Op de luchthaven moeten we onze trip nog betalen. De dollarbiljetten worden zorgvuldig gekeurd en 2 komen op een aparte stapel. No good, zegt de dame achter de balie. Ah, leuk, dat spelleke kennen we nog van in Azië. Lang geleden maar zoiets verleert ge niet, nee. Eens goed opletten, we gaan hier niet moeilijk beginnen doen over een miniem scheurtje in een biljet. De biljetten komen vers uit de automaat, ze zijn zo legitiem als een biljet wel kan zijn. Er volgt een hele discussie, waarbij een andere toerist zich nog komt moeien en ons voorstelt om het geld te laten wisselen in lokale munt. Niks van, mijn dollars zijn prima, aanvaarden zullen ze ze. We blijven elkaar aanstaren in dit welles-nietes spel. We hebben uiteraard andere biljetten bij, dat weet zij ook, maar da’s net het spel. Uiteindelijk ben ik het beu en laten we de balie-dame voor wat ze is. Kan ze er zelf nog wat over nadenken. We horen er niets meer over. De biljetten zijn bij deze aanvaard, schitterend gewoon. 

De Nasca-lijnen… ze spreken tot de verbeelding.

Volgens de wiki : “De lijnen van Nazca zijn geogliefen, tekeningen in het zand van de pampa's van Jumana en Nazca in Peru. De tientallen figuren van dieren, honderden geometrische vormen en duizenden lijnen en lijnenspellen zijn in het woestijnzand van de hoogvlakte van Peru lang bewaard gebleven. De hoogvlakte is een van de droogste gebieden op aarde met een gemiddelde jaartemperatuur van 25 graden Celsius. Het is er bijna altijd windstil en er valt vrijwel geen regen, zodat de lijnen duizenden jaren bewaard bleven.”

Dat op zich is al opmerkelijk. Maar het meest tot de verbeelding sprekende is waarom deze lijnen gemaakt werden en door wie. De vormen zijn tot in de perfectie gemaakt en enkel zichtbaar vanuit de lucht. Dit is het onuitwisbare bewijs van buitenaards intelligent leven dat deze doodse windstille en erosievrije vlaktes uitkoos en markeerde als landingsplaats. Een beetje zoals wij op Mars een goed rustig plekje zoeken om onze marsmobiel neer te zetten, een vlag planten en signalen van ons bestaan in outerspace los laten. Veel van de vormen tonen bovendien een verband met de posities van de hemellichamen. Ook zonder dit tastbaar bewijs zou je al eigenaar moeten zijn van een behoorlijk Godcomplex om aan te nemen dat wij de meest ontwikkelde soort in het ganse heelal zijn.

Nu zijn er wetenschappers die er hun levenswerk van gemaakt hebben er een andere plausibele uitleg aan te geven. Dat is nog niet gelukt tot hiertoe. De meest absurde theorieën werden al naar voor geschoven.

Het zijn waterkanalen, het is een hardloop route, het is een rite om Goden te vereren, de Nazca sjamanen zouden door het gebruik van hallucinogene stoffen een spirituele vlucht kunnen maken…  stevig poeier lijkt me.

Geef toe, dan zijn buitenaardse mannen toch veel aannemelijker?

In ieder geval, hier kan geen kathedraal tegen op, dit moeten we gezien hebben. Dus wij stappen met 3 andere waaghalzen een Cesna in om het mysterieuze schouwspel van bovenuit te bekijken. De kotszakjes hangen uitnodigend klaar in de stoel voor mij. Bemoedigend.

De eerste die we te zien krijgen is de walvis. Het duurt even voor ik de woestijn-walvis kan spotten, ik had de lijnen dikker verwacht. Maar eens ik het eerste figuur heb gevonden, volgt de rest vanzelf. De tekeningen gevormd door de lijnen zijn nog altijd perfect intact, het blijft  raar dat dit zo goed bewaard is gebleven. Trek dit in onze Vlaamsche klei en week later vind je niets meer terug. Het vliegtuigje draait van links naar rechts zodat iedereen de figuren goed kan zien. De trip geeft ons ineens ook de gelegenheid om een idee te krijgen van dit vreemde landschap. Woestijn, en het begin van de Andes, doorkliefd door de Panamerican Highway. Het gaat allemaal heel rustig en het ontbijt blijft waar het moet blijven. Zie je wel.

We zien in totaal 12 opmerkelijke figuren en na een half uur staan we terug aan de grond. Een speciale ervaring. Blij dat we uiteindelijk toch gekozen hebben om ze te zien.

Goed gedaan mannen, we weten nu dat jullie bestaan.