De titel dekt de lading, weer tijd voor grote schoonmaak van de kleding en om planning voor de komende dagen op te maken. We boeken een wandeling in de Cerro Tronador met een gids, kopen een buskaart om overal te geraken, we overwegen om een auto te huren maar na het zien van de  prijzen is de goesting rap over. Er moet nieuwe zonnecrème gekocht worden en dat verloopt als volgt:

o   Kies uw zonnecrème

o   Ga naar de kassa, geef uw zonnecrème af en krijg in ruil een bonneke met het te betalen bedrag

o   Ga met dat bonneke naar de volgende kassa om uw zonnecrème (die ge niet meer hebt) te betalen

o   Ga met het bonneke dat ge aan deze kassa gekregen hebt naar kassa n° 3 om dat in te ruilen voor uw zonnecrème

Ideaal om de werkloosheid tegen te gaan, 3 man die 1 klant bedient.

’s Avonds beginnen we weer aan de zoektocht naar eten. Het moet gezegd worden dat we eigenlijk niet zo hoog oplopen met het Argentijnse eten. Alle restaurants serveren dezelfde, gigantische porties vlees, pizza’s met louter bodem of smakeloze pasta. Peper gebruiken ze niet en groenten al evenmin. Het resultaat is dat we soms liever een zak chips zouden opentrekken ’s avonds dan op restaurant te gaan. Doet wonderen voor de lijn. We dromen er eigenlijk al een paar dagen van om eens een goei chinezeke te doen. Zal nog effe moeten wachten.

Uiteindelijk kiezen we opnieuw voor een Italiaan, van het betere type volgens de alleswetende reisgids, helemaal aan de andere kant van de stad. Alle andere restaurants hadden rijen wachtenden staan (en dat om 23u, ze eten hier absoluut heel laat). Hilarisch, we doen de menukaart open, exact identiek aan de menu van gisteren. Aha, dan hebben ze hier Gancia, en gisteren zijn we op onze dorst blijven zitten. Dus we bestellen geamuseerd opnieuw 2 Gancia’s als apertief. We zijn benieuwd. Eerste vraag: met appelsiensap? Nee, enkel ijs. Zeker? Ja…, heel zeker. Of misschien met wat citroen? Nee, gewoon met ijs is prima (ne mens moet zich dan serieus proberen te houden). Ok, dienster verdwijnt, Mike zegt, als die nu terugkomt en zegt dat er geen Gancia is, dan ga ik hem persoonlijk halen want ik zie hem van hier staan. Opnieuw wordt er zwaar gediscussieerd, baas erbij geroepen en wij maar gniffelen, af en toe doen we graag moeilijk. En ja hoor, daar verschijnen zowaar 2 glazen met één of ander gelig goedje wat hier voor Gancia doorgaat en ijsblokjes. En met de opmerking, hier, op een bordje apart, toch nog wat citroen om erbij te doen.  …? Dubbel gaan gewoon. Gracias, het smaakt.

Na het eten lopen we nog eens terug langs het caféke van gisteren, er is opnieuw een groepje aan’t spelen dus we springen nog eens binnen. Het moet gezegd zijn, respect voor de zangeres om voor een vol café zo luid zo vals te zingen. We hebben dan ook mogen genieten van de allervreemdste versie van Should I stay or should I go die ooit gebracht is. En da café uit zijn dak. De drankjes die we gisteren bestelden zijn vandaag ineens een euro duurder, allé toch even want bij bestelling n° 2 gaat er dan weer een halve euro af. Strange country.

Foto’s: none, niemand zet zijn vuile was op het internet