? Enkel een luchthaven midden in een dorre vlakte tussen wat heuvels. Erg vreemd. We vergaren onze bagage en fixen een trip naar de stad. Een minibusje dat ons voor onze hostel afzet.  De hostel was prijzig maar de commentaren waren schitterend. Blijkbaar is onze kamer slechts 3x2m en passen er net twee bedjes in. Geen kast, zelfs geen schap, no nothing. Daar heb ik dus te weinig aandacht voor gehad. Ik voel me wat genomen door de  bookingsite. Zo erg is dat ook weer niet, dit zingen we wel 5 dagen uit. We kiezen lukraak een Italiaans restaurant. We hebben zin in een aperitief en er staat Gancia op de menu. We bestellen dat, de ober checkt even met zijn collega of ze dat effectief in huis hebben, geen probleem. 5 Min later de ober terug aan onze tafel, dat is dan toch met appelsiensap? Nee, enkel met een blokje ijs. Zeker? Ja, zeker. Dus enkel met ijs? Enkel met ijs. Ober verdwijnt terug met een ongelovige blik in zijn ogen en dan wordt de bazin erbij geroepen. Er wordt achter onze rug flink gediscussieerd, we voelen al nattigheid en daar komt de ober terug: sorry, we hebben toch geen gancia, iets anders misschien? Daartegen was ons eten er ongeveer dus dat hebben we dan maar gelaten. Hoewel alles in de stad hier duurder is dan bij ons, is het eten absoluut goedkoper.

Als we terug naar onze minikamer slenteren speelt er een Argentijnse band in een alternatieve bar. Even stoppen.

Vliegen, da’s meer iets voor een kaketoe vindt de kariboe.

Foto van BA vanuit de lucht, zelfs vanuit de lucht herken je zo de breedste laan ter wereld

21-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Oef, het was een zware dobber om de foto’s te selecteren, maar ze staan eindelijk online!

Gisterenavond nog een praatje gemaakt met onze buurman Sven-den-Duitser. Onderwerp was bier. Hij vond die Belgische zware bieren maar niks, allemaal bewerkte troep, hij had liever een gewoon licht pils bier, dat is pas puur natuur. Kort gesprek.

Na de foto’s wandelen we tot aan het 3-landen punt. Van daaruit zie je langs de overkant van de Rio Parana Paraguay liggen en langs de overkant van de Rio Iguazu zie je Brazilië. Dat zijn nog eens logische landgrenzen, duidelijk voor iedereen. Puerto Iguazu heeft ook een haven, daar ligt een cruiseschip zonder ramen. Volgens mij is het schip ook niet eens rivierwaardig. In elk geval niet iets waarmee je tot Antarctica zou willen varen.

Straks moeten we onze overnachting betalen en dat kan, zoals meestal hier, enkel cash. Voor alle zekerheid gaan we toch nog wat extra geld afhalen. Damn, zowel bij Macro als bij Banco Nacional Argentina worden geen van onze kaarten aanvaard, met meldingen gaande van ‘uw daglimiet is overschreden’ (straf, nog niks mee gedaan vandaag) over ‘u kan zoveel geld niet afhalen’ (straf, ik wil 50 euro afhalen) tot ‘uw kaart is niet geldig voor deze transactie’ (en waarom niet?). We hebben op zich nog wel genoeg cash om de overnachting te betalen maar dan zitten we droog. Worst case scenario moeten we op goed geluk onze reserve dollars gaan inzetten in het Iguazu Casino.

Enfin, we lopen de tourist info binnen, misschien kunnen die meer helderheid scheppen (de banken zelf zijn gesloten want het is siësta). Zij begrijpen het probleem en sturen ons naar een andere automaat van Macro. Eigenlijk willen we het niet eens proberen maar kom, je weet nooit. We stappen binnen in iets wat er uitziet als een telefooncel en daar gebeurt dan weer een wonder, er komt wel geld uit dat ding! We begrijpen er niets van, bij Macro 1 geen succes, bij Macro 2 om de hoek wel. De ene Macro is de andere blijkbaar niet. Zolang we winnen spelen we verder. Goed zo, we zijn dus weer voor even gesteld.

Vanavond nog een laatste keer zelf koken in ons appartement, dat was hier een zaligheid, en dan morgen hop, 2500km Zuid-Oost naar het koelere Andesgebergte. Daar starten we in Bariloche!

Foto’s: 3-landenpunt, zicht op Paraguay, brug naar Brazilië, luxe cruise-jacht, auto-pont naar Paraguay, siësta voor de bank

20-01-2015 om 22:09 geschreven door Mike & Ruth  

Het is voor iedereen maandag, ook voor ons. De wekker loopt af om 6u. Maar gelukkig niet om te gaan werken. De eerste bus naar de Argentijnse Iguazu Falls vertrekt om 7u10 en die willen we halen. Dat lukt aardig en om 10 voor 8 staan we voor de ingang van het park. Nog even wachten want de deuren gaan pas open om 8u.

Dat vroege opstaan lijkt te lonen. Ipv met de trein tot aan het begin van de trails te gaan, nemen wij de Sendero Verde. Een alternatief wandelpad. We zijn er zo goed als alleen. De vegetatie is hier indrukwekkender dan aan de Braziliaanse kant, subtropisch oerwoud. We zien bijzondere vogels en massa’s vlinders. En natuurlijk de vrijpostige coati’s (Wiki: witsnuitneusbeer). Die zijn er hier in overvloed en mogen vnl niet gevoederd worden want ze kunnen al eens agressief reageren. Zelfs als je iets in een vuilbak wil gooien kijk je best uit, want daar verstoppen ze zich nogal graag.

