Artikels n.a.v. de aanbevelingen door de Parlementaire Commissie Seksueel Misbruik.
Artikels n.a.v. de aanbevelingen van de Parlementaire Commissie Seksueel Misbruik.
-zie bijlagen-
1) Schadevergoeding moet er komen. 2) Aanbevelingen Commissie Misbruik online. 3) Verjaringstermijn seksueel misbruik naar 15 jaar (+ korte reactie hieronder). 4) Evaluatie van de het werk van de Commissie door de Werkgroep Mensenrechten in de Kerk. -toegestuurd door Dammy Vermeersch - .
Korte reactie bij bijlage 3. **********************
De meeste slachtoffers durven slechts vele jaren, soms tientallen jaren na het seksueel misbruik, met hun verhaal naar buiten komen. De redenen hiervoor zijn al zo dikwijls aangehaald, maar blijken niet voldoende te zijn om elke vorm van verjaring voor deze misdrijven tegenover het kind te verwerpen. Vele daders (de meesten trouwens) komen hier goed weg, vele slachtoffers blijven in de kou staan. Een beslissing die je "een pleistertje op een houten been" zou kunnen noemen.
Positief is dat de Kamer een arbitragecommissie in het leven wil roepen om slachtoffers van wie de zaak al jaren verjaard is alsnog te vergoeden. "Dit initiatief kan uitgroeien tot een soort waarheidscommissie die genezend kan zijn voor de slachtoffers en voor de kerk", stelt Rik Devillé.
Verhalen (10) : Scrupules opzij voor het geld - slot.
Verhalen (10) : Scrupules opzij voor het geld - slot.
De Procureur des Konings werd op de hoogte gebracht van de geslaagde inval en de aanhoudingen. Hij feliciteerde ons met de manier waarop we deze zaak hadden afgehandeld en gaf ons de opdracht met de verhoren te beginnen.
*Aan het woord is de oudste van de twee meisjes : Nora, 14j. en 1O maand - ingeschreven te ... (Brussel) :
"Ik en mijn jongere zus Hilde verbleven op de bovenverdieping bij een oude tante van ons, en dat voor twee maanden. Om naar buiten te gaan moesten we wel altijd door het café, maar we bleven daar nooit. Maar toen ik op een dag eens terugkwam van boodschappen voor tante, vroeg madam mij om later nog eens terug naar beneden te komen. Ik dacht dat het zou zijn om haar hondje eens buiten te laten. Toen ik in het café kwam zag ik daar twee jongemannen zitten. Madam zei : "Ziet ge wel dat ik kalfsvlees in huis heb". Ze bood me een limonadeke aan en ze vroeg me tussen de twee mannen te gaan zitten. Ik durfde geen nee zeggen en zag daar ook geen kwaad in. Ik was nog niet echt in contact geweest met jongens of mannen. Een beetje later hoor ik madam tegen de jongemannen zeggen :"Kom, zet jullie maar in dat kamertje ginder. Hier in het café is het te gevaarlijk". Ik begreep madam niet op dat moment. Ze ging met ons mee tot in het zijkamertje, maar dan liet ze me alleen met die mannen. Ik riep nog naar haar, maar ze zei alleen iets tegen de mannen : "Opgepast zulle, want dat zal geld kosten!" Zij begonnen toen mijn kleren uit te trekken. Ik probeerde hen te beletten verder te doen. Ik durfde niet te roepen uit schaamte. Ze begonnen mij te betasten. Ik was blij dat madam plots binnenkwam en zei dat het genoeg was geweest ... want ze moesten voorzichtig zijn. Ik kreeg toen 250frank van haar en ze zei dat ik hier met niemand mocht over praten, ook niet met tante. Dat gebeurde ongeveer vijf, zes weken geleden. Maar tegen mijn zusje kon ik niet verzwijgen hoe ik aan zoveel geld kwam. Zo is alles begonnen ... Ik besefte wel dat het niet goed was wat ik deed ... maar ik was zo bang dat alles zou uitkomen. Dan was het voorgoed gedaan met de vakanties aan zee voor mij en mijn zusje. en er was het drinkgeld ... Van dan af riep madam mij en mijn zustertje regelmatig naar beneden. Wij zegden tegen tante dat wij een wandelingske gingen maken. Op een avond stuurde madam ons met twee heren van rond de vijftig naar het zijkamertje. Zij trakteerden ons de hele tijd. Ik had ook gezien dat madam de voordeur op slot had gedaan. De mannen waren dronken en overrompelden mij en mijn zusje. We kregen daarna allebei 25Ofrank drinkgeld. Samen met mijn zus moest ik zo twee à drie keer per week met mannen naar het zijkamertje gaan."
