Bij het inchecken in Quito krijgen we voor de vlucht Quito-Bogota stoelen aan de nooduitgang. Meevaller. Volgende bericht is eerder een tegenvaller. Voor de vlucht Bogota-San José zijn er geen plaatsen meer naast elkaar. We vragen ons af hoe dat kan, als we 5u voor die vlucht inchecken. Maar goed, niets aan te doen. Mike halverwege het vliegtuig en ik in het venijn. Costa Rica ligt duidelijk ook al meer onder de Amerikaanse sloef. Onze flessen met vloeistoffen moeten we allemaal achterlaten, we waren even vergeten dat die regel bestond. Zonde van de drank.

Het uurtje vliegen naar Bogota verloopt vlot en aangenaam. Daar aangekomen door de transit voor het vervolg van de reis. Wat een chaotische bedoening is me dat hier. Aan onze gate zijn ze tegelijkertijd een andere vlucht aan’t boarden. Als dat maar goedkomt. Aangezien ik vanachter zit, moet ik eerder aan boord. Ik sta aan te schuiven voor een vlucht naar Aruba volgens het informatiebord, maar er wordt mij verzekerd dat ik in de rij voor San José sta. Ik vertrouw het toch niet helemaal. Hoewel, Aruba zal ook wel geen slechte bestemming zijn zeker? Aan elk stuk personeel dat mijn pad kruist vraag ik ‘San José’?, kwestie van zeker te zijn. Ook in het vliegtuig is het een stoelendans van jewelste, totale anarchie. Je neemt gewoon de plaats die je het meest comfortabel lijkt, wat tot enige discussie leidt. Een man heeft seatnummer 29K terwijl het vliegtuig maar 26 rijen telt. Pech, lijkt me. En maar decibels produceren. Waar zijn die rustige en ingetogen Zuid-Amerikanen gebleven die we zo gewoon zijn? Na veel gedoe komt de mierenhoop tot rust. Dan komt Mike mij halen en zegt dat er naast hem nog plaats is. Hij is ondertussen mogen/moeten verhuizen naar de nooduitgang want daar zaten 3 kids van 5 jaar, flink gedaan van de incheckbalie. En zo eindigen we dan toch nog naast elkaar in de beste seats (in zijn klasse).

Het vliegtuig heeft een heel entertainmentsysteem, dus al gauw zitten we film te kijken. Snel een korte film kiezen want onze vlucht duurt maar twee uur. Dan valt het ons op dat we al een uur verder zijn en nog steeds naar God weet waar aan het taxiën zijn. Uiteindelijk gaan we met ongeveer 1,5u vertraging eindelijk de lucht in. Hopelijk heeft onze chauffeur in San José een beetje geduld.

Als we bijna aan de grond staan, wordt er omgeroepen dat er druk luchtverkeer is en dat we nog niet kunnen landen. We draaien 20 minuten rondjes boven San José, sevens hebben we de stad al gezien.

Gezien mijn handbagage nog achteraan zit, kunnen we pas als laatste van boord. Dat maakt dat we aan de immigratie-post midden in een vliegtuig Canadese jongeren terechtkomen. De afhandeling van hun paperassen verloopt alles behalve vlot. We zien onze namiddag aan het zwembad langzaam wegglippen. Uiteindelijk geraken we bestempeld en gaan met bagage richting uitgang. De ATM in de luchthaven is weer geen fan van onze bankkaarten, dus moeten we nog langs het wisselkantoor. Die chauffeur die zit allang terug thuis in zijn zetel, zoveel geduld kan een mens niet opbrengen. Maar, als we eindelijk de luchthaven buiten wandelen, staat er nog 1 man met bordje Ruth Dille op. Hij is duidelijk even blij om ons te zien als wij hem. Oef.

We rijden richting onze B&B, passeren een paar dorpjes en draaien uiteindelijk een donkere weg in, steil de berg op. Op een vreemde manier doet het me aan de Ardennen denken, op een ongewoon zomerse dag dan toch. Helemaal bovenaan ligt de Vista Atenas. Wat is het hier rustig. Alleen, de supermarkten liggen natuurlijk allemaal beneden in het dorp, dus zit er niets anders op dan een taxi te laten komen. Die man is dan nog zo vriendelijk om zonder meerprijs op de parking te blijven wachten tot we geshopt hebben.

Tegen 20u zitten we eindelijk op ons gemak op ons terras met een pintje en dan valt onze frank hoe zalig het hier is. Perfecte temperatuur, mooie sterrenhemel, en algehele stilte als je de krekels en alle mogelijke andere nachtdieren niet meerekent. Fantastisch. Morgen dat zwembad eens testen.

Ondertussen is het tijdsverschil met België 7 uur, wat volgende nacht 8u zal worden als jullie overschakelen op zomeruur.

27-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze laatste dag in Quito. Morgen vliegen we naar Costa Rica, waar Inge ons vanaf zondag zal komen vergezellen. We hebben dus nog 2 dagen, ideaal voor een rustpauze. We boeken een cabin bij Vista Atenas B&B, mét zwembad en uitzicht op de vallei. Als ik me niet vergis is dit voor het eerst dat we een zwembad hebben, Nice.

’s Namiddags overvallen we 1 van Quito’s shopping malls. Amai, de verleiding is groot om een heel nieuwe kleerkast aan te schaffen maar nee, daar hebben we geen plaats voor. We maken van ons hart een steen en beperken onze aankopen tot het hoogstnoodzakelijke (doet een mens dat niet altijd als hij gaat shoppen??). 

26-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

In de voormiddag houden we ons bezig met wassen, mails beantwoorden, blog schrijven en allerhande zaken bijwerken. Gezien we plaats teveel hebben, sturen we Geoffrey en Jennifer een uitnodiging voor een spaghetti bolognese Mike-style-diner. Lang geleden dat we nog eens bezoek hebben ontvangen om te blijven eten.

In de namiddag willen we een bezoek brengen aan de Botanische tuin van Quito, achter onze hoek. Tickets kopen is niet vanzelfsprekend want de ticketverkoopster is verdwenen. Er staat wel een bewakingsagent maar die mag niets anders doen dan tickets controleren, dus die mens is voorlopig werkloos. Na 15 min verschijnt er dan toch een dame, die eerst nog op haar gemak een paar telefoontjes pleegt. Juist, wachten en nog eens wachten, dat zijn we even verleerd na het helse levenstempo aan boord van de Samba.

Nu we tickets hebben, kan ook de bewakingsagent zijn job doen door ons binnen te laten.

We beginnen aan de rondwandeling, de tuin blijkt groter dan we gedacht hadden. Hij is ingedeeld in verschillende categoriën, zo zien we de specifieke vegetatie van het ‘Wolkenwoud’ (bosque nuboso), van de Amazone, er is een paviljoen met vleesetende planten en 2 paviljoenen volledig gewijd aan orchideeën. Vooral deze laatste zijn spectaculair, er groeien een aantal heel exotische modellen die we in een Belgisch tuincentrum nog niet gezien hebben.

Na 2 uur hebben we ongeveer alles gezien en kuieren we nog wat door het aangrenzende park. Ook hier hebben ze er niet beter op gevonden dan de helft van het domein om te toveren in pedalo-vijver. En dat heeft wederom succes, op een doordeweekse woensdag dobberen er toch zo’n 8 bootjes rond op het water. Vreemd.

We gaan nog naar de supermarkt voor het diner van vanavond. De Megamaxi doet zijn naam eer aan, een hypermarket van jewelste, lang geleden dat we nog zoveel koopwaar bij elkaar hebben gezien. Aan de uitgang gebeurt iets raars. Er staat een hele rij Megamaxi-medewerkers met uitpuilende winkelkarren aan te schuiven. Als er een taxi komt aangereden, wordt de eerste winkelkar in de taxi geladen en de taxi vertrekt. Er zit echter geen passagier bij. Quito-variant van de Collishop, maar dan per taxi?

Om 20u verschijnen onze 2 Amerikaanse genodigden, we lachen heel wat af met het oprakelen van de Galapagos-anekdotes. De pot spaghettisaus wordt tot op de bodem leeggeschraapt, dat ze een goede eetlust hadden wisten we al. En dan nemen we ook definitief afscheid van deze 2 leuke mensen. Tja, hoort bij het reizen.

25-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Eigenlijk willen we helemaal niet terug naar Quito. We willen naar Costa Rica. Dat ligt trouwens ongeveer even dicht bij de Galapagos. Maar er zijn geen rechtstreekse vluchten naar Costa Rica. De meest eenvoudige route is, I kid you not,  Baltra-Guayaquil-Quito-Bogota-San José. Terwijl we eigenlijk gewoon maar 1000km zee willen overbruggen, vliegen we het gemakkelijk het driedubbele. Niks aan te doen.

