Verhalen (8) : Geluk van korte duur - deel 2.
************************************
De eerste weken stelde meneer Walter zich nogal onverschillig op tegenover het meisje.
Maar toen ze goed en wel haar draai gevonden had op het werk liet hij haar af en toe
karweitjes opknappen in zijn kantoor of in de nabijheid ervan. Beetje bij beetje zocht
hij toenadering tot haar. De soms "rare" opmerkingen die hij gaf begreep het meisje niet,
onschuldig en naief als ze nog was. Ze vond het een voorrecht dat ze in zijn bureau werkjes
mocht opknappen. Haar werk kunnen behouden, dat was nu zeker het belangrijkste. Ma en
pa konden het geld zeker gebruiken ... dat bleef voortdurend in haar hoofd spelen.

Op zekere dag, iets voor zessen. De werkdag zit er bijna op.

Verklaring van de 14-jarige Rita :
****
"Het was rond tien voor zes toen meneer Walter mij kwam vragen om een half uurtje over 
 te werken. Er moest dringend nog een en ander gedaan worden in het bureau. Ik nam dat
 seffens aan, want ik was veel te bang om mijn werk te verliezen. Mijn ouders rekenden op
 mij.
 Na 18 uur ging ik dan ook naar het bureau van meneer Walter. Hij zei dat ik met hem mee
 moest naar de zolder, want er moesten stoffen en materialen uitgezocht worden. Eens op de
 zolder vroeg hij mij om wat overschotten van een tamelijk hoog schrap uit een rek te halen. Ik kon
 daar onmogelijk aan en hij zei 'Neem maar dat kleine laddertje daar', terwijl hij blijkbaar iets 
 anders aan het zoeken was in een aantal dozen die daar naast elkaar gestapeld stonden. 
 Ik kroop op het laddertje ... en plots stond meneer Walter achter mij aan de voet van het laddertje.
'Ge hebt al schone benen voor uw ouderdom' zei hij. Ik werd heel zeker rood van schaamte, en 
 toen dacht ik er aan dat ik geen kousen droeg en nogal een wijde rok aanhad. Ik moest mij rekken om 
 aan enkele stukken stof te kunnen  en toen nam hij me plotseling vast bij de knieën.
 'Ik zal u een beetje vasthouden, want ge zoudt kunnen vallen,' zei hij. 
 Ik wou me wegtrekken, maar dat lukte niet op die ladder. Ik wist niet wat ik moest doen.
 'Wel, wel, Rita, met zo'n schone billekes moet ge niet rood worden', hoorde ik hem zeggen. 
 Toen ik terug van de ladder was gekomen pakte hij me vast en begon mij te kussen. Ik weerde mij,
 maar wat kon ik doen tegen een sterke man die dan nog mijn patron was?

 Die avond reed ik wenend naar huis. Ik moest me echt herpakken toen ik thuis kwam.
 Ik wilde
 niets laten merken aan mijn ouders.
 Ook tegen de andere meisjes op het werk durfde ik daarover 
 niets vertellen. Ik was zo bang dat ze me zouden uitlachen. 