*
Op dat moment maakten wij Nora duidelijk dat ze door een arts zou onderzocht worden. Toen ze dat hoorde begon ze direct te wenen.
"Ik zal het nu maar vertellen", vervolgde het meisje snikkend. "De dokter zal het toch zien. Ik ben drie keer verkracht geworden. Ik kon mij niet verdedigen en mijn zusje moest er zitten op kijken. Ze kon mij niet helpen, want de andere man pakte haar dan vast en overrompelde haar. Madam wist het ook dat ik verkracht werd, want zij was kwaad en ik hoorde haar tegen de mannen zeggen : 'Ge hebt toch opgelet, want dat is gevaarlijk'. Ik ben akkoord dat ik door een dokter onderzocht word. Mijn zuster werd niet verkracht, maar ze werd dikwijls volledig uitgekleed. We hadden niet mogen toegeven aan madam. We waren veel te jong. De namen van de mannen die mij verkracht hebben ken ik niet meer. Ik weet dat ik heel veel pijn heb gehad in mijn vrouwelijkheid en soms was ik er ziek van. Madam heeft ons naar haar café gelokt en ze heeft ons bedrogen. Nu weet ik dat het een slechte vrouw is. Ze is de schuld van alles. Ik heb heel veel spijt ... ik was zo dom en onwetend. Ik beloof dat nooit meer te zullen doen."
Na voorlezing volhardt en tekent samen met een assistente van het gerecht.
*Verhoor van het jongste meisje Hilde : 13jaar oud en eveneens ingeschreven te ... (Brussel) :
"Ik ben met mijn zuster meegegaan naar het café omdat ze het me vroeg. En madam, die zei tegen mij : 'Hildeke, straks zijt ge ook al goed voor de stiel". Ik voelde me zo groot en fier en ik heb dikwijls 200 of 25Ofrank van haar gekregen. Ik heb enkele keren gezien wat die mannen met mijn zus deden. Ze staken hun ding in haar. Nora weende dan de hele tijd en ik kon niets doen, Ik kon haar niet helpen want de andere man viel me lastig. De dingen die ze met Nora deden hebben ze met mij nooit gedaan, maar ik werd dikwijls helemaal uitgekleed. Als ik madam riep om mij te helpen, deed ze alsof ze niets hoorde. Ik heb dikwijls gezien dat ze de buitendeur op slot ging doen. Ik weet dat ik niet had mogen meekomen. Maar madam beloofde ons zoveel drinkgeld en we waren bang dat, als we niet luisterden en niet met de mannen mee wilden gaan, we niet meer op vakantie zouden kunnen komen bij tante. Ik heb veel spijt van wat ik gedaan heb. Ik ben akkoord me te laten onderzoeken door een dokter."
Na voorlezing volhardt en tekent samen met de assistente.