We zijn nog net iets vroeger op dan het reguliere Samba regime want we doen voor het ontbijt nog een laatste landing voor een wandeling langs de kust, voornamelijk tussen de nestplaatsen van de vogels. Dat was het plan alleszins. Maar het giet. Vrij ongewoon gezien de cactussen hier ongeveer uitdrogen. Zeker deze tijd van’t jaar. Onze gids is alles behalve waterproof en we gaan toch eerst ontbijten en pas na de vlaag de Panga’s in. De wandeling is weeral ongewoon, maar we merken dat het begint te wennen, vogels die op je lens gaan zitten, zeeleeuwen die het pad versperren, iguana’s die je zo zou platlopen. We keuvelen over het pad alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En tegelijk blijft het verbazen. Ondanks de gewenning geniet iedereen nog van deze laatste ontmoeting met onze favoriete dieren. We nemen dan ook gepast afscheid van de dichtstbijzijnde zeeleeuw met een high five.

Terug op de Samba hebben we nog net een uur om in te pakken. Ik ben klaar op 50 minuten maar de bagageboot is al weg. No problem, ik draag mijn zak wel. We meren aan in een baai vlakbij de ecoluchthaven van Baltra. Ik kan het nauwelijks bevatten dat we nu nog in de natuur op de Samba zitten, een aparte wereld van natuurpracht en een heel eigen ideologie, en binnen twee uur in een airbus de runway zullen afschieten. We nemen afscheid van Jan en van de rest van de groep. Het is verbazend hoe goed je deze mensen leert kennen als je een ganse week alles samen meemaakt op een iets te klein oppervlak. Aan boord rondlopen had vaak iets weg van levensecht Tetris spelen met je lichaam. Bon, iedereen wil uitgebreid afscheid nemen, ik vind dat een klein beetje vreemd, we zien elkaar nog op de bus, aan de incheck, op het vliegtuig, aan de bagageband…

Inderdaad, in de luchthaven zit de ganse Samba terug samen na te keuvelen in de cafetaria alsof we familie of jarenlange vrienden zijn. Boarden, off we go. Het voelt vreemd hier weg te vliegen. Alsof we uit het wonderland van Alice via het konijnenhol met geweld terug naar de realiteit worden geworpen. Niemand gaat ooit geloven wat wij hier gezien hebben. Ik bedenk nog even de quote van Darwin: “It is not the strongest of the species that survives, nor the most intelligent that survives. It is the one that is most adaptable to change”. Zou dat nog steeds van toepassing zijn?

We dalen voor een tussenlanding in Guayaquil. Ik bekijk de grauwe stad met zijn arme wijken aan de rand vanuit de lucht en het enigste wat mij te binnenschiet: “Watson, what have we done?”. Dit is een sluimerende aanslag op het leven in zijn meest algemene vorm.

Ik zet het uit mijn gedachte en twee uur later staan we weeral in Quito airport (voor de derde maal nu). Aan de bagageband volgt dan het definitieve afscheid van het Samba-ensemble. Geoffrey en Jennifer zijn ook nog een paar dagen in Quito, we spreken halvelings af om mekaar nog te mailen voor een terraske/diner.

Als geroutineerde pro’s wenken we een taxi richting New Town. Zoals de naam doet vermoeden het nieuwere gedeelte van de stad. We hebben hier een appartementje gehuurd. Het is een beetje groter dan verwacht, verschillende slaap- en badkamers, ruime keuken en living, terras, en dat zien we nu wel heel graag: een wasmachine. We lopen verloren in deze zee van ruimte. Potje koken en bed in. De rest is voor morgen.

24-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

23-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Een standaard dag op de Samba ziet er ongeveer zo uit:

5u30 wekker
6u ontbijt
6u45 de zodiacs in voor een wandeling
9u terug aan boord
9u30 de zodiacs in voor een snorkeltrip (te warm om nog te wandelen)
12u lunch
13u-14u30 siësta + navigeren
14u30 snorkelen of kajakken
16u00 terug aan boord
16u30 zodiac in voor een wandeling aan wal
18u avondeten + briefing volgende dag
19u30 stargazing op het dek + navigeren
21u omvallen in onze bunkbedden

Het ontbijt was uitgebreid, vers fruit, sap en daarna toast met hesp, kaas, salami en elke dag een andere ei-bereiding. Kwestie van efkes mee te kunnen. Dat is ook nodig. Lunch en avondeten waren evengoed verzorgd, uitgebreid en gevarieerd. We hebben ons allemaal een ongeluk gegeten maar ik denk niet dat er iemand een gram bijgekomen is. Gelukkig hadden we bijna elke dag een beetje siësta na de lunch, waarbij iedereen wijselijk wat ging bijslapen in zijn kajuit of op het dek.

De wandelingen waren ofwel met een wet ofwel met een dry landing. Elk eiland heeft zijn eigen vegetatie en zijn eigen beestjes. We zien de Galapagos-buizerd, Darwinvink, Galapagos flamingo, Spotgaaien, Blauwvoetboobies met hun rare geluiden en zotte wandel, het zijn onze favoriet van de zee-vogels. Hiermee weet ik meteen dat het album van de Blood Hound Gang ‘Hooray for boobies’ gewoon verwijst naar deze Galapagosvogel. De immense fregatvogels met hun prachtige maar in onze ogen zo onhandige rode opgeblazen hals zijn alom vertegenwoordigd. De landschilpadden zijn gigantisch. Land- en zee-iguana’s in alle mogelijke smaken. Elk eiland heeft zijn eigen type lava-hagedis geboetseerd (telkens genoemd naar het eiland waarop ze voorkomen, dus de Santa Cruz lava lizard, de San Bartolomé lava lizard en ga zo maar door, voor ons zien ze er allemaal hetzelfde uit maar kenners zijn het niet met ons eens). De Sally lightfoot krab is een grappig kleurrijk beestje dat je overal ziet. En met overal bedoelen we…overal, dus wijsneus, ja maar niet in de cactussen hé jongens? Toch wel,... overal!  Als ze willen groeien moeten ze hun pantser afgooien. Dit doen ze door schuim aan te maken dat ze over hun hele lijf uitwrijven. De schelp komt dan helemaal los, ook van de poten, en daaronder zit een zachte nieuwe schelp. Net dan zijn ze op hun best. Eens ze hun nieuwe formaat hebben aangenomen, wordt de schelp hard. Heel dit proces duurt 48u. We zien de beestjes effectief schuim aanmaken en overal liggen afgeworpen oude schelpen. Onvoorstelbaar die natuur.

En natuurlijk eindeloos respect voor de zeeleeuw. Ze zijn bijna overal en talrijk aanwezig en zijn zo schattig, we konden er uren naar kijken. Zo hebben we veel over het gedrag van deze dieren geleerd, het zijn net honden. Poseren voor een camera, antwoorden als je iets vraagt, je bewegingen nadoen, de discriminant berekenen van 14x²+7/3x+5, we hebben ons er goed mee geamuseerd, zowel op land als tijdens het snorkelen. Ze zijn heel speels. Na veel collectieve oefensessies in de Samba zelfhulpgroep konden we hun geluiden perfect imiteren.

Na de wandelingen zijn de snorkelsessies noodzakelijk. Het water is dankzij de 3mm wetsuites altijd aangenaam. Ook de onderwaterwereld is absoluut fantastisch. Tropische vissen in alle variaties, we hebben zelfs het geluk een hamerhaaien tegen te komen, wat een indrukwekkend beest, je adem stokt als deze op je afkomt. Onze laatste snorkeltrip overtreft alles wanneer een gigantische mantaray onder ons doorzweeft. De spanwijdte tip tot tip, 7m. Prachtig, zo sierlijk als ballet vliegt deze door het water. Zeeschildpadden zien we zo vaak dat we er bijna geen aandacht meer aan besteden. Soms kan je hen bijna aanraken, zo dichtbij zijn ze. Met hun slome bewegingen lijken ze het meest zen-dier op aarde te zijn. We krijgen ook een aantal Galapagos-pinguins te zien. Dit is ongetwijfeld één van de weinig plekken op deze planeet waar je comfortabel kan snorkelen met pinguins. De crew in de zodiacs zat maar naar ons te roepen waar ze zaten, iedereen als zotten van hot naar haar snorkelen om die beestjes, die natuurlijk stukken sneller zijn dan wij, te kunnen zien. Uitgeput waren we. Onze lichamen evolueren langzaam maar zeker tot een tempel waar Michael Phelps ronduit jaloers op kan zijn. Als we op een bepaald moment rustig onder het oppervlak wat hangen te staren naar een school exoten schiet er vanuit het troebele niets een witpunthaai van zeker 3,5m lang voorbij. Dan ben je meteen weer bij de les en voel je wat adrenaline met je doet. Is me dat even verschieten.

De namiddagen waren een beetje een kopie van de voormiddagen, maar wel telkens op andere locaties en dus andere beestjes.

Tijdens de briefing na het avondeten vielen iedereen zijn ogen al dicht. De talksessie van 1,5u over Darwin heeft dan ook 2 avonden in beslag genomen. Daarna gingen we meestal nog even op het dek naar de fantastische sterrenhemel kijken, er was net geen maan. Kun je nagaan wat je dan te zien krijgt als het schip alle lichten dooft en je vanop de oceaan de hemel in tuurt. Rond 21u was bij iedereen letterlijk het licht uit.