De volgende dagen deed meneer Walter heel onverschillig tegen mij en ik deed gewoon mijn werk.
Ik was al een beetje gerustgesteld en dacht dat zoiets wel niet meer zou gebeuren. Maar een week 
later vroeg hij me terug om een half uurtje over te werken.
Na zes uur trok ik dus terug naar zijn 
bureau. Ik had schrik en voelde me beschaamd. Hij had dat gezien en nam mij onmiddellijk bij de 
hand. 'Maar Rita toch, ge zijt toch geen klein kind meer. Ge zijt 14 jaar geworden en ge zijt het
schoonste meiske dat hier werkt'. Ik was fier dat hij dat zei, maar terzelfdertijd
voelde ik me onrustig en bang, zeker toen hij zei dat er opnieuw gerief van de zolder moest gehaald worden.
Wat moest ik doen als meneer Walter mij opnieuw lastig zou beginnen vallen?
Eens op zolder moest ik terug wat stoffen uit een van de hoogste schrappen van een rek halen. Opnieuw
had ik de ladder nodig. Ik stond nog maar pas op het laddertje of hij pakte mij al vast onder mijn kleedje ...
en ik voelde zijn hand in mijn broekje. Ik riep 'Nee, meneer Walter, ge moogt dat niet doen!' Maar hij 
luisterde niet en trok me van de ladder. Hij duwde me neer, boog zich over mij en trok dan met geweld mijn 
broekje uit. Ik ben toen beginnen wenen en hij zegde 'Als ge mijn liefke zijt, zult ge altijd mogen blijven
werken bij ons ... anders ...' Hij trok toen mijn kleren naar omhoog en ik ben luidop beginnen roepen en 
schreeuwen ... maar niemand kon ons horen. Iedereen was al naar huis vertrokken. Omdat ik maar bleef
roepen werd hij heel kwaad en zei : 'Ge moet het maar weten ... als ge wilt tegenwerken ... er zijn meisjes 
genoeg die op werk zitten te wachten.'
Toen deed hij zijn broek open en ik zag zijn mannelijkheid. Hij 
verplichtte mij er aan te trekken ... plots trok hij mijn benen open en stak zijn mannelijkheid in mij. 
Hij deed mij veel pijn en ik ben blijven roepen. Hij heeft me dan verkracht ... met geweld. Hij is nog een hele
tijd op mij blijven liggen. Het deed mij overal pijn, zo geweldig was hij. Toen hij weer rechtkroop deed hij 
eerst zijn broek toe, keek mij aan, deed mijn kleren weer in orde en zei dat ik mijn gezicht moest
gaan wassen.
...
Ik weet niet meer hoe ik daarna thuis geraakt ben. Tegen mijn ouders zei ik dat ik ongesteld was en ik ben zo 
rap mogelijk naar boven gegaan. Ik heb de ganse nacht liggen wenen in mijn bed, en de volgende morgen was 
ik te ziek om naar mijn werk te gaan. Ik had koorts. Maar over wat er gebeurd was op de zolder boven het 
atelier heb ik niets durven zeggen. Ik had veel te veel schrik en dan zou ik zeker en vast ook mijn werk verliezen ... en dat
mocht niet gebeuren. 
... 
**************************************************************************************** 
 
 

 

02-02-2011 om 22:52 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (8) : Geluk van korte duur - inleiding.
********************
* Een heel ander verhaal over seksueel misbruik. De gebeurtenissen situeren zich in
de jaren '50 van vorige eeuw. Geen verhaal over misbruik gepleegd door pedofielen,
geen verhaal over incest.
Seksueel misbruik kan ook in heel wat andere omstandigheden
het leven van slachtoffers voor jaren hypothikeren, in veel gevallen hun hele leven zelfs.
Net als de vorige verhalen zijn de gebeurtenissen gebaseerd op verklaringen en getuigenissen
van de betrokken personen en werden ze zo nauwgezet mogelijk weergegeven.
Die gebeurtenissen tonen op schrijnende manier aan hoe een minderjarige beetje bij beetje in
het nauw werd gedreven, hoe schaamte en schuldgevoel (ook hier!) een onoverkomelijke
hindernis vormden om de onmiddellijke omgeving in vertrouwen te nemen.
Schaamte en schuldgevoel van het slachtoffer, het zijn gevoelens die als een rode draad in
al de verhalen terug te vinden zijn. Voor de dader de "ideale wapens" om van zijn slachtoffer
een gemakkelijke prooi te maken.
Laat het nu net die gevoelens zijn die op onbegrip stuiten de dag van vandaag bij diegenen die
vinden dat de slachtoffers maar veel eerder met hun verhaal naar buiten hadden moeten komen.
Een gebrek aan empathie dat in diverse lezersbrieven en op diverse forums van kranten en
tijdschriften geregeld tot uiting kwam en nog komt.
Die schaamte en dat schuldgevoel hebben zoveel slachtoffers decennialang met zich meegedragen.
Niemand van ons kan begrijpen  hoeveel ze daaronder geleden hebben en nog lijden.
*******************************************************************************