*Verhoor van madam F. (52), barhoudster te Damme :
"Ik weet van niets", begon de uitbaatster. De meisjes liegen en overdrijven. Het zijn twee slechte meisjes ... en de jongste is nog de ergste. Ik heb nooit geld gegeven en heb nooit de deur van het café op slot gedaan als de meisjes in het café waren. De mannen die de meisjes limonade betaalden ken ik niet. Het is zomerseizoen en dan komen hier zoveel onbekenden binnen. Ik weet van geen verkrachting. Dat is gelogen. Ik heb wel af en toe eens gezegd tegen de meisjes dat ze moesten zwijgen over mijn café. Het gaat slecht in onze stiel de laatste tijd. De grote cafés op het marktpleintje mogen alles doen ... en daar wordt niets tegen gedaan. Ik wil verder niets meer verklaren, want de twee slechte meisjes zullen toch geloofd worden."
Na voorlezing volhardt en WEIGERT te ondertekenen.
*
Dat we niet al te veel zouden te weten komen van de geroutineerde barhoudster, dat wisten we vooraf. Het enige waarvoor ze haar best deed was het beschuldigen van de meisjes.
Korte tijd nadien werden de twee zusters onderzocht door een aangewezen arts. In de diagnose stond o.a. vermeld :
-Nora (14jaar en 1O maand oud) : Ontmaagd en meermaals verkracht in de laatste weken. Blauwe plekken op buik en dijen als gevolg van gewelddadige behandeling. -Hilde (13jaar oud) : Niet ontmaagd, maar vertoont meerdere blauwe plekken op het lichaam als gevolg van gewelddadige behandeling.
*
Zo hadden enkele naamloze brieven dan toch geleid tot een onderzoek dat nog net kon afgewerkt worden voor we naar onze brigade konden terugkeren, terug naar het gezin en de vertrouwde omgeving.
*
Twee maanden later werden we opgeroepen om te gaan getuigen in deze zaak voor de rechtbank te Brugge.
Madam F. kreeg van de rechter levenslang verbod om nog een drankgelegenheid open te houden. Ze werd bovendien veroordeeld tot twee jaar celstraf. Ze werd ter zitting aangehouden en overgebracht naar de gevangenis. De twee zusjes Nora en Hilde werden in het heropvoedingsgesticht van Brugge-Sint-Kruis geplaatst. Het feit dat ze toegegeven hadden aan de uitbaatster en niets gezegd hadden over de feiten tegen hun tante speelde daar een grote rol in. Maar wat zou er met hen gebeurd zijn zonder die anonieme brieven, zonder het onderzoek, dat hen toch uit de klauwen van "madam" had gered? Een gewetenloze vrouw, die er uitsluitend op uit was zoveel mogelijk winst te maken, er niet voor terugschrok daarvoor twee minderjarige meisjes voor haar kar te spannen, hen in haar macht te krijgen met drinkgeld, hen onder druk te zetten door te dreigen alles aan hun tante te vertellen, wat het einde van hun vakanties aan zee zou betekenen. Een vrouw zonder scrupules had het leven van twee jonge meisjes gebrandmerkt, maar het had voor Nora en Hilde veel slechter kunnen aflopen.
*******************
PS.: **** Gezien vader en zijn collega kort na deze zaak naar hun "thuisbrigade" konden terugkeren, ontbreken een aantal details van verdere verhoren, allicht door collega's van Moerkerke afgenomen, of mogelijks door het Brugse parket. De twee jongemannen, die bij de inval konden geïdentificeerd worden, werden uiteraard ook gerechterlijk vervolgd. De namen van de oudere heren waren niet bekend. Madam had de lippen stijf op mekaar gehouden. Ook over de ouders van de meisjes werden geen details vermeld. Ze woonden in een randgemeente van Brussel. Het feit dat ze de kinderen twee maanden op vakantie lieten gaan bij een bejaarde tante, die niet in staat was om het reilen en zelen van Nora en Hilde naar behoren te volgen, laat vermoeden dat ook de huiselijke situatie niet ideaal was. Maar dat is alleen een veronderstelling.