De eerste en laatste avond kregen we een cocktail. De eerste een pisco sour. Sara van Peru legt aan iedereen uit dat dit de nationale drank is van haar land. Ik vermeld er even bij dat ze dat in Chili ook drinken en dat ook beschouwen als hun nationale drank. Foutje, Sara is er niet mee gediend en schiet direct in de verdediging (zouden wij ook doen als onze Belgische friet als french fries gelabeld werd). We gaan er niet verder op in maar het is hilariteit alom als uiteindelijk blijkt dat de pisco die aan boord gebruikt is … Chileense pisco is. Gelukkig kan Sara er dan ook terug mee lachen.

Onze gids en tevens zoöloog Jan begeleidde elke uitstap met een overvloed aan informatie en een passie voor de natuur, het was een plezier om naar hem te luisteren. Een ware wandelende Galapagos-encyclopedie, respect. Ook voor de sterrenhemel bleek hij talent te hebben, met zijn laserpen kon hij de meeste sterrenbeelden moeiteloos aanwijzen. Het was heel leerrijk… of hij had een rijke fantasie, dat kan ook.

De eerste dagen is het bewolkt, abnormaal weer volgens onze gids, meer iets voor juli. Ok, het levert minder mooie foto’s op maar zelfs zonder zon is het echt meer dan warm genoeg. Nacht 2 was hels. Uitlopers van Cycloon Pam kwamen even roet in het eten strooien en ons klein bootje was een speelbal voor de golven. Het wordt een slapeloze nacht voor de meeste mensen aan boord, met zelfs 3 zware zeezieken. Eéntje ervan is eigenlijk nooit echt volledig gerecupereerd, spijtig voor haar. Gelukkig lag in onze kajuit alles vast, maar het pasgetrouwde koppel Jennifer en Geoffrey vertellen de dag erna dat de cycloon letterlijk door hun cabine is geraasd. Alles lag verspreid door de ruimte, tot de inhoud van hun wc-afvalemmer. Daar hebben we nog wel even mee gelachen, lekker romantisch (zij hadden gezien de reden van hun reis de enige kamer met dubbel bed, maar die lag wel op het hoogste dek). Ze hebben op zijn minst wilde nachten gehad op hun huwelijksreis.

De dagen erna is de zon trouw van de partij en is het niet meer te houden. Het lava-eiland Santiago bezoeken we nog voor het ontbijt en dan nog smelten we ter plekke weg zodra de zon opkomt. De wandeling wordt dan ook met een half uur ingekort omdat iedereen geroosterd is. Er is veel zonnecrème gevloeid. Kledij werd na elke wandeling uitgespoeld en te drogen gehangen, in de hoop van het nog een dag te kunnen aandoen. Ja, hier trek je extra kleren aan om je te beschermen tegen de zon. Die staat ‘s middags trouwens pal loodrecht boven ons bootje. De grenzen van properheid zijn tijdens deze week opnieuw verlegd. Alles geraakt doordrongen van het zout, zelfs de schoenen.

De schoonheid, alle dieren, planten, geologische historiek. Het is niet mogelijk om deze unieke plek in enkele regels te beschrijven en vooral hoe we dit allemaal ervaren hebben. Het heeft een diepe indruk op ons achtergelaten, een trip om nooit te vergeten, een aanrader. Zulke mooie maar voornamelijk zulke tamme dieren. Je moest opletten om niet op de zeeleeuwen, iguana’s of de krabben te stappen. Vogels voederen hun jongen op een halve meter afstand zonder zich iets van je aanwezigheid aan te trekken. De dieren hebben eeuwenlang geen natuurlijke vijanden gehad en zijn dus nergens bang voor. Alleen dat maakt het al uniek.

23-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als je naar de Galapagos vliegt wordt je bagage extra gecontroleerd en speciaal verzegeld. Meer dan ooit tevoren moet je plechtig beloven niets biologisch bij te hebben in woord en ondertekend schrijven. De gates richting Galapagos in de luchthaven van Quito zijn volledig in thema uitgewerkt, alle muren zijn versierd met gigantische wandtekeningen van de vreemde dieren die daar het straatbeeld bepalen. Ik ben uitgelaten enthousiast als een vrolijk kind dat op schoolreis vertrekt, ik scan alle mensen zorgvuldig, benieuwd naar met wie we de volgende week de Samba gaan delen.

Hoewel we zelf onze vliegtuigtickets richting Galapagos geboekt hebben, is de reisorganisatie er toch in geslaagd om ons in te checken en hebben zij onze boarding passes al in hun handen. Dat vinden wij bijzonder vreemd, niet? We geraken dus razendsnel overal door en voor we het weten zitten we neuriënd op rij 1 in het vliegtuig. In een hinkstapspringvlucht via Guayaquil landen we in Baltra. Te voet over de tarmac, slalommend tussen verdroogde cactussen onder een zinderende hitte naar het eco-luchthavengebouw. Hier is geen airco, geen bagageband, alles is hier eco, voor zover dat in één adem mee uit te spreken valt met luchthaven. We vinden onze bagage tussen de uitgestalde hoopjes, bewijzen dat we hier niet gaan blijven, betalen de national park entrance fees en zeggen ons gedichtje op aan de douanier. Daarna staan we meteen zo goed als buiten het gebouw.

Een grote man met bordje ‘Samba’ staat kwispelend Samba-Samba te roepen alsof het bordje niet voor zich sprak. Hij heeft wat weg van Harrison Ford als Indiana Jones vermomd in safari outfit met bijpassende hoed. Tot de vriendelijke man ons aanspreekt… het duurt even voor we onze talen geherprogrammeerd krijgen maar deze man spreekt Nederlands, zij het overgoten met een Spengels accent. Onze gids, Jan, blijkt een Amsterdammer te zijn van origine die aan de haal is gegaan met een Galapogese en zich hier heeft gevestigd. Wij zijn de eerste van de groep, wat had je gedacht?, uitgezonderd Ryan, die zich bij ‘Hello Mate’ al laat bestempelen als Australiër maar een Nieuw-Zeelander blijkt te zijn. Iedereen van de groep komt toe en maakt dezelfde voor de hand liggende fout. Hij was met een eerdere vlucht toegekomen.

De groep verzamelt zich, een allegaartje van overal, iedereen stelt zich voor.

De leeftijden zijn geschat maar het geeft je een idee.

Ryan New Zeeland (35)
Gem (27) Uk London
Patrick & Sarah (48) Malta
Ricardo & Kathy (68) Alaska
Weij (30), Signapore
Sally(50) & Emelia (13) Los Angeles
Sarah (41) Peru
Jennifer & Geoffrey (32)

Al bij al nog een vrij jong gezelschap voor een Galapagos-cruise, lijkt ons.

Met ons erbij 14 in totaal + Jan + capitan + 5 crew

Met 21 op een boot van 27 meter, dat voor flinke week, dag en nacht. Niet 100% mijn ding, dat weet ik, ik zal mijn meest filantropische eigenschappen moeten aanboren en het aangeboren sarcasme even trachten te verbijten op mijn wang. Moet lukken.

We worden een bus ingeleid die ons naar een dichtbijgelegen ferry brengt. Allemaal de ferry op, en een dollar ophoesten voor de overzet. Onze gids was zijn geld vergeten maar belooft iedereen later zijn dollar terug te betalen. Gezien zijn achtergrond… bijt ik even op mijn wang. Terecht zal blijken.

10 Minuten en we zijn aan de overkant, een andere bus in die ons naar de andere kant van het eiland brengt voor een bezoek aan een schildpaddenfarm en een welgekome lunch.

Dan richting haven, tegen 18h boarden we. Onze kajuit is klein maar doordacht. De leef- en slaapruimte bestaat uit 4m², waarvan de helft wordt ingenomen door een op maat gemaakt houten stapelbed waaronder twee grote schuiven dienst doen als opslagruimte, de aansluitende private bathroom is 2m², dat volstaat net om er een douche, toilet en wastafel in te wringen.

We eten smakelijk, en gaan vroeg naar bed. Nodig want Jan wil ons om 6h fris en monter aan de ontbijttafel hebben. Het wordt een bewogen nacht, ik slaap vanboven, Ruth beneden. Eens op de open zee krijgen we serieuze golven. Het bed wordt naar boven geworpen, heel even heb je het gevoel gewichtloos te zijn, waarna je diep in de matras wordt gedrukt. Ondertussen rolt het schip ook over zijn as dus je komt niet altijd op dezelfde plek terecht in de matras. Armen en benen spreiden zodat we niet rollen en ongewild op de rand van de iets bredere beddenbak, een verdiep lager, van Ruth belanden.

Vanaf nu af aan zullen onze dagen zo gevuld zijn dat het onmogelijk wordt een blog voor elke dag te schrijven. Dat gaat bijna net zolang duren dan hem te beleven. We houden het op een standaard dag aan boord van de Samba.