29-01-2011 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (8) : Geluk van korte duur - deel 1.
*******************************
Het is rustig in de kleine gemeente V. Ver weg is de "grote stad" niet, maar hier kan je genieten van 
het ongerepte landelijke natuurschoon. Als een slang kronkelt de L. zich langsheen het pittoreske
plaatsje.
Rust stralen ook de arbeidershuisjes uit. Maar in de kleine bescheiden woning van het gezin A. heerst er
vreugde alom vandaag. Vader werkt geregeld buitenshuis. Gemakkelijk is het niet om aan de kost te komen in die
naoorlogse periode. En als je enige kostwinner bent, dan is het moeilijk om de eindjes aan mekaar te knopen.
Moeder bereddert het huishouden. De jongste dochter gaat nog naar school. Het goeie nieuws is dat de oudste dochter, de 14-jarige Rita, vandaag
voor het eerst uit werken gaat. De ouders zijn trots dat hun dochter als arbeidster aan de slag kan in het
atelier van een kledingzaak. Ook Rita is opgetogen. Ze is nooit graag naar school geweest en heeft er al
heel lang naar uitgekeken te mogen gaan werken na haar laatste schooljaar. Veel zal ze niet verdienen,
dat beseft ze wel, maar het doet haar goed dat ze nu ook haar kleine bijdrage kon leveren in het gezin. Voor haar voelt het 
aan alsof ze haar eerste voetstappen zet in de wijde wereld. 
R., klein van gestalte, heeft een vrij goed voorkomen. Ze is eerder zwijgzaam van aard, maar is bijzonder blij
dat ze op het werk enkele schoolvriendinnetjes terugziet, die amper een paar jaar ouder zijn.
Enkelen onder hen wonen zelfs in haar buurt. Rita voelt zich dan ook opperbest in haar "nieuwe wereld".
En ook de sfeer in het atelier valt best mee. Het is hard werken en heel veel tijd krijgen de meisjes niet om even
te pauzeren, maar toch wordt in het atelier af en toe wel eens wat afgekletst en afgelachen.
R. voelt zich gelukkig, temeer ook omdat haar bijdrage van groot belang is in het gezin.
...

Dagen, weken gaan voorbij. Er heerst alweer een periode van veel werkloosheid en ook 
vader zit af en toe zonder werk.
Rita, een harde werkster, altijd stipt, kan nog steeds blijven in het atelier, tot grote opluchting van haar ouders. Gemakkelijk is het niet, want de bazen zijn veeleisend. Ze hebben de werknemers, zeker de 
allerjongsten, in hun macht en laten niet na hen allerlei verplichtingen op te leggen. Tegenwerken betekent veelal onverbiddelijk de deur worden gewezen.
...

Twee maanden ongeveer is de kleine Rita nu al aan het werk in het atelier van meneer Walter.
Haar ouders zijn niet weinig blij dat ze uitgerekend in deze moeilijke periode wat zaad in het 
bakje brengt. Maar de laatste tijd valt het hen op dat een zekere onrust zich van hun dochter heeft
meester gemaakt. Onze dochter werkt hard, denken de ouders, en schenken daar verder niet zoveel 
aandacht meer aan. 
...

Meneer W., de werkgever van Rita, is een 40-jarige ongehuwde man, die een niet al te goede reputatie
heeft bij enkele van zijn vrouwelijke werknemers. Ze weten dat hij nogal eens gemakkelijk misbruik
durft te maken van zijn machtspositie als werkgever en de jonge arbeidsters durft te intimideren en 
"lastig te vallen". Een gedrag dat al geruime tijd gedoogd wordt in een tijd waarin het zo moeilijk 
is om ander werk te vinden.

wordt vervolgd.
**************************************************************************************

  

29-01-2011 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief anno september 2007 :
******
"Jongeren gooien blinde (88) 'zomaar' taart in gezicht"
*******************************************
Een lezersbrief uit Dialoog van Het Laatste Nieuws  (september 2007) teruggevonden
op "Infosite over/voor personen met een visuele handicap (blinden en slechtzienden)".
Een stukje dat ik compleet vergeten was. Leuk zo'n reactie ergens terug te vinden op
een website.

Bijlagen:
Jongeren gooien blinde (88) 'zomaar' taart in gezicht.mht (31.6 KB)   

Artikel uit GVA : "Belgische pedopater werkt met Braziliaanse kinderen".
***********************************************************
Belgische slachtoffers lieten aan de Bijzondere Commissie voor Seksueel Misbruik een brief overhandigen met de dringende
vraag iets te ondernemen om misbruik van Braziliaanse kinderen te vermijden.

De huidige situatie is echter de volgende :
-de feiten zijn verjaard.
-er zou pas kunnen gehandeld worden na klachten van Braziliaanse kinderen ... !!??

Blijkbaar is het anno 2011 te moeilijk om via gerechtelijke en/of kerkelijke kanalen,
consulaten, politiediensten, ... er alleen maar voor te zorgen dat de man met geen
kinderen mag werken.

Geen nieuws onder de zon dus !

*******

Bijlagen:
Belgische pedopater werkt met Braziliaanse straatkinderen - Gva_be.mht (1.1 MB)