In de "thuisbrigade" wachtten alweer nieuwe zaken van seksueel misbruik. Een aantal van de verhalen op dit blog spelen zich trouwens in diezelfde periode af.
Verhalen (10) : Scrupules opzij voor het geld - deel 2.
Verhalen (10) : Scrupules opzij voor het geld - deel 2.
Rond 21 uur stapten wij terug "gezwind" de "cafetaria" binnen. Op het eerste zicht waren alleen de uitbaatster en de dienster aanwezig. We hadden echter vrij snel opgemerkt dat in een nevenkamertje aan de achterkant een meisje in een tijdschriftje of boekje zat te lezen. We gaven de indruk haar helemaal niet te hebben opgemerkt, bestelden iets en vroegen opnieuw aan de uitbaatster en haar dienster iets met ons mee te drinken. Het duurde niet lang voor beide dames bij ons aan het tafeltje kwamen zitten. Er werd gelachen en gedronken en we lieten horen dat het in de andere gelegenheden in de buurt veel te stil was en het er daar nogal stijfjes aan toeging. We waren met vakantie, lieten we nog eens horen, dus moest er toch eens wat plezier kunnen gemaakt worden. We kregen het gevoel dat we nu wel het vertrouwen van de dames hadden ingewonnen. Plots zei de bazin : "Zeg, mannen, mag ons Noraatje ook iets komen meedrinken?" We deden alsof we dat niet belangrijk vonden en gaven langs de neus weg onze toestemming. Het jonge meisje (we schatten haar niet veel meer dan 14) kwam op bevel van de uitbaatster uit het zijkamertje en toen ze aan ons tafeltje kwam kreeg ze van de bazin een tik op de dijen. "Heren, dat is nu eens vers kalfsvlees", vervolgde ze al lachend. Wij wisselden snel een blik, want het was ons nu wel duidelijk geworden dat "madam", zoals het meisje haar noemde, een minderjarige gebruikte om klanten te lokken. Het meisje zat er nogal stilletjes bij, maar we konden ons toch niet van de indruk ontdoen dat het niet de eerste keer was dat ze bij klanten moest komen plaatsnemen. De houding van de bazin tegenover het meisje, haar kledij - ze droeg een nogal opvallend minijurkje - dat alleen al maakte ons duidelijk dat ze als "koopwaar" werd aangeboden aan klanten. Het jonge meisje sprak Nederlands met een Brusselse tongval, maar veel zei ze niet. Madam en de dienster voerden meestal het woord.
We voelden aan dat we niet meer lang meer konden wachten vooraleer een signaal te geven aan de collega's, die buiten verdoken stonden opgesteld. Maar dat bleek nog eventjes te vroeg te zijn, want op een bepaald moment stapten twee jongemannen van rond de 2O het cafeetje binnen. Ze stelden zich nogal familiair op en noemden de bazin, de dienster én het meisje direct bij de voornaam. Geen onbekenden dus ! De uitbaatster gaf Nora bijna onmiddellijk het bevel haar zus te gaan halen. Nora trok naar boven en kwam enkele minuten later opnieuw het café binnen met haar zusje, een meisje van nog geen 14 jaar oud. "Ga maar naar het nevenkamertje en maak het jullie in de zetels maar gemakkelijk met de meisjes", hoorden we haar zeggen tegen beide jongemannen. Gedwee gingen de twee meisjes mee naar het halfduistere zijkamertje, waar Nora daarnet nog zat te lezen. Een gordijntje werd dichtgetrokken. Ons plan was nog beter gelukt dan we ooit hadden durven denken ... maar het moeilijkste moest nog komen. We mochten het in geen geval zover laten komen dat de mannen zich aan de twee jonge meisjes zouden vergrijpen. Zo onopvallend mogelijk begaf ik me naar het toilet en kon van daaruit met een afgesproken lichtsignaal de collega's verwittigen.