Bijlagen:
SAMBA DETAILED ITI SE.docx (241.5 KB)   

Ruth heeft nauwelijks een oog dicht gedaan, hoogteziek, verkouden of grieperig? Of een mix van een beetje vanalles, kan ook. Het is voorlopig onze laatste dag hier en we moeten vandaag nog wat zaken regelen. We zijn immers niet toevallig in Quito beland, het is onze gateway naar de Galapagos eilanden. Vreemd genoeg zitten we nu 6000 km noordelijker dan enkele dagen geleden in Ushuaia en nog steeds op de route van de Beagle, het legendarische schip van waarop Darwin zich de geschiedenis in schreef. We hebben om half 10 een afspraak met de touroperator Cris waarbij we onze galapagos trip boekten voor de transfer van de documenten. Toevallig is dat ook de operator die Mark Dillen gedurende een maand onder de arm nam tijdens zijn reis in Ecuador enkele jaren geleden. Mark moet een behoorlijke indruk nagelaten hebben want de dame herinnert zich hem nog heel levendig. Echter, voor het zover is willen we onze was nog binnendoen. Gisteren geïnformeerd, vanaf 9u zijn ze open. Na het ontbijt dus nog snel naar de wasserij, die natuurlijk pas om 9u15 opengaat. Tegen dat ze ook nog wisselgeld bij elkaar gesprokkeld hebben is het 9u25 en lopen we in 7 haasten terug naar ons hotel om Cris te ontmoeten. Hoewel, haasten is gewoon onmogelijk, na 5 passen bergop zijn we volledig buiten adem en tegen dat we onze kamer op de 2^e verdieping bereikt hebben, kunnen we alleen nog maar neerploffen op ons bed. Gelukkig is Cris meer dan een half uur te laat (stond aan het verkeerde hotel) en zijn we al terug wat mens tegen dat onze ontmoeting begint. Toch maar iets vreemds, dat hoogteverschil.

We kopen nog industriële hoeveelheden zonnecrème en maken de rest van de stadswandeling af waar we gisteren afhaakten. Ecuador heeft een vreemde mix van mensen, gebouwen en gewoontes die we niet direct in een hokje kunnen plaatsen. Het lijkt authentieker en voelt op z’n minst veel minder Europees dan Patagonië. We doen nog een terrasje aan de kant van Plaza San Francisco. Da’s meteen ook het enige terras dat we hier tegenkwamen. We kuieren door het park, halen de versgewaste op en keren terug naar ons hotel, inpakken en dan op zoek naar avondeten. Morgen onze vlucht van 9h25 naar Baltra. Daar zullen we aan boord gaan van de Samba. Een schuit van 25m waar slechts 14 toeristen in passen voor een 8 daagse rondvaart door de Galapagos Archipel. Hopelijk hebben we hier beter weer dan rond de Kaap.

De kans is meer dan waarschijnlijk dat er gedurende 8 dagen geen updates op de blog kunnen gezet worden, maar niet getreurd, de kans is ook groot dat we binnen 8 dagen weer heel wat te vertellen hebben. Dan zijn we terug in Quito, zij het een andere wijk dan de oude binnenstad.

Het kaartje links in de marge is aangepast aan onze bestemmingen die de Samba gaat aandoen (Als het weer dat toelaat tenminste).

Bon, we zijn snorkelklaar en duiken voor een weekje onder.

Adios

16-03-2015 om 23:44 geschreven door Mike & Ruth  

Na 1,5 komt Ruth komt vruchteloos terug van walkabout, nog steeds met een handvol pesos. Ondertussen mogen we ons aanmelden bij de check-in. Het moment van de waarheid. Onze paspoorten worden gecontroleerd en onze namen opgezocht op de passagierslijsten. We worden niet onmiddellijk gevonden maar we kunnen over zijn schouder meekijken, proberen zelf te zoeken op ‘Ruth’ ipv ‘Dillen’ en wijzen uiteindelijk de juiste lijn aan, er wordt geen woord gerept over de onfortuinlijke omwisseling. Yes, denk ik, ik kan me niet inbeelden dat ze ergens bij de volgende loketjes moeilijk gaan doen. Nog even heel eerlijk over een terugvlucht die we niet gaan doen. Ahja juist edreams had voor ons beslist dat de heenreis ook een terugreis hoort te hebben en dus ook een retourtje geboekt. Kans is groot dat heen en weer ook gewoon goedkoper is dan enkel heen. We kunnen bewijzen dat we niet terugvliegen maar wel outbound tickets hebben voor Ecuador en krijgen boarding passes. Hebbes. We boarden en krijgen de minst comfortabele zetels één rij voor de nooduitgang. Die zijn gebetonneerd en kunnen geen cm naar achter. Erg krap als de rest dat wel kan, al chance hebben we niet de pech groot te zijn.

Het is een humpybumpy-ride en vliegen tot in Quito. Landen doen we niet echt. Quito is bijna 3000m boven de zeespiegel, dat maakt dat je gewoon op het moment dat je normaal gezien de wolken doorgaat ineens ergens op een stukje tarmac stilstaat. Papieren, bagage, Chileense pesos verkopen, dollars kopen, taxi vangen, alles gaat supervlot, een uurtje later staan we in het oude stadsgedeelte in ons hotel in onze mega-hotelkamer met een bed van 2m10 breed. Promo’ke meegepikt op Booking.com. Ziet er heel uitnodigend uit na de krappe reis van zonet. We zijn moe, het is hier nog niet zo ontzettend laat, 01h00, maar ze hebben wel twee uur gestolen tijdens de vlucht. In Ecuador is het dus nog 2 uur vroeger dan in Argentinië. Tijdsverschil met ons thuisland is nu 6u. Als we wakker worden zijn we een beetje versuft. Voel ik daar ook geen keelpijn en een verstopte neus? Juist, vliegtuigreis, beste plek om een verkoudheid op te doen. Het lijkt ook of ik nog op een boot zit. Na een tijdje beseffen we dat we waarschijnlijk wat last hebben van het hoogteverschil. We zijn gisteren aan boord gegaan op zeeniveau en terug uitgestapt op 2850 m. Niet echt geleidelijk te noemen. ’t Zal wel beteren, beetje rustig aandoen vandaag.

Da’s buiten de waard gerekend. We ontbijten op de hoogste verdieping met zicht op de stad en dan heeft Ruth de reisgids met uitgestippelde stadswandeling al in de aanslag. Start.

De smalle straten in het oude stadscentrum zien zwart van het volk. Het is duidelijk dat zondag flaneerdag is. We doen een stukje van de stadswandeling, drinken op een terras een tas té de coca terwijl we de lokale bevolking observeren. Dit komt meer overeen met het Zuid-Amerika zoals wij dat uit de boekjes kennen, donkere huid, typische indiaans uiterlijk, kleurrijke klederdracht. Maf klimaat ook, zo hoog in de bergen en er groeien palmbomen, exotische planten en cactussen die in bloei staan. De temperatuur is zo’n aangename 20°. Heel wat koeler dan Buenos Aires, niet gedacht, we zitten ongeveer óp de evenaar nu.

Op de pleinen worden traditionele spektakelshows opgevoerd begeleid met live muziek. Er lopen ijsventers, limonadeleurders en textielhandelaars je aan te spreken. Ook is er veel politie op de straat. Die herken je meteen aan hun hesje. Al worden de meeste hier nuttiger ingeschakeld als bij ons. Ze hebben allemaal een instrument vast en vormen een soort Police brass band. Iedereen van kind tot bejaard danst mee op de politiedeuntjes. Een prima ideetje dat ik meeneem en waar ik Koen toch eens over ga aanspreken. Als we al onze agenten hun fluitje nu eens laten inruilen voor een echt instrument. Wat koperblazers, enkele slaginstrumenten, een verdwaalde doedelzak en we zijn vertrokken. Het bewijs dat het kan zie je op de foto’s. Met zo’n politiek programma rijf je gegarandeerd de verkiezingswinst zo binnen. Ik zie het al helemaal voor me, Boechout zingt & swingt met de live Magic Minos Music band. 

Ik dwaal af, ’t is waarschijnlijk de hoogte die me parten speelt.

15-03-2015 om 22:52 geschreven door Mike & Ruth  

Als ik ‘s morgens de mail check verneem ik dat mijn voornaam en achternaam gewisseld zijn in de e-tickets voor onze vlucht vandaag naar Quito. Zover was ik al. Ik kon immers pas inloggen op hun site als ik bij surname ‘Mike’ typte. Ik was het notabene zelf die hen er attent op heeft gemaakt dat er ergens verkeerde links zitten in de Engelse versie van hun site. Soit. De mail is niet bepaald geruststellend. Ze raden me aan telefonisch contact te nemen met hun klantendienst om na te gaan of naamsveranderingen kunnen doorgevoerd worden. De kans bestaat immers dat de luchtvaartmaatschappij TAME ons niet mee wil nemen als de namen niet correct zijn. Ze kunnen het ne mens nogal eens moeilijk maken, rechtsreeks bij de TAME boeken gaat hier niet als Europeaan en via third party bookers zoals E-dreams kom je dus in deze problemen. Ik begin me nu ook te realiseren waar ‘E-dreams’ voor staat: ‘E-n your dreams’, ja. Soit ik besluit de mail te negeren. Ik schat mijn kansen hoger in door op tijd naar de luchthaven te gaan en daar te doen alsof mijn neus bloedt, eventueel suggereren dat ze is op voornaam moeten zoeken… dan de E-klantendienst in Timboektoe telefonisch trachten te contacteren met mijn low budget lokaal Argentijns simkaartje, en daar in het Tchengelaans proberen naam en voornaam gewisseld te krijgen en nieuwe documenten te bekomen. Dat lukt heel misschien nog voor Ruth Dillen maar loopt gegarandeerd mis voor de eerste y in Vanoystaeyen.

