Onze sympathieke uitbater van het appartementje waar we verbleven brengt ons tegen een zacht prijsje tot aan de luchthaven. Tijdens de rit komen we meer te weten over de man zijn leven dan we  willen en hoe enthousiaster hij praat hoe trager hij rijdt. Nog even en hij zet het ding in achteruit. Eens we het dorp/stadje uit zijn is er geen bebouwing meer langs de weg, enkel jungle. Het valt me opnieuw op hoe dicht de begroeiing wel is. Hier een bosspel doen zou een redelijk stationaire bedoening zijn. Buske stamp bv…, komt helemaal goed. We komen terug aan bij onze hacienda, checken in, security check, boarden en weg. 1h45 tot we in terug aan ons monument/luchthaven zijn, Buenos Aires. De grote fles water kan zonder enig probleem gewoon mee.  Hier geloven ze nog dat er geen enkele terroristische dreiging van een liter water kan uitgaan. Bagage ophalen en aan de andere kant van de terminal opnieuw inchecken voor de volgende vlucht. Het is pas bij het overvliegen van het land dat je een inschatting kan maken hoe immens Argentinië wel is. Het 8^e grootste land met ’maar’ 40 milj inwoners. 3 daarvan wonen in BA. Straten lijken als met een lat getrokken tot in de horizon. Ik voel me klein en wat verloren. Na 2h zetten we de daling in. Allé ja, ‘we’?, ik doe voornamelijk niets buiten mijn riem vastsjorren. Dat lijkt nodig voor een keer. We landen tussen de onweerskernen door, de buien vallen als watergordijnen uit de wolken als door een gigantisch vergiet. Het bliksemt langs alle kanten. De ondergaande zon geeft nog wat extra dramatiek aan de wolken alsof dat nodig was. Het vliegtuig gaat hevig tekeer in de turbulentie. We vliegen nog knal door een regenboog. De sfeer in het vliegtuig is dubbel. Gespannen maar onder de indruk. Veel heviger hoeft het voor ons niet te worden.  En dan vlak voor we landen lijken we voorbij het noodweer te zijn en wordt het ding netjes aan de grond gezet.

Hier is niets.

Geen huizen, straten, velden of bossen. Zijn we op de maan? Enkel een luchthaven midden in een dorre vlakte tussen wat heuvels. Erg vreemd. We vergaren onze bagage en fixen een trip naar de stad. Een minibusje dat ons voor onze hostel afzet.  De hostel was prijzig maar de commentaren waren schitterend. Blijkbaar is onze kamer slechts 3x2m en passen er net twee bedjes in. Geen kast, zelfs geen schap, no nothing. Daar heb ik dus te weinig aandacht voor gehad. Ik voel me wat genomen door de  bookingsite. Zo erg is dat ook weer niet, dit zingen we wel 5 dagen uit. We kiezen lukraak een Italiaans restaurant. We hebben zin in een aperitief en er staat Gancia op de menu. We bestellen dat, de ober checkt even met zijn collega of ze dat effectief in huis hebben, geen probleem. 5 Min later de ober terug aan onze tafel, dat is dan toch met appelsiensap? Nee, enkel met een blokje ijs. Zeker? Ja, zeker. Dus enkel met ijs? Enkel met ijs. Ober verdwijnt terug met een ongelovige blik in zijn ogen en dan wordt de bazin erbij geroepen. Er wordt achter onze rug flink gediscussieerd, we voelen al nattigheid en daar komt de ober terug: sorry, we hebben toch geen gancia, iets anders misschien? Daartegen was ons eten er ongeveer dus dat hebben we dan maar gelaten. Hoewel alles in de stad hier duurder is dan bij ons, is het eten absoluut goedkoper.

Als we terug naar onze minikamer slenteren speelt er een Argentijnse band in een alternatieve bar. Even stoppen.

Vliegen, da’s meer iets voor een kaketoe vindt de kariboe.

Foto van BA vanuit de lucht, zelfs vanuit de lucht herken je zo de breedste laan ter wereld