In de voormiddag is er een informatie-toespraak over gletsjers. We laten die voor wat het is, we kunnen dat ondertussen zelf gedetailleerder vertellen. We zetten ons in één van de lounge-ruimtes met de bedoeling rustig een boek te lezen. Rustig is het, maar al gauw varen we het Beagle-kanaal binnen en dat maakt dat het boek niet meer zo interessant is. De vaargeulen zijn smal, de fjorden zijn impressionant en de wildlife…. is overal. De dolfijnen, die kennen we al. Dan verschijnen de zeehonden, en masse, dartel en geïnteresseerd. Op de duur is het zoals de regenbogen, probeer maar eens een foto te nemen zonder.

In de namiddag gaan we aan wal voor de Phia-gletsjer en een wandeling. De wandeling die we gaan doen is vol modder, tot aan de enkels of erboven zegt het animatieteam. Maar ‘so much fun!!!’ En ze hebben gelijk, wat de modder betreft althans. Blijven stilstaan is nauwelijks een optie, de modder zuigt je vast. Naargelang waar je je voeten neerzet, is het eerder tot aan de knieën. Maar goed, helemaal bovenaan worden we beloond met een mooi uitzicht op de gletser.

Tijdens de afdaling wordt het weer slechter en tegen we terug op het strandje zijn, hagelt en stormt het. Maar, de whiskey-choco is aanwezig en verwarmt de innerlijke mens.

Tussen de ijsschotsen van de gletsjer door snellen we terug naar onze boot. Daar worden we vakkundig ontmodderd met de tuinslang. Het vervolg van de route vandaag gaat door Glaciar Alley, waar je oa de Holanda, Italia, Germania en Francia-gletsjer te zien krijgt. Per gletsjer worden muziek en hapjes voorgeschoteld overeenkomstig de nationaliteit van de voorbijglijdende gletsjer. Het leven kan schoon zijn. Er is echter 1 stoorzender, een stevige bries. Die maakt dat de boot soms danig scheef gaat en de glazen en flessen tegen de grond kletteren. Je ziet de windstoten van ver afkomen door het water dat de lucht in geblazen wordt. Zo weten wij wanneer we de barman ter hulp moeten schieten om zijn drankvoorraad te redden. Eigenbelang natuurlijk.

We doen ’s avonds nog mee met de bingo, maar winnen doen we niet, zelfs niet als de prijs voor grootste verliezer wordt uitgereikt.

09-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We worden wakker van de opkomende zon en zitten midden tussen de fjorden. Wauw. Onbeschrijfelijk. Onvergetelijk. En terwijl we dat denken, flitsen er dolfijnen in het water voorbij. Onze mond valt nog meer open. Ook al is het nog vroeg, we blijven voor het raam naar buiten kijken, zo mooi is het.

Na het uitgebreide ontbijt moeten we om 9u verzamelen voor de eerste activiteit. We kozen om de ‘zware’ trekking mee te doen. We zijn goed ingepakt, bottinnen aan, muts en kap op en daarover de reddingsvest. En dan gaan we aan boord van de zodiacs die ons naar een eilandje zullen brengen. We zijn nog geen 2 minuten weg en vlak voor onze zodiac duikt een gigantische zee-olifant op. We zijn natuurlijk veel te laat voor een foto maar het beeld staat in ons geheugen gegrift. 

Het doet ons ook even stilstaan bij waar we ons eigenlijk bevinden, op het einde van de wereld, in een rubberboot tussen de ijsschotsen. Hier geraak je niet zomaar, hier zijn geen wegen, geen afval, geen hutjes, geen andere boten of vuurtorens of boeien, geen enkel spoor van de mens op deze planeet. Tijd wordt hier anders berekend. Hier is geen technische evolutie, geen bouwstijlen, geen cultuur. De laatste keer dat er hier iets veranderde is 12.000 jaar geleden. Toen de laatste ijstijd op zijn einde liep en de toenmalige gletsjers fjorden werden.  Je wordt er stil van. In de verte zien we talrijke gletsjers. De wandeltocht zelf is niet zo zwaar op zich maar het steile pad is modderig, slibberig en ligt vol met wortels waarover je uitschuift. Ongeveer iedereen gaat ergens wel tegen de vlakte. Om sommige plaatsen hangen koorden om jezelf recht te houden. Gedurende de hele trip worden we vergezeld van condors die ons overcirkelen, wachtend op een hapje?

Na de wandeling keren we met de zodiacs terug naar de grote boot. Maar er moet onderweg nog ge-aperitiefd worden. Op een ander eilandje gaan we aan wal en daar staat zowaar een geïmproviseerde bar waar je chocomelk met een scheut whiskey en gletjserijsblokken kan krijgen. Hoe zot is dat. Wij laten de chocomelk echter achterwege, teveel calorieën. Terwijl we van de whiskey genieten ontmoeten we een Brusselaar. Ha, die hebben we gisterenavond niet zien wapperen tijdens het eten, betrapt! De man is reisleider van beroep. Als we vragen wat hij tot hiertoe van de cruise vindt, antwoordt hij dat het ok is maar toch niet zo sjiek, en zeker niet voor hetgeen het kost. Moeilijk moment… verklappen dat we de helft hebben betaald … nee, we laten dat voorlopig maar zo. Da’s zo leuk aan een last minute, de service is hetzelfde voor iedereen… en wij genieten dubbel.

Vanmiddag staat dan een bezoek aan een pinguïnkolonie op het programma. Eerst even siësta na dat Italiaanse lunchbuffet.

Na de siësta terug heel de resem kleding aan, met nog een paar extra lagen want we zitten gedurende een uur stil in de zodiacs, en dit is de Middellandse zee niet. De wateren zijn nu een stuk ruiger dan bij de uitstap van vanmorgen, het duurt dan ook niet lang of iedereen is doorweekt en compleet verzilt. Regelmatig slaat een golf de boot binnen. Voeg daarbij nog een stevige ijswind en regelmatig een regenvlaag, het was opvallend stil in de bootjes. Kan ook komen door het alweer indrukwekkende schouwspel van water, zon en wind. Het is een uitdaging om een foto te nemen waar geen regenboog opstaat. En de regenbogen hebben alle plaats om zich in hun volledige pracht te laten zien. Opmerkelijk is dat ze veel platter zijn dan bij ons, heeft dit te maken met de stand van de zon of de kromming van de aarde die hier anders is? We hebben geen internet dus kunnen het niet opzoeken.

We krijgen een hoop vogels te zien en bijhorende uitleg te horen. Als laatste gaan we naar een pinguïnbaai, en daar zitten er massa’s. Leuk om hen eens in een natuurlijke omgeving te zien. Het is moeilijk foto’s nemen, de zodiacs liggen niet bepaald stil en je moet uitkijken voor overslaande golven of je camera is naar de haaien. Na een uur is iedereen verkleumd en keren we terug. Een zalige warme douche en we zijn weer helemaal bij de levenden.

08-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Om 13u kunnen we inchecken voor onze boottrip. Dat loopt vlot, hoewel we een beetje uit de toon vallen met onze twee grote rugzakken en onze jeugdige leeftijd. Tussen dit publiek is dat geen ironie. We hangen nog wat rond in Punta Arenas tot we uiteindelijk aan boord mogen. De boot zelf is netjes, modern, niet te groot (5 verdiepingen). Benieuwd wat voor kajuit we zullen krijgen, met zo’n last minute weet je nooit. En we treffen het lang niet slecht, helemaal vooraan in de boot, ver weg van trappen, motoren etc. Met een mooi uitzicht door een immens raam en meer dan voldoende ruimte. Mike kan het weer niet laten en staat 3 minuten later de douche al te testen, terwijl de helft van de passagiers nog niet eens aan boord is. De beste douche sinds lang, volgens de expert.