Voor we naar de luchthaven gaan nog even iets in onze maag stoppen. Gezien het cash geld enkel nog volstaat voor een taxirit naar de luchthaven, gokken we op de meest internationaal verspreide keten McDonalds zodat we de credit card kunnen gebruiken. Maar dat lijkt niet te lukken. De Mcdomanager wordt erbij gehaald en die vertelt dat ze geen kaarten met chip aanvaarden. Of we geen kaarten zonder chip bijhebben? Een ganse bibliotheek aan kaarten sleuren wij mee, en dan nog kan een mens niet eens zijn burger betaald krijgen. Om zot, en ook een beetje hongerig, van te worden. Bestelling wordt geannuleerd en de maag blijft leeg. We vervloeken de verkopers die niet weten hoe ze met een chipkaart moeten omgaan. Een paar blokken verder proberen we ons geluk bij een ander filiaal. Van’t zelfde. Dus in heel Argentina is er geen enkele McDo waar ge met een credit card met chip kunt betalen. Zou de McdoCFO dat weten?  Bij de afrekening van ons hotel dreigt het ook al mis te lopen, gelukkig kunnen we daar zien wat ze allemaal uitsteekt op het machientje en kunnen we tijdig ingrijpen. In remote Patagonië ging dit toch wel stukken vlotter, daar deden ze niet half zo moeilijk als je wilde betalen.

Terwijl ik twee dagen blog type is Ruth heel even de overschot van de Chileense pesos gaan wisselen, ze is al een uur weg. Opgepakt wegens smokkel?

Dus, of vannacht in Ecuador Quito, of terug in BA voor een extra tangosessie, of bij een advocaat proberen Ruth terug vrij te krijgen.

Life’s a box of Chocolats, you never know what you’re gonna get (F.G.)

Spannend.

14-03-2015 om 20:42 geschreven door Mike & Ruth  

We hebben het met de eigenaar op een akkoordje kunnen gooien dat we mogen blijven tot 13h. Dat geeft ons in de voormiddag de kans om onze online check-in boardingpasses te gaan afdrukken en allerhande andere e-tickets bevestigingen voor de aankomende reizen en verblijven. Om 12h30 krijg ik van de luchtvaartmaatschappij bericht dat de vlucht 1,5h verlaat wordt tot 17h. We vertrekken toch maar al naar de luchthaven. We kunnen evengoed daar wachten. Eens daar wordt de vlucht nog eens verlaat. Blijkbaar heeft de inkomende vlucht  problemen gehad en is die wederom moeten keren en is alles overgeladen op een ander vliegtuig. Bemoedigend. Ondertussen begint het te sneeuwen…verdorie, dat zou hier nog wel efkes kunnen duren.

Uiteindelijk valt het beter mee dan gedacht, de vlucht wordt niet verder verlaat of uitgesteld, om 18h zijn we weg. Toch maar geluk dat we niet gekozen hebben voor een aansluitende vlucht in Buenos Aires. Voor onze overnachting dreigen we ook in de problemen te komen, als dit klein hotel geen late check-in heeft. We landen en 20 minuten later zitten we al in onze taxi. Probeer dat maar eens in Bruselas. Als het een beetje meezit halen we ons hotel nog voor 22h en lopen we niet het risico voor een gesloten deur te staan. As if, een geslaagde cocktail van wegenwerken, ongevallen en onruststokers die puin in brand steken op de verbindingswegen maakt dat de hele stad stilstaat. Het is voorbij 23h als we ons hotel bereiken. Chance, het blijkt ook een restaurant te zijn, en gezien ze in BA laat eten is de tent nog in volle actie. We droppen onze last en lopen blokje om naar ons favoriet Tango-plein  om te dineren. Niemand kijkt hier raar op als je tegen middernacht aan je diner begint. Tegen 2h30 zijn ze hier nog lang niet uitgedanst maar onze pijp is uit, blokje om, den blok erop.

13-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Mike herinnert zich de TV reclame van de Ushuaia producten maar die lijken zeker niet in deze stad te zijn opgenomen. Dan maar met de fourwheeldrive op prospectie in de outback. Dus deze keer geen witte minibus die ons oppikt, maar een uit de kluiten gewassen 4X4. Onze bestuurder en gids stelt zich voor als Fackyou, opmerkelijke naam, Ik kan me niet inbeelden dat de ouders hem graag zagen komen. Later blijkt dat hij Fagu heet. Voor de lol houden wij het toch op Fackyou, veel leuker. We zijn met 6 in de auto, en er volgt nog 1 extra 4x4. Een kleine groep dus, dat vinden wij niet erg. De bestuurders communiceren met elkaar via CB, al gauw blijkt dat het meer gezwans is dan concrete informatie. Amusant is het wel.

Het is weer een leerrijke dag. Eerst passeren we een aantal skiliften. Ushuaia is de trotse bezitter van het meest zuidelijke skigebied ter wereld. Ze zijn hier ook heel trots op hun meest zuidelijk bos, hun meest zuidelijke BBQ, ga zo maar door. De meest zuidelijke bar hebben ze echter niet op hun naam staan, die bevindt zich in een Oekraïens onderzoeksstation ergens op Antarctica (dit laatste weten we uit Lonely Planet, daarover zwijgen de Argentijnen in alle talen).   

We krijgen ook weer het verhaal van de alles vernietigende geïmporteerde Canadese bever te horen, zij het wat anders ingekleurd. In vervlogen tijden kwam je bij ons op een Hoegaerden-bierviltje de spreuk ‘Red het bos, eet meer bever’ al eens tegen. Daar wordt hier niet mee gelachen. Onze gids eet graag bever zegt hij, hij noemt het ‘beefver’. Als hij dit moet vertalen voor de 2 Argentijnen aan boord komt hij in de problemen.

Na een tijdje rijden gaan we off road. We rijden door een meer, door het bos, soms bijna ondersteboven, we worden stevig geklutst maar ’t is plezant en we lachen wat af. Een mens moet er zijn aandacht wel bijhouden of bij de volgende bult knal je met je hoofd tegen het raam of het dak. De Argentijnse dame naast mij is duidelijk enkel meegekomen voor de lunch onderweg en vindt het maar niks. Het bovenbeen van haar man moet het ontzien en wordt systematisch blauw geknepen terwijl ze met haar hoofd meer onder de stoel zit dan iets anders. Onze Fackyou doet er met plezier nog een schepje bovenop door allerhande onheilspellende berichten door zijn CB te roepen, we liggen dikwijls plat.

Tegen de middag komen we aan een schuilhut en daar brandt de BBQ al. Ook de lokale vos loopt al rond, die weet duidelijk dat er wat te rapen valt. We zetten ons tussen de andere passagiers. Twee zijn afkomstig uit de UK, maar na wat praten blijken ze eigenlijk Indische roots te hebben en eentje woont sinds 5 jaar in Australië. Ok, we volgen nog. We stellen ons voor, hebben die even geluk met onze namen. Voor ons is de uitdaging groter. Zij heten Ruchi en Payel. En ik hoop dat het juist is want ze hebben onze blog, Fackyou niet. Ruchi blijkt op 10 minuten van Horsham te wonen. ‘Dan hebben wij elkaar hoogst waarschijnlijk al eens eerder ontmoet’ grapt Mike. Pffft nauwelijks orgineler dan ‘kennen wij elkaar niet van ergens?’. De wereld is klein, dat wel. Het wordt een gezellige babbel, aangevuld met hapjes, choripan (broodje met worst) en als dessert een volwassen stuk Argentijnse steak. Wij delen 1 stuk en zoals steeds is zelfs dat een uitdaging. Maar het vlees is van uitstekende kwaliteit en perfect gegrilld. We herkennen in het gezelschap ook 3 Braziliaanse dames die op onze cruise zaten. Op een traag tempo slagen we erin een Portugees-Spaanse conversatie tot stand te brengen. We horen ook nog van de gidsen dat er sinds de storm van dinsdag een wandelaar vermist is die de nabijgelegen gletsjer ging bewandelen. Er wordt nog steeds gezocht.

Na het eten gaat Fackyou kunstjes doen. Wat is dat toch met die dreadsmannen en hun kegels en jongleerballen? Je kan er gif op innemen, zie je hier dreads, dan zie je binnen de vijf tellen hun ballen. Zijn show wordt wel beter als hij lege flessen wijn begint te stapelen en die in evenwicht houdt op zijn kin. Hij komt aan 6.

Als we ’s avonds terug naar ons appartement wandelen, bedenken we wat een heldere, warme en windvrije dag het vandaag opnieuw was. Wat hebben wij toch een ongelofelijke chance met dat weer hier in Patagonië.

Ah ja, die Ushuaia-meiden uit de documentaire hebben we dus niet gevonden (zie link onder de foto’s). Achteraf gezien lijkt het ons redelijk onwaarschijnlijk gezien de klimatologische situering van Ushuaia. Het was het proberen waard. Bevers daarentegen…

En hier eindigt het. Chili en Argentinië zijn opgereisd. Ongewoon prachtig, grillig, desolaat, soms ook een uitdaging. We hebben er ten volle van genoten en zijn blij dat we de tijd hebben genomen om dit gebied, de mensen en de gewoonten te leren kennen en niet in snel tempo de highlights hebben afgehaspeld. En dan blijft er nog zoveel over dat we niet gedaan hebben in deze gigantische landen.

