In de voormiddag houden we ons bezig met wassen, mails beantwoorden, blog schrijven en allerhande zaken bijwerken. Gezien we plaats teveel hebben, sturen we Geoffrey en Jennifer een uitnodiging voor een spaghetti bolognese Mike-style-diner. Lang geleden dat we nog eens bezoek hebben ontvangen om te blijven eten.

In de namiddag willen we een bezoek brengen aan de Botanische tuin van Quito, achter onze hoek. Tickets kopen is niet vanzelfsprekend want de ticketverkoopster is verdwenen. Er staat wel een bewakingsagent maar die mag niets anders doen dan tickets controleren, dus die mens is voorlopig werkloos. Na 15 min verschijnt er dan toch een dame, die eerst nog op haar gemak een paar telefoontjes pleegt. Juist, wachten en nog eens wachten, dat zijn we even verleerd na het helse levenstempo aan boord van de Samba.

Nu we tickets hebben, kan ook de bewakingsagent zijn job doen door ons binnen te laten.

We beginnen aan de rondwandeling, de tuin blijkt groter dan we gedacht hadden. Hij is ingedeeld in verschillende categoriën, zo zien we de specifieke vegetatie van het ‘Wolkenwoud’ (bosque nuboso), van de Amazone, er is een paviljoen met vleesetende planten en 2 paviljoenen volledig gewijd aan orchideeën. Vooral deze laatste zijn spectaculair, er groeien een aantal heel exotische modellen die we in een Belgisch tuincentrum nog niet gezien hebben.

Na 2 uur hebben we ongeveer alles gezien en kuieren we nog wat door het aangrenzende park. Ook hier hebben ze er niet beter op gevonden dan de helft van het domein om te toveren in pedalo-vijver. En dat heeft wederom succes, op een doordeweekse woensdag dobberen er toch zo’n 8 bootjes rond op het water. Vreemd.

We gaan nog naar de supermarkt voor het diner van vanavond. De Megamaxi doet zijn naam eer aan, een hypermarket van jewelste, lang geleden dat we nog zoveel koopwaar bij elkaar hebben gezien. Aan de uitgang gebeurt iets raars. Er staat een hele rij Megamaxi-medewerkers met uitpuilende winkelkarren aan te schuiven. Als er een taxi komt aangereden, wordt de eerste winkelkar in de taxi geladen en de taxi vertrekt. Er zit echter geen passagier bij. Quito-variant van de Collishop, maar dan per taxi?

Om 20u verschijnen onze 2 Amerikaanse genodigden, we lachen heel wat af met het oprakelen van de Galapagos-anekdotes. De pot spaghettisaus wordt tot op de bodem leeggeschraapt, dat ze een goede eetlust hadden wisten we al. En dan nemen we ook definitief afscheid van deze 2 leuke mensen. Tja, hoort bij het reizen.