Om 13u kunnen we inchecken voor onze boottrip. Dat loopt vlot, hoewel we een beetje uit de toon vallen met onze twee grote rugzakken en onze jeugdige leeftijd. Tussen dit publiek is dat geen ironie. We hangen nog wat rond in Punta Arenas tot we uiteindelijk aan boord mogen. De boot zelf is netjes, modern, niet te groot (5 verdiepingen). Benieuwd wat voor kajuit we zullen krijgen, met zo’n last minute weet je nooit. En we treffen het lang niet slecht, helemaal vooraan in de boot, ver weg van trappen, motoren etc. Met een mooi uitzicht door een immens raam en meer dan voldoende ruimte. Mike kan het weer niet laten en staat 3 minuten later de douche al te testen, terwijl de helft van de passagiers nog niet eens aan boord is. De beste douche sinds lang, volgens de expert.

Om 19u is het bijeenkomen geblazen voor de welkomstdrink, safety instructions, voorstelling van de crew en informatie over de trip. De slides voor deze laatste presentatie lijken een beetje door elkaar gelopen te zijn. Het eindigt met ons favoriete gedeelte: de vragenronde. Altijd een hilarisch moment. Iemand vraagt of we ook op open zee varen. De presentatrice antwoordt dat we de 2^e nacht gedurende een paar uur inderdaad op open zee zullen zijn en dat het aan te raden is om die nacht met je reddingsvest aan te slapen. De stilte die volgt in de ruimte is prachtig. En de presentatrice speelt het goed. Ze wachten minstens een halve minuut voor ze eraan toevoegt dat het een grap is. De opluchting verspreidt zich hoorbaar door de zaal. Zalig.

En om 20u zijn we weg, vergezeld van een prachtig avondlicht. De boot vaart opvallend stil, je voelt of hoort de motoren niet.

Iedereen heeft een vaste tafel voor de maaltijden, dat kan meevallen of tegenvallen. Wij krijgen een tafel van 4 toegewezen waar al 2 mensen aanzitten, een vrouw uit Washington en een man uit Canberra (Australië). Het zijn leuke mensen en er is veel te vertellen. De man is 2 dagen voor de afvaart van de cruise in zijn hostel van de trap gevallen, en zijn voet zit in het gips. Maar met behulp van krukken en de gedienstige crew komt hij overal. Alleen de excursies zullen niet lukken, zegt hij met spijt in zijn hart. Dat kan ik me inbeelden. Helemaal tot hier reizen en dan niet uit de voeten kunnen, lijkt me frustrerend. Het is een voortreffelijke en gezellige maaltijd. Achteraf horen we van een ander koppel die een tafel delen met een koppel Chinezen die geen letter Engels spreken. De conversaties zijn daar beperkt. Er wordt nog een toespraak gehouden waarbij we te weten komen dat er 19 verschillende nationaliteiten aan boord zijn. Als ze afroepen waar de Belgen zijn, steken we even enthousiast als al de rest onze handen in de lucht. Part of the show.

Na het eten drinken we nog een afsluiter in de bar, daar kan je alles krijgen, tot de zotste combinaties, wat je maar wil. Zo zien we een Amerikaan die ongeveer alle drank laat mixen met Bailey’s, zoals bijvoorbeeld een muntlikeur. De kleur alleen al… benieuwd hoe die zich morgen gaat voelen. Zijn vrouw waarschuwt hem nog dat ze hem om 7u uit zijn bed zal sleuren om naar de gym te gaan (want ja, dat is hier ook aan boord, op het bovenste dek met ramen rondom rond). Zo’n mooie workout had je nog nooit.

De lichte golfslag wiegt ons in slaap en bezorgt ons een heerlijke nachtrust.