We staan op tijd op. Der frühe Vogel fängt den Wurm merkt onze buur op als we het pand verlaten. We doorkruisen de halve stad tot aan de bus terminus. We hebben dat juist ingeschat en wij arriveren daar 10 minuten voordat de bus zou afvaren. Toch maar nipt blijkt, we worden wat van’t kaske naar de muur gestuurd bij de ticket sales en de bus is 2 minuten te vroeg weg. Maar kom, we hebben het net gehaald en we hebben niet moeten wachten. Hop richting Brasil, volgens onze informatie moet je op deze bus geen grenspapierwerk doorlopen als je een retourtje hebt om de Iguazu falls te gaan bezoeken. Voor de zekerheid hebben we toch de reispassen bij. Al goed blijkt, aan de grenspost iedereen de bus af en we worden Argentinië uitgestempeld. Het vreemde is dat we in Brazilië wel gewoon binnen mogen zonder checks. En dan nu in één ruk tot aan de Parque Nacional do Iguaçu. De bus af en den aanschuif voor toegangstickets kan beginnen. Hiervoor waren we gewaarschuwd. De rij is meer dan 100m lang. Maar de Brazilianen zijn goed georganiseerd, er zijn voldoende loketten open en een half uurtje later zitten we met ontwaarde tickets in een opengewerkte dubbeldeckerbus die ons tot vlak aan de watervallen brengt. Het lijkt net of we in Jurassic Park op een toer hebben ingetekend. Door de luidsprekers worden we toegesproken door een opgenomen  vriendelijke damesstem die ons meer uitleg geeft over elke halte die de bus aandoet. De junglegeluiden op de achtergrond zijn als sfeerzetting gewoon mee opgenomen. Ik verwacht om elke hoek een grazende Brachiosaurus te zien.

Zowat iedereen stapt af aan de eindhalte.  Hier begint een wandelpad dat verschillende uitkijkplatforms verbindt en je zo tot vlak, vlak bij de watervallen brengt. Het ene zicht is indrukwekkender dan het andere. En er zijn er veel. Tenslotte de watervallen zijn zo’n drie kilometer!  breed.  

Het is hier druk en drummen. Wat vooral opvalt zijn de bidons warm water die iedereen hier meezeult. We wisten al dat mate een populair drankje is in Argentinië maar dat ze er zo mee dwepen? Per gezin is er altijd wel iemand die in zijn ene hand een thermos warm water draagt. In zijn andere hand dan het obligate bekertje waaruit de mate wordt gedronken met een metalen ritje. En constant water bijgieten. Mate is op zich gewoon een thee op basis van verschillende kruiden, maar toch vinden wij dat diegenen die er het meest aan lurken er het minst helder uitzien. Kan perceptie zijn.

Het meeste water stort zich naar beneden in de Garganta do Diablo. Het eind- en hoogtepunt van een twee uur durende wandeling. Een beetje moeilijk om dat natuurgeweld te omschrijven maar alsnog deze poging. Als de Schelde een bad zou zijn is dit het punt waar ze het stoppeke eruit trekken. De gigantische watermassa stort zich continu 80 meter naar beneden om daar bij het raken van het oppervlak bulderend te exploderen in een intergalactische nevel en mistwolk die onheilspellend uit het subtropische woud opstijgt. Zelfs van op het vliegtuig konden we dit al waarnemen. Doorweekt druipen we terug af richting dubbeldekker waar het ganse verhaal zich in omgekeerde volgorde herhaalt tot we terug op de bus terminal van ons dorp staan. We geraken bijna droog thuis. Het obligatoire onweer is ons net te snel af. Niet erg, na zo’n onweer zijn de temperaturen hier steeds wat dragelijker. Tegen een uur of 11 ’s avonds mijmeren we, hmm, nog 5 graden minder en we zouden es een trui kunnen gaan zoeken.

Wauw, wat een dag. Morgen de Argentijnse kant, die is mogelijk nog indrukwekkender, hebben we ons laten vertellen.

Na dag 1 alvast fan van Iguazu zegt de Kariboe.