Morgennamiddag vliegen we naar Buenos Aires en overmorgen naar Quito (Ecuador) waar we tegen middernacht lokale tijd zullen landen. Een nieuw land, spannend. We’ll be back.

Bijlagen:
https://youtu.be/255Yl-RSAdg?t=31s   

We ontbijten en gaan van boord. Windstil, het wateroppervlak is een spiegel. 10°C en de zon schijnt voluit, dit moet de definitie van ironie zijn. Enkel in een T-shirt gekleed gaan we de stad in. We vangen ergens wifi en spreken af dat de uitbater van de geboekte B&B ons ophaalt in het centrum. Beetje vreemd, ik was overtuigd dat we in het centrum logeerden. Toni is vrij stipt en pikt ons om 10h op. We vertellen hem van de bijna-Kaap en hij pikt meteen in. Het verwondert hem niets dat we niet naar de kaap zijn gegaan. Gisteren was het noodweer hier. Ohja? Ja, alle scholen werden gesloten wegens te veel wind en kans op rondvliegend vanalles. De hoogste waarschuwing voor de scheepvaart was sinds 6h gisterenochtend al van kracht en pas laat in de namiddag afgevlagd. Er zijn boten in de problemen geraakt rond de kaap. Misschien moet ik onze kapitein wat krediet geven en maar voor halve Janet laten doorgaan, bedenk ik. In elk geval, de cruise was absoluut de moeite, we hebben ervan genoten ondanks de anti-climax en voelden ons bevoorrecht om in zo’n unieke omgeving te kunnen rondvaren. Minder Kaap dan we gehoopt hadden maar des te meer avontuur en om nooit te vergeten. Het blijft een mooie afsluiter van onze Patagonië-reis.

Het appartementje dat we hier huren lijkt netjes, niet eens zover uit het centrum. Onze verzilte kledij wordt gedropt en we kuieren Ushuaia in op deze zomerse dag. Niet te geloven dat er hier gisteren stormweer was. We zoeken een activiteit voor morgen. Er zijn boottochtjes bij het dozijn maar daar hebben we even geen zin. We kiezen ervoor om morgen met een 4X4 de ruime omgeving op on-ecologische wijze te gaan verkennen. We kunnen niet altijd de planeet blijven redden. We lopen voor het obligate kiekje langs het einde van de wereld en proberen nog wat administratie verder af te ronden.

11-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

8h ’s morgens en we staan helemaal zodiac-klaar op het achtersteven. We kiezen opnieuw voor de mega high difficulty wandeling. Da’s goed voor het zelfvertrouwen. Waar we in El Chalten fluitend werden voorbijgestoken door een paar arrogante pubers tijdens onze beklimming naar Mount Fitz Roy, of toch het uitkijkpunt daarop, kunnen we nu met één enkele welgemikte hipshake af en toe wat bejaarden in de Patagonische laagbegroeiing doen verdwijnen als we die voorbijschieten. 5km en 280m naar boven. A walk in the (natural) park. Op onze zodiacvaart naar de oever worden we begeleid door een 4-tal dolfijnen die synchroon naast de boot blijven springen. Alsof we haasje-over aan’t spelen zijn. We draaien nog een extra rondje en de dolfijnen volgen feilloos. Als we onze handen in het water steken kunnen we ze bijna aanraken. Nieuwsgierig zijn ze wel.

We landen als eerste groep samen met een 50-tal superbinken die het aangedurfd hebben de wandeling de máxima dificultad aan te vatten. We lopen een verlaten hacienda voorbij en beginnen aan onze klim. Bij een dam komen we alles te weten over losgelaten Canadese bevers die heel wat verwoesting in deze bossen aanrichten. Door het gebrek aan beren zijn ze ondertussen met veel. Een ecologisch verantwoorde oplossing is er niet direct.

Een uurtje later zijn we het bos door en beginnen we onze uiteindelijke klim naar het hoogste uitzichtpunt van de wandeling. Het moet gezegd zijn, mooi, wat een uitzicht, maar ook, wat een wind. Waar komt die zo plotseling vandaan? Nog geen 5 minuten later staan we kunstjes te doen, door schuin tegen de wind aan te leunen. De wind wakkert nog verder aan en snoert ons de adem, we moeten gaan zitten om ons evenwicht te bewaren. Dit is niet meer prettig en de daling wordt meteen ingezet. Tegen dat we terug aan het bos zijn probeert iedereen zijn hoofd te beschermen tegen vallende takken of opwaaiend kreupelhout. Als we naar beneden kijken, zien we dat onze cruiseboot los is van zijn anker en wegvaart. Wat moeten we daar van denken? Over het wateroppervlak zien we de windvlagen het water de hoogte inblazen. Heel erg vreemd. Ik ben er nu van overtuigd dat we niet eenvoudig terug aan boord gaan geraken. Draai of keer het hoe je wil, een zodiac blijft een opblaasbootje.

Aan de oever worden we allemaal de hacienda ingeleid, de plaats is opgekocht door de operator en voor de gelegenheid tot museum omgebouwd. Onze gidsen hebben contact met het moederschip en blijkbaar zijn de condities momenteel te slecht om terug te kunnen boarden. Op het schip worden momenteel windsnelheden gemeten van 60 knopen met vlagen tot 80 knopen. We wachten op betere weersomstandigheden, blij dat we in het museum beschut zitten voor de wind. We wachten in luxe, dat wel, de whiskey hot choco combinatie is wel tijdig tot hier geraakt. Hoelang gaat dit duren? Een uur? Een dag? Ze gaan nooit genoeg whc bij hebben. Dit is waarschijnlijk de enige dag op heel onze reis dat we oprecht blij zijn met het thermisch ondergoed dat we meezeulen.

Na flink een uurtje lijkt de wind even minder te zijn en de beslissing wordt genomen om de zodiacs los te laten. Dat gaat even duren, heel de boot (170 passagiers) zit op het eiland en er zijn 5 zodiacs die telkens een 15 man kunnen opladen. Maar nu komt het huzarenstukje. Mothership ligt niet voor anker maar vaart op eigen kracht rond in de kleine baai. Ze heeft zich verlegd zodat de zodiacs de wind, en dus ook de golven, niet op kop moeten nemen. Maar de zodiacs dokken vanachter aan. Op dat moment kan het schip zijn motoren dus niet gebruiken.

We hebben op ons gemak onze laatste whc smaakvol genuttigd en dat maakt dat we als laatste in de rij staan om te boarden. Dat duurt zeker een half uurtje. De wind trekt opnieuw aan maar er wordt niet op de beslissing teruggekomen. Hier zitten we nog ietwat beschut door het eilandje vlak voor, maar we moeten met de zodiac het open water op, naast het eiland. We boarden en we vertrekken, we knallen over de golven en slaan soms hard op het water. Goed vasthouden nu, al ligt dat niet voor de hand op een zodiac, zoveel grijpbare dingen zijn er niet. Het water wordt continu van de overslaande golven weggeblazen en we zien haast niets. Ik ben razend benieuwd wat dat gaat geven eens we achter het eiland uit zijn. En zoals te verwachten, de golven zijn nu groter dan onze zodiac lang is. Man, ik hoop dat die mannen weten wat ze doen. Overal om ons heen slaan de golven over. Onze bestuurder slaagt erin de schuimende koppen te ontwijken door op het juiste moment gas bij te geven en weg te draaien. Zo komen we spectaculair maar langzaam dichterbij het schip. Wij vinden het voorlopig allemaal nog wel spannend. We halen het tot achter de boot en proberen onze positie te bewaren, voor ons is al een andere zodiac aan het lossen en dat loopt moeizaam. Zij zijn klaar, nu is het aan ons. Niet dus, ook de grote boot heeft behoorlijke last van de storm en drijft pijlsnel af richting land terwijl de zodiacs gelost worden. Remember dat die zijn motoren niet kan gebruiken op het moment dat er een zodiac achter hangt… We nemen afstand en het schip start de motoren voluit om zich opnieuw in de wind te herpositioneren. Terwijl het wegvaart voelen we ons als weeskinderen te vondeling gelegd ergens in een woelige zee voorbij het einde van de wereld. De dame naast me is het schreien nabij. We proberen te volgen op een veilige afstand, de golven lijken nog groter te worden, langs opzij te komen en de bestuurder heeft alle moeite de zodiac op koers te houden en de overslaande golven te ontwijken. Na 10 minuten heeft het schip de motoren stilgelegd en moeten we snelsnel naar het achtersteven om te docken. Dat is niet zo eenvoudig. Onze zodiac danst drie meter op en neer ten opzichte van het schip. Er wordt een stabiel moment afgewacht en iedereen wordt zo snel als mogelijk aan boord gehesen. Fjiew, doorweekt maar veilig. Na ons is nog één zodiac en die passagiers worden ongeveer de boot in getrokken. Nodig blijkbaar want een nieuwe windstoot komt eraan en alle zodiacs moeten lossen van de boot. We blijven nog even kijken maar verkleumd als we zijn, haasten we ons naar onze cabine voor een douche en droge kledij.

