We nemen afscheid van Poly en bedanken haar voor het aangename verblijf. Frau, zonder twijfel de 2^e braafste hond van de hele wereld, voelt al nattigheid als we de sleutel afgeven en komt pootjes presenteren. Dan naar de bus terminal voor de rit naar El Bolson. Onze bus is maar nipt op tijd, iedereen stapt uit en als wij willen instappen doet de chauffeur iets van ‘ik ben direct terug’, hij stapt in zijn bus en rijdt terug door. Euh, niks vergeten? Ons bv? Effe wachten,… nog effe wachten,… ondertussen een half uur vertraging en geen bus meer te zien. …Misschien verkeerd begrepen? Maar dan plots … Pizza! Daar komt onze bus terug aangereden, moest gaan tanken zeker? Toen we de tickets gisteren boekten bleek dat een bus met ‘cama ejecutivo’ maar iets duurder was dan een gewone bus. We moeten slechts 2,5h verder, toch maar es proberen. Fjiieuwww.. Sjiek hoor, we zitten bovenaan op de eerste rij van zo’n dubbeldekbus, met plaats voor ons benen à la businessclass in een vliegtuig, extra voetsteun, en die oversized lederen stoelen? Die leg je gewoon helemaal plat. Dat gaat hier niet lang duren voor de snorrieporries in spé, weet ik nu al.  Onthouden voor de lange ritten. En zo bussen we naar El Bolson, met een gigantisch uitzicht op de omgeving, zéér ontspannend. De plaatsen van 10.000 frank zoals ze over ‘t water zeggen. Het beste is dat telkens de chauffeur over zijn snelheidslimiet gaat, er in heel de bus alarmen afgaan en dat op de schermen verschijnt. Sociale controle?

We rijden door een onwaarschijnlijk landschap van bergen en meren waar jullie je ondertussen al wel iets bij kunnen voorstellen vermoed ik. Meestal is er geen enkele bebouwing soms een schamele schuur die door 4 bijeengesprokkelde planken in een vierkant wordt gehouden. Wie wil hier nu wonen? Ik ken Alpaca’s in Vremde die beter gehuisvest zijn.

We komen aan in de eerstvolgende nederzetting 130 km ten zuiden van Braziloche: El Bolson.  Het dorp lijkt weggerukt uit Mexico en hier gedropt. Mogelijk nog meer stof, alles leeft en hangt hier op de straat in symbiose met de straathonden. Iedereen doet hier gewoon zijn ding. Weirdo’s zijn hier eerder de regelmaat dan uitzondering, je valt op als je niets mankeert of geen kapotte gitaar meezeult. Ze zijn apetrots op hun statuut van homecooked ecovriendelijke nucleairvrije hippienederzetting. Op straat eten we samen één broodje lomito completo (lapje steak met sla en tomaten en sauzekes tussen een uit de kluiten gewassen sandwich) dat voor één persoon bedoeld is, lekker maar wat een portie. Wij hebben er moeite mee.

Taxi naar de beste hostel van Argentinië, wie kan dat zeggen? De verwachtingen zijn hoog gespannen, geen goed teken dan kan het meestal alleen maar tegenslagen.

We worden ingechecked door een zweverige zweedse/noorse/deense, met de melding dat er ’s morgens en ’s middags yoga-sessies zijn. Onze kamer blijkt 2 verdiepingen te hebben, ziet er leuk uit. De voordeur kunnen we vastdraaien, de achterdeur echter niet. Zal wel in het hippie-yippie-yoga-plaatje passen zeker? We gaan op verkenning in het gigantische en verzorgde aangelegde domein. Er hangen hangmatten, goedgekeurd, er staan overal tafels en stoelen verspreid, er is een rivier om de voeten (of uw gehele zelve) in te verfrissen… als we willen kunnen we vanavond mee-eten, de pot schaft oosterse kip met rijst en saus, mmm, niet te lang over twijfelen. Hangmatteke doen en vanavond mee aanschuiven met de hippies. We drinken hier nog een biertje in de tuin, dat wordt hier (uiteraard) lokaal gebrouwen en is zo troebel dat het op einde niet eens meer vloeibaar is. Als dat maar goed komt. Anders morgen de ganse dag…

 No Woman No Cry.