Na de Sendero Verde kiezen we voor de Paseo superior, waarbij je de watervallen van bovenaf kan aanschouwen. Ook hier zijn we alleen, wat leidt tot Australië-achtige situaties waarbij we goed moeten opletten voor spinnenwebben midden over de weg met grote, enge exemplaren erin. De uitzichten zijn spectaculair, bij elke waterval zou je zo een half uur kunnen blijven staan kijken. Maar we willen verder nu de temperatuur nog dragelijk is.
Als volgende trip kiezen we de Argentijnse kant van de Garganta del Diablo. Daarvoor moeten we een treintje nemen, en daar zijn we niet alleen. Zo’n half uur wachten en 10 min sjokkelen later komen we aan de brug die ons gedurende 1 km over de Rio Iguazu tot aan de Devil’s Throat brengt. Man man, was het gisteren indrukwekkend, dit is helemaal onvoorstelbaar. Je staat echt met je tenen boven de afgrond, dus net boven dat stoppeke van de Schelde. De neveldampen vormen weer een welkome verfrissing. Het fototoestel drooghouden is onmogelijk.

Dan rest er ons nog de Paseo inferior. Van op die weg kan je ook een boot nemen naar een eilandje midden tussen alle watervallen in van waarop je het mooiste uitzicht hebt. Dat wilden we wel doen maar het eiland is afgesloten wegens,… te veel water?  Als we het eilandje zien liggen snappen we het probleem, daar hebben we op dit moment niet echt iets te zoeken. Achteraf lees ik dat het moeilijk is om de meest ideale periode van het jaar te bepalen voor een bezoek. In de winter is de temperatuur beter, is het droger en kan je dus meer paadjes bewandelen, maar zijn de falls niet zo indrukwekkend. In de zomer zie je ze in vol vermogen maar komt er bijgevolg ook meer volk en kan je door de overvloedige regenbuien niet alles doen. Enfin, full steam ahead geniet precies toch wel mijn voorkeur. Wat heeft een mens nu aan dry waterfalls???

Tegen dat we ook deze weg hebben afgelegd is het 14u en zijn we bekaf. Heel de trip terug naar huis en dan een meer dan welkome douche.

Iguazu achter de rug, het was magnifiek. Of het echt nodig is om beide kanten te bezoeken…? Wij vonden de Argentijnse kant mooier, meer natuur en bredere zichten. De Braziliaanse kant zorgde echter voor een impressionante ‘close encounter’. Dus als je tijd hebt, zeker beide kanten doen zou ik zeggen.

Terwijl ik dit zit te typen, gaat de elektriciteit weer vrij variërend tussen de 40 en 230 VAC, dat kan je gemakkelijkst afleiden van de fan, die bij momenten helemaal stilvalt en dan plots heropleeft.

Foto’s zijn voor morgen, Ik ben eens benieuwd of ze kunnen tippen aan jullie fantasie.

19-01-2015 om 20:46 geschreven door Mike & Ruth  

19-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

18-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We staan op tijd op. Der frühe Vogel fängt den Wurm merkt onze buur op als we het pand verlaten. We doorkruisen de halve stad tot aan de bus terminus. We hebben dat juist ingeschat en wij arriveren daar 10 minuten voordat de bus zou afvaren. Toch maar nipt blijkt, we worden wat van’t kaske naar de muur gestuurd bij de ticket sales en de bus is 2 minuten te vroeg weg. Maar kom, we hebben het net gehaald en we hebben niet moeten wachten. Hop richting Brasil, volgens onze informatie moet je op deze bus geen grenspapierwerk doorlopen als je een retourtje hebt om de Iguazu falls te gaan bezoeken. Voor de zekerheid hebben we toch de reispassen bij. Al goed blijkt, aan de grenspost iedereen de bus af en we worden Argentinië uitgestempeld. Het vreemde is dat we in Brazilië wel gewoon binnen mogen zonder checks. En dan nu in één ruk tot aan de Parque Nacional do Iguaçu. De bus af en den aanschuif voor toegangstickets kan beginnen. Hiervoor waren we gewaarschuwd. De rij is meer dan 100m lang. Maar de Brazilianen zijn goed georganiseerd, er zijn voldoende loketten open en een half uurtje later zitten we met ontwaarde tickets in een opengewerkte dubbeldeckerbus die ons tot vlak aan de watervallen brengt. Het lijkt net of we in Jurassic Park op een toer hebben ingetekend. Door de luidsprekers worden we toegesproken door een opgenomen  vriendelijke damesstem die ons meer uitleg geeft over elke halte die de bus aandoet. De junglegeluiden op de achtergrond zijn als sfeerzetting gewoon mee opgenomen. Ik verwacht om elke hoek een grazende Brachiosaurus te zien.

Zowat iedereen stapt af aan de eindhalte.  Hier begint een wandelpad dat verschillende uitkijkplatforms verbindt en je zo tot vlak, vlak bij de watervallen brengt. Het ene zicht is indrukwekkender dan het andere. En er zijn er veel. Tenslotte de watervallen zijn zo’n drie kilometer!  breed.  

Het is hier druk en drummen. Wat vooral opvalt zijn de bidons warm water die iedereen hier meezeult. We wisten al dat mate een populair drankje is in Argentinië maar dat ze er zo mee dwepen? Per gezin is er altijd wel iemand die in zijn ene hand een thermos warm water draagt. In zijn andere hand dan het obligate bekertje waaruit de mate wordt gedronken met een metalen ritje. En constant water bijgieten. Mate is op zich gewoon een thee op basis van verschillende kruiden, maar toch vinden wij dat diegenen die er het meest aan lurken er het minst helder uitzien. Kan perceptie zijn.