Enkele minuten later stormden vier rijkswachters in uniform het café binnen. Paniek, geroep en gesakker. De twee meisjes begonnen te wenen en wilden naar boven lopen, naar het appartementje van hun tante, maar een rijkswachter hield hen tegen. Toen madam doorhad dat wij van de hele zaak op de hoogte waren begon ze ons uit te schelden voor lafaards. "Ik heb het in het begin nog gedacht dat jullie flikken waren", wierp ze ons in het gezicht. We hadden blijkbaar ons nummertje goed opgevoerd, gezien ze ons uiteindelijk voldoende vertrouwde om Nora aan ons tafeltje uit te nodigen. En dat soort scheldpartijen, dat waren wij allang gewoon. We hadden onze slag thuisgehaald, dat was het belangrijkste. De tante van de meisjes werd verwittigd, want de tieners dienden meegenomen te worden voor verhoor. De bejaarde dame was in alle staten, want zij wist helemaal niets af van wat zich beneden allemaal afspeelde. Ze dacht dat de meisjes alleen maar de uitbaatster een beetje gingen helpen.
Ze werden door ons meegenomen in de personenwagen die we ter beschikking hadden gekregen, en madam werd naar het bureau overgebracht met de combi. Zij mocht onder geen beding nog in contact komen met de meisjes, want ze zou beslist alles in het werk stellen om hen te overtuigen te zwijgen.
-Wordt vervolgd-
In het laatste deel : De verhoren van de twee meisjes en de uitbaatster.
In de loop van de jaren '5O werd ik als keurgegradueerde verbonden aan de bijzondere afdeling "Jeugdbescherming en zedenfeiten". Een gevolg hiervan was dat ik gedurende een aantal jaren tijdens het hoogseizoen werd ingedeeld in de brigade Knokke. Een paar weken weg van het gezin en de vertrouwde omgeving, maar ik had nu eenmaal gekozen voor dit soort werk. Met vijf manschappen dienden we in te staan voor de regio van Knokke tot Zeebrugge.
***
In de zomer van 19.. waren in de brigade Knokke en Moerkerke een aantal naamloze brieven toegekomen. Daarin werd melding gemaakt van zedenfeiten waarbij minderjarigen zouden betrokken zijn. De feiten zouden plaatsvinden in een kleine drankgelegenheid te Damme. De brieven volgden elkaar op in korte tijdspannes, zodat we op een bepaald moment toch genoodzaakt waren op discrete wijze een onderzoek aan te vangen. Zo werd ons werkterrein gedurende enkele dagen verplaatst naar het toeristische Damme. De "cafetaria" waarvan sprake in de naamloze brieven was net buiten het dorpscentrum gelegen. Eén van onze eerste contacten was de plaatselijke veldwachter, die probeerde ons zoveel mogelijk informatie te bezorgen.
De uitbaatster was een 55-jarige dame uit O., en er werkte een dienster van rond de 40. Het "cafetariaatje" was in de omgeving bekend voor haar "bijzonder" clienteel, wist de veldwachter ons verder te vertellen. Hij was ook te weten gekomen dat de bovenverdieping betrokken werd door een bejaarde vrouw. Tijdens de zomermaanden juli en augustus zouden bovendien twee jonge meisjes bij haar verblijven. Ze waren familie van haar en konden op die manier een goedkope vakantie doorbrengen in de omgeving van de kust. De meisjes waren aanvankelijk niet in de "cafetaria" aan te treffen. Ze trokken meestal met de fiets of de bus richting kust en brachten hun dagen door aan het strand. Maar in één van de anonieme brieven stond te lezen dat de uitbaatster zich tegenover een oudere cliënt eens had laten ontvallen : "Als het nodig is kan ik op een avond zorgen voor 'vers kalfsvlees' ... maar dat zal wel veel geld kosten!" Wat moesten we daar nu van denken? Schreef die persoon de waarheid, was het een wraakactie van een of andere ontevreden cliënt ... waren het gewoon roddels? Het was aan ons om een plan uit te werken en na te gaan of de beschuldigingen in de brieven met de waarheid strookten. Gezien de kans groot was dat minderjarigen betrokken waren moest met grote omzichtigheid te werk gegaan worden. Wij stelden ons eerst en vooral zo snel mogelijk in verbinding met de Procureur des Konings van Brugge. De magistraat gaf ons de opdracht eigenhandig op te treden als B.O.B. De volgende dag al ontvingen wij het noodzakelijke huiszoekingsbevel vergezeld van een aantal andere formulieren, die we dienden in te vullen teneinde onze onkosten te kunnen rechtvaardigen. Het plan was, dat wij uitgedost als twee toeristen (niemand kende ons in de streek), een bezoekje zouden brengen aan de "cafetaria". We kregen bovendien een dure personenwagen ter beschikking. Vier manschappen zouden op korte afstand alles in het oog houden en bijspringen in geval van noodzaak. ...
