Als ik ‘s morgens de mail check verneem ik dat mijn voornaam en achternaam gewisseld zijn in de e-tickets voor onze vlucht vandaag naar Quito. Zover was ik al. Ik kon immers pas inloggen op hun site als ik bij surname ‘Mike’ typte. Ik was het notabene zelf die hen er attent op heeft gemaakt dat er ergens verkeerde links zitten in de Engelse versie van hun site. Soit. De mail is niet bepaald geruststellend. Ze raden me aan telefonisch contact te nemen met hun klantendienst om na te gaan of naamsveranderingen kunnen doorgevoerd worden. De kans bestaat immers dat de luchtvaartmaatschappij TAME ons niet mee wil nemen als de namen niet correct zijn. Ze kunnen het ne mens nogal eens moeilijk maken, rechtsreeks bij de TAME boeken gaat hier niet als Europeaan en via third party bookers zoals E-dreams kom je dus in deze problemen. Ik begin me nu ook te realiseren waar ‘E-dreams’ voor staat: ‘E-n your dreams’, ja. Soit ik besluit de mail te negeren. Ik schat mijn kansen hoger in door op tijd naar de luchthaven te gaan en daar te doen alsof mijn neus bloedt, eventueel suggereren dat ze is op voornaam moeten zoeken… dan de E-klantendienst in Timboektoe telefonisch trachten te contacteren met mijn low budget lokaal Argentijns simkaartje, en daar in het Tchengelaans proberen naam en voornaam gewisseld te krijgen en nieuwe documenten te bekomen. Dat lukt heel misschien nog voor Ruth Dillen maar loopt gegarandeerd mis voor de eerste y in Vanoystaeyen.

Voor we naar de luchthaven gaan nog even iets in onze maag stoppen. Gezien het cash geld enkel nog volstaat voor een taxirit naar de luchthaven, gokken we op de meest internationaal verspreide keten McDonalds zodat we de credit card kunnen gebruiken. Maar dat lijkt niet te lukken. De Mcdomanager wordt erbij gehaald en die vertelt dat ze geen kaarten met chip aanvaarden. Of we geen kaarten zonder chip bijhebben? Een ganse bibliotheek aan kaarten sleuren wij mee, en dan nog kan een mens niet eens zijn burger betaald krijgen. Om zot, en ook een beetje hongerig, van te worden. Bestelling wordt geannuleerd en de maag blijft leeg. We vervloeken de verkopers die niet weten hoe ze met een chipkaart moeten omgaan. Een paar blokken verder proberen we ons geluk bij een ander filiaal. Van’t zelfde. Dus in heel Argentina is er geen enkele McDo waar ge met een credit card met chip kunt betalen. Zou de McdoCFO dat weten?  Bij de afrekening van ons hotel dreigt het ook al mis te lopen, gelukkig kunnen we daar zien wat ze allemaal uitsteekt op het machientje en kunnen we tijdig ingrijpen. In remote Patagonië ging dit toch wel stukken vlotter, daar deden ze niet half zo moeilijk als je wilde betalen.

Terwijl ik twee dagen blog type is Ruth heel even de overschot van de Chileense pesos gaan wisselen, ze is al een uur weg. Opgepakt wegens smokkel?

Dus, of vannacht in Ecuador Quito, of terug in BA voor een extra tangosessie, of bij een advocaat proberen Ruth terug vrij te krijgen.

Life’s a box of Chocolats, you never know what you’re gonna get (F.G.)

Spannend.