Om 19u is het bijeenkomen geblazen voor de welkomstdrink, safety instructions, voorstelling van de crew en informatie over de trip. De slides voor deze laatste presentatie lijken een beetje door elkaar gelopen te zijn. Het eindigt met ons favoriete gedeelte: de vragenronde. Altijd een hilarisch moment. Iemand vraagt of we ook op open zee varen. De presentatrice antwoordt dat we de 2^e nacht gedurende een paar uur inderdaad op open zee zullen zijn en dat het aan te raden is om die nacht met je reddingsvest aan te slapen. De stilte die volgt in de ruimte is prachtig. En de presentatrice speelt het goed. Ze wachten minstens een halve minuut voor ze eraan toevoegt dat het een grap is. De opluchting verspreidt zich hoorbaar door de zaal. Zalig.

En om 20u zijn we weg, vergezeld van een prachtig avondlicht. De boot vaart opvallend stil, je voelt of hoort de motoren niet.

Iedereen heeft een vaste tafel voor de maaltijden, dat kan meevallen of tegenvallen. Wij krijgen een tafel van 4 toegewezen waar al 2 mensen aanzitten, een vrouw uit Washington en een man uit Canberra (Australië). Het zijn leuke mensen en er is veel te vertellen. De man is 2 dagen voor de afvaart van de cruise in zijn hostel van de trap gevallen, en zijn voet zit in het gips. Maar met behulp van krukken en de gedienstige crew komt hij overal. Alleen de excursies zullen niet lukken, zegt hij met spijt in zijn hart. Dat kan ik me inbeelden. Helemaal tot hier reizen en dan niet uit de voeten kunnen, lijkt me frustrerend. Het is een voortreffelijke en gezellige maaltijd. Achteraf horen we van een ander koppel die een tafel delen met een koppel Chinezen die geen letter Engels spreken. De conversaties zijn daar beperkt. Er wordt nog een toespraak gehouden waarbij we te weten komen dat er 19 verschillende nationaliteiten aan boord zijn. Als ze afroepen waar de Belgen zijn, steken we even enthousiast als al de rest onze handen in de lucht. Part of the show.

Na het eten drinken we nog een afsluiter in de bar, daar kan je alles krijgen, tot de zotste combinaties, wat je maar wil. Zo zien we een Amerikaan die ongeveer alle drank laat mixen met Bailey’s, zoals bijvoorbeeld een muntlikeur. De kleur alleen al… benieuwd hoe die zich morgen gaat voelen. Zijn vrouw waarschuwt hem nog dat ze hem om 7u uit zijn bed zal sleuren om naar de gym te gaan (want ja, dat is hier ook aan boord, op het bovenste dek met ramen rondom rond). Zo’n mooie workout had je nog nooit.

De lichte golfslag wiegt ons in slaap en bezorgt ons een heerlijke nachtrust.

07-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Voor dag en dauw staan we op om, indien nodig, KBC nog bij hun nekvel te grijpen voor ze in middagpauze gaan. Een vlugge check op de computer en dan kunnen we vaststellen dat de betaling eindelijk aan zijn overtocht is begonnen. Toch eens heel benieuwd wanneer dat op die US rekening gaat terechtkomen.

We hebben ook antwoord van een aantal camperbedrijven. 1 Steekt er ver bovenuit, met mooi uitgewerkte voorstellen en een pak nuttige informatie. Echter ook met de melding dat beschikbaarheid zeer beperkt is en het dus snel moet gaan. Hun voorstellen bevallen ons wel, zij hebben een soort van Run-off Fleet optie, waarbij zij verzekeren dat je 1 van de 3 voorgestelde campers hebt, alleen weet je op voorhand niet dewelke. Gezien ze ons alle 3 praktisch lijken, vragen we hen dan ook om daarmee een concreet voorstel uit te werken.

Dan terug naar de vluchten. Hetzelfde verhaal als eergisteren, de lokale websites willen voor geen meter mee en dat zorgt voor de nodige frustraties want wachten doet de prijzen stijgen. Soms ogenblikkelijk. Het is dan ook al ver in de namiddag als we eindelijk alles geboekt hebben, zij het weer via allerlei tussenwebsites. Wat een administratie dat een mens daarvan moet bijhouden, jongens toch. We voelen ons op dit moment meer reisbureau dan reizigers.

En dan komt er nog een verrassing uit de mouw, euh de mailbox, de betaling voor de Galapagos-trip is toegekomen op de rekening in Amerika! HUUUH? Dat is vanmorgen pas vertrokken in België?? Zelfs tussen 2 Belgische banken lukt dat zo snel niet. Maar, dat maakt dat wij morgen met een gerust hart aan onze Beagle-kanaal trip kunnen beginnen.

Of we op het water internet gaan hebben is zeer twijfelachtig, dus waarschijnlijk horen jullie ons pas terug op 11^e maart!!

Punta Arenas is niet de moeite om foto’s van te posten. Ik maak dat achteraf wel goed.

06-03-2015 om 20:17 geschreven door Mike & Ruth  

Eerste check ’s morgens, is de betaling voor de Galapagos-tour uitgevoerd? Nee, zo blijkt, KBC mist nog een adres. Verdorie. Met het tijdverschil tussen België-Chili-Ecuador lukt het ons pas die informatie door te geven tegen 16u30 Belgische tijd. Te laat om vandaag nog te verwerken zegt KBC, internationale betalingen worden voor 16u ingegeven. Lap, weer 24u kwijt en er is nog geen dollarcent over de oceaan gevlogen. Maar ze beloven ons plechtig om dit als eerste vrijdagochtend uit te voeren. Wij zetten alvast de wekker.

Het boeken van de vluchten verloopt zo moeizaam, dat we even denken om Peru te laten voor wat het is en vanuit Costa Rica verder naar boven te vliegen en een stuk Amerika te doen. We laten het even rusten en gaan als ontspanning naar de kapper. ’t Is dringend nodig. Hoe kan je langs de buitenkant zien of het een betrouwbaar kapsalon is? Gezien onze coupes niet zo uitdagend zijn, vertrouwen we maar het enige salon dat niet aan de siësta meedoet.

Ik leg uit dat Mike geen Spaans spreekt en even zal tolken. De kapster kijkt Mike ongeloofwaardig aan, geen Spaans? Wat is er mis met die jongen? Vanaf dan wordt Mike geknipt en behandeld alsof hij een doofstomme kleuter is. Op het einde van de beurt wordt de tondeuse bovengehaald. Mike herinnert zich de militaire snit die hem ongewild in Laos is aangemeten blijkbaar nog vers want ik moet tussenbeide komen. Pas als er uitgelegd is dat het maar om een beetje afwerking gaat zijn de gemoederen bedaard en kan de knipbeurt verder worden gezet.

