WANDELSPORT : DEEL 2 :

Mars van de Herinnering en van de Vriendschap

1971.

Eind juni - begin juli 1971 :

De Vierdaagse van de Ardennen : 125km tussen Aarlen en Vielsalm,

sinds 1967 georganiseerd door het derde Ardense Jagers.

Einde schooljaar ... zoveel had ik er nog niet achter de rug.

 In 1973 werd ik benoemd aan

de toenmalige Middenschool van Sint-Niklaas (Parklaan).

Twee jaar voordien noemde het nog Rijksmiddelbaremeisjesschool.

Had een telegram ontvangen (zo ging dat destijds) voor een interim gedurende de twee

laatste maanden van het schooljaar.

Opperbeste sfeer in die school, aangename meisjesklassen, receptie en feestje voor het personeel

 op de laatste dag.

Ik had het er best naar mijn zin.

Die laatste schooldag moest ik een moeilijke beslissing nemen ... namelijk in de namiddag het

personeelsfeestje voor bekeken houden om tijdig nog met de trein naar een uithoek van onze

Ardennen te reizen. Daar zou de dag nadien de Vierdaagse van de Ardennen starten en ik

had me ingeschreven twee maanden voordien toen een vorige interim beëindigd was.

Dat er toen nog een opdracht zou volgen had ik niet voorzien, maar ik was uiteraard blij dat ik

 nog aan het werk kon.

Maar zoals ik schreef, de sfeer was fantastisch in die school. De collega's en de directeur hadden begrip voor de

situatie. Enkele vrouwelijke collega's namen zelfs de moeite een paar broodjes te smeren met beleg.

Tijdens de lange treinreis van Sint-Niklaas naar Aarlen en met het oog op de vele kilometers, die ik de volgende dagen

diende af te leggen, kon ik best nog wat calorieën gebruiken.

Een geluk dat me zeker niet in veel scholen zou te beurt gevallen zijn, daar ben ik mij

van bewust. Ik was daar echt met mijn gat in de boter gevallen.

Het schooljaar nadien zou ik stagiair worden aan het Koninklijk Atheneum (de buren) ... en het jaar daaropvolgend kwam

ik terug in de Middenschool terecht.

Het VSO (Vernieuwd Secundair Onderwijs) was toen van start gegaan

 en in de Middenschool kwamen nu de leerlingen (jongens en meisjes)

van de eerste graad terecht.

Maar ... terug over naar de Wandelsport nu !

Het werd die dag inderdaad een lange treinreis via Brussel en Luik naar Aarlen. Ik had een

veldbed kunnen reserveren in het tentenkamp van Martelange, een plaatsje dat, gelukkig maar, in de nabijheid van Aarlen

gesitueerd ligt.

In die tijd was het aantal deelnemers nog eerder beperkt in vergelijking met vandaag. Ik moest dan ook

niet te lang wachten om met de legercamion, samen met andere deelnemers, naar Martelange vervoerd te worden.

Mijn makker (Alfons De Maesschalck, voorzitter van de Wetterse Wandelclub) was al eerder gearriveerd in het kamp

(zie foto - scan onderaan).

Moe ... maar blij er geraakt te zijn. Een nachtje slapen zou wel goed doen, dacht ik !

Maar op een veldbed en in een slaapzak ... ik was het niet meer gewoon (mijn legerdienst was ook

al vijf jaar achter de rug, hé !).

Maar dat was niet het enige probleem. In de tent naast ons 'lagen' para's ... nu ja, die hadden helemaal geen zin in slapen

... bijna de ganse nacht lawaai in de tent naast ons.

Geen probleem voor Alfons ... die sliep als een marmot en hoorde niets van dat alles !

Ikzelf heb die nacht bijna geen oog dichtgedaan.

De volgende morgen met kleine oogjes naar Aarlen (met de camion vervoerd ... en na zo'n ritje ben je wel

klaar wakker ;-) om te starten. De 1'ste etappe ging van Aarlen naar Martelange.

Dat kwam goed uit voor dag 1, gezien we aankwamen in het dorpje waar ons tentenkamp zich bevond.

Die eerste dag was ik frisser dan ik had verwacht. Was nog jong, hé ! Maar de drie volgende dagen heb ik

toch vaak op de tanden moeten bijten.

Die eerste avond besloten Alfons en ik toch maar het kleine cafeetje aan te doen dat het dichtst bij ons kamp

was gelegen.

Een heel gezellige sfeer heerste daar met een mix van militairen (veel Belgen en Duitsers) en burgers.

De mars is immers ontstaan met als doel de gevechtsroutes van de verdedigingsstellingen

van de Ardense Jagers af te stappen.

Een parcours dat in Wereldoorlog II (en die was op dat moment ongeveer 25 jaar achter de rug)

het slagveld was van het Von Rundstett-offensief, het laatste grote Duitse offensief gelanceerd in de strenge

winter van 1944 (december '44 - januari '45).

Vele geallieerden en Duitsers verloren daar nog het leven.