Tijdens de lunch wakkert de wind nog aan en bij momenten lijkt het of we onder water aan het eten zijn. Het verbaast ons dat de glazen op tafel blijven staan, soms helt het schip zo fel over…. Beangstigend en tegelijkertijd fascinerend.

Na de lunch worden we gebriefd dat we nog steeds in dezelfde baai rondjes draaien. Twee zodiac-bestuurders zijn nog steeds niet kunnen terugkeren en zitten nog vast op het eiland. Ik vermoed dat een lege rubberboot nog veel vatbaarder is voor de felle stormwinden en gemakkelijk gelift kan worden door de wind. Een uurtje later lijkt de klus dan toch geklaard en kan er koers gezet worden naar de kaap, slechts 50 km verder.

Vreemd, we varen richting zon, noord dus.   … We voelen nattigheid…onze euro is aan’t vallen… we varen niet de juiste richting uit. Helemaal niet. Twee uur later wordt ons vermoeden bevestigd door de kapitein. De weersomstandigheden zijn te slecht. Aan boord zouden al windstoten gemeten zijn van 96 knopen ( = 178km/h) en dan zijn we de fjorden nog niet uit. Dit heeft de kapitein in zijn 10-jarig commando over dit schip nog niet meegemaakt. Rond de Kaap Hoorn zouden de golven de 10 meter overschrijden. Janet! besluit ik, het is verdorie een schip van 100meter en we zouden maar twee uurtjes de open zee op zijn. Niks aan te doen. De sfeer op het schip is… minder. De crew doet echter alsof er niets gebeurd is en gaat gewoon verder alsof dit de meest fantastische cruise ooit was. Spijtig dat er niet rechtvaardiger gecommuniceerd wordt, dan hadden ze vast op meer begrip van de passagiers kunnen rekenen. Tijdens de afscheidsdrink wordt de navigatiekaart van de brug voor een astronomisch bedrag geveild aan een Japanner die absoluut wil bewijzen hoe de bestemming van de cruise niet gehaald werd.   

We zetten koers naar Ushuaïa waar we om middernacht al aanmeren. Geen Kaap voor ons. 

We waren zooo dichtbij.

10-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

In de voormiddag is er een informatie-toespraak over gletsjers. We laten die voor wat het is, we kunnen dat ondertussen zelf gedetailleerder vertellen. We zetten ons in één van de lounge-ruimtes met de bedoeling rustig een boek te lezen. Rustig is het, maar al gauw varen we het Beagle-kanaal binnen en dat maakt dat het boek niet meer zo interessant is. De vaargeulen zijn smal, de fjorden zijn impressionant en de wildlife…. is overal. De dolfijnen, die kennen we al. Dan verschijnen de zeehonden, en masse, dartel en geïnteresseerd. Op de duur is het zoals de regenbogen, probeer maar eens een foto te nemen zonder.

In de namiddag gaan we aan wal voor de Phia-gletsjer en een wandeling. De wandeling die we gaan doen is vol modder, tot aan de enkels of erboven zegt het animatieteam. Maar ‘so much fun!!!’ En ze hebben gelijk, wat de modder betreft althans. Blijven stilstaan is nauwelijks een optie, de modder zuigt je vast. Naargelang waar je je voeten neerzet, is het eerder tot aan de knieën. Maar goed, helemaal bovenaan worden we beloond met een mooi uitzicht op de gletser.

Tijdens de afdaling wordt het weer slechter en tegen we terug op het strandje zijn, hagelt en stormt het. Maar, de whiskey-choco is aanwezig en verwarmt de innerlijke mens.

Tussen de ijsschotsen van de gletsjer door snellen we terug naar onze boot. Daar worden we vakkundig ontmodderd met de tuinslang. Het vervolg van de route vandaag gaat door Glaciar Alley, waar je oa de Holanda, Italia, Germania en Francia-gletsjer te zien krijgt. Per gletsjer worden muziek en hapjes voorgeschoteld overeenkomstig de nationaliteit van de voorbijglijdende gletsjer. Het leven kan schoon zijn. Er is echter 1 stoorzender, een stevige bries. Die maakt dat de boot soms danig scheef gaat en de glazen en flessen tegen de grond kletteren. Je ziet de windstoten van ver afkomen door het water dat de lucht in geblazen wordt. Zo weten wij wanneer we de barman ter hulp moeten schieten om zijn drankvoorraad te redden. Eigenbelang natuurlijk.

We doen ’s avonds nog mee met de bingo, maar winnen doen we niet, zelfs niet als de prijs voor grootste verliezer wordt uitgereikt.

09-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We worden wakker van de opkomende zon en zitten midden tussen de fjorden. Wauw. Onbeschrijfelijk. Onvergetelijk. En terwijl we dat denken, flitsen er dolfijnen in het water voorbij. Onze mond valt nog meer open. Ook al is het nog vroeg, we blijven voor het raam naar buiten kijken, zo mooi is het.

Na het uitgebreide ontbijt moeten we om 9u verzamelen voor de eerste activiteit. We kozen om de ‘zware’ trekking mee te doen. We zijn goed ingepakt, bottinnen aan, muts en kap op en daarover de reddingsvest. En dan gaan we aan boord van de zodiacs die ons naar een eilandje zullen brengen. We zijn nog geen 2 minuten weg en vlak voor onze zodiac duikt een gigantische zee-olifant op. We zijn natuurlijk veel te laat voor een foto maar het beeld staat in ons geheugen gegrift. 

Het doet ons ook even stilstaan bij waar we ons eigenlijk bevinden, op het einde van de wereld, in een rubberboot tussen de ijsschotsen. Hier geraak je niet zomaar, hier zijn geen wegen, geen afval, geen hutjes, geen andere boten of vuurtorens of boeien, geen enkel spoor van de mens op deze planeet. Tijd wordt hier anders berekend. Hier is geen technische evolutie, geen bouwstijlen, geen cultuur. De laatste keer dat er hier iets veranderde is 12.000 jaar geleden. Toen de laatste ijstijd op zijn einde liep en de toenmalige gletsjers fjorden werden.  Je wordt er stil van. In de verte zien we talrijke gletsjers. De wandeltocht zelf is niet zo zwaar op zich maar het steile pad is modderig, slibberig en ligt vol met wortels waarover je uitschuift. Ongeveer iedereen gaat ergens wel tegen de vlakte. Om sommige plaatsen hangen koorden om jezelf recht te houden. Gedurende de hele trip worden we vergezeld van condors die ons overcirkelen, wachtend op een hapje?

Na de wandeling keren we met de zodiacs terug naar de grote boot. Maar er moet onderweg nog ge-aperitiefd worden. Op een ander eilandje gaan we aan wal en daar staat zowaar een geïmproviseerde bar waar je chocomelk met een scheut whiskey en gletjserijsblokken kan krijgen. Hoe zot is dat. Wij laten de chocomelk echter achterwege, teveel calorieën. Terwijl we van de whiskey genieten ontmoeten we een Brusselaar. Ha, die hebben we gisterenavond niet zien wapperen tijdens het eten, betrapt! De man is reisleider van beroep. Als we vragen wat hij tot hiertoe van de cruise vindt, antwoordt hij dat het ok is maar toch niet zo sjiek, en zeker niet voor hetgeen het kost. Moeilijk moment… verklappen dat we de helft hebben betaald … nee, we laten dat voorlopig maar zo. Da’s zo leuk aan een last minute, de service is hetzelfde voor iedereen… en wij genieten dubbel.

Vanmiddag staat dan een bezoek aan een pinguïnkolonie op het programma. Eerst even siësta na dat Italiaanse lunchbuffet.

Na de siësta terug heel de resem kleding aan, met nog een paar extra lagen want we zitten gedurende een uur stil in de zodiacs, en dit is de Middellandse zee niet. De wateren zijn nu een stuk ruiger dan bij de uitstap van vanmorgen, het duurt dan ook niet lang of iedereen is doorweekt en compleet verzilt. Regelmatig slaat een golf de boot binnen. Voeg daarbij nog een stevige ijswind en regelmatig een regenvlaag, het was opvallend stil in de bootjes. Kan ook komen door het alweer indrukwekkende schouwspel van water, zon en wind. Het is een uitdaging om een foto te nemen waar geen regenboog opstaat. En de regenbogen hebben alle plaats om zich in hun volledige pracht te laten zien. Opmerkelijk is dat ze veel platter zijn dan bij ons, heeft dit te maken met de stand van de zon of de kromming van de aarde die hier anders is? We hebben geen internet dus kunnen het niet opzoeken.

We krijgen een hoop vogels te zien en bijhorende uitleg te horen. Als laatste gaan we naar een pinguïnbaai, en daar zitten er massa’s. Leuk om hen eens in een natuurlijke omgeving te zien. Het is moeilijk foto’s nemen, de zodiacs liggen niet bepaald stil en je moet uitkijken voor overslaande golven of je camera is naar de haaien. Na een uur is iedereen verkleumd en keren we terug. Een zalige warme douche en we zijn weer helemaal bij de levenden.