Ook bij mij verloopt alles vlot en een uurtje later staan we fris en proper terug buiten. Amai, was die wind daarvoor ook al zo friskes? Even wennen. Toch een paar opmerkelijke verschillen met België: mannenhaar wordt niet gewassen voor het knippen, dat van vrouwen wel. En de sociale bestaansreden van een kapper is nog belangrijker dan bij ons. Naast ons werd het haar van een jong meisje terug in model gelegd. Meer niet. Er werd vnl veel lawaai gemaakt en met een stijltang gezwaaid, maar na haar kapbeurt zag ze er in onze ogen exact hetzelfde uit.

’s Avonds stuur ik uit nieuwsgierigheid een mail naar een aantal Nederlandse camperverhuurbedrijven die gespecialiseerd zijn in Canada, om eens een idee te krijgen van wat ze te bieden hebben. Blijkt dat voor de periode mei tot half juli de beschikbaarheid zienderogen slinkt en we snel gaan moeten beslissen. Ok, weer een taak bij voor morgen. 

05-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Naar Punta Arenas kom je om een boottocht naar pinguïn-kolonies te maken. Gezien wij dat al op onze cruise gaan doen, komen wij hier voor de goeie internet en om vluchten etc te boeken helemaal tot in Costa Rica. Het regent toch weer pijpenstelen, dus geen weer om buiten te komen.

Eerste opdracht: onze cruise op de Galapagos betalen. Blijkt niet zo voor de hand liggend te zijn als je enkel online banking ter beschikking hebt en de tegenpartij niet via Credit Cards werkt. Even skypen met KBC en zij zouden dit voor ons wel kunnen regelen, al kost het tijd om geld van België naar een US-rekening door te sturen, tot meer dan een week. Maar goed, dat laten we dan verder aan hun deskundigheid over.

04-03-2015 om 23:35 geschreven door Mike & Ruth  

Het weer is helemaal om zeep, vannacht nauwelijks een oog dichtgedaan door de wind, bij momenten echt overtuigd dat het glas uit het raam ging vliegen, je zag de reflectie gewoon verbuigen alsof je in een spiegelpaleis was. Gisteren is het nauwelijks gestopt met regenen.

We bussen op ons gemak naar Punta Arenas, met zoals steeds een bende zuigvissen voor ons. Doet dat thuis, nie op een bus, straks plakt ge vast of haken de blokjes in elkaar. Dat krijg je niet uitgelegd. Het weer blijft zoals het is, al is door de wind vnl de rechterkant van de bus slachtoffer van de geselende regenvlagen.

Aangekomen in Puntas Arenas, taxi in en naar onze bungalow. We moeten toegeven, het is dubbel. Veruit het minst inspirerende uitzicht dat we in maanden hebben gehad, nl een muur. Maàar, met veruit de best voorziene keuken in maanden, mét dampkap en zo blijkt later, met prima ontsmette keukentools. Alleen ontbreekt er een tafel. Er is enkel een kleine toog met enkele te lage krukken om aan te eten. Sneeuwwitje kan nu elk moment binnenwandelen.

Eens geïnstalleerd gaan we naar de supermarkt, da’s even aanpassen. Het stinkt hier naar uitlaatgassen, er wordt getoeterd, er zijn verkeerslichten, hoe zat dat ook alweer?, reclameborden en veel volk op straat. Alle geneugten van een echte stad. Oeps, even vergeten dat we de laatste maanden in een redelijk solitaire omgeving hebben vertoefd.

De supermarkt is de kers op de taart. De Delhaize op 31 december is er niets tegen. Of je nu vlees wil, of brood, er staat minstens 20 man voor u aan te schuiven. Aan de kassa’s is het nog veel erger. We begrijpen nog steeds niet vanwaar die supermarkthetse komt. Alsof die maar 2u per dag open is. Ook opmerkelijk, hoe dichter bij de kassa, hoe meer je alle mogelijke artikelen door elkaar in de rekken vindt. Manier van winkelen: je gooit je kar vol en terwijl je aanschuift, begin je te selecteren. Wat je dan toch niet nodig hebt, leg je ter plekke tussen andere dingen neer. Al dan niet opengedaan, geproefd of leeggedronken. Eens je aan de kassa bent en de teller van je rekening begint te lopen, kan je een tweede selectie doorvoeren. Aan elke kassa ligt dan ook standaard een hoop achtergelaten aankopen, gaande van rollen toiletpapier tot ontdooiende diepvriesgroenten. Apart.

We wilden nog naar een Farmacia gaan met een uniek beproefd recept voor antizeeziektepillekes dat we van een Edegemse zeebonk doorgestuurd kregen, maar we vermoeden dat we dat niet gerealiseerd gaan krijgen dus laten dat maar zo. Of dit een goede beslissing was verneem  je later wel.

Eindelijk terug thuisgeraakt met de aankopen, lekkere spaghetti gegeten, filmke gezien, …toch tot halverwege…

03-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We gaan deze voormiddag langs het bookingskantoor dat ondermeer tickets verkoopt voor de Australis cruise. Een 4-daagse trip van Puntas Arenas naar Ushuaia. We staan er niet speciaal vroeger voor op en haasten ons niet. We gaan er van uit dat er ofwel geen last minutepromoties worden aangeboden of dat de boot ondertussen vol zit. Onderweg besluiten we dat we toch maar proberen aan boord te geraken als er nog plek is, last minute of niet. We zijn dan ook al helemaal tot hier gekomen en het is weinig waarschijnlijk dat we hier nog eens langs komen.

We lopen binnen, de dame herkent ons en doet meteen teken dat er promoties zijn. We zijn benieuwd, alles is beter dan de volle pot te gaan betalen. En Yes, JACKPOT, het zit ons mee. We betalen minder dan de helft van de originele prijs. Supercontent zijn we, deze trip stak onze ogen al uit van voor dat we vertrokken waren. Meer zelfs, één van de redenen om zo traag Zuidelijk te af te zakken was om te proberen met een last minute mee te kunnen op een expeditie of cruise nu het seizoen hier op zijn einde loopt en de scholen terug van start zijn gegaan.

Met onze gouden tickets in de hand lopen we blinkend buiten. Nu kunnen we ook de rest errond regelen. We duikelen in de bits en bytes van www en tegen de middag aan krijgt het vervolg vorm. Nog geen paar uur later krijgen we bevestiging van onze volgende rondvaart in de Galapagos-Archipel. Rest ons enkel wat vluchten te boeken en we zitten gebeiteld tot einde maart. Komt helemaal goed.

Time flies when you’re having a blast.

We kwamen al te weten dat Chileens Patagonië de 2^e grootste exporteur ter wereld is van zalm, na Noorwegen. Puerto Natales heeft een haven, verse vis is alom vertegenwoordigd en bovendien heel smakelijk. We aten hier al een aantal voortreffelijke stukken zalm en heek. Die brengen ze in gelijkaardige porties als het vlees, maar dat vinden we minder erg, dat kunnen we beter te baas. Dé specialiteit is echter king crab. Die bereiden ze op verschillende wijzen, gisteren eentje geprobeerd, een soort van ovenschotel met stukjes king crab vlees vermengd met kaas, brood, witte wijn, room, … stevige kost maar heel lekker (chupe de centolla). En dat voor de prijs van een standaard vidée met frietjes bij ons.

Morgen naar Punta Arenas, vanwaar zaterdag onze boot vertrekt. Jullie zijn bijna verlost van de B&B’s! En daarmee bedoelen we zowel de Bed & Breakfast  als de Bus en Berg-ervaringen.