Het meeste water stort zich naar beneden in de Garganta do Diablo. Het eind- en hoogtepunt van een twee uur durende wandeling. Een beetje moeilijk om dat natuurgeweld te omschrijven maar alsnog deze poging. Als de Schelde een bad zou zijn is dit het punt waar ze het stoppeke eruit trekken. De gigantische watermassa stort zich continu 80 meter naar beneden om daar bij het raken van het oppervlak bulderend te exploderen in een intergalactische nevel en mistwolk die onheilspellend uit het subtropische woud opstijgt. Zelfs van op het vliegtuig konden we dit al waarnemen. Doorweekt druipen we terug af richting dubbeldekker waar het ganse verhaal zich in omgekeerde volgorde herhaalt tot we terug op de bus terminal van ons dorp staan. We geraken bijna droog thuis. Het obligatoire onweer is ons net te snel af. Niet erg, na zo’n onweer zijn de temperaturen hier steeds wat dragelijker. Tegen een uur of 11 ’s avonds mijmeren we, hmm, nog 5 graden minder en we zouden es een trui kunnen gaan zoeken.

Wauw, wat een dag. Morgen de Argentijnse kant, die is mogelijk nog indrukwekkender, hebben we ons laten vertellen.

Na dag 1 alvast fan van Iguazu zegt de Kariboe.

18-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

In snel tempo: douchen, ontbijt, inpakken, check-out en taxi tot aan de lokale luchthaven. We leren bij, daar zijn we ‘maar’ 3h te vroeg deze keer. Geen overbodige luxe blijkt want de rij aan de incheckbalie voor Lan&Tam lijkt eindeloos. Na een uurtje schuifelen zijn we onze bagage kwijt en hebben we onze boardingpasses. ’t Is een binnenlandse vlucht en zowel het paperassenwerk als de veiligheidsscans lopen vlot en minder streng dan we gewend zijn. Vloeistoffen? Neem maar mee, wordt niet gecontroleerd (bij het opstijgen wordt er zelfs afgeroepen dat het wenselijk is om je glazen flessen onder de zetel van je voorbuur te stoppen???). Nog even de interne mens versterken met iets kleins van de grill in een luchthavenstalleke en we kunnen gaan boarden. Alles loopt tot op de minuut stipt. Alleen als we op het vliegtuig zitten maken de lamme en tamme hun reputatie waar, we lopen een goed half uur vertraging op. Geen erg. De vlucht duurt ongeveer 1,5h. Bij het overvliegen van al dat land ben ik intens gelukkig dat we niet voor de bus gekozen hebben. We landen midden in het subtropisch woud, ik houd me klaar om op een hobbelig stuk gazon neer te strijken maar als bij toverslag komt er net als dat nodig is een prima makkadammeke tevoorschijn uit de jungle. Smooth. We taxiën tot bij een roze Hacienda die wat verloren ligt in al dat groen en waar exact twee vliegtuigen kunnen aanmeren. Via de minibus naar het dorp.

Wat onmiddellijk opvalt, het is hier warm, heet. De comfortabele 28° van BA van de laatste dagen wordt terug ingeruild voor zo’n 10° meer en zeer hoge luchtvochtigheid. De aarde ziet hier rood, fel rood. Bijgevolg ziet alles wat maar in contact komt met de grond ook rood. Wit bestaat hier niet meer, roos daarentegen…

We worden voor de deur van ons appartement gedropped. De ontvangst loopt erg gedetailleerd.  Ik knik instemmend op de dingen die ik begrijp en ook op de rest. De beloofde wasmachine lijkt niet meer aanwezig te zijn en dat is een beetje een tegenslag want we zitten helemaal door ons kleren door. Dan maar meteen in ijl tempo op lavaderia-jacht, te warm om ijle tempo’s in te zetten. We geraken onze kleren kwijt en nu nog naar de Supermercado. Ahja, hier hebben we een keuken.

Ondertussen zijn de hemelsluizen opengegaan, zoals steeds met als gevolg dat de elektriciteit eruit knalt. In het donker winkelen…moeilijk. De noodgeneratoren worden gestart en binnen de 30 seconden kunnen we verder shoppen. Tegen dat we uit de supermarkt komen zijn de straat en het voetpad omgetoverd tot, u raadt het al, een rode rivier. Met het water tot aan onze enkels sukkelen we terug naar ons appartement.

We eten de trots van elke Belgische huisvrouw (in dit geval huisman): verse spaghettisaus!!!! En smaken dat dat doet. Ok, juist, na het eten moet er dan ook afgewassen worden, even niet aan gedacht.

De andere gast in het appartementengebouw blijkt een Duitser te zijn, so habe ich mein Deutsch noch ein bisschen geübt. Die jongen klaagt ook over het gewicht aan winterkledij in zijn rugzak, vnl omdat hij maar 4 weken heeft in Argentinië en hij nooit tot aan het koude gedeelte gaat geraken.

Later op de avond ontstaat er nog een heel straatoptreden van een lokale street drums band, de moeite om naar te kijken en naar te luisteren. Ik heb het filmke op youtube gezet. De link vind je onderaan de foto’s.

Tip van de Kariboe: Trommelen doe je beter op het velleke van een dode geit dan op een levende koe.

Bijlagen:
http://youtu.be/hsO4mUAVlJc   

Zowel gisteren als vandaag is de temperatuur wat minder, ‘maar’ 28°, een welkome verademing voor ons en met de nodige bewolking ook een welgekomen rustmoment voor ons wintervelleke in de stress.

Belangrijkste taak van deze dag, een overnachtingsplaats zoeken in Bariloche. Het lijkt daar allemaal al kompleet volgeboekt te zijn. We vinden nog een plek in een hostel met prima ligging en positieve commentaar, oef, weeral geregeld. Dus bij deze hebben we een plan voor de komende 10 dagen.

