WANDELSPORT : DEEL 2 :

Mars van de Herinnering en van de Vriendschap

1971.

Eind juni - begin juli 1971 :

De Vierdaagse van de Ardennen : 125km tussen Aarlen en Vielsalm,

sinds 1967 georganiseerd door het derde Ardense Jagers.

Einde schooljaar ... zoveel had ik er nog niet achter de rug.

 In 1973 werd ik benoemd aan

de toenmalige Middenschool van Sint-Niklaas (Parklaan).

Twee jaar voordien noemde het nog Rijksmiddelbaremeisjesschool.

Had een telegram ontvangen (zo ging dat destijds) voor een interim gedurende de twee

laatste maanden van het schooljaar.

Opperbeste sfeer in die school, aangename meisjesklassen, receptie en feestje voor het personeel

 op de laatste dag.

Ik had het er best naar mijn zin.

Die laatste schooldag moest ik een moeilijke beslissing nemen ... namelijk in de namiddag het

personeelsfeestje voor bekeken houden om tijdig nog met de trein naar een uithoek van onze

Ardennen te reizen. Daar zou de dag nadien de Vierdaagse van de Ardennen starten en ik

had me ingeschreven twee maanden voordien toen een vorige interim beëindigd was.

Dat er toen nog een opdracht zou volgen had ik niet voorzien, maar ik was uiteraard blij dat ik

 nog aan het werk kon.

Maar zoals ik schreef, de sfeer was fantastisch in die school. De collega's en de directeur hadden begrip voor de

situatie. Enkele vrouwelijke collega's namen zelfs de moeite een paar broodjes te smeren met beleg.

Tijdens de lange treinreis van Sint-Niklaas naar Aarlen en met het oog op de vele kilometers, die ik de volgende dagen

diende af te leggen, kon ik best nog wat calorieën gebruiken.

Een geluk dat me zeker niet in veel scholen zou te beurt gevallen zijn, daar ben ik mij

van bewust. Ik was daar echt met mijn gat in de boter gevallen.

Het schooljaar nadien zou ik stagiair worden aan het Koninklijk Atheneum (de buren) ... en het jaar daaropvolgend kwam

ik terug in de Middenschool terecht.

Het VSO (Vernieuwd Secundair Onderwijs) was toen van start gegaan

 en in de Middenschool kwamen nu de leerlingen (jongens en meisjes)

van de eerste graad terecht.

Maar ... terug over naar de Wandelsport nu !

Het werd die dag inderdaad een lange treinreis via Brussel en Luik naar Aarlen. Ik had een

veldbed kunnen reserveren in het tentenkamp van Martelange, een plaatsje dat, gelukkig maar, in de nabijheid van Aarlen

gesitueerd ligt.

In die tijd was het aantal deelnemers nog eerder beperkt in vergelijking met vandaag. Ik moest dan ook

niet te lang wachten om met de legercamion, samen met andere deelnemers, naar Martelange vervoerd te worden.

Mijn makker (Alfons De Maesschalck, voorzitter van de Wetterse Wandelclub) was al eerder gearriveerd in het kamp

(zie foto - scan onderaan).

Moe ... maar blij er geraakt te zijn. Een nachtje slapen zou wel goed doen, dacht ik !

Maar op een veldbed en in een slaapzak ... ik was het niet meer gewoon (mijn legerdienst was ook

al vijf jaar achter de rug, hé !).

Maar dat was niet het enige probleem. In de tent naast ons 'lagen' para's ... nu ja, die hadden helemaal geen zin in slapen

... bijna de ganse nacht lawaai in de tent naast ons.

Geen probleem voor Alfons ... die sliep als een marmot en hoorde niets van dat alles !

Ikzelf heb die nacht bijna geen oog dichtgedaan.

De volgende morgen met kleine oogjes naar Aarlen (met de camion vervoerd ... en na zo'n ritje ben je wel

klaar wakker ;-) om te starten. De 1'ste etappe ging van Aarlen naar Martelange.

Dat kwam goed uit voor dag 1, gezien we aankwamen in het dorpje waar ons tentenkamp zich bevond.

Die eerste dag was ik frisser dan ik had verwacht. Was nog jong, hé ! Maar de drie volgende dagen heb ik

toch vaak op de tanden moeten bijten.

