Mike herinnert zich de TV reclame van de Ushuaia producten maar die lijken zeker niet in deze stad te zijn opgenomen. Dan maar met de fourwheeldrive op prospectie in de outback. Dus deze keer geen witte minibus die ons oppikt, maar een uit de kluiten gewassen 4X4. Onze bestuurder en gids stelt zich voor als Fackyou, opmerkelijke naam, Ik kan me niet inbeelden dat de ouders hem graag zagen komen. Later blijkt dat hij Fagu heet. Voor de lol houden wij het toch op Fackyou, veel leuker. We zijn met 6 in de auto, en er volgt nog 1 extra 4x4. Een kleine groep dus, dat vinden wij niet erg. De bestuurders communiceren met elkaar via CB, al gauw blijkt dat het meer gezwans is dan concrete informatie. Amusant is het wel.

Het is weer een leerrijke dag. Eerst passeren we een aantal skiliften. Ushuaia is de trotse bezitter van het meest zuidelijke skigebied ter wereld. Ze zijn hier ook heel trots op hun meest zuidelijk bos, hun meest zuidelijke BBQ, ga zo maar door. De meest zuidelijke bar hebben ze echter niet op hun naam staan, die bevindt zich in een Oekraïens onderzoeksstation ergens op Antarctica (dit laatste weten we uit Lonely Planet, daarover zwijgen de Argentijnen in alle talen).   

We krijgen ook weer het verhaal van de alles vernietigende geïmporteerde Canadese bever te horen, zij het wat anders ingekleurd. In vervlogen tijden kwam je bij ons op een Hoegaerden-bierviltje de spreuk ‘Red het bos, eet meer bever’ al eens tegen. Daar wordt hier niet mee gelachen. Onze gids eet graag bever zegt hij, hij noemt het ‘beefver’. Als hij dit moet vertalen voor de 2 Argentijnen aan boord komt hij in de problemen.

Na een tijdje rijden gaan we off road. We rijden door een meer, door het bos, soms bijna ondersteboven, we worden stevig geklutst maar ’t is plezant en we lachen wat af. Een mens moet er zijn aandacht wel bijhouden of bij de volgende bult knal je met je hoofd tegen het raam of het dak. De Argentijnse dame naast mij is duidelijk enkel meegekomen voor de lunch onderweg en vindt het maar niks. Het bovenbeen van haar man moet het ontzien en wordt systematisch blauw geknepen terwijl ze met haar hoofd meer onder de stoel zit dan iets anders. Onze Fackyou doet er met plezier nog een schepje bovenop door allerhande onheilspellende berichten door zijn CB te roepen, we liggen dikwijls plat.

Tegen de middag komen we aan een schuilhut en daar brandt de BBQ al. Ook de lokale vos loopt al rond, die weet duidelijk dat er wat te rapen valt. We zetten ons tussen de andere passagiers. Twee zijn afkomstig uit de UK, maar na wat praten blijken ze eigenlijk Indische roots te hebben en eentje woont sinds 5 jaar in Australië. Ok, we volgen nog. We stellen ons voor, hebben die even geluk met onze namen. Voor ons is de uitdaging groter. Zij heten Ruchi en Payel. En ik hoop dat het juist is want ze hebben onze blog, Fackyou niet. Ruchi blijkt op 10 minuten van Horsham te wonen. ‘Dan hebben wij elkaar hoogst waarschijnlijk al eens eerder ontmoet’ grapt Mike. Pffft nauwelijks orgineler dan ‘kennen wij elkaar niet van ergens?’. De wereld is klein, dat wel. Het wordt een gezellige babbel, aangevuld met hapjes, choripan (broodje met worst) en als dessert een volwassen stuk Argentijnse steak. Wij delen 1 stuk en zoals steeds is zelfs dat een uitdaging. Maar het vlees is van uitstekende kwaliteit en perfect gegrilld. We herkennen in het gezelschap ook 3 Braziliaanse dames die op onze cruise zaten. Op een traag tempo slagen we erin een Portugees-Spaanse conversatie tot stand te brengen. We horen ook nog van de gidsen dat er sinds de storm van dinsdag een wandelaar vermist is die de nabijgelegen gletsjer ging bewandelen. Er wordt nog steeds gezocht.

Na het eten gaat Fackyou kunstjes doen. Wat is dat toch met die dreadsmannen en hun kegels en jongleerballen? Je kan er gif op innemen, zie je hier dreads, dan zie je binnen de vijf tellen hun ballen. Zijn show wordt wel beter als hij lege flessen wijn begint te stapelen en die in evenwicht houdt op zijn kin. Hij komt aan 6.

Als we ’s avonds terug naar ons appartement wandelen, bedenken we wat een heldere, warme en windvrije dag het vandaag opnieuw was. Wat hebben wij toch een ongelofelijke chance met dat weer hier in Patagonië.

Ah ja, die Ushuaia-meiden uit de documentaire hebben we dus niet gevonden (zie link onder de foto’s). Achteraf gezien lijkt het ons redelijk onwaarschijnlijk gezien de klimatologische situering van Ushuaia. Het was het proberen waard. Bevers daarentegen…

En hier eindigt het. Chili en Argentinië zijn opgereisd. Ongewoon prachtig, grillig, desolaat, soms ook een uitdaging. We hebben er ten volle van genoten en zijn blij dat we de tijd hebben genomen om dit gebied, de mensen en de gewoonten te leren kennen en niet in snel tempo de highlights hebben afgehaspeld. En dan blijft er nog zoveel over dat we niet gedaan hebben in deze gigantische landen.

Morgennamiddag vliegen we naar Buenos Aires en overmorgen naar Quito (Ecuador) waar we tegen middernacht lokale tijd zullen landen. Een nieuw land, spannend. We’ll be back.