Bijlagen:
PUQ-USH-4N_eng.pdf (378 KB)   

Als we gisteren na ons avondmaal nog even nakeuvelen in het salon, zijn we live getuige van een duidelijk heel leuke Montfort-schoolfuif in Kontich Kaz, de tesjnologie staat voor niets deze dagen. Leuk dat de harde kern van het Party Comité aan ons denkt en even inlogt vanop de fuif.

Vandaag gaan we naar het Torres del Paine Nationaal Park. De Torres zijn granieten pilaren die tot 3000 m boven de zeespiegel uitsteken. Ze markeren meteen ook het einde van de Andes. Zeer geliefd bij hikers omwille van de W-route en de Paine-route, respectievelijk 4-5 dagen of 7-9 dagen hiken. We hebben niet veel zin in de hele voorbereiding, zijnde hoofdbagage ergens stockeren, kampeermateriaal gaan huren etc, en daarenboven zijn de weersvoorspellingen voor vandaag en de komende dagen allesbehalve. Dus we kiezen voor de easy way en boeken een full day georganiseerde trip. Als de wekker om 6u15 afgaat, voelt het aan alsof we effectief gisteren zijn gaan fuiven. Ontbijten en buske op. De rit naar het park zal zo’n 2,5u duren. Ondertussen lijkt het toch een beetje op te klaren, misschien hebben we geluk.

Onderweg worden er regelmatig wild-life stops gehouden. Het betreft vnl de ons reeds welbekende guanaco’s en ñandu’s. Deze dieren zijn duidelijk niet voor iedereen zo vanzelfsprekend, de bus reageert euforisch als we de eerste dieren spotten. We beginnen ons dan ook af te vragen hoe die mensen hier zijn geraakt, uit de lucht gevallen? Misschien zit ik er niet eens zover naast. De Française voor ons is een spektakel op zich, bij elk dier dat ze ziet, roept ze vertederend ‘oooh’, alsof den bloemekee van het vuurwerk is aangevat, en ze houdt dat vol, de ganse rit, zelfs na de 120^ste guanaco. Wij krijgen er helemaal de slappe lach van en beginnen op de duur te wijzen naar dingen die er niet zijn. Het heeft toch zijn charmes, die groepsuitstappen.

We krijgen af en toe het onderste gedeelte van de Torres del Paine te zien, maar ze komen niet helemaal uit de wolken. Tja, aan het weer kunnen we niets veranderen hé.

Als we aan de inkom komen, is het weer hetzelfde, wij betalen 10x de inkomprijs van een Chileen. Ik kan snappen dat er een onderscheid gemaakt wordt, die mensen betalen uiteindelijk ook de belastingen, maar dit is toch wat overdreven. Echter de gewone gang van zaken hier.

Onze voorlaatste stop voor de lunch is de Salto Grande, een uit de kluiten gewassen waterval, met zicht op de Cuernos del Paine. Als we bijna aan de waterval zijn, staat er een waarschuwingsbord voor hevige windstoten. Dat hadden we al in de mot ja, het haar waait van ons hoofd en echt praten lukt niet want ook de woorden worden weggeblazen. Op een uitkijkpunt gaat de wind onaangekondigd dubbele vitesse en wordt hij zo sterk dat we meters  opzij worden gegooid. Met moeite kunnen we het evenwicht bewaren. Dit is niet normaal, nog nooit zo’n sterke wind gevoeld, niemand blijft recht, zelfs de zwaargewichten niet. Iedereen zit nu gehurkt, wachtend tot de kracht afneemt. Daarnet stond nog een man gevaarlijk dicht bij de afgrond van de waterval, ’t is te hopen dat hij in de juiste richting is geblazen. Het waarschuwingsbord had dus wel degelijk waarde en nu begrijpen we ook waarom in alle omschrijvingen van de hikes wordt aangeraden om wandelstokken mee te nemen, zodat je beter bent opgewassen tegen deze onverwachte extreme windstoten. Iedereen snelt terug naar de minibus, lekker comfortabel, en dan gaan we lunchen.

We delen de tafel met een Zwitser en een Duitser. De Zwitser blijkt net de cruise te hebben gedaan waar wij al van thuis op zitten te kwijlen, maar dan in omgekeerde richting. Hij is dol enthousiast. Wij doen nog maar een extra schietgebedje voor een mooie last minute morgen maar hopen er niet echt op.

Tegen dat we terug buitenkomen is het weer helemaal om zeep. Dikke wolken rollen van het bergmassief en er is niets meer te zien. Het regent, hagelt, gletsjert of we staan in de wolken, dat is niet meer duidelijk.

De volgende bezienswaardigheid is een wandeling naar een uitkijkpunt aan het Grey-meer en op de Grey-gletsjer, zo mooi door onze gids in het Engels aangekondigd als ‘and now we will make a walk IN the lake’. Lijkt me een uitdaging. De Zwitser maakt terecht de opmerking “This should be referred to as … diving?”. Door de gietende regen krijgt de mens bijna nog gelijk ook. Na een half uur is de pret eraf en beseffen we dat er toch niets te zien gaat zijn. De gids is blijkbaar ook wijselijk op de minibus achtergebleven. Dus we keren terug. Blij dat we niet ingetekend hebben voor meerdaagse tocht.

Als laatste rest ons nog een bezoek aan de Milodon-cave, een grot waar ze resten van een prehistorisch beest hebben aangetroffen. Behalve een stenen replica en wat haren van de desbetreffende milodon, is er weinig meer te zien dan een gat in een rots. Ah ja, maar dat is de definitie van een grot zeker?

En dan terug naar Puerto Natales. Best vermoeiend, zo’n hele dag rondgeleid worden.

Onder het hoofdstuk er zijn geen zekerheden meer.

Als ik vroeger al eens met licht ironie zei: “Ja hoor, en bananen die zien blauw en stenen kunnen drijven” dan moet ik dat nu noodgedwongen herzien. Die blauwe banaan heb ik nog niet opgemerkt, tot hiertoe, maar ik heb al wel hele rotsen zien voorbijdrijven, zij het gevangen in glesjerijs. Ongetwijfeld draagt hun paus hier een broek en schijten de beren náást het bos.

Nog een verschil met onze regio: In België is het meestal zo dat, of de zon schijnt, of het regent. Slechts als het kermis in d’hel is, is dat anders. Hier niet, hier is het alle dagen feest daarboven. Zon en regen zijn twee fenomenen die niets met elkaar te maken hebben. Je hebt ook geen wolk nodig boven je hoofd. Het water wordt wel van andere contreien aangeblazen. Strange it is.

01-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Zoals jullie kunnen zien op het kaartje, begint het vaste land op z’n einde te lopen. Het wordt dus dringend tijd voor een plan op langere termijn. Het plan is om op 29/03 in Costa Rica te zijn, dus dat geeft ons nog tijd om iets tussendoor te doen.