Die eerste avond besloten Alfons en ik toch maar het kleine cafeetje aan te doen dat het dichtst bij ons kamp

was gelegen.

Een heel gezellige sfeer heerste daar met een mix van militairen (veel Belgen en Duitsers) en burgers.

De mars is immers ontstaan met als doel de gevechtsroutes van de verdedigingsstellingen

van de Ardense Jagers af te stappen.

Een parcours dat in Wereldoorlog II (en die was op dat moment ongeveer 25 jaar achter de rug)

het slagveld was van het Von Rundstett-offensief, het laatste grote Duitse offensief gelanceerd in de strenge

winter van 1944 (december '44 - januari '45).

Vele geallieerden en Duitsers verloren daar nog het leven.

Tijdens die laatste stuiptrekkingen van het Dritte Reich gooiden de Nazi's nog piepjonge soldaten in de strijd,

gastjes van pakweg

16, 'de kop zot gemaakt', bij wijze van spreken, om nog te gaan strijden.

Zo kwam het dat aan de Vierdaagse van de Ardennen Duitsers meestapten met hun eenheid van toen, in uniform dus.

Veertigers, die amper 16 waren toen het Von Rundstedt offensief plaatsvond.

In dat kleine cafeetje raakte ik toevallig aan de praat met een Duitse reservist.

De man bleek een groot probleem te hebben, trakteerde mij en begon met zijn verhaal.

Al snel kwam ik te weten dat hij als jonge knaap deelgenomen had aan het Von Rundstedt-offensief.

Hij was nu vooraan in de veertig.

Hij nam mij in vertrouwen en vertelde mij dat hij er bij zijn vriendin op aangedrongen had te kunnen

deelnemen aan de Vierdaagse met enkele strijdmakkers van toen.

Ze kon of wou hem niet tegenhouden, maar het probleem was dat ze zwanger was, en die zwangerschap was al

vrij ver gevorderd.

Hij wou nu per se telefoneren naar zijn vriendin, maar pogingen om aan de cafébazin (die enkel het Frans

machtig was) uit te leggen waarom hij wou bellen, die waren mislukt.

Ze had wel door dat hij wou bellen, maar de telefoon stond in het keukentje dat achter de toog

gelegen was ... en

een Duitser in haar keuken binnenlaten ... non !

De oorlog was pas een kwarteeuw achter de rug en het lag allemaal nog heel gevoelig,

bij de bevolking in die Ardense plaatsjes. Dat konden wij ook horen aan reacties van omstaanders

op het parcours.

De man probeerde mij nu te overtuigen om voor hem een goed woordje te doen bij de cafébazin.

Die bleef ons (vooral de Duitse ex-militair) argwanend aankijken.

Nog een pint gedronken en ons beste Frans bovengehaald en de situatie uitgelegd aan de dame.

Gezegd dat de man heel ongerust was en dat de bevalling niet te lang op zich meer zou laten wachten.

Tot mijn grote verbazing zag ik haar gelaatsuitdrukking veranderen. Ja, als het over

kinderen gaat worden mensen 'week', hé, en dat was maar goed ook hier.

Akkoord, stelde ze mij voor, maar jij moet meegaan naar de keuken ... en jij blijft bij die Duitser 

tot als hij klaar is met bellen.

Even overgeschakeld naar Duits en de situatie uitgelegd. Heinz, zo noemde hij, was zichtbaar dolgelukkig

 dat hij de telefoon mocht gebruiken.

 Hij betaalde de cafébazin en meteen ook nog een pint voor mij.

Zijn vriendin bleek nog niet te zijn bevallen en stelde het vrij goed, legde hij mij trots uit na het gesprek.

Het deed mij toch goed de man zo gelukkig te zien, ook al was hij een kwarteeuw terug 'de vijand'.

Hoeveel maal ik die avond 'danke schön' gehoord heb, ik weet het niet.

Heinz nodigde mij uit om de volgende dag naar hun tent te komen voor 'Bier und Schnaps'.

Heb toen wel 'jawohl' gezegd, maar ben er niet op in gegaan. Ik denk niet dat ik de

Vierdaagse zou uitgestapt hebben moest ik mij na het schoolfeestje,

de weinige slaap, nog eens laten 'verleiden' hebben tot een Duitse avond met 'Bier und Schnaps'.

