|
Beste Lezers,
Dag 40 heb ik in alle rust doorgebracht. Geslapen tot bijna 09u, rustig ontbijt en een klapke doen met mijn gastvrije Milanezen. Ik mag niks doen, niks betalen, rusten en goed eten want, jij moet nog een heel eind stappen!
Na het ontbijt rustig mijn rugzak leeg gemaakt. De vuile was, bijna alles dus, op een hoopje gelegd en even later was Gabriella er al voor de was.
Daarna, alles wat ik denk niet meer nodig te hebben, samen in een zak gestoken. Bleek het ongeveer 3 kilo te wegen. Ok, dan kan er gerust een liter water meer mee genomen worden, kan nog van pas komen in de Apennijnen.
Met Giuseppe naar de post getrokken voor het verzenden. Geluk dat ik een prima tolk bij me had. Al vlug na onze aankomst in een volle wachtzaal was het aan mij, na eerst een nummerke te hebben getrokken. En dat nummerke was gekozen uit de juiste balie, anders had ik wel een uur kunnen wachten. De man achter de balie was uiterst gedienstig en vriendelijk alleen vond hij geen geschikte doos, zijn kast was leeg. Geen probleem, ik zoek wel iets anders. En na nog enkele andere zaken te hebben afgehandeld verscheen hij met een gewone kartonnen doos ter plaatse, stak mijn gerief met zak en al in die doos en gaf me een vlak karton en tape. Vermits de kleppen niet dicht konden heb ik dat vlak stuk karton erbovenop gelegd, de hoeken omgeplooid en alles goed ingetaped. Met een stift alles markeren, op de goede plaats. Daarna nog de nodige formulieren invullen en betalen. Doe dat maar eens zonder tolk!
Enkelen die weinig tijd hadden kwamen al aandringen maar werden resoluut terug gestuurd, trek maar een nummer en u wordt zo bediend!
Betalen moest cash gebeuren, ik denk dat de Italypost een eigen bank heeft ofwel zie ik er een beetje onbetrouwbaar uit.
Rechtover het appartement van G&G is een coiffeur gevestigd. Seppe stak me daar binnen met de nodige instructies voor de dame met de schaar. Ik moest wel een 45 minuten wachten en kon ondertussen een roddelboekje lezen. Dat lezen beperkte zich hoofdzakekijk tot beeltjes kijken. Dat het roddel was hoeft geen vertaling!
Bij terugkomst was de was al gedaan. Samen met Seppe ben ik die gaan ophangen. Toen ik vroeg of dat op het dak was kreeg ik bevestiging. Zoals in de film Una Giornata Particolare konden we beiden onmiddellijk bevestigen.
Na het middag eten, na tweeën, was het tijd voor een rustpauze. Voor mij was dat een diepe slaap tot 16u15.
De kennismaking met een Italiaanse super marché was er een van verbazing. De temperatuur binnen was gewoon een beetje minder warm, geen schok van de airconditioning waarvan je haar recht op je armen komt.
Dus vanavond is het rustig en ga ik weer vroeg naar bed, heb het nodig.
En morgen ga ik Milaan bezoeken. De nodige instructies zijn al genoteerd, Tram 14 en de begin en eindstations, zoals in de metro, en de plaats voor het afstappen bij terugkomst. De Duomo kom je zo voorbij.
Ciao
Hugo Pellegrin
Fotos : Ik moest het stellen met Giuseppe en niet met La Bella Sophia.
|