Vandaag dan ook eens geen uitstappen. Na eergisteren met een Amerikaan te hebben gesproken, kwamen we toch weer even in de verleiding om een cruise naar Antarctica te gaan zoeken. Maar met het budget dat we daaraan zouden spenderen, zelfs in last minute, kunnen we nog vele andere dingen doen op deze reis. We besluiten van het niet te doen. Aan de ontbijttafel speelt er trouwens een documentaire over Antarctica en daarmee troosten we ons, zo hebben we het ook een beetje gezien. Wat we ter compensatie wel willen doen is een cruise vanuit Punta Arenas via Cape Horn naar Ushuaïa. We koersen nog snel naar een lokaal boekingskantoor, dat ons meldt dat de last-minutes hiervoor pas maandag bekend gemaakt zullen worden. Dan slaat de klok 13u, het is zaterdag, dus alles stopt hier. Winkels dicht, geen communicatie meer mogelijk. Zullen we maar wachten tot maandag en hopen dat er tegen dan nog plaatsen vrij zijn. En zo stopt ook onze verdere planning, want een eventuele trip naar de Galapagos zouden we daar dan nog kunnen achterplakken, maar ja, eerst dit in orde krijgen voor we de verdere planning kunnen aanpakken. Wachten, dat kan je dus duidelijk leren.

28-02-2015 om 21:43 geschreven door Mike & Ruth  

We vertrekken met 2 volgeladen bussen richting Chili. De 2 plaatsen achteraan zijn die van ons. Comfortabel, veel beenruimte en de stoelen kunnen naar achter. Dat spreekt niet voor zich voor de laatste rij, weten we uit ondervinding. Wij zijn heuse Patagonian bus experts aan het worden. Maar nu komt het dus wel goed voor de komende 5u. Het is stillekes op de bus, iedereen probeert zijn nacht nog wat te verlengen. We rijden door het ons ondertussen zeer vertrouwde landschap van pampa’s en dappere guanaco’s die uitdagend vlak voor de bus de weg op springen. Diegene die als laatste weer wegspringt is de durfal van de dag, de rest wordt dan schertsend uitgemaakt voor bange pampahaasjes. Wat moet een guanaco hier anders doen om de wijfjes te imponeren?

We komen aan een wegversperring, iedereen moet van de bus. De bagageruimte wordt opengemaakt en honden doorsnuffelen alles. 2 Israeli’s moeten voor de ogen van de 45 andere reizigers al hun bagage uit hun rugzak op straat uitstallen, ze zijn er niet mee gediend. Een gemiddelde backpacker loopt ook niet rond met zijn sjiekste en properste kledij natuurlijk. Er wordt niets gevonden. De hond gaat nog even de bus op en begint daar van zijn oren te maken. De buschauffeur komt kwaad terug van zijn bus en roept in het Spaans dat het toilet alleen maar bedoeld is voor de nummer 1. Gezien de bus vol toeristen zit, is er nauwelijks iemand die doorheeft wat het probleem is. Enfin, iedereen terug de bus op en we zetten de reis verder.

Uiteindelijk komen we aan de Argentijnse grens. Emigratie-papiertjes invullen en gaan aanschuiven. Voor ons bus 1. Dat gaat hier nog even duren. Personenwagens worden tussendoor bediend dus onze rij schuift nauwelijks door. Niet moeilijk, in één keer 100 man droppen aan een kotje met 1 overheidsbediende. Die man stempelt langzaam en plichtsbewust tot zijn hersenen volledig moes zijn. Op een dag vind je de job van je leven…

Dan rijden we door niemandsland tot aan de Chileense equivalent. Immigratiepapiertjes invullen, aangifteformulier invullen, 2^e set immigratieformuliertjes invullen, ik heb op de duur zoveel keer hetzelfde ingevuld dat ik bij geslacht voor mezelf ‘M’ aanduid. Ik verbeter het snel, maar deze korte identiteitscrisis gaat ongetwijfeld een vragende blik opleveren.

Volgend kotje met 1 overheidsbediende. En maar stempelen. Zijn collega doet het deel van de uitreizende mensen. Die man heeft geen klanten en kan dus rustig TV kijken.

Chili=geen vers eten binnenbrengen dus alle, maar dan ook alle bagage moet gecontroleerd worden. Gelukkig staat er hier een scanner, ik zag ze daar al manueel aan beginnen. Als we eindelijk volledig bestempeld zijn, is het 2,5 uur later, waardoor we met meer dan 2u vertraging in Puerto Natales aankomen. Hoe flikken ze dat toch altijd om er zoveel naast te zitten.

Onze hostel blijkt van het nieuwere soort te zijn, de badkamer blinkt (met regendouche en horizontale aquajets) en er is een leuke lounge-ruimte met zicht op, ja probeer er hier maar eens naast te kijken, de Andes. We selecteren en posten nog de foto’s op de blog en gaan dan op zoek naar eten want dat is er weer overgeschoten met die lange busrit. 

27-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Iets minder vroeg en met iets minder vertraging verschijnt er weer een minibus (hoezo, we vallen in herhaling?). Deze XL Tour wijkt van de standaard route af, waardoor we de massa omzeilen, zo werd ons beloofd. De route begint langs een gravel road en we passeren een aantal estancias. Dit zijn megaboerderijen (sommige hebben 70.000 ha grond) die origineel voornamelijk schapen hadden rondlopen. De wol werd echter te goedkoop waardoor de meeste gedwongen werden hun activiteiten stop te zetten. Hetgeen nog overschiet wordt vooral gebruikt om toeristen te herbergen. Er volgt nog een hele uitleg over de regering die protesterende estancia-uitbaters vermoordde, maar het merendeel daarvan ontgaat ons door een combinatie van minibus-op-gravel en het spanglish door een krakende microfoon van de gidse.

En dan komen we aan de Perito Moreno-gletsjer, de topattractie van El Calafate. Over deze gletsjer toch een woordje extra. Het is één van de weinige gletsjers ter wereld die niet krimpt. Sommige jaren groeit hij zelfs zo hard dat de ijsmassa de tegenoverliggende oever bereikt en zo de rivier afsluit. Als de druk van het ingesloten water te hoog wordt (tot 30m boven standaard niveau), breekt heel de ijsmassa op dat punt af en begint alles van voor af aan. Moet een indrukwekkend schouwspel zijn. Op dit moment is de zij-arm nog niet afgesloten, dus ’t zal niet voor vandaag zijn.

Op die tegenoverliggende oever is een volledig pad aangelegd waardoor je de gletsjer van alle kanten kan bekijken. Het is indrukwekkend. Doordat de gletsjer zo snel schuift, 2 meter per dag, breken er vooraan veel ijsschotsen af, het is een constant gedreun. We voelen ons nietig, we staan zo dicht bij de enorme ijsmassa, die lijkt recht op je af te komen. Je hoort het hele gevaarte heel de tijd kraken langs alle kanten.

In de namiddag hebben we nog een boottrip tot vlak aan de wand. Beetje overtoeristische bedoening maar kom, het blijkt uiteindelijk wel de moeite waard. We maken nu wel onderdeel uit van de 300 best friends. We varen naar de 70-m hoge ijswand en aanschouwen hem nu vanop het wateroppervlak. 70m, dat is al wat. Op een bepaald moment dondert er een enorme brok naar beneden, ter grote van een appartementsgebouw. De langgerekte metershoge golven die ontstaan wanneer het ijs in het water terecht komt, komen dreigend op de boot af. Iedereen grijpt iets vast als de golven inslaan. Ze doen de boot hevig op en neer gaan.

Eens terug in El Calafate krijgen we van de organisatie nog een gratis biertje in een organic brewery, met empanada. Het is duidelijk dat ze beter zijn in het maken van empanada’s.

Bij deze hebben we El Calafate ook weer gehad. Ik heb vanmorgen een Calafate-bes gegeten en volgens de legende zal ik nu altijd willen terugkomen. Ik ben benieuwd. Toch even dat kleine beetje gletsjer-moeheid kwijtraken. Morgen naar Puerto Natales (Chili again) met…. de bus.