We gaan nog even langs de Palermo-Hollywood wijk om te lunchen en wat rond te wandelen, het Aziatisch restaurant is een schot in de roos, lekker, licht en vnl niet te veel. We drinken nog een pint op de Plaza Serrano in het gezelschap van 100den duiven en een stel vrienden onder een dekentje in België.

En dat maakt ook dat ons BA-verhaal ten einde loopt. We hadden verwacht van in Bangkok-achtige hectische toestanden terecht te komen en het had meer weg van een zondagnamiddag in Lier.  Al zijn er van die subtiele verschillen die het reizen oh zo leuk maken.

De gebouwen zijn zo indrukwekkend dat je continu naar boven zou willen kijken. Dat doe je maar beter niet want van alle voetpaden wordt 30% van de bestrating naar willekeur weggenomen. Dus kijk voornamelijk veel naar beneden. Als het dan ‘mooi’ weer is wil je ook wel even recht voor je kijken…Dilemma’s…

Politiewagens hebben gigantische bumpers vooraan, achteraan en, I kid you not, ook opzij. Dat geeft ze een hoog botsauto allure en ik vermoed dat dat ook de bedoeling is.

Een Ford Taunus is hier nog een doorsnee type van wagen. Wagens gaan hier opvallend veel langer meer. Autocontrole bestaat hier niet, ik heb dat niet nagevraagd maar ik ben er zeker van.

De Argentijnen zijn super behulpzaam. Als je in een winkel naar een artikel vraagt en de uitbater heeft dat niet op voorraad dan zal hij je ongetwijfeld doorsturen naar een andere zaak die dat wel heeft. Dat is natuurlijk niet zo maar die zal je op zijn buurt weer doorsturen naar… soit… je leert hier heel snel de volledige middenstand kennen.

De sfeer, de gemoedelijkheid, al het groen, we voelden ons hier direct thuis en hadden hier gerust veel langer kunnen blijven. Maar we zijn daardoor ook nog meer benieuwd geworden naar de rest van Argentinië. Eerst nog even langs de Iguazu-falls en daarna kan het Andes-avontuur beginnen!

We zijn nog maar net 10 dagen weg en we hebben al een week achterstand op de planning die we niet toegeven te hebben. Geweldig, Buenos Aires wat een superstad. Hier zouden we wel kunnen blijven en dat hebben we nog niet vaak beweerd van een stad.

Buenos Aires, u was fantastisch en niet gewoon goe, zegt de Kariboe.

15-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Eén van de zaken die nog op onze To-Do lijst staan is het park ‘Costanera Sur’ aan de Rio de la Plata, niet op wandelafstand dus met de metro. Terwijl we op onze metro staan te wachten, laadt de GSM rustig op, handig, zo’n ondergronds oplaadpunt, je duidt gewoon aan welk type device je bij hebt en het sap vloeit er gratis uit.

Vanaf we buiten zijn fluit Mike alle deuntjes van Evita na elkaar. Er is er eentje in zijn nopjes. Toegegeven, je wordt er ook gewoon vrolijk van om hier door de stad te kuieren.

Vlak voor we aan het natuurpark beginnen, blijken de cornflakes van vanochtend verteerd en koopt Mike een hamburguesa aan een kraampje. Hij krijgt een pistolet met een hamburger en voor de rest beleg je zelf met wat er in de potjes voor het kraam zit, sla, tomaten, ajuinmengsel, sausjes, heerlijk. Het beste wat we hier al gegeten hebben en dat voor nog geen 3 euro. Zoals gewoonlijk is de lokale straatkeuken veruit het smakelijkst. Onthouden dus.

Als we het park binnenkomen blijkt een deel afgesloten voor onderhoud, wat wil zeggen dat we niet helemaal kunnen doorwandelen tot aan de Rio de la Plata zelf. Maar het stuk dat we wel kunnen doen is ook absoluut de moeite. Het zit tjokvol vreemde vogels, joggers en vlinders. Er groeien bizarre planten… Spijtig dat de batterij van ons fototoestel van ‘ik ben nog 3/4^e vol’ rechtstreeks overging naar ‘pech, ik ben plat’ nog voor we aan het park waren, wat maakt dat we geen foto’s hebben van dit natuurschoon.

Midden in het park ligt de visitor center, met vijver en schildpadden etc en … een buitendouche voor de joggers, grappig om te zien. Iedereen stopt met lopen, gaat er even onderstaan en loopt dan gewoon door. Er is ook een kraantje met drinkwater, jakkes, wat een chloorsmaak. Later zal blijken dat zoveel chloor niet echt ideaal is voor de darmflora.

Na de wandeling keren we terug naar ons hostel voor wat ‘Eelashing’ (voor de blog-newbies: Aziatische variant van even uitrusten).

Voor het avondeten laten we ons weer vangen door de gigantische porties die hier worden geserveerd, zelfs Ruth haar salade won. Maar lekker was het wel.

We duiken nog kort een Irish Pub binnen en na 1 pintje zakken we wijselijk af naar ons hostel, een pint daar op het dakterras is een stuk goedkoper én met onbetaalbaar uitzicht over Buenos Aires. 

De blog zal voor morgen zijn. Toeternietoe zegt de Kariboe.

14-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Het giet hier, een beetje zoals een wolkbreuk bij ons. Iedereen lijkt hier te herademenen omdat de hittegolf gepasseerd is. De wifi is hier nog steeds weg, wij dus ook. We hebben immers een cyberdiscussie gestart met Aerolineas Argentinas en we moeten nog heel wat zaken regelen.

