Oktober is voorbij en november heeft zijn start niet gemist. Ik vind november is een vreemde maand want dat is een maand waar we mensen die overleden zijn herdenken. Persoonlijk ga ik niet naar een begraafplaats maar ik kijk wel terug op de mensen die ik verloren ben. Nonkel Romain, Alvaro de man van mijn meter, mijn peter nonkel Raf, tante Non en mijn broer Bruno die 10 jaar geleden in 2009 is overleden. Van de meeste mensen heb ik nog afscheid kunnen nemen. Ik ben toen nog in het ziekenhuis of bij hen thuis op bezoek geweest. Maar bij Bruno was het zo plots.

Een 2 tal weken geleden is er een man overleden die euthanasie heeft gepleegd. Hij had een zware vorm van MS en was volledig verlamd. Hij had enorm veel pijn en kende maar weinig levensvreugde meer ook al was hij enkele maanden geleden opa geworden. Hij kon wel praten tegen zijn kleindochter haar aanraken als ze op hem werd gelegd, maar zelf eens knuffelen of vastnemen ging niet. Het is hartverscheurend als opa als je zo een dingen niet kunt doen.

Op zo een momenten sta ik toch wel even stil bij de dood en besef ik maar al te goed dat ik nog te graag leef ondanks mijn beperking en ook wel de pijn die ik onderga. Het heeft me stil gemaakt die dag en ik dacht na over de verschillende mankementen die ik heb.

• De rolstoel is het meest zichtbare. Naar de winkel gaan is een een avontuur. Gelukkig heb ik de Wheeldrive waardoor ik toch wel ondersteuning heb om me te verplaatsen. Als ik enkel de manuele de rolstoel heb dan geraak ik echt niet ver omdat ik te weinig kracht in mijn armen heb. Naar de winkel gaan en iets nemen om te eten tja ik weet wat ik ga eten en zeker wat ik niet ga eten en dan kom je op een moment dat ik ook niet meer vraag wil je dat nemen.

• Het blind zijn aan 1 oog valt op als ik moe ben want dan staat mijn oog alle kanten op maar niet op de juiste plaats. Lander vindt dit eng en zegt dan je oog staat zo raar! Ik moet dan even letterlijk met mijn hoofd schudden en dan valt alles terug op z’n plaats voor een 10 tal minuten. Want moe is moe.

• Als ik in groep ben en iedereen is aan het praten haak ik af omdat een gesprek volgen waar iedereen door elkaar babbelt niet kan volgen. Ik haak dan af omdat ik van alle impulsen die binnenkomen geen verhaal kan maken.

• De beperking en de pijn in mijn schouders is zeker niet te onderschatten. Gaan sporten en de pijn voelen terwijl ik rol maar niet willen opgeven. Gewichten nemen van 1 kg en dan niet eens deftig mijn armen omhoog tillen is gevoelsmatig enorm pijnlijk. Nu ja ik kan mijn armen 45° omhoog doen en met gewichten is dat nog minder. Vaak laat ik de gewichten voor wat ze zijn en doe ik de oefeningen gewoon mee. De oefeningen 100% correct uitoefen lukt me echt niet. Maar ik doe de oefeningen echt wel mee. Met theraband zit ik aan groen of liever sterkte geel en doe ik vele oefeningen mee maar 100% dat zit er niet in. Want mijn handen en armen tot boven mijn lichaam brengen gaat niet.

Ach ja, er gaat zoveel niet en toch leg ik me niet helemaal neer bij mijn lot. Ik blijf bewegen bij de kinesist, ik blijf naar de conditietraining en ik blijf hopen op dat ietsje maar al weet ik beter.