Wat had je gedacht?

26-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ze komen ons op een veel te vroeg en een half uur te laat oppikken aan ons hotel. What’s new. Minibus in, nog wat toeristen inladen en dan een uurtje tot aan de haven. Er is een probleempje met de boot die ze normaal gezien gebruiken voor deze rondvaart. We gaan op een grotere, een echt cruiseschip met zo’n 20 kajuiten. We hebben plek met hopen, we zijn maar met 25 deelnemers. Thee, koffie, croissants en cake als ontvangst. Leuk, we mogen de toiletten van de kajuiten gebruiken, verleidelijk om niet even op zo’n bed te gaan liggen.

We varen tussen de bergen door en als eerste merk ik de ijsbergen op, ‘Capitan, Iceberg Ahead!’. We willen hier geen Titanicske doen. Ze zien er zo mooi en lief uit, maar als je beseft dat slechts10% boven het oppervlak zit begrijp je dat het eigenlijk gigantische mastodonten zijn. Ze zijn afkomstig van de Upsala-gletsjer. Ne grote, ik bespaar je de technische details. Het einde van de gletsjer drijft op de Brazo Upsala, een 700m diep meer. Deze gletsjer trekt zich pijlsnel terug, dat verklaart het mijnenveld aan ijsbergen. Om dezelfde reden kunnen we niet tot aan het gletsjereinde zelf varen. OK even van op afstand bewonderen, het blijft onwezenlijk zo’n ijsrivier die het dal in stroomt.

We varen nu naar de tweede gletsjer, de Spegazzini. Zoek het op als je me niet gelooft. Daar kunnen we wel vlak bij komen. De motoren worden stilgelegd en we worden uitgenodigd voor de lunch op het onderste dek. Het achtersteven heeft gigantische ramen en we hebben een lunch with a view. Impressionant. We zijn hier blijkbaar niet alleen, een ander schip komt ons vergezellen. Het is de kleine catamaran met 300 van onze ‘not so close friends’ op. We toosten eens met ons glas wijn. Heel erg blij dat we daar niet opzitten.

Het gourmetgedeelte start traditioneel met Empanadas met een frisse paprika-tomaat-ajuindressing. Daarna volgt een plank overladen met kazen en fijne vleeswaren, het smaakt maar het is teveel voor ons beiden. Wijn naar believen. Als ze komen afruimen krijgen we nieuw bestek. We weten meteen hoe laat het is en kijken elkaar verbaasd aan. Menen die dat? Jawel hoor, de hoofdschotel volgt, een lamsstoofpotje. Daarna nog twee desserten. We willen niet onbeleefd zijn en doen ons uiterste best.

Na de lunch kunnen we op een stop meegaan voor een kleine tocht, ‘t zal nodig zijn denk ik schuldig. We hiken de volledige 200m tot aan de Bahia Puesto de las vacas. Een hutje waar koejagers verbleven. Hun taak: wilde gemuteerde koeien afschieten, want die eten het bos op, en de kadavers ook meenemen want anders komen er teveel poema’s. Ze hebben een contract van 16 jaar, niemand hield het hier langer uit dan 4 jaar. Heeft blijkbaar ook te maken met het feit dat ze maar om de 3 maanden bevoorraad werden. De helft van de tijd werden ze dan nog eens vergeten. Soit, we hiken terug naar de boot, ik, met nu nog een half schuldgevoel over, klauter aan boord. Als we de enquête invullen, beantwoorden we in alle eerlijkheid de vraag ‘Wat vond u het meest indrukwekkende aan deze trip’ met ‘de lunch’. Terug naar de haven en met de minibus terug naar El Calafate.

25-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag is onze ‘rust’dag. We moeten ons volgend verblijf zien te regelen want we hebben al bustickets voor vrijdag naar Puerto Natales. Dat gaat vlot. Dan hebben we nog tijd om even ons hoofd buiten te steken richting gemeentelijk natuur- en vogelpark, Laguna Nimes. De flora van deze regio bespreken kan blijkbaar heel beknopt. Je hebt de grote struiken en de kleinere struiken. De fauna is al niet veel uitgebreider. Je hebt de Argentijnse trots: de poema en die kan maar best guanaco’s, ñandu’s of stinkdier lusten. En er rest ons nog een handvol vogels. Die gaan we hier zien. Ben benieuwd. Het is een self-guided toer van 3 km rond een meertje in een herfstzonneke en strakke bries. Heel dichtbij komen de paadjes niet bij het meer met bijhorende vogels, maar we kunnen toch wat mooie plaatjes schieten. Goed uitgewaaid terug het stadje in, daar wachten we een gratis shuttle bus op die ons tot aan het Glaciarium brengt, enkele kms buiten het dorp in het niets geplaatst. Dit museum heeft als enige onderwerp, en dat had je kunnen raden, gletsjers. De volgende twee dagen gaan we op gletsjerexcursie naar de meest indrukwekkende exemplaren van deze planeet. Dan kan je op zijn minst de moeite nemen om goed geïnformeerd te zijn zodat je ten volle begrijpt wat je te zien krijgt. Het museum doet me beetje aan het oorlogsmuseum van Hanoi denken. Ze zijn vooral vol van hun nationale helden die er in geslaagd zijn deze gigantische lap grond van Chili te onttrekken. Dat was trouwens ook de bestaansreden van El Chalten, ons vorige dorp, opgericht in 1983 nota bene. Goed, we krijgen steekkaarten te zien van de bekendste gletsjers, een 3D gletsjerfilm, de opwarming van de aarde is aan de orde, en de mens als grote boosdoener die de aarde regelrecht naar zijn ondergang stuurt. Echt zoveel wijzer worden we niet.

In dezelfde hal is ook de ingang voor de ijs-bar. Geen ijsjes-bar, een ijs-bar. Een bar volledig gemaakt uit ijs. De entrance fee is evenveel als voor het museum. Alle bezoekers die tot hier komen zijn louter geïnteresseerd in de ijsbar en laten het museum links liggen. Wij slaan de ijsbar over. Vreemd hoe beide zaken in hetzelfde gebouw gehuisvest zijn, tot zover het ecologische inlevingsvermogen van de bezielers van dit complex.

Terug naar de hostal, blog bijeentippen, eten en vroeg onze nest in. Morgen vroeg dag voor de gourmet.

Foto’s voor de vogelliefhebbers onder ons.

24-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze wildlife-count laat tot hiertoe te wensen over. Waar in Australië de koala’s uit de bomen vallen en de kangoeroes voor uw wielen springen, is het hier maar poverkes. Op een mogelijke condor en een paar mus-achtigen na hebben we nog niets gezien. Maar daar komt met deze trip verandering in. We bussen overdag en dat helpt. Eindelijk zien we guanaco’s en ñandu’s lopen in de weidse steppe. Al zijn er een aantal exemplaren die duidelijk niet over de afrastering zijn geraakt.

