We worden wakker van de regen, het valt er met bakken uit, onweer en overal sirenes. Ik ga er van uit dat er al problemen zijn of dat die er zeker gaan komen. Ik kan me niet inbeelden dat je al dat water tijdig kan afvoeren. Goed, dan schrijven we eerst wat blog en vertrekken we wat later. Hopelijk brengt het onweer ook wat verkoeling mee.

Vandaag duiken we onder de grond om Evita te gaan bezoeken. Stel je daar niet teveel bij voor, we moeten  gewoon de metro in om tot aan het beroemde kerkhof te geraken. Onze kersverse sube-kaart werkt en de trajecten uitzoeken en overstappen is eenvoudig. En ook in deze stad faalt het niet. De metro is hier, net zoals in Lissabon of in Mortsel,  cultureel erfgoed dat je kan beleven. De stellen hebben duidelijk de tand des tijds doorstaan en zien eruit als een matchbox die mee in de wastrommel is gesukkeld. Overal gedeukt en hier en daar nog een likje oorspronkelijke verf. Geen graffiti, daarvoor staan ze niet lang genoeg stil denk ik. De bakjes zitten goed vol en net als bij ons betaal je voor de rit, niet voor een zitplaats. Een luid sissend geluid van ontsnappende lucht kondigt het dichtknallen van de deuren aan.  Naast mij zit een inboorling zijn Ukelelé te stemmen, een lowlife probeert iets te verdienen door candybars van een b-merk te verkopen, een oudere man naast me begint een heel gesprek met mij. Joost mag weten waarover. Ik probeer duidelijk te maken dat ik hem niet versta maar dat maakt de man niets uit. Hij gaat gewoon verder. Ik probeer aan de intonatie van zijn zinnen dan maar op te maken of ik bevestigend moet knikken of bedenkelijk moet kijken. Als ik er niet uit ben lach ik hem wat schaapachtig toe. Een halve wagon verder staat een jongeman gitaar te spelen en te zingen. Zijn Pa-installatie staat op een trolley naast hem. De verlichting in de tram bestaat uit sobere  lusters die in het midden zijn opgelijnd. Ik waan me in een Potterattractie in Universal Studios.

De buien zijn voorbij en het is mooi weer. In Buenos Aires begrijp ik meteen waarom zonnig weer hier mooi weer is. Alle chicas tonen in minirokjes of microjeans/topje combinatie het beste van zichzelf. Mooi weer inderdaad. Heet zelfs. Bij ons brengt een onweer verkoeling, hier werkt dat net andersom. 38° het warmste tot nu toe. Enkel de parken getuigen nog van de plensbuien van deze ochtend, de padjes staan blank. Voor de rest is hier alles al terug droog.

We komen boven vlakbij de ZOO, die doen we niet maar wel de Japanse tuin die daarachter ligt. Bovendien is het al kort na de middag en het Japans restaurant in het midden van die tuin zou een aanrader zijn. Gelukkig waren we al wat getrained in het eten met stokjes. Al blijft dat een uitdaging als de rijst niet voldoende kleeft. Lekker. Even snel het park rond en dan badend in eigen nat in stevige mars tot bij ons Eva. Die ligt beter verstopt dan verwacht maar we vinden haar toch. Eigenlijk nog een sobere rustplaats in vergelijking met de andere optrekjes die hier zijn neergeplant. Soit, ik heb ne milkshake verdiend en we stappen terug naar de subway, naar ons hotel, opfrissen en een taxi naar onze dinerplaats : een pleintje in San Talmo waar ze elke avond komen live musiceren en Tango dansen.  We eten een mixed grill para dos waar je makkelijk met 4 van kan eten. Op een muurtje vlakbij zijn er al twee ingedommeld, een nest daklozen zit zich wat verder op straat te bezatten en ik vraag me af hoe lang het gaat duren voor we die aan ons pan gaan hebben. Meevaller, eens zat genoeg druipen ze spontaan af.  We genieten van de tangodansen en hoe verder de avond vordert hoe beter mijn Spaans wordt en dat van Ruth de mist ingaat. Taxi naar huis, ’t is laat, oogjes toe zegt de Kariboe.