08-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om 13u kunnen we inchecken voor onze boottrip. Dat loopt vlot, hoewel we een beetje uit de toon vallen met onze twee grote rugzakken en onze jeugdige leeftijd. Tussen dit publiek is dat geen ironie. We hangen nog wat rond in Punta Arenas tot we uiteindelijk aan boord mogen. De boot zelf is netjes, modern, niet te groot (5 verdiepingen). Benieuwd wat voor kajuit we zullen krijgen, met zo’n last minute weet je nooit. En we treffen het lang niet slecht, helemaal vooraan in de boot, ver weg van trappen, motoren etc. Met een mooi uitzicht door een immens raam en meer dan voldoende ruimte. Mike kan het weer niet laten en staat 3 minuten later de douche al te testen, terwijl de helft van de passagiers nog niet eens aan boord is. De beste douche sinds lang, volgens de expert.

Om 19u is het bijeenkomen geblazen voor de welkomstdrink, safety instructions, voorstelling van de crew en informatie over de trip. De slides voor deze laatste presentatie lijken een beetje door elkaar gelopen te zijn. Het eindigt met ons favoriete gedeelte: de vragenronde. Altijd een hilarisch moment. Iemand vraagt of we ook op open zee varen. De presentatrice antwoordt dat we de 2^e nacht gedurende een paar uur inderdaad op open zee zullen zijn en dat het aan te raden is om die nacht met je reddingsvest aan te slapen. De stilte die volgt in de ruimte is prachtig. En de presentatrice speelt het goed. Ze wachten minstens een halve minuut voor ze eraan toevoegt dat het een grap is. De opluchting verspreidt zich hoorbaar door de zaal. Zalig.

En om 20u zijn we weg, vergezeld van een prachtig avondlicht. De boot vaart opvallend stil, je voelt of hoort de motoren niet.

Iedereen heeft een vaste tafel voor de maaltijden, dat kan meevallen of tegenvallen. Wij krijgen een tafel van 4 toegewezen waar al 2 mensen aanzitten, een vrouw uit Washington en een man uit Canberra (Australië). Het zijn leuke mensen en er is veel te vertellen. De man is 2 dagen voor de afvaart van de cruise in zijn hostel van de trap gevallen, en zijn voet zit in het gips. Maar met behulp van krukken en de gedienstige crew komt hij overal. Alleen de excursies zullen niet lukken, zegt hij met spijt in zijn hart. Dat kan ik me inbeelden. Helemaal tot hier reizen en dan niet uit de voeten kunnen, lijkt me frustrerend. Het is een voortreffelijke en gezellige maaltijd. Achteraf horen we van een ander koppel die een tafel delen met een koppel Chinezen die geen letter Engels spreken. De conversaties zijn daar beperkt. Er wordt nog een toespraak gehouden waarbij we te weten komen dat er 19 verschillende nationaliteiten aan boord zijn. Als ze afroepen waar de Belgen zijn, steken we even enthousiast als al de rest onze handen in de lucht. Part of the show.

Na het eten drinken we nog een afsluiter in de bar, daar kan je alles krijgen, tot de zotste combinaties, wat je maar wil. Zo zien we een Amerikaan die ongeveer alle drank laat mixen met Bailey’s, zoals bijvoorbeeld een muntlikeur. De kleur alleen al… benieuwd hoe die zich morgen gaat voelen. Zijn vrouw waarschuwt hem nog dat ze hem om 7u uit zijn bed zal sleuren om naar de gym te gaan (want ja, dat is hier ook aan boord, op het bovenste dek met ramen rondom rond). Zo’n mooie workout had je nog nooit.

De lichte golfslag wiegt ons in slaap en bezorgt ons een heerlijke nachtrust.

07-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Voor dag en dauw staan we op om, indien nodig, KBC nog bij hun nekvel te grijpen voor ze in middagpauze gaan. Een vlugge check op de computer en dan kunnen we vaststellen dat de betaling eindelijk aan zijn overtocht is begonnen. Toch eens heel benieuwd wanneer dat op die US rekening gaat terechtkomen.

We hebben ook antwoord van een aantal camperbedrijven. 1 Steekt er ver bovenuit, met mooi uitgewerkte voorstellen en een pak nuttige informatie. Echter ook met de melding dat beschikbaarheid zeer beperkt is en het dus snel moet gaan. Hun voorstellen bevallen ons wel, zij hebben een soort van Run-off Fleet optie, waarbij zij verzekeren dat je 1 van de 3 voorgestelde campers hebt, alleen weet je op voorhand niet dewelke. Gezien ze ons alle 3 praktisch lijken, vragen we hen dan ook om daarmee een concreet voorstel uit te werken.

Dan terug naar de vluchten. Hetzelfde verhaal als eergisteren, de lokale websites willen voor geen meter mee en dat zorgt voor de nodige frustraties want wachten doet de prijzen stijgen. Soms ogenblikkelijk. Het is dan ook al ver in de namiddag als we eindelijk alles geboekt hebben, zij het weer via allerlei tussenwebsites. Wat een administratie dat een mens daarvan moet bijhouden, jongens toch. We voelen ons op dit moment meer reisbureau dan reizigers.

En dan komt er nog een verrassing uit de mouw, euh de mailbox, de betaling voor de Galapagos-trip is toegekomen op de rekening in Amerika! HUUUH? Dat is vanmorgen pas vertrokken in België?? Zelfs tussen 2 Belgische banken lukt dat zo snel niet. Maar, dat maakt dat wij morgen met een gerust hart aan onze Beagle-kanaal trip kunnen beginnen.

Of we op het water internet gaan hebben is zeer twijfelachtig, dus waarschijnlijk horen jullie ons pas terug op 11^e maart!!

Punta Arenas is niet de moeite om foto’s van te posten. Ik maak dat achteraf wel goed.

06-03-2015 om 20:17 geschreven door Mike & Ruth  

Eerste check ’s morgens, is de betaling voor de Galapagos-tour uitgevoerd? Nee, zo blijkt, KBC mist nog een adres. Verdorie. Met het tijdverschil tussen België-Chili-Ecuador lukt het ons pas die informatie door te geven tegen 16u30 Belgische tijd. Te laat om vandaag nog te verwerken zegt KBC, internationale betalingen worden voor 16u ingegeven. Lap, weer 24u kwijt en er is nog geen dollarcent over de oceaan gevlogen. Maar ze beloven ons plechtig om dit als eerste vrijdagochtend uit te voeren. Wij zetten alvast de wekker.

Het boeken van de vluchten verloopt zo moeizaam, dat we even denken om Peru te laten voor wat het is en vanuit Costa Rica verder naar boven te vliegen en een stuk Amerika te doen. We laten het even rusten en gaan als ontspanning naar de kapper. ’t Is dringend nodig. Hoe kan je langs de buitenkant zien of het een betrouwbaar kapsalon is? Gezien onze coupes niet zo uitdagend zijn, vertrouwen we maar het enige salon dat niet aan de siësta meedoet.

Ik leg uit dat Mike geen Spaans spreekt en even zal tolken. De kapster kijkt Mike ongeloofwaardig aan, geen Spaans? Wat is er mis met die jongen? Vanaf dan wordt Mike geknipt en behandeld alsof hij een doofstomme kleuter is. Op het einde van de beurt wordt de tondeuse bovengehaald. Mike herinnert zich de militaire snit die hem ongewild in Laos is aangemeten blijkbaar nog vers want ik moet tussenbeide komen. Pas als er uitgelegd is dat het maar om een beetje afwerking gaat zijn de gemoederen bedaard en kan de knipbeurt verder worden gezet.

Ook bij mij verloopt alles vlot en een uurtje later staan we fris en proper terug buiten. Amai, was die wind daarvoor ook al zo friskes? Even wennen. Toch een paar opmerkelijke verschillen met België: mannenhaar wordt niet gewassen voor het knippen, dat van vrouwen wel. En de sociale bestaansreden van een kapper is nog belangrijker dan bij ons. Naast ons werd het haar van een jong meisje terug in model gelegd. Meer niet. Er werd vnl veel lawaai gemaakt en met een stijltang gezwaaid, maar na haar kapbeurt zag ze er in onze ogen exact hetzelfde uit.

’s Avonds stuur ik uit nieuwsgierigheid een mail naar een aantal Nederlandse camperverhuurbedrijven die gespecialiseerd zijn in Canada, om eens een idee te krijgen van wat ze te bieden hebben. Blijkt dat voor de periode mei tot half juli de beschikbaarheid zienderogen slinkt en we snel gaan moeten beslissen. Ok, weer een taak bij voor morgen. 

05-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Naar Punta Arenas kom je om een boottocht naar pinguïn-kolonies te maken. Gezien wij dat al op onze cruise gaan doen, komen wij hier voor de goeie internet en om vluchten etc te boeken helemaal tot in Costa Rica. Het regent toch weer pijpenstelen, dus geen weer om buiten te komen.

Eerste opdracht: onze cruise op de Galapagos betalen. Blijkt niet zo voor de hand liggend te zijn als je enkel online banking ter beschikking hebt en de tegenpartij niet via Credit Cards werkt. Even skypen met KBC en zij zouden dit voor ons wel kunnen regelen, al kost het tijd om geld van België naar een US-rekening door te sturen, tot meer dan een week. Maar goed, dat laten we dan verder aan hun deskundigheid over.

04-03-2015 om 23:35 geschreven door Mike & Ruth