Een standaard dag op de Samba ziet er ongeveer zo uit:

5u30 wekker
6u ontbijt
6u45 de zodiacs in voor een wandeling
9u terug aan boord
9u30 de zodiacs in voor een snorkeltrip (te warm om nog te wandelen)
12u lunch
13u-14u30 siësta + navigeren
14u30 snorkelen of kajakken
16u00 terug aan boord
16u30 zodiac in voor een wandeling aan wal
18u avondeten + briefing volgende dag
19u30 stargazing op het dek + navigeren
21u omvallen in onze bunkbedden

Het ontbijt was uitgebreid, vers fruit, sap en daarna toast met hesp, kaas, salami en elke dag een andere ei-bereiding. Kwestie van efkes mee te kunnen. Dat is ook nodig. Lunch en avondeten waren evengoed verzorgd, uitgebreid en gevarieerd. We hebben ons allemaal een ongeluk gegeten maar ik denk niet dat er iemand een gram bijgekomen is. Gelukkig hadden we bijna elke dag een beetje siësta na de lunch, waarbij iedereen wijselijk wat ging bijslapen in zijn kajuit of op het dek.

De wandelingen waren ofwel met een wet ofwel met een dry landing. Elk eiland heeft zijn eigen vegetatie en zijn eigen beestjes. We zien de Galapagos-buizerd, Darwinvink, Galapagos flamingo, Spotgaaien, Blauwvoetboobies met hun rare geluiden en zotte wandel, het zijn onze favoriet van de zee-vogels. Hiermee weet ik meteen dat het album van de Blood Hound Gang ‘Hooray for boobies’ gewoon verwijst naar deze Galapagosvogel. De immense fregatvogels met hun prachtige maar in onze ogen zo onhandige rode opgeblazen hals zijn alom vertegenwoordigd. De landschilpadden zijn gigantisch. Land- en zee-iguana’s in alle mogelijke smaken. Elk eiland heeft zijn eigen type lava-hagedis geboetseerd (telkens genoemd naar het eiland waarop ze voorkomen, dus de Santa Cruz lava lizard, de San Bartolomé lava lizard en ga zo maar door, voor ons zien ze er allemaal hetzelfde uit maar kenners zijn het niet met ons eens). De Sally lightfoot krab is een grappig kleurrijk beestje dat je overal ziet. En met overal bedoelen we…overal, dus wijsneus, ja maar niet in de cactussen hé jongens? Toch wel,... overal!  Als ze willen groeien moeten ze hun pantser afgooien. Dit doen ze door schuim aan te maken dat ze over hun hele lijf uitwrijven. De schelp komt dan helemaal los, ook van de poten, en daaronder zit een zachte nieuwe schelp. Net dan zijn ze op hun best. Eens ze hun nieuwe formaat hebben aangenomen, wordt de schelp hard. Heel dit proces duurt 48u. We zien de beestjes effectief schuim aanmaken en overal liggen afgeworpen oude schelpen. Onvoorstelbaar die natuur.

En natuurlijk eindeloos respect voor de zeeleeuw. Ze zijn bijna overal en talrijk aanwezig en zijn zo schattig, we konden er uren naar kijken. Zo hebben we veel over het gedrag van deze dieren geleerd, het zijn net honden. Poseren voor een camera, antwoorden als je iets vraagt, je bewegingen nadoen, de discriminant berekenen van 14x²+7/3x+5, we hebben ons er goed mee geamuseerd, zowel op land als tijdens het snorkelen. Ze zijn heel speels. Na veel collectieve oefensessies in de Samba zelfhulpgroep konden we hun geluiden perfect imiteren.

Na de wandelingen zijn de snorkelsessies noodzakelijk. Het water is dankzij de 3mm wetsuites altijd aangenaam. Ook de onderwaterwereld is absoluut fantastisch. Tropische vissen in alle variaties, we hebben zelfs het geluk een hamerhaaien tegen te komen, wat een indrukwekkend beest, je adem stokt als deze op je afkomt. Onze laatste snorkeltrip overtreft alles wanneer een gigantische mantaray onder ons doorzweeft. De spanwijdte tip tot tip, 7m. Prachtig, zo sierlijk als ballet vliegt deze door het water. Zeeschildpadden zien we zo vaak dat we er bijna geen aandacht meer aan besteden. Soms kan je hen bijna aanraken, zo dichtbij zijn ze. Met hun slome bewegingen lijken ze het meest zen-dier op aarde te zijn. We krijgen ook een aantal Galapagos-pinguins te zien. Dit is ongetwijfeld één van de weinig plekken op deze planeet waar je comfortabel kan snorkelen met pinguins. De crew in de zodiacs zat maar naar ons te roepen waar ze zaten, iedereen als zotten van hot naar haar snorkelen om die beestjes, die natuurlijk stukken sneller zijn dan wij, te kunnen zien. Uitgeput waren we. Onze lichamen evolueren langzaam maar zeker tot een tempel waar Michael Phelps ronduit jaloers op kan zijn. Als we op een bepaald moment rustig onder het oppervlak wat hangen te staren naar een school exoten schiet er vanuit het troebele niets een witpunthaai van zeker 3,5m lang voorbij. Dan ben je meteen weer bij de les en voel je wat adrenaline met je doet. Is me dat even verschieten.

