Dinsdag 25 september had ik een drukke dag. Eerst kwam de verpleging stagiaire en stagebegeleidster voor een evaluatie van haar stage. Emelie heeft het goed gedaan. Spijtig dat ik op tijd uit mijn bed moest voor de MRI-scan anders mocht ik tot 8 uur slapen maar om 6.30 uur stonden ze aan mijn bed want om 7.30 moest ik de deur uit. Robin ging mee om me eventueel te assisteren bij de transfer en bij het staan of schuiven. Helaas mocht hij niet binnen. Een geluk hij had zijn muziek bij.

Oordopjes in , koptelefoon op en dan start ik kreeg rustgevende muziek en het licht was zacht en afwisselend blauw, rood, groen, geel. Maar de scan: een paar van 30 seconden en dan met het typische getak van 1 keer 5 minuten en 3 van 4 minuten. Ze volgen een strak schema aan en de ene patiënt volgde de andere patiënt op.

Iets na 9 uur was alles achter de rug en zijn we iets gaan drinken in de cafetaria. Het Heilig Hart ziekenhuis is enorm veranderd. Het rare was de liften zijn nog steeds de extreem kleine liften. Eerst Robin binnen en dan ik en de rolstoel die een vaste breedte en lengte hebben was het echt krap. Maar het lukte en we lachten er eens mee. De laatste liftrit zei een meneer dat er gins in de buurt een ruimere lift was. We zijn niet gaan kijken want we wisten we passen erin al was het nipt.

De MRI is goed gegaan en het resultaat is ik heb vocht in mijn knie maar ook vocht in mijn bot wat ze daar kunnen aandoen dat weten we nog niet. Er zijn ook bloeduitstortingen wat  wijst op een scheur of scheuren in een spier, ligament of pees. Er zijn ook beschadigingen aan het kraakbeen. Een hele boterham. Mijn huisarts stuurt me door naar Pellenberg voor verder onderzoek. Mijn huisarts denk en stelt voor om een kijkoperatie te laten doen maar dat zie ik niet zitten. Want met de ossificaties is het geen optie dat er daar gewroet word. Maar eerst afwachten van wanneer ik een afspraak vast krijg bij de knie-prof en dan kan ik verder kijken.

Ik heb het gevoel dat ik gewoon moet zien en beschadiging aan de knie ligamenten enz. heeft een  hersteltijd nodig van 6 weken en we zijn nu bijna 3 weken verder ik zit in de helft.

Toen ik het Katleen vertelde was ze er niet goed van en ze voelt zich enorm schuldig terwijl ze er niets kan aandoen. Het is een onvoorzien accidentje. Ik kan er niet aandoen maar Katleen kan er zeker niets aandoen. Het is gewoon ons overkomen en de gevolgen zijn zwaarder dan verwacht.

De knie krijgt een vervolg maar ik weet nu dat ik de laatste weken al veel pijn heb gehad en dat ik regelmatig een extra pijnstiller moet nemen om toch bv. een goede nachtrust te hebben. Maar op dit moment op mijn rug liggen en mijn been strekken is geen optie, mijn knie iets te fel plooien mag niet, een plotse beweging of het bv. manipuleren van mijn been door mijn steunkousen, sokken, broek en schoenen aandoen is een pijnlijk iets. Het is dan even een moment van ‘auw’, maar ik zeg dan steeds doe gewoon maar verder. Enkel het plots en een fellere beweging zeg ik echt ‘AUW’

Er zijn ergere dingen en het zal wel genezen maar zo een souvenir had ik gewoon niet moeten meebrengen.