Tijdens die laatste stuiptrekkingen van het Dritte Reich gooiden de Nazi's nog piepjonge soldaten in de strijd,

gastjes van pakweg

16, 'de kop zot gemaakt', bij wijze van spreken, om nog te gaan strijden.

Zo kwam het dat aan de Vierdaagse van de Ardennen Duitsers meestapten met hun eenheid van toen, in uniform dus.

Veertigers, die amper 16 waren toen het Von Rundstedt offensief plaatsvond.

In dat kleine cafeetje raakte ik toevallig aan de praat met een Duitse reservist.

De man bleek een groot probleem te hebben, trakteerde mij en begon met zijn verhaal.

Al snel kwam ik te weten dat hij als jonge knaap deelgenomen had aan het Von Rundstedt-offensief.

Hij was nu vooraan in de veertig.

Hij nam mij in vertrouwen en vertelde mij dat hij er bij zijn vriendin op aangedrongen had te kunnen

deelnemen aan de Vierdaagse met enkele strijdmakkers van toen.

Ze kon of wou hem niet tegenhouden, maar het probleem was dat ze zwanger was, en die zwangerschap was al

vrij ver gevorderd.

Hij wou nu per se telefoneren naar zijn vriendin, maar pogingen om aan de cafébazin (die enkel het Frans

machtig was) uit te leggen waarom hij wou bellen, die waren mislukt.

Ze had wel door dat hij wou bellen, maar de telefoon stond in het keukentje dat achter de toog

gelegen was ... en

een Duitser in haar keuken binnenlaten ... non !

De oorlog was pas een kwarteeuw achter de rug en het lag allemaal nog heel gevoelig,

bij de bevolking in die Ardense plaatsjes. Dat konden wij ook horen aan reacties van omstaanders

op het parcours.

De man probeerde mij nu te overtuigen om voor hem een goed woordje te doen bij de cafébazin.

Die bleef ons (vooral de Duitse ex-militair) argwanend aankijken.

Nog een pint gedronken en ons beste Frans bovengehaald en de situatie uitgelegd aan de dame.

Gezegd dat de man heel ongerust was en dat de bevalling niet te lang op zich meer zou laten wachten.

Tot mijn grote verbazing zag ik haar gelaatsuitdrukking veranderen. Ja, als het over

kinderen gaat worden mensen 'week', hé, en dat was maar goed ook hier.

Akkoord, stelde ze mij voor, maar jij moet meegaan naar de keuken ... en jij blijft bij die Duitser 

tot als hij klaar is met bellen.

Even overgeschakeld naar Duits en de situatie uitgelegd. Heinz, zo noemde hij, was zichtbaar dolgelukkig

 dat hij de telefoon mocht gebruiken.

 Hij betaalde de cafébazin en meteen ook nog een pint voor mij.

Zijn vriendin bleek nog niet te zijn bevallen en stelde het vrij goed, legde hij mij trots uit na het gesprek.

Het deed mij toch goed de man zo gelukkig te zien, ook al was hij een kwarteeuw terug 'de vijand'.

Hoeveel maal ik die avond 'danke schön' gehoord heb, ik weet het niet.

Heinz nodigde mij uit om de volgende dag naar hun tent te komen voor 'Bier und Schnaps'.

Heb toen wel 'jawohl' gezegd, maar ben er niet op in gegaan. Ik denk niet dat ik de

Vierdaagse zou uitgestapt hebben moest ik mij na het schoolfeestje,

de weinige slaap, nog eens laten 'verleiden' hebben tot een Duitse avond met 'Bier und Schnaps'.

Eenmaal heb ik Heinz nog teruggezien.

Het moet de derde dag van de Vierdaagse geweest zijn.

Middenin de bossen wou ik op een vrij smal paadje voorbij een groep Duitsers in uniform geraken.

Ze waren luidkeels

aan het zingen (typisch Duitse stapliederen om er de moed in te houden).  

Tijdens het voorbijgaan kwam net een einde aan het zoveelste lied ...

even een stilte en alleen het geluid van stapschoenen ...

toen plots iemand luidkeels riep : "Da, der Ivan".

Ik schrok mij een hoedje, want in het Duits weergalmt dat nogal

midden in de bossen.

Ik draaide mij om en keek recht in het gezicht van "der Heinz"..

Het werd een kort, maar leuk weerzien. Vriendschappelijk gesprekje en dan

"auf Wiedersehen" ... maar het had "Lebewohl" horen te zijn, want we hebben elkaar

nooit meer teruggezien.

Wie weet hoe dat vandaag allemaal verlopen zou zijn ... met al die sociale media !

Maar hoe dan ook ik heb heel fijne herinneringen aan mijn enige deelname aan de Vierdaagse van de Ardennen. 

******* 

SCANS :

1) Brevet.

2) Foto aan de tent in Martelange : Links op de foto Alfons De Maesschalck

(toenmalig voorzitter van WSV Wetteren ; verongelukt met de fiets in 1994).

Rechts: Ivan Bontinck (toen nog zonder baard).

***