Douchen, sober ontbijt en inpakken, we proberen onze spullen zo goed als mogelijk tegen het water te beschermen. Ondertussen staan de straten al blank en de regen gaat non stop door. We laten een taxi komen, anders zijn we al verzopen voor we aan het station zijn. En dan terug onze spacewagon in richting Buenos Aires, Palermo wijk nu, waar we 3 nachten zullen verblijven in het Eco Pampa Hostel ( http://www.hostelpampa.com.ar/menu.html ) dat hebben we gisterenavond via de telefoon nog kunnen boeken. In de trein wordt rondgeroepen dat het eindstation niet gehaald kan worden door wateroverlast. We gaan er een station vroeger uit moeten. Gelukkig maakt dat voor ons niet veel uit, de afstand tot onze pampa is ongeveer even ver van beide stations. Na een volgende intercommededeling begint iedereen in de handen te klappen. Ik kijk Ruth aan en vraag of we geland zijn. Nee hoor, het eindstation zal wel gehaald worden verklaart ze. Bon, Ik probeer de situatie even te projecteren naar België, dat lukt me niet. Ik kan me niet inbeelden dat iedereen begint te applaudisseren als de NMBS aankondigt dat de geplande route zal gehaald worden. Misschien moet we daar dan maar eens mee beginnen. Een hart onder de riem voor alle NMBS-personeel en niemand gaat dan nog staken.

Ok, taxi naar ons nieuw stalleke, het giet nog steeds.Een erg laidback hostel met kwaliteitswifi, net wat we nodig hebben. Met grote teugen laven we ons aan de digitale snelweg en in één ruk boeken we een nieuwe vlucht naar Puerto Iguazu op 16/01, ons verblijf daar in een eenvoudig appartementje, jeuj terug koken, en onze vlucht naar Bariloche 21/01, het startpunt voor onze Andesverkenning.

Onze oren suizen van de bits en bytes. Tijd voor wat lucht, een terraske in de hippe Palermowijk. De regen is gestopt en de zon is terug. De temperatuur is een kleine 20° lager dan deze ochtend. Vreemd. Daarna doen we ons nog  tegoed aan een Italiaan, terug naar de hostel nog ne Mickey spelen op de darts en de boeken gaan toe voor de Kariboe. 

13-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Opgestaan en helemaal klaar voor dat geweldige ontbijt. Nadat er eerst wat verwarring ontstond omdat we zogezegd al waren komen ontbijten, krijgen we dan toch een tafel. Het uitgebreide ontbijt bestaat uit: een mandje met 2 medialunas (croissants met honinglaagje) en een paar stukjes toast. En een kommetje met confituur en smeerkaas. De toast is zeker van vorige zomer, en dan bedoelen we de Argentijnse zomer, niet de onze. Zelfs onze kippen zouden daar hun neus voor ophalen. Niet echt een aanrader om zo te zeggen. Om zeker te zijn dat ze die ouwbakken toast morgen niet terug in onze nek draaien, breken we de sneetjes in kleinere stukken.  Echt vreemd hotel, hoe langer hoe meer verdenken we hen ervan zelf de commentaren op Tripadvisor te hebben geschreven. Er klopt gewoon iets niet.

Als we vertrekken voor onze uitstap, checken we in de lobby nog snel even de mail, maar het internet blijkt niet te werken en ze hebben geen idee wanneer dat ooit opgelost gaat zijn. Ook dat nog. Maar, zorgen voor straks.

We gaan mee met de eerste watertaxi (lancha) die ons naar Tres Bocas kan brengen. Het wandelpad dat we volgen brengt ons langs de kleinere zijriviertjes in de Delta en daar staan prachtige villa’s en de natuur is fantastisch. De bomen zorgen voor de nodige schaduw. We genieten van deze mooie wandeling ver van alle drukte en buitenlands toerisme en zien van dichtbij hoe de Argentijnen zelf hun vakantie doorbrengen. We zien kruideniersboten aanmeren, vuilnisboten vertrekken, tankstations voorbijvaren, geweldig om te zien, totaal andere manier van leven. Tegen 13u kan onze door ontbijt niet zo verwende maag de geur van al die bbq’s niet meer aan en zoeken we een stalleke om iets te eten. Heel gezellig zitten met zicht op… het water natuurlijk.

We zijn heel blij dat we deze détour gedaan hebben, met dank aan de kaartjesverkoper van de Corbeta Sarmiento (weet je nog, één van die schepen die we bezocht hebben in BA) die ons deze stad aangeraden had om te bezoeken!

Bijlagen:
http://es.wikipedia.org/wiki/Casa_Museo_Sarmiento   

De tango-show annex diner van gisterenavond was geslaagd. Na ontvangst kregen we eerst een 3-gangen menu  en tegen 22u15 begon de show die we gewoon van aan onze tafel konden volgen. In Buenos Aires mag je dit niet missen. Dat was gisteren.

Vandaag pakken we onze boel in en trekken we naar Tigre. Tigre is een stadje zo’n 40 km ten noorden van BA, voornamelijk bekend om zijn Delta, lokaal beter gekend als het Venetië van Argentinië. Het is ook dé vakantie- of zomerse zondag-uitstap voor de inwoners van BA. En dat hebben we geweten, het is namelijk zondag én zomers én vakantie. Per halte van de trein stapt er meer en meer lokaal volk op, beladen met drank en koelboxen, we lijken wel op weg naar Blankenberge. Van de afgeleefde stellen uit de metro is hier geen spoor meer te vinden, deze wagons zijn gans nieuw en supermodern. Om hier verkeerd af te stappen moet je blind, doof en een beetje dement zijn.

