Het is voorbij 2 maanden van plezier, kleine en grote successen en zoveel meer. Ik had mijn jongens heel dicht bij me en heb er alles aan gedaan om samen te zijn. Het was nemen en geven veel geven maar naarmate de zomer vorderde werden de momenten ook aangenamer. Ik heb van alles geprobeerd. Effen een time-out geven hen dingen laten ondernemen en dan moet je als mama je jongens af en toe eens loslaten. Zo zijn ze toen het heel warm was gaan zwemmen. Volker is een paar dagen op kamp geweest en het was een hele beproeving en Volker ontdekte dat het kampgebeuren niets voor hem was na 6 dagen is hij naar huis gekomen samen met nonkel Marc de reddende engel. Uitgeteld en moe maar terug in zijn eigen omgeving en eigen bed.

Lander die genoot van die enkele dagen rust en geen concurrentie voor de PC en de TV. Lander vond een goede balans tussen echt spelen en schermpjestijd. Samen een ijsje eten en eens naar de Quick  terwijl Volker op kamp was. De rust was welkom voor Lander want de puberale discussies vreten aan het kleine ventje en vaak wist hij en ook niet waarom Volker boos werd.

Op een moment had ik zoiets als hij weer nukkig wordt dan zeg ik die toer ga ik niet meer op en draaide gewoon mijn rug en begon tegen Lander te praten. Op 1 of andere manier was dit een kantelmoment.

We zijn samen naar de tentoonstelling van Star Wars gegaan, Mini Europa en Comics Station geweest dat direct het einde van de vakantie inluidde.

Op een dag zei Lander mama morgen ga ik niet op de PC en hij heeft dit perfect uitgehouden zonder er moeite voor te doen. Volker zag dit niet zitten.

Nu is het terug school en gaat alles zijn eigen weg. Al hebben de jongens het geluk dat ze beginnen met een weekend. Dit laatste weekend zijn de jongens bij hun papa en het klinkt heel raar maar ik ben even fysiek en mentaal doodmoe.

De fysieke beperking in combinatie met de NAH speelt vooral in mijn nadeel. Het overprikkeld geraken door het lawaai al zijn de jongens best wel rustig maar eens weggaan is een hele beproeving voor mijn lichaam.

Tijdens de dag neem ik altijd een moment voor mezelf en slaap ik even al kan dit wel even duren eer ik terug op krachten ben maar deze vakantie had ik er enorm mee te worstelen. Stom, he. Op zo een momenten dan denk je waarom ik. Het is nu 7 ½ jaar geleden sinds mijn uit de hand gelopen griepke – longontsteking en hersenstaminfarct en nu nog draag ik er de gevolgen van. Het fysieke ok daar kan ik mee leven want erger word dit niet maar de kriebels in mijn hoofd vind ik niet zo fijn.

• Mijn geheugen die me soms in de steek laat

• Het niet tegen drukte en lawaai te kunnen

• Het beetje chaos die er was in mijn leven dat plaats gemaakt heeft voor meer structuur

• Het moeten plannen van bepaalde dingen

• Op bepaalde tijden veel hoofdpijn

• …

Ach ja het had nog slechter gekund maar de dingen die ik heb zijn niet zo handig met kinderen in huis.