Na een mooie 3 uur rijden komen we aan in El Calafate. Er was voornamelijk weer veel ‘niets’ onderweg, de bouwgrond moet hier stukken goedkoper zijn dan in Mortsel. Er is hier één of ander festival-van-het-meer gaande, wat maakt dat de stad uitpuilt. In ons hotel waarschuwen ze dat we zonder reservatie geen eten zullen vinden en willen ze ons direct excursies verkopen die morgen uitverkocht gaan zijn. We hebben een goed idee van wat we hier willen zien, zoeken nog even op internet naar de beste opties en gaan de straat op. Belangrijkste dingen eerst, bustickets naar de volgende bestemming, Puerto Natales, voor vrijdag. Lijkt ons ruim op tijd. Bij de kiosk blijkt dat we de op 2 na laatste stoelen hebben geboekt. Fieuw.

Dan de uitstappen, it’s all about glaciers. De bekendste, Perito Moreno, doen we zeker, daar kan je niet rond. De andere die we willen zien kan je enkel aanschouwen vanop het overbevolkte dek van een catamaran, of zoals onze LP het weer lyrisch omschrijft ‘just nature, you and 300 of your closest friends’. En dat voor een ganse dag, niet helemaal ons ding. Zeker niet nadat we de commentaren op internet hebben gelezen. Gelukkig is er nog een optie, de gourmet-tour, waarbij we met een privé-firma meekunnen. Op die boot is maar plaats voor 40 personen en ze beloven op hun communiezieltje dat ze nooit uitverkopen. Prima, ’t is niet dat we hier nog dikwijls gaan terugkomen. Ook hier hebben we geluk, we kunnen beide excursies boeken. Het worden drukke dagen.

23-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

22-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

21-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

El Chalten is hét hikingcentre van wereld, volgens de locals. Hiking zal het zijn dus. Middelmatige tochten hebben ze hier niet. Ofwel stelt het niets voor, ofwel zijn ze stevig. We zijn wel iets gewoon dus stevig zal het zijn. We kopen een wandelkaart en schatten de wandeling in. 4h tot aan de kam en 4h terug naar beneden, lengte 19km, hoogteverschil 800m waarvan 400m in de laatste km voor de kam. Pittig. We hebben een busje geregeld dat ons 17km uit het dorp afzet aan het beginpunt zodat we niet gewoon op en neer moeten want dat vinden we minder leuk. De rit duurt een klein uurtje, overal waar we kijken zien we gletsjers, soms 3 tot 4 tegelijk. Het gebied heet dan ook ‘Parque Nacional de los Glaciares’. Het is verbluffend. We starten aan een hostal dat hier helemaal verloren ligt, het maakt zijn eigen elektriciteit via een generator aangedreven door een bergriviertje. We wandelen in een bos langs de rivier zachtjes hellend naar boven. Ook dit bos is zwaar gehandicapt, geen enkele boom is in goede staat. Vele zijn reeds geveld en wachten op ontbinding. Een behekst bos lijkt het wel, voor de zekerheid laat ik elke paar meter ongemerkt wat kruimels vallen.

Ook vandaag zijn we gezegend met het weer. Geen regen, geen wind. Ook geen zon maar een mens kan niet alles hebben. En misschien maar goed ook als we straks moeten klimmen.

Op een uitkijkpunt hola’en we naar een koppel dat foto’s aan het nemen is. Als het meisje tegen haar vriend zegt ‘ligt m’n haar goe zo?’, hebben we wandelgezelschap gevonden. We lopen een heel stuk samen, de stumpers zijn maar voor 4 weken in Argentinië en moeten alles op ijltempo afwerken. Uiteindelijk komen we aan de klim naar de kam. Een uur steil naar boven op een uitdagend pad, maar zoals steeds ligt de beloning bovenaan. We hebben een fantastisch uitzicht op een meer dat gevoed wordt door 3 gletsers en natuurlijk op de Fitz Roy zelf. Hoewel de zon niet schijnt, prijzen we ons toch gelukkig dat we zijn toppen kunnen zien, dat is lang niet iedereen gegund. Even op adem komen en dan terug naar het dorp. Moe maar zeer voldaan zijn we, wat een fantastische tocht. Als we de deur van ons appartement opendoen, begint het te regenen. Perfecte timing.

Puma-encounters: 0

20-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We pakken rustig in, hangen wat op het internet, blog, foto’s, administratie en planning. ’t Is toch geen weer buiten. Het waait nog harder dan gisteren en het is koud. We leren van Karin dat de oorzaak van het slechte weer ligt bij de geesten van de Tehuelches (oorspronkelijke indianenstam) die deze dagen verstoord worden door de vele toeristen. Aan de stand van de bomen te beoordelen zijn de geesten hier wel snel op hun teentjes getrapt. Ze staan allemaal schuin.

Tegen 16h kan de doe-smurf het nimmer aan en moet er bewogen worden. We laten een remise komen om ons naar het dorp te verhuizen. Eten nog iets en wandelen tot aan de busterminal. Die ligt nooit in het centrum. Ik vind dat vreemd, het zijn toch juist de mensen zonder eigen vervoer die gebruik maken van de bus. We zien een stinkdier dat weinig schuw is en met een vreemde sjwoeng ons voorhuppelt, vermoedelijk al eens liggen dollen met een straathond of een poema. Misschien hebben alle stinkdieren wel een vreemde sjwoeng in hun gang, dat zou ook kunnen. Onze bus is ruim op tijd, redelijk luxueus, het beste wat we konden vinden op deze as, en voornamelijk helemaal niet uitverkocht. We zijn met 8. Jeuj, ieder zijn eigen dubbele zetel!

We installeren ons, negeren het verbod om je schoenen uit te trekken. Mijn Spaans is dan plotseling niet meer zo goed. Ik ga niet de ganse nacht met mijn bottinnen aan slapen. 20h, de bus vertrekt op tijd. De avond valt. We rijden het dorp uit de pampa’s in. De gsm-ontvangst valt weg, kort daarna de radio. Alle contact verbroken. We zien maar weinig dieren, enkele bange konijntjes in een arme vegetatie, zelfs het gras heeft hier pleinvrees. De leegte van de maanloze nacht benadrukt de oneindigheid. Ik meen te begrijpen welk gevoel astronauten besluipt als ze naar de blauwe planeet kijken. Ik heb mijn Ipod in mijn oren en sluit me volledig af van alles wat zich in de bus afspeelt. Portishead, Dummy. Flinterdunne breekbare muziek die opgaat in de zwarte nacht. België met zijn ongeduldig karakter lijkt oneindig ver weg. Ik mijmer over de verschillen met deze regio en deze mensen. Wanneer ben jij voor het laatst gestopt om een wildvreemde fietser kersen toe te stoppen? We weten en kunnen zoveel. Ik vraag me af of het wel de juiste dingen zijn die we kunnen en weten. Mijn paradepaardje is dat 'perceptie' een verplicht schoolvak hoort te zijn.

De chauffeurs mogen het hebben. Urenlang staren naar een hypnotiserende wegmarkering die 150 meter voor de bus oplicht. Nauwelijks bochten, geen kruispunten, geen bebouwing. Zijdelingse wind- en regenvlagen die de bus teisteren. Af en toe een tegenligger, die zie je van ver, toch duurt het nog minuten voor we zullen kruisen.  Plots staan er twee Alpaca’s op de weg te grazen. Het duurt even voor de chauffeur reageert en de bus gaat in de remmen. De Alpaca’s blijven als versteend in de lichten van de bus staren. De bus remt nu zo hard ze kan en iedereen wordt uit zijn trance gehaald. We stevenen nog altijd met veel vaart op de beesten af, ze wijken niet. Het zal nipt worden. De bus komt tot stilstand op ongeveer een meter van de dieren. Die dan schoorvoetend terug de pampa’s in wandelen, wachtend om een volgende bus te pesten. Ik ken dierenvrienden waarvoor dit stukje een regelrechte thriller moet zijn.

