Vorige donderdag ben ik samen met Jeannine op bezoek geweest bij Marleen een leerkracht uit de middelbare school in een rust- en verzorgingscentrum. Marleen heeft dementie en heeft veel zorg nodig. Ze zegt bijna niets meer en ze is steeds aan het prullen met een boekje, een stofje, een zakje. Ze is steeds alles aan het inpakken of aan het plooien.

Maar Jeannine en ik hadden al een hele tijd geleden afgesproken om dit eens te doen. Vorige donderdag hadden we om 11uur afgesproken in het RVT zo konden we even kletsen en dan konden we Marleen helpen bij het eten. Gewapend met een plantje en een chocolaatje gingen we op ons doel af. Marleen zag er goed uit vermagerd wat ouder maar zeker niet onherkenbaar. Ook al zei Jeannine zie je ze zitten? Ik durfde niet te zeggen neen niet echt maar ik moet zeggen mijn zicht is dan ook niet perfect. Ik deel mijn ruimte in en dan ga van vakje naar vakje en eens ze in mijn vakje zat dan zijn Jeannine en ik zijn recht op ons doel afgegaan. Ze zag er blij uit toen ik haar aansprak met merv. i.p.v. Marleen zoals 27 jaar geleden moest.

Ik heb zo wat leuke verhalen verteld over hoe ik door mijn middelbare school ben gesurft. Zo had ik eens een les PAV dat is een samenvoeging van allerlei hoofdvakken in 1 vak gegoten en we werkten vaak met thema’s en bij Marleen waren het steeds actuele thema’s.

Zo vertelde ik deze ochtend: we hadden het thema Europa en er volgde een eindtest over het thema. Met vele data’s die ik toen moest kennen dacht ik zoveel data’s ‘dat lukt me niet nooit’. Ik doe de moeite om alle data’s en alle afkortingen op een latje te schrijven. Ik leefde toen s’morgens steeds met een deadline. Opstaan 7.50uur, douchen, drinken, mijn boeken en rommel bijeenrapen en om 8 ging ik de deur uit want om 8.15 ging de eerste bel zodat het eerste lesuur om 8.20 kon beginnen. De test begon en wat ik toen merkte was dat ik mijn latje niet had meegenomen. Het was mijn beste test ooit voor PAV gewoon met het in de weer zijn met ‘hoe kan ik zoveel mogelijk informatie kwijt op een latje van 15cm’. Het was dan ook een test waar ik mijn punten meer dan dik zelf verdient heb want blijkbaar bij het opschrijven van de informatie op het latje heb ik het ook in mijn hoofd genoteerd.

Ook vertelde ik over die keer dat ze me tijdschriften gehad gegeven van haar zoon i.v.m. fotografie omdat ze wist dat ik daar interesse voor had. Ook deed ik de groeten van de thuisverpleging en vertelde ik over mijn jongens en vroeg ik natuurlijk naar haar kleindochter.

Het was zeker een tof weerzien en zowel Jeannine als ik hebben er een leuk gevoel bij gehad. Om 12 uur ben ik doorgegaan en is Jeannine is gebleven om Marleen te helpen bij het eten. Ik denk en hoop dat ze vooral genoten heeft van ons bezoek en dat ze een leuke ochtend heeft gehad. We zijn samen haar kamer gaan bezoeken en samen met Jeannine hebben we iets in het bezoekersboekje geschreven.

Het was heel confronterend want ze was zo een vrouw van de wereld. Ze heeft denk ik alles gezien Afrika, Zuid- en Noord-Amerika, Azie, Australië en ook dichter bij huis Europa om dan geconfronteerd te worden en te vervallen is zo een gesloten leefwereld zeker voor haar omgeving want zij ondergaat het gewoon zonder het echt te beseffen.

Ik ga nog zeker eens op bezoek samen met Jeannine.

Ik wou dit vorige week posten maar er is blijkbaar iets fout gelopen.

Maar een week later ben ik er klaar voor om mijn ervaring te noteren.

Mijn bezoek aan Marleen heeft toch een impact gehad. Ik ben thuis gekomen en ben even aan tafel gaan zitten en nam ik mijn kussen en om effe tot mezelf te komen. 2 uren later werd ik wakker en dacht ‘sevves komt Lander’. Het is zeker voor herhaling vatbaar maar dan moet ik erna tijd voor mezelf inlassen. Dat Lander hier binnen waaide vond ik top omdat dit een positief iets was om iets droef te verwerken. Dat zo een lieve vrouw dit moet ondergaan dat maakte toch een indruk op me. Maar ik keek vooral ook terug op mezelf van wat ik voor heb gehad in 2011 en dan denk ik amai het leven is niet altijd eerlijk. Gelukkig ben ik goed gerecupereerd na mijn hersenstaminfarct. Ik ben lockted inn geweest en ook al was ik toen opgesloten in mijn lichaam ik was toch nog bewust van mijn omgeving en dat is wat Marleen kwijt is. En ook al kreeg ze af en toe een lach op haar gezicht je weet dat ze direct alles weer kwijt is. Gelukkig kan ze nog stappen maar een besef van tijd en ruimte is haar vreemd. Toen we gingen kijken naar haar kamer zag ze haar bed en wou ze er direct in kruipen. Gelukkig neemt ze goed aan als we zeggen neen neen we komen eens kijken naar de kamer en ga maar even in de zetel zitten. Toen schreef ik in het boekje wie ik ben voor haar zoon, partner en andere bezoekers zodat ze erop konden terug blikken.

Maar wat me ongelooflijk opviel was de liefde tussen 2 vriendinnen die toch blijven komen en om die enkele uren bij Marleen te blijven. Wat niet zo vanzelfsprekend is volgens mij. Zelf zou ik ook blijven gaan denk ik maar het is volgens mij moeilijk pijnlijk ‘ik ga op bezoek bij een vriendin die ik graag zie en ze herkent me niet meer. Je hebt zoveel met elkaar gedeeld als collega, als vriendinnen, het op groeien van je kinderen,… en ineens is alles verdwenen in een kastje in haar hoofd waarvan ze de sleutel kwijt is. Ik heb besloten om maandelijks op bezoek te gaan bij haar om gewoon bij haar te zijn omdat ze dit verdient en ook om er te zijn voor Jeannine die dit niet alleen moet dragen.

22-11-2019 om 09:40 geschreven door jeannine engelbosch