|
Vanmorgen werden we wakker van vreemde geluiden uit de aanpalende
gemeenschappelijke badkamer. Zou het kunnen? Yep, onmiskenbaar. Er zijn Chinezen
toegekomen! Ook aan het ontbijt konden we er niet naastkijken/horen. En het
systeem van een hostel, nl doe je eigen afwas na het ontbijt, is hen duidelijk
niet bekend want alles bleef gewoon staan. Toch rare mannen
(red. =
vetflurken)
Na onze stevige wandeling van gisteren doen we het vandaag
wat rustiger aan. Er moeten enkele dingen geregeld worden, zoals een lokale
simkaart kopen en een SUBE-pas voor de metro/bus/trein. Alles op voorhand goed uitgezocht vertrekken we voor
doel 1, de simkaart. Dat verloopt op zich goed, hoewel na 2 uur blijkt dat de
internetverbinding het niet doet. Terug naar de winkel, de verkoper kon ons
niet verder helpen en stuurt ons naar een Servicewinkel om de hoek. De dame die
het geluk heeft ons te bedienen, slaat bleek, in zoverre dat ze dat hier
kunnen, uit als ze ons ziet verschijnen. Toeristen!!! En ik spreek geen letter
Engels!!!! Is natuurlijk geen probleem en ze helpt ons ook perfect verder. De
metro-kaart lukt op zich ook wel, al blijkt achteraf dat deze moest
geregistreerd worden door de verkoper zodat wij de kaart online kunnen opladen.
Enfin, ons kort uitstapje heeft uiteindelijk ongeveer heel de dag in beslag
genomen, en we zijn helemaal gesmolten want het is ondertussen 35°. Van een
rustige dag is dus niets in huis gekomen. Zelfs geen tijd gehad om op de blog
te schrijven.
Wat ons toch telkens opvalt is de easy going van deze
stad. Ok, rust blijft een relatief begrip in een hoofdstad van 3 milj. inwoners,
maar er wordt nauwelijks getoeterd, geroepen, gegesticuleerd
iedereen doet
zijn ding en probeert de andere mensen zo weinig mogelijk tot last te zijn.
Zelfs als toerist word je hier perfect met rust gelaten, behalve af en toe
iemand die cambio, cambio fluistert om dubieuze dollars te proberen wisselen.
De lokale Pharmacia in om zonnecrème, douchegel en shampoo
te kopen. In de Supermercado was dat niet te vinden maar hier gaat dat zeker
lukken. Vergelijk de winkel met de Engelse Boots keten.
Vreemd, bij het binnengaan zit een bewakingsagent in een
scheidsrechterstoel de winkel te overkijken.
Die komt zijn troon af en legt me uit hoe hij al jaren sukkelt van toenemende
kaalheid en een mislukte politiecarrière, denk ik. Weet ik veel, ik versta nog steeds geen letter
Spaans. Ruth doet ondertussen de aankopen van een vorige winkel in een locker.
Ah, daar was de hetze voor.
We zoeken de nodige artikelen, vreemd genoeg staan er hier duizenden
producten maar het aanbod in eenvoudige artikelen is beperkt. Er zijn slechts
een handvol gewone shampoos en douchegels voorhanden. Ik kies er eentje uit dat
fris geurt en niet naar bloemekes, vanille of kokosnoten. Ervaring zal
uitwijzen dat ik volgende dagen bij het verlaten van de douche ruik als een vers
aangesneden pallet limoenen, kon erger.
Bij het aanschuiven aan de kassa komt de badmeester opnieuw
op ons af. Wat nu weer, staat van mijn gezicht af te lezen. Achter ons wacht een
vrouw met een baby op de arm. Die wordt
meteen tot vooraan de rij geschoven. Wat een discriminatie. Betalen gaat uiteraard
niet vlot want het lijkt een hele opdracht om naar klein geld te graaien met
een baby op de arm.
En, wat doe je als het snikheet is en heel de stad laat
massaal aircos draaien? Om de zoveel blokken plant je een gigantische
container neer die dienst doet als dieselgenerator voor extra elektriciteit. Die
monsters maken een gigantisch kabaal maar een afschakelplan gaan ze hier niet
direct nodig hebben.
STEAK, lomo, Argentinië is het mekka van geroosterd vlees,
met steak als uithangbord.
Vanaf de late voormiddag ruikt de hele stad naar geroosterd
vlees van uit de ontelbare Parrillas aangevuld met de straatbbqs. Eerlijkheidshalve, soms ook een beetje naar
hondenkak.
En de steak is buitengewoon.
Als de bejaarde Viëtnamese waterbuffel die het begeeft na
jaren noeste arbeid het ene uiterste is, dan is ons Belgisch wit blauw ras het midden
en dan is dit het ander uiterste. Minstens zo mals als een hamburger bij ons.
Ik vraag me af hoe ze dat doen. Ik vermoed dat het de koeien
zijn van de Bertolli-boerderijen. Je weet wel, de soort die uitsluitend olijven
gevoederd en dagelijks gemasseerd wordt.
Onze Lonely Planet omschrijft BA als een relatief veilige
stad maar dat je toch niet moet gaan staan zwaaien met een dure smartphone. Eén
ding
. Als je hier NIET staat te zwaaien met een smartphone, dan ben je pas
verdacht.
s Avonds laten we ons voor het aperitief verleiden door een
Mojito, altijd heel verfrissend als het 30° is.
Er wordt een glas gebracht waar je gemakkelijk een gezin goudvissen in
kan grootbrengen. Nooit gedacht dat ik dit zou schrijven maar, mijn God, was ik
blij dat het happy hour net voorbij was of we hadden met zo vier aquariums
gezeten.
Ik bedenk dat dit een van de aangenaamste en
indrukwekkendste steden is die ik al bezocht heb, mijmer even om een boek te
schrijven getiteld BE-BA en me een
loopbaan aan te meten als eerste Belgische stadsgids in Buenos Aires. Er zijn
slechter jobs lijkt me.
|
