Eigenlijk willen we helemaal niet terug naar Quito. We willen naar Costa Rica. Dat ligt trouwens ongeveer even dicht bij de Galapagos. Maar er zijn geen rechtstreekse vluchten naar Costa Rica. De meest eenvoudige route is, I kid you not,  Baltra-Guayaquil-Quito-Bogota-San José. Terwijl we eigenlijk gewoon maar 1000km zee willen overbruggen, vliegen we het gemakkelijk het driedubbele. Niks aan te doen.

We zijn nog net iets vroeger op dan het reguliere Samba regime want we doen voor het ontbijt nog een laatste landing voor een wandeling langs de kust, voornamelijk tussen de nestplaatsen van de vogels. Dat was het plan alleszins. Maar het giet. Vrij ongewoon gezien de cactussen hier ongeveer uitdrogen. Zeker deze tijd van’t jaar. Onze gids is alles behalve waterproof en we gaan toch eerst ontbijten en pas na de vlaag de Panga’s in. De wandeling is weeral ongewoon, maar we merken dat het begint te wennen, vogels die op je lens gaan zitten, zeeleeuwen die het pad versperren, iguana’s die je zo zou platlopen. We keuvelen over het pad alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En tegelijk blijft het verbazen. Ondanks de gewenning geniet iedereen nog van deze laatste ontmoeting met onze favoriete dieren. We nemen dan ook gepast afscheid van de dichtstbijzijnde zeeleeuw met een high five.

Terug op de Samba hebben we nog net een uur om in te pakken. Ik ben klaar op 50 minuten maar de bagageboot is al weg. No problem, ik draag mijn zak wel. We meren aan in een baai vlakbij de ecoluchthaven van Baltra. Ik kan het nauwelijks bevatten dat we nu nog in de natuur op de Samba zitten, een aparte wereld van natuurpracht en een heel eigen ideologie, en binnen twee uur in een airbus de runway zullen afschieten. We nemen afscheid van Jan en van de rest van de groep. Het is verbazend hoe goed je deze mensen leert kennen als je een ganse week alles samen meemaakt op een iets te klein oppervlak. Aan boord rondlopen had vaak iets weg van levensecht Tetris spelen met je lichaam. Bon, iedereen wil uitgebreid afscheid nemen, ik vind dat een klein beetje vreemd, we zien elkaar nog op de bus, aan de incheck, op het vliegtuig, aan de bagageband…

Inderdaad, in de luchthaven zit de ganse Samba terug samen na te keuvelen in de cafetaria alsof we familie of jarenlange vrienden zijn. Boarden, off we go. Het voelt vreemd hier weg te vliegen. Alsof we uit het wonderland van Alice via het konijnenhol met geweld terug naar de realiteit worden geworpen. Niemand gaat ooit geloven wat wij hier gezien hebben. Ik bedenk nog even de quote van Darwin: “It is not the strongest of the species that survives, nor the most intelligent that survives. It is the one that is most adaptable to change”. Zou dat nog steeds van toepassing zijn?

We dalen voor een tussenlanding in Guayaquil. Ik bekijk de grauwe stad met zijn arme wijken aan de rand vanuit de lucht en het enigste wat mij te binnenschiet: “Watson, what have we done?”. Dit is een sluimerende aanslag op het leven in zijn meest algemene vorm.

Ik zet het uit mijn gedachte en twee uur later staan we weeral in Quito airport (voor de derde maal nu). Aan de bagageband volgt dan het definitieve afscheid van het Samba-ensemble. Geoffrey en Jennifer zijn ook nog een paar dagen in Quito, we spreken halvelings af om mekaar nog te mailen voor een terraske/diner.

Als geroutineerde pro’s wenken we een taxi richting New Town. Zoals de naam doet vermoeden het nieuwere gedeelte van de stad. We hebben hier een appartementje gehuurd. Het is een beetje groter dan verwacht, verschillende slaap- en badkamers, ruime keuken en living, terras, en dat zien we nu wel heel graag: een wasmachine. We lopen verloren in deze zee van ruimte. Potje koken en bed in. De rest is voor morgen.