Plots duikt er uit het niets een gehucht op. We stoppen er om te tanken. Er staat een automaat waar je voor 2ARS je thermos kan volgooien. Word hier geboren bedenk ik, tegelijkertijd geraak ik er niet uit of dat net een zegen of een straf is. Het is 'anders', besluit ik.

Tegen 3h besluit ik dat ik ook maar eens ga proberen een uiltje te vangen. Het is ongeveer dan dat het asfalt op is en we op gravel zijn aangewezen. Nu zijn er gravelwegen en gravelwegen. Deze is in slechte staat, zelfs volgens Argentijnse normen. De bus gaat stapvoets de gravelweg op en probeert al slalommend de diepste kuilen te ontwijken. Mijn uil is gaan vliegen. Dat gaat hier nog efkes duren. Ik hoop voor de chauffeur dat de bus stuurbekrachtiging heeft.

Enkele uren later vinden we opnieuw asfalt en stevenen we op El Chalten af als het licht wordt. Het is 6h30, we gaan 3h vroeger aankomen dan voorspeld. Hoe kan je er zover naast zitten.

EL Chalten is een dorpje gebouwd op een klein stukje vlak tussen hoge rotsformaties die als gigantische stadswallen het dorp omringen. We kunnen al terecht voor een koffie en laten onze bagage achter aan het appartement, zo kunnen we rustig het dorp verkennen. Tegen 10 kunnen we ons installeren. We hadden al vernomen dat de bevoorrading van het dorp nogal beperkt is. We moeten dan ook de 3 supermarkten binnengaan om aan alle basisingrediënten zoals pasta, water, kaas,… te geraken. El Chalten staat ook bekend als het dorp met 1 ATM en handelszaken die geen credit cards aanvaarden. Maar hebben wij even geluk. Na 5 jaar zagen en klagen van de lokale commercie is er op 17 januari 2015 een bankkantoor geopend. Onze verhuurster zegt dat het echt een verademing is. Soms zat heel het dorp 4 dagen zonder cash omdat de enige ATM buiten werking was. GSM-ontvangst hebben ze sinds 2 jaar, als je bij de juiste operator zit toch. Wifi is er, maar via satelliet en durft al eens wegwaaien, net als het signaal van de kabelTV.

Per uitzondering is er geen zuchtje wind en de zon brandt. Een unieke kans om te gaan wandelen, dit mooie weer hebben ze hier maar enkele dagen op een jaar. Maar we hebben een ‘buslag’, dus het lijkt ons niet verstandig om aan een stevige dagmars te beginnen. Dan gaan we maar een terrasje doen met zicht op de Cerro Fitz Roy, een granietrots van meer dan 3000m. We laten ons vangen aan een cocktail van slaapgebrek, zon en een liter wijn. Potje koken en bed in. Morgen op tocht.

19-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze Nederlander komt vanmorgen dag zeggen. Hij moet met de auto naar Buenos Aires. 24u rijden. Dat herinnert ons aan één van zijn uitspraken gisteren tijdens zijn scenic tour. Stel je een Nederlands accent voor op het Zuid-Amerikaanse slome tempo : “ Nou…Je gaat hier rechts, … en dan daar …. daar links,… momentje,… ik weet niet meer wat rechts en links is. Dit is toch rechts hé? Flapperend met zijn rechterhand. “Ja” beaamt Mike. Met de nieuw verworven inzichten begint de man zijn wegbeschrijving van voorafaan. Gelukkig moeten wij morgen naar het Zuiden, kunnen we die wegpiraat al niet tegenkomen. Tenminste, als hij het onderscheid kan maken tussen Noord en Zuid.

Los Antiguos is het centre national van de cereza, en dat is jammer genoeg geen tikfout. Cereza dus, niks cerveza. Hier wordt dit jaar zelfs het eerste cereza rockfestival georganiseerd. Ik verwacht dat het niet spectaculairder zal zijn dan de Miss Aardbei-verkiezing van Melsele.

We mogen de 2 mountainbikes van de hosteria gebruiken om de omgeving te verkennen. Leuk, dan kunnen we wat verder gaan. “Dos, cereza por favor” wordt ingezet en we zijn weg. Een uitdaging, want de beruchte Patagonische winden zijn hier al danig vertegenwoordigd. De mountainbikes hebben hun beste tijd gehad maar kom, de basisonderdelen om vooruit te geraken zijn aanwezig. We rijden langs verschillende chacra’s (fruitboerderijen waarvoor Los Antiguos bekend is) tot aan de Lago Buenos Aires, 4^e grootste meer van Argentinië. De wind zorgt voor zulke golven dat het lijkt alsof je aan zee bent. Op de achtergrond zie je normaal de Cerro Castillo (jullie weten wel, dat kasteel van LOTR), met de toppen in de wolken.

We overwinnen hobbelige gravelwegen, trappen ons dwars door een woeste bergrivier, trotseren orkaanwinden, we wanen ons helemaal op een WK veldrijden. Zij het met iets minder slijk en des te meer stof. Ik weet niet hoe wanhopig we er net uitzagen maar onderweg stopt een auto die ons net inhaalde. Een dame met grote kersenzak stapt naar ons toe. We moeten proeven van de kersen, hmmmm lekker, en we moeten een zakje gratis kersen van haar aannemen. We vlijen ons prompt meer op de malse rivierstenen en eten de zoete kersen als lunch.

Na 4u olympische prestaties komen we in het centrum van Los Antiguos. Gezien we terug op Argentijnse bodem zijn, dient het cash flow probleem zich weer aan. We hadden een reserve voorzien, maar gezien onze ervaringen kan je geen gelegenheid laten voorbijgaan om die bij aan te vullen. Dus steken we al onze flexible friends in de enige aanwezige jackpot van het dorp, spelen alle mogelijke combinaties uit met verschillende inzet maar, zonder enig resultaat. En een casino ontbreekt hier ook. Hopelijk in de flappentapper van het volgende dorp meer geluk.

Met een pijnlijk zitvlak en een gebroken rug (de fietsen waren niet echt afgesteld op onze lengte) arriveren we terug bij onze hostel. Met Karin kunnen we het weer op een akkoordje gooien dat we morgen langer op de kamer mogen blijven. Onze bus vertrekt nl pas om 20u. We bussen dan heel de nacht door en zouden tegen 10u de 19^e in El Chalten moeten zijn. Dat wordt een boeiende nacht.

Vanmorgen hebben we de troubles met onze overnachting in El Chalten finaal kunnen oplossen. We moesten die met een dag opschuiven, remember? De bookingwebsite liet dit niet toe, tenzij tegen een belachelijk dure wijzigingskost, hoewel de uitbaatster akkoord was. Er volgden een paar duidelijke mails naar Booking.com, de uitbaatster veranderde dan nog eens van gedachte en ging alleen nog maar akkoord met een kostenloze wijziging als ze voor die verloren nacht iemand anders kon vinden…. Maar de volhouder wint en het lijkt nu allemaal in kannen en kruiken.  ‘t Zal wel zijn zeker. Als die schrijven ‘Beste klant’ dan kan je dat ongeveer letterlijk nemen.

17-02-2015 om 23:08 geschreven door Mike & Ruth