Na een uur bereiken we onze eindhalte Tigre en zoeken we een taxi om ons met ons heel hebben en houden naar ons hotel te brengen. Hm, gaat niet zo vlot als in BA, dan maar te voet. Puf puf, zweet zweet, het is nu al  begot 37° in de schaduw. Als je dan bedenkt  dat wij hier in godsnaam met een rugzak vol met thermisch ondergoed, wollen sokken en soft shells rondlopen… het motiveert niet. Als die Noord-Argentijnen ooit vragen om onze rugzak te onderzoeken verklaren die ons compleet geschift. Maar, het zal blijken dat we die kledij toch nodig hebben hoe meer we naar het zuiden afzakken… hopen we…. We komen aan bij ons hotel en checken in. Vreemd, het hele complex voelt meer aan als één of ander ziekenkaskamplocatie (Wodecq voor de gedeputeerden). Enfin, we zien wel, het ontbijt was schitterend volgens de commentaren op het internet en er is een terras aan onze kamer.

We wandelen terug naar het centrum en pikken nog snel een rondvaart van een uur op de Delta mee. De Delta bestaat uit een eindeloze verzameling van kleine kanalen die aftakken van de Rio de la Plata. Vroeger kochten rijke inwoners van Buenos Aires hier een buitenverblijf om van de stad weg te zijn.  Het is een stad op zich, maar dan zonder straten, alle huizen zijn enkel per boot te bereiken. Ook nu is het nog altijd een favoriete vakantiebestemming van Argentijnen. Het is hier intens druk.

Bij het uitstappen uit de boot valt het ons op dat wij de 2 enigen zijn die zich moeten bukken omdat het dak van de boot te laag is. Gebeurt ook niet dikwijls dat wij de grootsten zijn! Helemaal gaar, terug naar het kamp.

De Wifi reikt niet tot in onze kamer dus eerst even in de lobby de komende dagen van de reis wat voorbereiden. Bedoeling is om woensdag naar Iguazu te vliegen. We vinden veel goedkope vluchten maar telkens we aan het punt komen om onze ID-gegevens in te vullen (stap 19 van de 20 of zo) lopen we vast omdat we geen Argentijnen zijn. Zit er niets anders op dan toch als Europeaan te boeken, waardoor de prijzen ineens veel hoger zijn.  Vroeger had je drie belangrijke vliegtuigmaatschappijen in Zuid Amerika. Lan, Tam en in Argentinië: Aerolineas Argentinas. Ondertussen zijn de lamme en den tamme samengeslagen, dat maakt dat hier niks meer vliegt tegen ne redelijke prijs.  Maar, als we vergelijken met de bus is het verschil niet zo heel groot, en de busrit duurt 17u tov 1,5 uur vliegen. Hmm, moeilijke keuze…. Enfin, het lukt ons toch om via Aerolineas Argentinas een aanvaardbare combinatie te vinden, credit card gegevens worden ingegeven, betaling aanvaard en… waar blijft de bevestigingsmail? Ok, inderdaad, het internet was wat traag maar toch was ik zeker dat de betaling gelukt is. Ok, even afwachten dan, maar toch voor alle veiligheid maar een mailtje naar de maatschappij gestuurd. Ondertussen valt de elektriciteit hier uit, niet één keer, maar 10 keer. Wij zitten buiten op ons terras een pintje te drinken dus hebben er eigenlijk geen last van.

Als we gaan slapen, merken we dat de radiator in onze kamer warm staat en die is met geen stokken uit te krijgen. Die gaat een persoonlijke strijd aan met de airco… vreemd hotel.

11-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze voorlopig laatste dag in Buenos Aires. Eerst in de lokale ‘lavanderia’ onze vuile was gaan afzetten en dan met de metro naar het Teatro Colon. Het is één van de meest prominente gebouwen in BA en neemt een hele huizenblok in beslag, 7 verdiepingen hoog. Naar eigen zeggen het beste theater ter wereld. We doen een geleide rondleiding van ongeveer een uurtje waar ons voornamelijk veel verteld wordt over welke shows er door wie allemaal gebracht zijn, maar echt achter de coulissen komen we niet. Toch een bezoek waard, veel bling bling aan de muren en plafond. Momenteel lopen er spijtig genoeg geen voorstellingen dus we zullen de beroemde ongeëvenaarde akoestiek niet live kunnen meemaken. Het Zwanenmeer wordt pas einde van de maand opgevoerd. Lastig,lastig, moeilijk ook. Typisch theater-mensen, die werken niet tijdens de zomer.

Na het bezoek gaan we op zoek naar geld. En ‘op zoek’ is echt de juiste term. Om de één of andere reden accepteert 90 % van de bankautomaten onze kaarten niet (noch visa, noch mastercard, noch maestro). Tot hiertoe hebben we enkel succes bij de Argentijnse Citibank. De hoeveelheid cash die je in 1 keer kan afhalen is ook beperkt tot 150 euro, dus je ziet het probleem al komen. Gelukkig hebben we internet op zak en kunnen we de dichtstbijzijnde Citibank direct lokaliseren en geld afhalen. Achter de hoek is er nog een Santander-bank en die testen we ook even, en hip hip hoera, die lukt ook. Maar het blijft een raar gegeven. Dan heeft een mens al eens een volledig arsenaal kaarten bij en dan is hij er nog niets mee.

