|
Beste Lezers,
Het feest van Barbara is weeral goed verlopen.
Zaterdag heb ik enkel aan het avondfeest kunnen deelnemen. Mijn lichamelijke toestand was niet van dien aard om een hele dag te kunnen meedraaien.
s’Avonds hebben Agnes en mezelf wel mee gefeest. En zoals het bij SPEF Kruibeke (sport en feestelijkheden) de gewoonte is, de organisatie was top en dit voor weinig geld.
Heel laat is het gelukkig wel niet geworden zodat ik de volgende dag verder kon uitzieken want op maandag was er het korpsfeest in Temse.
En hieraan wou ik graag nog een keer meedoen, ter gelegenheid van het afscheid van Dirk en Frank, jarenlang uitstekende sergeanten, zoals ik al eerder schreef.
Die maandag is en blijft toch iets speciaals.
Hulpverleningszone Waasland, afdeling Temse, gaat op uitstap doorheen de gemeente onder begeleiding van het trommelkorps.
En nu, na zovele jaren liep ik terug achteraan.
Als je klein van gestalte bent en gewoon brandweerman, liep (loop) je achteraan in het peloton. Met het klimmen in de rangorde schuif je steeds meer naar voren tot je, in mijn geval, naast het vaandel mocht lopen. En zo volgde, na vele jaren, de grote mannen in mijn kielzog.
Wat me vooral zal bijblijven is dat je achteraan meer plezier kunt maken. Zo herinner ik me een Barbara met sneeuw. En het was heel goede plaksneeuw. Kpt De Cleen liep meestal links van het korps en alleen. Voor de sneeuwballen die van achter aan kwamen een makkelijk doelwit. Uiteraard was er geen ene die had gesmeten. Enkel gasten met blote handen of met natte handschoenen konden eventueel in aanmerking komen als dader. Nooit is er iemand gesnapt, zolang er maar geen burger slachtoffers vielen.
Het aantal café bezoekjes zijn flink ingekort, twee voor de middagmaaltijd en twee erna. Misschien zijn er in de toekomst geen sociale etablisementen meer. De diners waren ook veel uitgebreider dan nu en de duurtijd navenant. Wel was er een break van een uurtje voorzien tussen de hoofdschotel en het dessert. Die break werd dan opgevuld met … café bezoek waar menig pintje de kelen spoelde. (en soms ook wel de het verstand liet verwateren)
In mijn begin jaren ging ik op dinsdag niet werken, het zou ook moeilijk geweest zijn. Wel heb ik nog weet van een mossel souper op dinsdag avond ter afsluiting van de feestelijkheden. De tweede helft van mijn brandweer carrière was ik altijd op tijd thuis zodat er geen tweede extra dag verlof moest gespendeerd worden aan Barbara.
Wil ook nog vermelden dat de feestelijkheden al begonnen op vrijdag avond. Dan werd de soldij van het voorbije jaar uitbetaald, cash. Als je een beetje pech had tijdens het jaar, met weinig interventies voor je peloton, was het mogelijk dat je ‘loon’ niet volstond om alle feestelijkheden mee te bekostigen.
Ik hoop dat de traditie mag blijven bestaan. Het is en moet een feestdag blijven voor alle leden van het korps. In deze tijden is het niet altijd meer mogelijk om als vrijwilliger alle activiteiten, zowel interventies als feestelijkheden, mee te maken.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Vertrek vanop de kazerne; Aankomst aan de kerk (traditie!); 1e stop, café Rita na rond de kerk te zijn gelopen. (sorry voor de mindere kwaliteit van de foto’s – onvast hand?)
|