De namiddagen waren een beetje een kopie van de voormiddagen, maar wel telkens op andere locaties en dus andere beestjes.

Tijdens de briefing na het avondeten vielen iedereen zijn ogen al dicht. De talksessie van 1,5u over Darwin heeft dan ook 2 avonden in beslag genomen. Daarna gingen we meestal nog even op het dek naar de fantastische sterrenhemel kijken, er was net geen maan. Kun je nagaan wat je dan te zien krijgt als het schip alle lichten dooft en je vanop de oceaan de hemel in tuurt. Rond 21u was bij iedereen letterlijk het licht uit.

De eerste en laatste avond kregen we een cocktail. De eerste een pisco sour. Sara van Peru legt aan iedereen uit dat dit de nationale drank is van haar land. Ik vermeld er even bij dat ze dat in Chili ook drinken en dat ook beschouwen als hun nationale drank. Foutje, Sara is er niet mee gediend en schiet direct in de verdediging (zouden wij ook doen als onze Belgische friet als french fries gelabeld werd). We gaan er niet verder op in maar het is hilariteit alom als uiteindelijk blijkt dat de pisco die aan boord gebruikt is … Chileense pisco is. Gelukkig kan Sara er dan ook terug mee lachen.

Onze gids en tevens zoöloog Jan begeleidde elke uitstap met een overvloed aan informatie en een passie voor de natuur, het was een plezier om naar hem te luisteren. Een ware wandelende Galapagos-encyclopedie, respect. Ook voor de sterrenhemel bleek hij talent te hebben, met zijn laserpen kon hij de meeste sterrenbeelden moeiteloos aanwijzen. Het was heel leerrijk… of hij had een rijke fantasie, dat kan ook.

De eerste dagen is het bewolkt, abnormaal weer volgens onze gids, meer iets voor juli. Ok, het levert minder mooie foto’s op maar zelfs zonder zon is het echt meer dan warm genoeg. Nacht 2 was hels. Uitlopers van Cycloon Pam kwamen even roet in het eten strooien en ons klein bootje was een speelbal voor de golven. Het wordt een slapeloze nacht voor de meeste mensen aan boord, met zelfs 3 zware zeezieken. Eéntje ervan is eigenlijk nooit echt volledig gerecupereerd, spijtig voor haar. Gelukkig lag in onze kajuit alles vast, maar het pasgetrouwde koppel Jennifer en Geoffrey vertellen de dag erna dat de cycloon letterlijk door hun cabine is geraasd. Alles lag verspreid door de ruimte, tot de inhoud van hun wc-afvalemmer. Daar hebben we nog wel even mee gelachen, lekker romantisch (zij hadden gezien de reden van hun reis de enige kamer met dubbel bed, maar die lag wel op het hoogste dek). Ze hebben op zijn minst wilde nachten gehad op hun huwelijksreis.

De dagen erna is de zon trouw van de partij en is het niet meer te houden. Het lava-eiland Santiago bezoeken we nog voor het ontbijt en dan nog smelten we ter plekke weg zodra de zon opkomt. De wandeling wordt dan ook met een half uur ingekort omdat iedereen geroosterd is. Er is veel zonnecrème gevloeid. Kledij werd na elke wandeling uitgespoeld en te drogen gehangen, in de hoop van het nog een dag te kunnen aandoen. Ja, hier trek je extra kleren aan om je te beschermen tegen de zon. Die staat ‘s middags trouwens pal loodrecht boven ons bootje. De grenzen van properheid zijn tijdens deze week opnieuw verlegd. Alles geraakt doordrongen van het zout, zelfs de schoenen.

De schoonheid, alle dieren, planten, geologische historiek. Het is niet mogelijk om deze unieke plek in enkele regels te beschrijven en vooral hoe we dit allemaal ervaren hebben. Het heeft een diepe indruk op ons achtergelaten, een trip om nooit te vergeten, een aanrader. Zulke mooie maar voornamelijk zulke tamme dieren. Je moest opletten om niet op de zeeleeuwen, iguana’s of de krabben te stappen. Vogels voederen hun jongen op een halve meter afstand zonder zich iets van je aanwezigheid aan te trekken. De dieren hebben eeuwenlang geen natuurlijke vijanden gehad en zijn dus nergens bang voor. Alleen dat maakt het al uniek.