We pikken onze nu propere was terug op en zetten ons aan het zoeken om een tango-voorstelling mee te pikken. Concept is hier meestal met bijhorend diner en tango-lessen. De tango-lessen zullen we maar wijselijk skippen, we vrezen dat we ons daar feestelijk belachelijk gaan maken. Na wat zoeken vinden we een locatie waar nog plaats is. We boeken het eten en de show via een third-party website en krijgen een automatische mail als antwoord waarin staat dat onze aanvraag binnen de 24u behandeld zal worden. Oei. Daar hadden we niet aan gedacht natuurlijk. De show is wel al vanavond, sebiet eigenlijk al. Mike stuurt nog een extra mail naar het boekingskantoor met de vraag of ze er spoed achter kunnen zetten, zonder veel verwachting want het is zaterdag 18u maar ni geschoten is altijd mis. En dan gebeurt wat in West-Europa onmogelijk is. Binnen de 3 minuten krijgen we een persoonlijk mailtje met alle gegevens en voucher. Ik stuur mejuffrouw Jimena nog een bedankingsmail voor de snelle afhandeling en krijg dan van haar nog eens een bedankingsmail terug. Echt persoonlijke service dus. Enfin, bij deze, vanavond diner en tango-show. We zullen onze sjieke kleren dan maar es boven halen en een strikje improviseren.

En morgen rugzak inpakken voor een ommetje van een paar dagen naar Venetië.

Bijlagen:
http://www.piazzollatango.com/eng/index.html   

We worden wakker van de regen, het valt er met bakken uit, onweer en overal sirenes. Ik ga er van uit dat er al problemen zijn of dat die er zeker gaan komen. Ik kan me niet inbeelden dat je al dat water tijdig kan afvoeren. Goed, dan schrijven we eerst wat blog en vertrekken we wat later. Hopelijk brengt het onweer ook wat verkoeling mee.

Vandaag duiken we onder de grond om Evita te gaan bezoeken. Stel je daar niet teveel bij voor, we moeten  gewoon de metro in om tot aan het beroemde kerkhof te geraken. Onze kersverse sube-kaart werkt en de trajecten uitzoeken en overstappen is eenvoudig. En ook in deze stad faalt het niet. De metro is hier, net zoals in Lissabon of in Mortsel,  cultureel erfgoed dat je kan beleven. De stellen hebben duidelijk de tand des tijds doorstaan en zien eruit als een matchbox die mee in de wastrommel is gesukkeld. Overal gedeukt en hier en daar nog een likje oorspronkelijke verf. Geen graffiti, daarvoor staan ze niet lang genoeg stil denk ik. De bakjes zitten goed vol en net als bij ons betaal je voor de rit, niet voor een zitplaats. Een luid sissend geluid van ontsnappende lucht kondigt het dichtknallen van de deuren aan.  Naast mij zit een inboorling zijn Ukelelé te stemmen, een lowlife probeert iets te verdienen door candybars van een b-merk te verkopen, een oudere man naast me begint een heel gesprek met mij. Joost mag weten waarover. Ik probeer duidelijk te maken dat ik hem niet versta maar dat maakt de man niets uit. Hij gaat gewoon verder. Ik probeer aan de intonatie van zijn zinnen dan maar op te maken of ik bevestigend moet knikken of bedenkelijk moet kijken. Als ik er niet uit ben lach ik hem wat schaapachtig toe. Een halve wagon verder staat een jongeman gitaar te spelen en te zingen. Zijn Pa-installatie staat op een trolley naast hem. De verlichting in de tram bestaat uit sobere  lusters die in het midden zijn opgelijnd. Ik waan me in een Potterattractie in Universal Studios.

De buien zijn voorbij en het is mooi weer. In Buenos Aires begrijp ik meteen waarom zonnig weer hier mooi weer is. Alle chicas tonen in minirokjes of microjeans/topje combinatie het beste van zichzelf. Mooi weer inderdaad. Heet zelfs. Bij ons brengt een onweer verkoeling, hier werkt dat net andersom. 38° het warmste tot nu toe. Enkel de parken getuigen nog van de plensbuien van deze ochtend, de padjes staan blank. Voor de rest is hier alles al terug droog.

We komen boven vlakbij de ZOO, die doen we niet maar wel de Japanse tuin die daarachter ligt. Bovendien is het al kort na de middag en het Japans restaurant in het midden van die tuin zou een aanrader zijn. Gelukkig waren we al wat getrained in het eten met stokjes. Al blijft dat een uitdaging als de rijst niet voldoende kleeft. Lekker. Even snel het park rond en dan badend in eigen nat in stevige mars tot bij ons Eva. Die ligt beter verstopt dan verwacht maar we vinden haar toch. Eigenlijk nog een sobere rustplaats in vergelijking met de andere optrekjes die hier zijn neergeplant. Soit, ik heb ne milkshake verdiend en we stappen terug naar de subway, naar ons hotel, opfrissen en een taxi naar onze dinerplaats : een pleintje in San Talmo waar ze elke avond komen live musiceren en Tango dansen.  We eten een mixed grill para dos waar je makkelijk met 4 van kan eten. Op een muurtje vlakbij zijn er al twee ingedommeld, een nest daklozen zit zich wat verder op straat te bezatten en ik vraag me af hoe lang het gaat duren voor we die aan ons pan gaan hebben. Meevaller, eens zat genoeg druipen ze spontaan af.  We genieten van de tangodansen en hoe verder de avond vordert hoe beter mijn Spaans wordt en dat van Ruth de mist ingaat. Taxi naar huis, ’t is laat, oogjes toe zegt de Kariboe.