Eenmaal heb ik Heinz nog teruggezien.

Het moet de derde dag van de Vierdaagse geweest zijn.

Middenin de bossen wou ik op een vrij smal paadje voorbij een groep Duitsers in uniform geraken.

Ze waren luidkeels

aan het zingen (typisch Duitse stapliederen om er de moed in te houden).  

Tijdens het voorbijgaan kwam net een einde aan het zoveelste lied ...

even een stilte en alleen het geluid van stapschoenen ...

toen plots iemand luidkeels riep : "Da, der Ivan".

Ik schrok mij een hoedje, want in het Duits weergalmt dat nogal

midden in de bossen.

Ik draaide mij om en keek recht in het gezicht van "der Heinz"..

Het werd een kort, maar leuk weerzien. Vriendschappelijk gesprekje en dan

"auf Wiedersehen" ... maar het had "Lebewohl" horen te zijn, want we hebben elkaar

nooit meer teruggezien.

Wie weet hoe dat vandaag allemaal verlopen zou zijn ... met al die sociale media !

Maar hoe dan ook ik heb heel fijne herinneringen aan mijn enige deelname aan de Vierdaagse van de Ardennen. 

******* 

SCANS :

1) Brevet.

2) Foto aan de tent in Martelange : Links op de foto Alfons De Maesschalck

(toenmalig voorzitter van WSV Wetteren ; verongelukt met de fiets in 1994).

Rechts: Ivan Bontinck (toen nog zonder baard).

***

Bijlagen:
scannen0001.jpg (799.9 KB)   
scannen0002.jpg (311.8 KB)   

WANDELSPORT : DEEL 1 :

Leven in de brouwerij in de Wandelsport !?

 Zeker weten !

Nostalgie drijft mij terug naar de eerste helft van de jaren '70.

 Toen raakte ik verslaafd aan de

Wandelsport en na een eerste marathonafstand met schoonbroer Marc (later 18 jaar

lang burgemeester te Wetteren) wist ik, ondanks het 'afzien', dat ik meer van dat wou.

Samen met Alfons De Maesschalck en Alfred François richtten we toen ook de

Wetterse Wandelsportclub op.

Alfons werd voorzitter (hij verongelukte in jammerlijke

omstandigheden met zijn fiets in 1994), Alfred François werd penningmeester (Alfred heeft

momenteel 42 Dodentochten beëindigd en is daarmee mederecordhouder).

 Ikzelf nam het secretariaat voor

mijn rekening (tot 1976).

Toen namen we ook voor het eerst deel aan de Vierdaagse van Nijmegen, het jaar dat ook de leden van

Kadee Bornem beslisten een 'zotte toer' uit te halen en tweemaal 50km (de dagelijkse

afstand in Nijmegen is 50 ... tot aan je 49'ste) na elkaar te plannen ... 100km dus ... dodelijk ... en zo werd

de Dodentocht 'geboren' !

Viermaal heb ik toen deelgenomen in mijn 'zotte jaren' ;-) ! Ja, de leden van de Wetterse wandelclub en andere stappers

waren dikke vrienden, maar bij elke mars legden ze elkaar het vuur aan de schenen.

Ik durf er niet aan te denken nu aan het tempo te beginnen waarmee we vroeger van start gingen.

 Braafjes knoppeke omgedraaid nu,

rekening houdend met de leeftijd ;-) ... en het doel voor ogen houden : De Dodentocht uitdoen.

Vorig jaar liep het mis. Bij ideaal weer domweg (slecht) ten val gekomen en nog tot km 50 volgehouden met gekneusde

rib.

 Ook gek, maar in de Palm hield ik het wel voor bekeken.

 Doet pijn natuurlijk als je moet stoppen ! Loop je dagen, weken zelfs te mokken ...

maar je kan nu eenmaal geen ijzer met handen breken.

 De huisarts (ook sportarts) zei me nadien nadrukkelijk dat ik de juiste beslissing had genomen.

Uit 'wraak' heb ik mij zo snel mogelijk opnieuw ingeschreven voor de editie 2014 ... met het nummer 10 !

 Er de brui aan geven nu ... ik kan het niet !

Terug naar de eerste helft van de jaren '70.

