450 km naar het Zuiden. Meer is dat niet. We waren al ingelicht dat de bussen hier heel wat beter zijn dan wat je in Europa kan vinden. Zeker als je de beste categorie neemt. We vergelijken enkele maatschappijen en kiezen voor Cruz del Sur, de cruzero suite klasse. Beter vind je niet. Alles via het web kunnen reserveren, tickets in de hand naar hun terminal. Dat heeft meer weg van een kleine luchthaven dan van een busstation. We geven onze bagage af bij de check-in en met onze boarding passes worden we om 14h aan gate  4 verwacht. Voor het boarden wordt een ID-check gedaan, de handbagage wordt gecontroleerd en dan mogen we op de bus. Wij zitten op het tweede deck. Het zijn grote stoelen in imitatieleer die tot bijna 180° plat gaan, elke passagier heeft een entertainmentconsole in de zetel voor hem ingebouwd voor boeken, muziek, films, spellekes en internet. We vertrekken vrij stipt, om 20h30 zouden we in Nasca aankomen. Er worden kussentjes en dekens uitgedeeld en de steward doet bij iedereen rondvraag of hij de klimaatregeling op 24° mag instellen.

Eens we Lima uit zijn verandert het landschap in woestijn, Hier groeit niets meer. Zelfs de cactussen houden het hier niet uit. Vreemd contrast, rechts de oceaan, een gigantische watermassa, links de woestijn. Geen druppel daar. Zelfs aan de waterkant groeit niets. Langs deze hoofdbaan staan af en toe wat huizen. De meeste zijn niet af. Uit vrijwel alle huizen steken de betonijzer recht naar boven, klaar voor een volgend verdiep dat nooit zal komen. Hele stukken land staan vol met half afgewerkte betonnen huizen waar niemand woont. Het lijkt ex-oorlogsgebied, of alsof een nucleaire explosie hier alle leven heeft uitgeroeid. Word hier geboren.

We voelen ons niet 100 % op ons gemak. Mede door de reisgidsen en het internet die waarschuwen voor de busverbindingen. Die zouden regelmatig overvallen worden door de aanhangers van ‘Het lichtend pad’. Bangmakerij? Niet echt. Als we de reizigersfora mogen geloven zijn er hier in november en december nog overvallen geweest waarbij gewapende mannen de reizigers dwingen alles af te geven. Sommige vermoeden zelf een complot met het buspersoneel. Zo erg zal het wel niet zijn zeker, als die bussen elke dag rijden? Doch eens de duisternis valt verplicht de steward om alle gordijnen te sluiten, voor onze veiligheid zegt de man. Verder kondigt hij via de PA aan dat in geval van een overval we ons niet mogen verzetten en ‘gewoon’ al onze bezittingen moeten afgeven. En dat GSM’s enkel nog mogen gebruikt worden voor noodgevallen. Dat maakt dat iedereen op zijn hoede is telkens als de bus stopt. Soms voor een ID-controle door politie-uniformen, soms voor een rood licht, tanken, versperring...

Op de open gebieden valt de GSM-verbinding weg alsook het internet dat via dezelfde weg binnenkomt. Dit zijn uiteraard de risicozones. Er wordt aangeraden om uitsluitend overdag te reizen, maar dat is niet mogelijk. Alle langeafstandsbussen reizen ’s nachts.

We krijgen een eenvoudig avondmaal geserveerd, net zoals in een vliegtuig. Kip met rijst en als dessert rijstpap. Dat die mannen hier nog geen spontane spleetogen ontwikkeld hebben, dat snap ik niet. Onder het motto ‘een mens moet alles eens proberen’, bestelt Mike een Inca cola, gigantisch populaire frisdrank. Het drankje is fluo geel van kleur en smaakt naar in water opgeloste cuberdonnekes.

Zonder drama geraken we in Nasca, het is bijna 22h30. Ook hier zijn we via verschillende kanalen gewaarschuwd voor malafide types die de toeristen komen opwachten. Zelfs zo erg dat de maatschappij waarmee we morgen de Nasca-lijnen gaan overvliegen ons vandaag al persoonlijk komt opwachten bij de terminal om ons 100m verder naar ons hotel te brengen, hoewel we zeiden dat het niet nodig was. Ze willen absoluut vermijden dat je met een andere operator zou meegaan (onze trip is nog niet betaald). Ongevraagd stuurde ze ook een mail met een smoelenboek van al hun medewerkers. Ze dringt er op aan dat we enkel met 1 van deze personen mee mogen gaan naar ons hotel. Er zouden lookalikes rondlopen, maar de echten hebben een uniform aan, een pet op en een naamkaartje rond. Om eerlijk te zijn, die mannen op die foto’s die zien er heel angstaanjagend uit, recht vanuit een drugsbende geplukt, zo lijkt het. Nu kan je je dus de vraag stellen of dit bericht wel te betrouwen is of op zijn beurt deel uitmaakt van oplichterij. Daar gaan we niet uitgeraken. Gewoon gezond verstand, op’t gemak en al alle antennes gebruiken zal ook wel gaan zeker. We zijn tenslotte geen uilen, of naïeve toeristen die aan hun proefstuk toe zijn.

Als we de busterminal uitwandelen hoor ik ergens mijn naam. De man in kwestie draagt geen uniform of pet en hij lijkt voor geen meter op één van de foto’s die we doorgestuurd kregen. Voor alle zekerheid stellen we hem een nog paar heel specifieke vragen waar hij alleen correct op kan antwoorden als hij op de hoogte is van onze plannen. De man slaagt in onze test en we stappen in. 30 seconden later stappen we terug uit want we zijn aan ons hotel. Wat een circus.

Tegen 23h zijn we dan eindelijk op onze kamer. Morgen om 6h15 wordt het ontbijt gebracht. Daar hebben we lang voor moeten discussiëren. De man wil liever geen ontbijt geven vóór de vlucht. Wij prefereren iets in de maag. We zullen morgen weten te vertellen wie gelijk had.