09-01-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vanmorgen werden we wakker van vreemde geluiden uit de aanpalende gemeenschappelijke badkamer. Zou het kunnen? Yep, onmiskenbaar. Er zijn Chinezen toegekomen! Ook aan het ontbijt konden we er niet naastkijken/horen. En het systeem van een hostel, nl doe je eigen afwas na het ontbijt, is hen duidelijk niet bekend want alles bleef gewoon staan. Toch rare mannen… (red. = vetflurken)

Na onze stevige wandeling van gisteren doen we het vandaag wat rustiger aan. Er moeten enkele dingen geregeld worden, zoals een lokale simkaart kopen en een SUBE-pas voor de metro/bus/trein. Alles op  voorhand goed uitgezocht vertrekken we voor doel 1, de simkaart. Dat verloopt op zich goed, hoewel na 2 uur blijkt dat de internetverbinding het niet doet. Terug naar de winkel, de verkoper kon ons niet verder helpen en stuurt ons naar een Servicewinkel om de hoek. De dame die het geluk heeft ons te bedienen, slaat bleek, in zoverre dat ze dat hier kunnen, uit als ze ons ziet verschijnen. Toeristen!!! En ik spreek geen letter Engels!!!! Is natuurlijk geen probleem en ze helpt ons ook perfect verder. De metro-kaart lukt op zich ook wel, al blijkt achteraf dat deze moest geregistreerd worden door de verkoper zodat wij de kaart online kunnen opladen.
Enfin, ons kort uitstapje heeft uiteindelijk ongeveer heel de dag in beslag genomen, en we zijn helemaal gesmolten want het is ondertussen 35°. Van een rustige dag is dus niets in huis gekomen. Zelfs geen tijd gehad om op de blog te schrijven.

Wat ons toch telkens opvalt is de ‘easy going’ van deze stad. Ok, rust blijft een relatief begrip in een hoofdstad van 3 milj. inwoners, maar er wordt nauwelijks getoeterd, geroepen, gegesticuleerd… iedereen doet zijn ding en probeert de andere mensen zo weinig mogelijk tot last te zijn. Zelfs als toerist word je hier perfect met rust gelaten, behalve af en toe iemand die ‘cambio, cambio’ fluistert om dubieuze dollars te proberen wisselen.

De lokale Pharmacia in om zonnecrème, douchegel en shampoo te kopen. In de Supermercado was dat niet te vinden maar hier gaat dat zeker lukken. Vergelijk de winkel met de Engelse Boots keten.

Vreemd, bij het binnengaan zit een bewakingsagent in een scheidsrechterstoel de winkel te overkijken.  Die komt zijn troon af en legt me uit hoe hij al jaren sukkelt van toenemende kaalheid en een mislukte politiecarrière, denk ik.  Weet ik veel, ik versta nog steeds geen letter Spaans. Ruth doet ondertussen de aankopen van een vorige winkel in een locker. Ah, daar was de hetze voor.

We zoeken de nodige artikelen, vreemd genoeg staan er hier duizenden producten maar het aanbod in eenvoudige artikelen is beperkt. Er zijn slechts een handvol gewone shampoos en douchegels voorhanden. Ik kies er eentje uit dat fris geurt en niet naar bloemekes, vanille of kokosnoten. Ervaring zal uitwijzen dat ik volgende dagen bij het verlaten van de douche ruik als een vers aangesneden pallet limoenen, kon erger.

Bij het aanschuiven aan de kassa komt de badmeester opnieuw op ons af. Wat nu weer, staat van mijn gezicht af te lezen. Achter ons wacht een vrouw met een baby op de arm. Die  wordt meteen tot vooraan de rij geschoven. Wat een discriminatie. Betalen gaat uiteraard niet vlot want het lijkt een hele opdracht om naar klein geld te graaien met een baby op de arm.

En, wat doe je als het snikheet is en heel de stad laat massaal airco’s draaien? Om de zoveel blokken plant je een gigantische container neer die dienst doet als dieselgenerator voor extra elektriciteit. Die monsters maken een gigantisch kabaal maar een afschakelplan gaan ze hier niet direct nodig hebben.

STEAK, lomo, Argentinië is het mekka van geroosterd vlees, met steak als uithangbord.

Vanaf de late voormiddag ruikt de hele stad naar geroosterd vlees van uit de ontelbare Parrillas aangevuld met de straatbbq’s.  Eerlijkheidshalve, soms ook een beetje naar hondenkak.

En de steak is buitengewoon.

Als de bejaarde Viëtnamese waterbuffel die het begeeft na jaren noeste arbeid het ene uiterste is, dan is ons Belgisch wit blauw ras het midden en dan is dit het ander uiterste. Minstens zo mals als een hamburger bij ons.

Ik vraag me af hoe ze dat doen. Ik vermoed dat het de koeien zijn van de Bertolli-boerderijen. Je weet wel, de soort die uitsluitend olijven gevoederd en dagelijks gemasseerd wordt.

Onze Lonely Planet omschrijft BA als een relatief veilige stad maar dat je toch niet moet gaan staan zwaaien met een dure smartphone. Eén ding…. Als je hier NIET staat te zwaaien met een smartphone, dan ben je pas verdacht.

’s Avonds laten we ons voor het aperitief verleiden door een Mojito, altijd heel verfrissend als het 30° is.  Er wordt een glas gebracht waar je gemakkelijk een gezin goudvissen in kan grootbrengen. Nooit gedacht dat ik dit zou schrijven maar, mijn God, was ik blij dat het happy hour net voorbij was of we hadden met zo vier aquariums gezeten.

Ik bedenk dat dit een van de aangenaamste en indrukwekkendste steden is die ik al bezocht heb, mijmer even om een boek te schrijven getiteld  ‘BE-BA’ en me een loopbaan aan te meten als eerste Belgische stadsgids in Buenos Aires. Er zijn slechter jobs lijkt me.

Bijlagen:
resized_copy_1_IMG_20150108_213238.jpg (97.1 KB)   

Bijlagen:
http://youtu.be/nQ_ic3KmmLY?t=3m6s