De titel heb ik gekozen omdat mensen soms denken dat de wandelsport een 'saaie bedoening' is. Niets is minder waar.

Tijdens de Dodentocht is er sowieso al 'leven in de brouwerij' ... letterlijk en figuurlijk.

Letterlijk gezien de doortocht in brouwerij Duvel na ongeveer 40km ... en de tien kilometer lange

'overbrugging' naar brouwerij Palm in Steenhuffel (km 50). 

*

Heb enkele 'gebeurtenissen' meegemaakt die mij tot op vandaag bijgebleven zijn ...

een glimlach op mijn gezicht blijven toveren ...

Ik wil ze nu toch ook eens aan mijn blog

toevoegen.

De chronologie van de anekdotes ... ik ga er niet bij stilstaan.

 Ik begin in 1974 en ga daarna even terug naar 1971.

****

Terug naar 1974.

Na de "winteroefentochten" van WSV Wetteren (Brussel-Wetteren en Wetteren-Zelzate en terug ...

 om er twee te noemen)

was het zoeken naar enkele marsen als voorbereiding op de Dodentocht.

Mei was daarvoor de uitgelezen maand :

Eerst de Tweedaagse van Blankenberge begin mei en later in de maand de "Drei Länder Marsch"

(Luik -Maastricht - Aken).

In Blankenberge liep het even mis dat jaar.

Alhoewel ik het hinterland vrij goed ken liep ik domweg verloren en kwam meer dan een uur later dan voorzien

de dijk van

Blankenberge opgestapt (daar kwamen we destijds aan).

Vrouw Vera met Sofie in de buggy had al vele malen de dijk afgewandeld ...

ongerust natuurlijk en

 zenuwachtig, want zij wist wel ongeveer wanneer ik normaal zou moeten aankomen.

Een GSM bestond toen nog niet, hé.

 'k Heb het in elk geval lang mogen horen ;-) !

Maar dat was maar niks in vergelijking met wat ons in de Drielandenmars te beurt viel!

Wat organisatie betreft was die tocht een ramp eigenlijk

 en bovendien werd langs heel wat vrij gevaarlijke wegen gestapt.

Toch bleek die mars een ongelooflijke belevenis te worden.

Samen met Alfred François begonnen we dus maar aan de treinreis naar Luik.

Wat zou ons in de vurige stede te wachten staan ?

Hoe zou die mars van België over Nederland naar Duitsland verlopen ?

Om 21 uur zou de start gegeven worden aan "Liège Coronmeuse". 

Die avond , die uren voor de start, ik herinner ze mij alsof het gisteren was.

We waren daar vrij vroeg ... geen infrastructuur ter beschikking ... bagage afgegeven

(die zou naar Aken vervoerd worden !)

en gewoon buiten wachten tot het startsein.

Alfred, fanatiek stapper als hij toen al was (niet voor niets een mederecordhouder van het aantal Dodentochten ... kijk ik

absoluut niet van op) vroeg mij om een cafeetje op te zoeken in de buurt ...

hij wou nog een glas melk drinken !

Ik nam dan maar het voornemen dat ook te doen, alhoewel ik mij op dat moment al begon af te vragen of we daar in

Liège Coronmeuse in zouden slagen ergens in een café aan een glas melk te geraken.

Zoeken maar ... geen cafeetje te vinden aanvankelijk ... tot ons oog op een vrij klein etablissement viel.

Het leek in elk geval op een café.

 Eind mei, het was nog licht buiten, dus geen lichtjes aan of in het café.

 Maar ja, we waren jong en 'gek' en besloten het er toch maar

op te wagen naar binnen te gaan.

Het was even wachten geblazen in de vrij kleine ruimte ... en ik had mijn zinnetje in het Frans al voorbereid.

 Niet evident om in een wildvreemd 'cafeetje'  een glas melk te vragen. Ik had trouwens vrij rap al een 'raar voorgevoel'.

Luttele seconden na onze 'inval' verscheen de cafébazin in vol ornaat.

 Ik was al aan mijn zinnetje begonnen : "Madame, est-ce que vous avez

un peu de l... ?" Verder ben ik niet geraakt ...

 de woorden stokten in mijn keel ... want daar stonden we dan, twee slungels van in de 20, met korte broek, ...

oog in oog met de madam ... schaars gekleed, met een balkon (sorry als ik oneerbiedig overkom)

om u tegen te zeggen. Had je toen onze gelaatsuitdrukking moeten

zien, ik denk dat je plat ging van het lachen ... alleen wij moesten wel doodernstig blijven in deze situatie.