Het was even voor de middag toen mijn collega de sjieke wagen tot stilstand bracht voor de "cafetaria". Kalm en zo ongedwongen mogelijk stapten we naar binnen. We lieten duidelijk horen dat we met vakantie aan zee waren en dat we op schok waren in Damme ... om eens de bloemetjes buiten te zetten. We moesten wel een visje uitgooien natuurlijk. De uitbaatster voldeed aan de persoonsbeschrijving die de veldwachter ons gegeven had. We lieten haar en de dienster enkele consommaties met ons meedrinken en na ongeveer een uurtje vertelden we hen dat we gingen eten in één van de restaurantjes in de buurt. "We komen vanavond misschien nog eens terug", lieten we horen. We hadden in elk geval de indruk dat beide dames niets verdacht aan ons hadden opgemerkt. Ze leken blij omdat ze allicht dachten een vette vis aan de haak te hebben geslagen.
Na ons restaurantbezoek was het zaak onopgemerkt het gemeentehuis binnen te geraken voor een laatste bespreking met de manschappen. Het was nog even wachten, want via de anonieme brieven hadden we ook vernomen dat de twee meisjes zeker niet voor 21 uur naar beneden zouden komen.
N.a.v. van artikel in Knack (nr. 9) : Ouders van probleemkinderen beboeten.
Marleen Vanderpoorten brengt hier zelf een uitstekend alternatief aan : "Jongeren van 16 of 17 moeten we ook zelf hun verantwoordelijkheid doen nemen door hen bijvoorbeeld gemeenschapsdienst OP TE LEGGEN". Dat vergt natuurlijk een breed maatschappelijk draagvlak en medewerking en betrokkenheid van heel wat instanties. De keuze moet een nauwkeurig overwogen 'actieplan' inhouden, waarbij het werk in de lijn van de belangstelling van de leerling ligt. Op die manier kan de motivatie aangewakkerd worden om een beroepsopleiding te volgen of om opnieuw naar school te gaan met een doel voor ogen. **************************************************************************** PS. : Dit is een ingekorte versie van de lezersbrief. Een utopisch standpunt, besef ik ook wel. Alleen al onze kafkaiaans aandoende ambtenarij is een bijna onoverkomelijk obstakel om dergelijk initiatief ook maar een kleine kans op slagen te geven. Bovendien is de optie "repressieve maatregelen" veel gemakkelijker, maar of die een oplossing zou bieden, dat is zeer de vraag. Een bijkomende boete bovenop het integrale terugbetalen van de studietoelage zou eerder een negatief effect kunnen teweegbrengen en de jongeren nog verder "van huis" doen afdwalen.
HIERONDER : ************ -Artikel Knack : Pro en Contra : "Ouders van probleemkinderen beboeten". -Reactie van Steven Crauwels in "Het laatste woord" .
