In snel tempo: douchen, ontbijt, inpakken, check-out en taxi tot aan de lokale luchthaven. We leren bij, daar zijn we ‘maar’ 3h te vroeg deze keer. Geen overbodige luxe blijkt want de rij aan de incheckbalie voor Lan&Tam lijkt eindeloos. Na een uurtje schuifelen zijn we onze bagage kwijt en hebben we onze boardingpasses. ’t Is een binnenlandse vlucht en zowel het paperassenwerk als de veiligheidsscans lopen vlot en minder streng dan we gewend zijn. Vloeistoffen? Neem maar mee, wordt niet gecontroleerd (bij het opstijgen wordt er zelfs afgeroepen dat het wenselijk is om je glazen flessen onder de zetel van je voorbuur te stoppen???). Nog even de interne mens versterken met iets kleins van de grill in een luchthavenstalleke en we kunnen gaan boarden. Alles loopt tot op de minuut stipt. Alleen als we op het vliegtuig zitten maken de lamme en tamme hun reputatie waar, we lopen een goed half uur vertraging op. Geen erg. De vlucht duurt ongeveer 1,5h. Bij het overvliegen van al dat land ben ik intens gelukkig dat we niet voor de bus gekozen hebben. We landen midden in het subtropisch woud, ik houd me klaar om op een hobbelig stuk gazon neer te strijken maar als bij toverslag komt er net als dat nodig is een prima makkadammeke tevoorschijn uit de jungle. Smooth. We taxiën tot bij een roze Hacienda die wat verloren ligt in al dat groen en waar exact twee vliegtuigen kunnen aanmeren. Via de minibus naar het dorp.

Wat onmiddellijk opvalt, het is hier warm, heet. De comfortabele 28° van BA van de laatste dagen wordt terug ingeruild voor zo’n 10° meer en zeer hoge luchtvochtigheid. De aarde ziet hier rood, fel rood. Bijgevolg ziet alles wat maar in contact komt met de grond ook rood. Wit bestaat hier niet meer, roos daarentegen…

We worden voor de deur van ons appartement gedropped. De ontvangst loopt erg gedetailleerd.  Ik knik instemmend op de dingen die ik begrijp en ook op de rest. De beloofde wasmachine lijkt niet meer aanwezig te zijn en dat is een beetje een tegenslag want we zitten helemaal door ons kleren door. Dan maar meteen in ijl tempo op lavaderia-jacht, te warm om ijle tempo’s in te zetten. We geraken onze kleren kwijt en nu nog naar de Supermercado. Ahja, hier hebben we een keuken.

Ondertussen zijn de hemelsluizen opengegaan, zoals steeds met als gevolg dat de elektriciteit eruit knalt. In het donker winkelen…moeilijk. De noodgeneratoren worden gestart en binnen de 30 seconden kunnen we verder shoppen. Tegen dat we uit de supermarkt komen zijn de straat en het voetpad omgetoverd tot, u raadt het al, een rode rivier. Met het water tot aan onze enkels sukkelen we terug naar ons appartement.

We eten de trots van elke Belgische huisvrouw (in dit geval huisman): verse spaghettisaus!!!! En smaken dat dat doet. Ok, juist, na het eten moet er dan ook afgewassen worden, even niet aan gedacht.

De andere gast in het appartementengebouw blijkt een Duitser te zijn, so habe ich mein Deutsch noch ein bisschen geübt. Die jongen klaagt ook over het gewicht aan winterkledij in zijn rugzak, vnl omdat hij maar 4 weken heeft in Argentinië en hij nooit tot aan het koude gedeelte gaat geraken.

Later op de avond ontstaat er nog een heel straatoptreden van een lokale street drums band, de moeite om naar te kijken en naar te luisteren. Ik heb het filmke op youtube gezet. De link vind je onderaan de foto’s.

Tip van de Kariboe: Trommelen doe je beter op het velleke van een dode geit dan op een levende koe.