Eens bekomen van het tafereel voor mij prevelde ik : "Excusez-nous, madame, je pense que nous avons fait

une erreur" ... iets in die zin ... dat weet ik echt zo goed niet meer.

Was ook wel even mijn kluts kwijt, hé ;-) ! Je zou voor minder van je stuk zijn.

Het mens bekeek ons argwanend van kop tot teen en vroeg zich allicht af wat die twee gasten

in haar etablissement kwamen doen.

Had ze ons kunnen buitenkijken, ze had het gedaan, want dat wij geen geld in het laatje

zouden brengen had ze alvast snel door.

 Haar ogen schoten vuur ...

 en wij zijn dan maar wijselijk direct naar buiten gegaan.

Toen we even verderop achterom keken zagen we dat plots een paarse neonlamp werd aangestoken ... !

Man, man, en daar, in een bordeel, waren wij binnengestapt om een glas melk te bestellen

om de nodige energie op te doen voor de start van de75 km ;-).

Geen melk dus, maar aan energie ontbrak het ons geenszins tijdens de mars.

 Het gebeuren had ons dermate 'opgefokt' dat we de eerste kilometers

elkaar niet konden aankijken zonder in een onbedaarlijke lach te schieten ... tot ergernis van enkele stappers,

want er werd daar een 'serieus' tempo op nagehouden

Het voorval had ons op een of andere manier vleugels gegeven en we legden de afstand

van Luik naar Aken af in 10u25 !

Jong en zot, hé !

Maar het einde van onze belevenissen was dat zeker niet.

In Aken kwamen we toe op een weide ergens buiten de stad. Alweer geen infrastructuur ... en ook geen bagage !!!

Die bleek nog onderweg ter zijn ! We konden onze ogen niet geloven !

 Rondhuppelen maar in die weide, als een stel koeien, om een beetje warm te krijgen in de vroege uurtjes.

Gelukkig maar stonden er naast de tafel, waar we ons brevet konden ophalen, ook enkele kisten met sinaasappels ...

fruit eten dan maar en in beweging blijven !

Een tijdje later arriveerde onze bagage. Wat andere kledij aangetrokken ...

en op weg naar Aachen Bahnhof ... een heel eindje van de weide verwijderd.

Hoe wij, Fred en ik, naar dat station gesukkeld zijn ... het zal in elk geval geen mooi zicht geweest zijn ...

stijf als een bout als we waren.

Gelukkig maar was er nog niet veel volk op de been, en wat waren we blij ons eindelijk op de trein

Keulen-Brussel te kunnen hijsen.

Op dat moment voelden we ons de koning te rijk. Mars afgewerkt in een behoorlijke tijd ...

en een anekdote om nooit te vergeten.

De slechte organisatie aan start en aankomst, het kon ons worst wezen.

 De anekdote die onze mars meer dan gekruid had,

 een voorvalletje dat je geen twee keer in je leven meemaakt, het maakte,

achteraf dan, alles goed.

Toen we in Brussel aankwamen deden onze lachspieren al veel meer pijn dat al onze andere ledematen.

Het brevet en de reusachtige medaille van de Drei Länder Marsch, die koester ik tot op vandaag.

Milk or no milk ... that was the question !

************

SCANS  : * Brevet van de Drei Länder Marsch 1974.

* Brevetten waar ik toch trots op ben :

- 100 km van Pepinster (25 mei 1975).

- Brevet 1 uur snelwandelen in Namen (3 april 1976).

- Enkele brevetten behaald in Gentbrugge.

****

VOLGENDE ANEKDOTE :

juli 1971.

"Mars van de Herinnering en de Vriendschap" of de Vierdaagse van de Ardennen

(125 km van Aarlen naar Vielsalm).

Bijlagen:
scannen0001.jpg (2.3 MB)   
scannen0008.jpg (932.9 KB)   
scannen0009.jpg (1.1 MB)   
scannen0010.jpg (1.4 MB)   
scannen0011.jpg (359.9 KB)   
scannen0012.jpg (664.2 KB)