*Lezersbrief van Steven C. (ook in Knack nr. 11) : ================== In "Ouders van probleemjongeren beboeten?" zegt Fatma Pehlivan (SP.A) dat een geldboete voor ouders van spijbelende kinderen geen zin heeft en hen verder in de marginaliteit duwt. Als leerkracht met 1O jaar dienst in een 'probleemschool' durf ik in alle eerlijkheid zeggen dat probleemkinderen meer kansen krijgen dan andere kinderen. Tot bijna in het oneindige toe worden er door leerkrachten, leerlingenbegeleiding en CLB maatregelen genomen om hen de kans te geven zich te plooien naar een onderwijssysteem dat met hen de beste bedoelingen heeft. Zowel ouders van probleemleerlingen als de leerlingen zelf doen doorgaans geen moeite om die hulp en kansen te grijpen. De redenering dat deze kinderen door een strenge aanpak verder afdwalen is net het omgekeerde van wat ons onderwijssysteem beoogt. Wie regelmatig op school aanwezig is en de lessen volgt, heeft gewoon niet eens de kans om in de criminaliteit te belanden. Spijbelen maakt de risico's groter. De administratieve rompslomp werpt bovendien geen vruchten af. Kinderen die regelmatig afwezig zijn, krijgen een dossier waar verder niets mee gedaan wordt. Hoogstens een vermanend vingertje dat weggelachen wordt. Tot slot : Ook ouders hebben verantwoordelijkheden bij de opvoeding en moeten er voor zorgen dat hun kroost naar school gaat. Weigeren ze dat, dan is een geldboete niet meer dan een normale maatregel. Het voorstel van Marleen Vanderpoorten is daarom de laatste strohalm voor het onderwijsbeleid. Daar geen gebruik van maken is het begin van het einde. +++++++++
Lezer heeft hier natuurlijk wel een punt, in die zin dat samenwerking van TWEE kanten moet komen. Opvoeding begint nu eenmaal thuis en het is aan de ouders om de band tussen hun kinderen en de school beter te smeden van in het basisonderwijs. Als onverschilligheid hier de bovenhand blijft halen, dan kunnen scholen alleen maar de brokken proberen te lijmen. Dat een "spijbelactie" dient opgesteld te worden, daar kunnen we nu eenmaal niet omheen. Maar voor jongeren die spijbelgedrag blijven vertonen vind ik het verplicht uitvoeren van weldoordacht "gemeenschapswerk" een oplossing die een aantal van die jongeren op het goeie spoor kan brengen.
Lezersbrief n.a.v. een artikel in HLN vorige week (5-6 maart) : "Topingenieur Ann Lambrechts (42) genomineerd voor Europese uitvindersprijs - Haakjes veranderen uitzicht van de wereld." ZIE ARTIKEL IN BIJLAGE.
LEZERSBRIEF : ************** Het was een mooie bijdrage in de weekendkrant van vorige week over een topingenieur van eigen bodem die de eer te beurt valt door het Europees Patentbureau genomineerd te worden voor de prestigieuze INVENTOR AWARD. Een uitvinding om u tegen te zeggen, al zou je dat op het eerste zicht niet zeggen. Kleine ijzeren haakjes die beton versterken en een ware revolutie in de bouwwereld hebben ontketend. Een dame die met haar uitvinding zowaar de hele wereld letterlijk sterker maakt. Grootse projecten zijn het die dankzij deze 42-jarige Kempische dame mogelijk werden gemaakt : de CCTV Tower in Peking, de Kanaaltunnel en de Gotthardtunnel, om het even dichter bij ons te zoeken. Het zou een meer dan verdiende erkenning zijn voor haar en het team dat twee jaar lang gewerkt heeft om de beste "pletting" te vinden. Wie durft nu nog de term "zwakke geslacht" in de mond te nemen bij deze prestatie van wereldformaat? Een "Iron Lady" ... maar dan in de positieve zin van het woord.
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
