Als je naar de Galapagos vliegt wordt je bagage extra gecontroleerd en speciaal verzegeld. Meer dan ooit tevoren moet je plechtig beloven niets biologisch bij te hebben in woord en ondertekend schrijven. De gates richting Galapagos in de luchthaven van Quito zijn volledig in thema uitgewerkt, alle muren zijn versierd met gigantische wandtekeningen van de vreemde dieren die daar het straatbeeld bepalen. Ik ben uitgelaten enthousiast als een vrolijk kind dat op schoolreis vertrekt, ik scan alle mensen zorgvuldig, benieuwd naar met wie we de volgende week de Samba gaan delen.

Hoewel we zelf onze vliegtuigtickets richting Galapagos geboekt hebben, is de reisorganisatie er toch in geslaagd om ons in te checken en hebben zij onze boarding passes al in hun handen. Dat vinden wij bijzonder vreemd, niet? We geraken dus razendsnel overal door en voor we het weten zitten we neuriënd op rij 1 in het vliegtuig. In een hinkstapspringvlucht via Guayaquil landen we in Baltra. Te voet over de tarmac, slalommend tussen verdroogde cactussen onder een zinderende hitte naar het eco-luchthavengebouw. Hier is geen airco, geen bagageband, alles is hier eco, voor zover dat in één adem mee uit te spreken valt met luchthaven. We vinden onze bagage tussen de uitgestalde hoopjes, bewijzen dat we hier niet gaan blijven, betalen de national park entrance fees en zeggen ons gedichtje op aan de douanier. Daarna staan we meteen zo goed als buiten het gebouw.

Een grote man met bordje ‘Samba’ staat kwispelend Samba-Samba te roepen alsof het bordje niet voor zich sprak. Hij heeft wat weg van Harrison Ford als Indiana Jones vermomd in safari outfit met bijpassende hoed. Tot de vriendelijke man ons aanspreekt… het duurt even voor we onze talen geherprogrammeerd krijgen maar deze man spreekt Nederlands, zij het overgoten met een Spengels accent. Onze gids, Jan, blijkt een Amsterdammer te zijn van origine die aan de haal is gegaan met een Galapogese en zich hier heeft gevestigd. Wij zijn de eerste van de groep, wat had je gedacht?, uitgezonderd Ryan, die zich bij ‘Hello Mate’ al laat bestempelen als Australiër maar een Nieuw-Zeelander blijkt te zijn. Iedereen van de groep komt toe en maakt dezelfde voor de hand liggende fout. Hij was met een eerdere vlucht toegekomen.

De groep verzamelt zich, een allegaartje van overal, iedereen stelt zich voor.

De leeftijden zijn geschat maar het geeft je een idee.

Ryan New Zeeland (35)
Gem (27) Uk London
Patrick & Sarah (48) Malta
Ricardo & Kathy (68) Alaska
Weij (30), Signapore
Sally(50) & Emelia (13) Los Angeles
Sarah (41) Peru
Jennifer & Geoffrey (32)

Al bij al nog een vrij jong gezelschap voor een Galapagos-cruise, lijkt ons.

Met ons erbij 14 in totaal + Jan + capitan + 5 crew

Met 21 op een boot van 27 meter, dat voor flinke week, dag en nacht. Niet 100% mijn ding, dat weet ik, ik zal mijn meest filantropische eigenschappen moeten aanboren en het aangeboren sarcasme even trachten te verbijten op mijn wang. Moet lukken.

We worden een bus ingeleid die ons naar een dichtbijgelegen ferry brengt. Allemaal de ferry op, en een dollar ophoesten voor de overzet. Onze gids was zijn geld vergeten maar belooft iedereen later zijn dollar terug te betalen. Gezien zijn achtergrond… bijt ik even op mijn wang. Terecht zal blijken.

10 Minuten en we zijn aan de overkant, een andere bus in die ons naar de andere kant van het eiland brengt voor een bezoek aan een schildpaddenfarm en een welgekome lunch.

Dan richting haven, tegen 18h boarden we. Onze kajuit is klein maar doordacht. De leef- en slaapruimte bestaat uit 4m², waarvan de helft wordt ingenomen door een op maat gemaakt houten stapelbed waaronder twee grote schuiven dienst doen als opslagruimte, de aansluitende private bathroom is 2m², dat volstaat net om er een douche, toilet en wastafel in te wringen.

We eten smakelijk, en gaan vroeg naar bed. Nodig want Jan wil ons om 6h fris en monter aan de ontbijttafel hebben. Het wordt een bewogen nacht, ik slaap vanboven, Ruth beneden. Eens op de open zee krijgen we serieuze golven. Het bed wordt naar boven geworpen, heel even heb je het gevoel gewichtloos te zijn, waarna je diep in de matras wordt gedrukt. Ondertussen rolt het schip ook over zijn as dus je komt niet altijd op dezelfde plek terecht in de matras. Armen en benen spreiden zodat we niet rollen en ongewild op de rand van de iets bredere beddenbak, een verdiep lager, van Ruth belanden.

Vanaf nu af aan zullen onze dagen zo gevuld zijn dat het onmogelijk wordt een blog voor elke dag te schrijven. Dat gaat bijna net zolang duren dan hem te beleven. We houden het op een standaard dag aan boord van de Samba.